Τα σύνορα είναι μόνο έντυπα (φωτογραφία από ένα πέρασμα στα ελληνοαλβανικά)

Βράδυ Σαββάτου στο γύρισμα του χρόνου. Οτι κατάργησαν τους μαρκόνηδες δε σημαίνει ότι κατάφεραν να καταργήσουν και την επικοινωνία... Το μήνυμα έρχεται από ένα στίγμα που ορίζεται 200 μίλια βορειοανατολικά από το Ροστόκ της Γερμανίας, από 'να βαπόρι που πάει να φορτώσει «κινητά» από το λιμάνι της «Νόκια» στη Φινλανδία:

«Δεν υπάρχουν "Πρωτοχρονιές" στη θάλασσα».

Συνοδεύεται από μια βιβλιογραφία:

«Μπλέιντ Ράνερ»:«2014: Ο υπερπληθυσμός έχει οδηγήσει σε ένα διαρκώς αυξανόμενο κυβερνητικό έλεγχο πάνω στον απλό πολίτη, όχι πάνω στα πρότυπα της καταπίεσης και τρομοκρατίας όπως στα αστυνομικά κράτη του παλιού καιρού, αλλά πάνω στις εργασιακές σχέσεις, πιστώσεις, οικιστική πολιτική, συνταξιοδοτικές αποδοχές και την ιατρική περίθαλψη. Υπηρεσίες που καταργήθηκαν και ελέγχονται τώρα από ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αν δεν έχεις καταχωρηθεί, αν δεν έχεις νούμερο, δε δικαιούσαι τίποτα. Εντούτοις η κατάσταση αυτή δε γέννησε τις καλουπωμένες ανθρώπινες μονάδες με τον πλυμένο εγκέφαλο, που θεωρήθηκαν αυταπόδεικτο γεγονός από προφήτες της γραμμικής εξέλιξης, όπως ο Τζορτζ Οργουελ. Αντίθετα, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού αναγκάστηκε να βγει στο περιθώριο. Πόσο μεγάλο, κανείς δεν ξέρει. Δεν υπάρχει νούμερο - δεν έχουν νούμερο»(Ουίλιαμ Μπαρόουζ)

Ετούτο το ψωμί που κόβω: «Ετούτο το ψωμί που κόβω ήτανε κάποτε σιτάρι / ετούτο το κρασί σ' αμπέλι ξένης χώρας / ορμούσε κάποτε μες στον καρπό του (...) Η σάρκα τούτη που μαχαιρώνεις το αίμα που χύνεις / ερημώνοντας τη φλέβα / ήτανε στάρι και σταφύλι / γεννημένα από σάρκινη ρίζα και χυμό / το κρασί μου που πίνεις το ψωμί μου που τρως» (Ντίλαν Τόμας).

Οι οικοδόμοι:«Εμείς έχομε κάμει το τσιμέντο μας / από τη σκόνη της ερημιάς / (...) τα χέρια μας είναι τ' αστέρια της σημαίας μας / (...) Εμείς έχομε χτίσει τα σπίτια / για τα σπίτια ξοδεύομε το φως / για να μην κόβει η νύχτα τη ζωή στα δυο / κοντά μας η αγάπη μεγαλώνει όταν τα παιδιά μας ψηλώνουν / κερδίζομε το φαγητό κερδίζομε την ειρήνη / (...) Οταν εμείς μιλάμε εμείς καταλαβαίνουμε / η αλήθεια των ξυλουργών / των χτιστών των μαραγκών των σοφών / αυτοί έχουνε φέρει τον κόσμο πάνω στη γης / επάνω από τις φυλακές τους τάφους τις σπηλιές / κόντρα σ' όλη την κούραση οι χτίστες ορκίζονται στη διάρκεια»(Πωλ Ελυάρ).

Γενικό Ασμα: «Τ' όνομά του ήταν Ρεκαβάρεν * / (...) Είναι ο Χιλιάνος που διακόπτεται απ' την ανεργία ή τον θάνατο / είναι ο χαλκέντερος Χιλιάνος / που ή επιζεί αφού τελειώνουν τα "έργα" / ή που σαβανώνεται απ' το νίτρο / (...) Κι ο μεταμορφωμένος αυτός κάτοικος / που χτίστηκε με τον αγώνα / αυτός ο ακριβός οργανισμός / αυτή η αμείλιχτη απόπειρα / αυτό το αμετάβλητο μέταλλο / αυτή η ενότητα των πόνων / αυτό το οχυρό του ανθρώπου / αυτός ο δρόμος που πάει στο αύριο / αυτή η ατέρμονη κορδιγιέρα / αυτή η βλαστερή άνοιξη / αυτή η αρματωσιά των φτωχών / ξεπήδησε από κείνα τα βάσανα / απ' το πιο βαθύ της πατρίδας / απ' το πιο σκληρό και πιο χτυπημένο / απ' το πιο υψηλό και πιο αιώνιο / και ονομάστηκε Κόμμα / Κόμμα / Κομμουνιστικό / αυτό ήταν τ' όνομά του» (Πάμπλο Νερούδα).

Από κοντά μια σημείωση: «Εστειλα στο Κόμμα δέκα μάρκα ακόμα, μη γράψτε τ' όνομά μου, μόνο τ' αρχικά μου» (Φώντας Λάδης).

Διάβαζε εσύ τώρα στον Τύπο των αστών «ειδησεογραφία» και «αναλύσεις» του ενός χαφιέ που ανταγωνίζεται τον άλλο ως προς το ποια υπηρεσία πρακτορεύει καλύτερα την αλήθεια!

* Λουίς Εμιλιάνο Ρεκαβάρεν, τυπογράφος, οργανωτής του ΚΚ Χιλής, 1921