Το «γαϊδουράγκαθο» του αντικομμουνιστικού μνημονίου δεν ξεπρόβαλε «από το πουθενά», ώστε να προκαλεί έκπληξη. Κι όμως, εξαιτίας της αποσιώπησης της αλήθειας από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και της εξιδανίκευσης της ΕΕ και των «ελευθεριών» του «δυτικού κόσμου», σε αρκετό κόσμο φαίνεται τουλάχιστον απροσδόκητη εξέλιξη ή ίσως και «ακραία», που δεν εκφράζει την ΕΕ. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αν μη τι άλλο, καταδεικνύει ότι αυτές οι αστικές ελευθερίες είναι αποτέλεσμα συσχετισμού δύναμης των λαϊκών κινημάτων και της αστικής τάξης. Στα τελευταία χρόνια υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα, που μπορούν εύγλωττα να αποδείξουν το παραπάνω. Θα σταθούμε σύντομα σε ορισμένα από τα πιο κραυγαλέα από αυτά, που υπάρχουν στη σημερινή Ευρώπη και μάλιστα στο τμήμα της, που πρόσφατα «απέδειξε» πως τηρεί «όλα τα κριτήρια» για να το εντάξουν πριν περίπου 2 χρόνια στην ΕΕ.

Αν η Αντιφασιστική Νίκη των λαών το 1945, η παρουσία του Κόκκινου Στρατού στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης σήμανε την επιτάχυνση σοβαρών κοινωνικο - πολιτικών επαναστατικών εξελίξεων, που οδηγήθηκαν στη διαμόρφωση επαναστατικών, λαϊκών κυβερνήσεων, τα γεγονότα του 1989 - 1991, παρά τις όποιες διακηρύξεις, οδηγήθηκαν σε μια πλήρη κοινωνικο - πολιτική ...ρεβάνς. Αυτή τη φορά, εγγυητής των διεργασιών δεν ήταν άλλος από την ίδια την ΕΕ και τη στρατιωτική υπεροχή του ΝΑΤΟ.

Ετσι, βλέπουμε στην Ουγγαρία να απαγορεύεται η χρήση κομμουνιστικών συμβόλων, σε Τσεχία και Σλοβακία να δημιουργούνται γραφεία για την «κάθαρση» του Δημοσίου από τους κομμουνιστές, αλλά και για τη νομιμοποίηση των παραπέρα διώξεων. Στην Πολωνία, το άρθρο 13 του Συντάγματος να ταυτίζει κομμουνισμό και ναζισμό και «κατά το δοκούν» να χρησιμοποιείται, ώστε να εμποδίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα η νομιμοποίηση του ΚΚ, ενώ ακόμη και τώρα η απαγόρευση να κρέμεται, εξαιτίας αυτού του άρθρου, ως «δαμόκλειος σπάθη» απάνω του. Σε πολλές χώρες απαγορεύεται η ίδια η ύπαρξη ΚΚ, όπως σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Αλβανία (απαγόρευση που καταργήθηκε λίγο μετά την ένοπλη εξέγερση κατά του Μπερίσα). Σε αυτές τις χώρες, αλλά και σε άλλες, που δεν έχουν τέτοιο πεντακάθαρο αντικομμουνιστικό νομοθετικό πλαίσιο, όπως η Βουλγαρία και η Σερβία, λαμβάνονται από τις αρχές μέτρα, για να εμποδίσουν ή να καθυστερήσουν όσο γίνεται την εμφάνιση ισχυρών ΚΚ.

Μάλιστα, στη Λετονία το 20% και στην Εσθονία περίπου το 30% των κατοίκων δεν έχουν κανένα δικαίωμα ψήφου, αφού θεωρούνται από τις αρχές «κατακτητές» ή «απόγονοι των κατακτητών», γιατί δεν μπορούν να αποδείξουν ότι και πριν το 1940, οι ίδιοι ή οι γονείς τους ζούσαν σε αυτές τις χώρες. Δηλαδή, μπορεί να έχουν γεννηθεί εκεί, να έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή, να έχουν παιδιά κι εγγόνια και να μην έχουν σήμερα δικαίωμα ψήφου και άλλα πολιτικά δικαιώματα!

Σε πολλές από αυτές τις χώρες έχουν ψηφιστεί νόμοι που δικαιώνουν τους συνεργάτες των γερμανο - φασιστών, τις ντόπιες λεγεώνες των «S-S», στήνοντας μνημεία, καταργώντας παράλληλα ό,τι δικαιώματα είχαν οι αντιφασίστες βετεράνοι του πολέμου. Αλλάζουν τα σχολικά βιβλία, αναθεωρούν έτσι την ιστορία. Στη Λετονία έφτασαν να βάζουν φυλακή αντιφασίστες βετεράνους για τη δράση τους στα χρόνια του πολέμου και να συλλαμβάνουν άλλους γιατί σήμερα φορούν τα παράσημα του Κόκκινου Στρατού!

Να θυμίσουμε μονάχα ότι στα τέλη Νοέμβρη 2003 οι αρχές των Εσθονίας, Λετονίας, Λιθουανίας μίλησαν για την ανάγκη «διεθνούς καταδίκης του κομμουνισμού» («Ρ», 28/11/2003), κάτι που βλέπουμε να προωθείται σήμερα με το σχέδιο απόφασης της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Μάλιστα, το Φλεβάρη του 2005 κατατέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο πρόταση και για απαγόρευση του ...σφυροδρέπανου («Ρ» 8/2/2005).

Πιο χαρακτηριστική υπόθεση είναι αυτή του Μικόλας Μπουροκιάβιτσιους, Α' Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ Λιθουανίας, που εδώ και 12 χρόνια βρίσκεται στις φυλακές του Βίλνιους, παρά το ότι πλησιάζει τα 80 χρόνια του. Οι αρχές της Λιθουανίας, που σε συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών τον απήγαγαν το 1993 από τη Λευκορωσία, δεν τον απελευθέρωσαν ούτε και τώρα, που έπαθε σοβαρό καρδιακό επεισόδιο και χρειάστηκε να εγχειρηθεί, παρά το ότι η ποινή του λήγει σε λίγες μέρες, στις 14 Γενάρη 2006. Φανερή η εκδικητική μανία τους, αλλά κι η προσωποποίηση του φόβου τους, στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που δεν ήταν απ' αυτούς που «σταύρωσαν τα χέρια», αλλά απ' εκείνους που μέχρι τέλους αγωνίστηκαν για να μην περάσουν τα αντεπαναστατικά σχέδια, για να μη διαλυθεί η ΕΣΣΔ. Στη σημερινή Λιθουανία θεωρείται τόσο επικίνδυνος που αστυνομικοί τον φύλασσαν ακόμη και μετά τη σοβαρή εγχείρησή του σε νοσοκομείο της φυλακής.

Αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, μ' επικεφαλής τον τότε ευρωβουλευτή του Κόμματος, Στρατή Κόρακα, είχε επισκεφθεί στις φυλακές τον Λιθουανό κομμουνιστή ηγέτη στα τέλη Οκτώβρη 2003 («Ρ», 4/11/2003), ενώ από τότε δεκάδες μαζικοί φορείς της χώρας μας, αλλά και του εξωτερικού, έχουν ζητήσει την απελευθέρωσή του.

Το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια έθεσε στο Ευρωκοινοβούλιο τόσο το ζήτημα της απελευθέρωσης του Μ. Μπουροκιάβιτσιους, όσο και των άλλων παραβιάσεων των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Μάλιστα, το ΚΚΕ είχε διοργανώσει σχετική διεθνή συνάντηση στην Αθήνα τον Ιούλη 2003 για τα ζητήματα αυτά, με τη συμμετοχή εκπροσώπων κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων από αυτές τις χώρες, ακριβώς για να αναδείξει και να καυτηριάσει την κατάσταση που διαμορφώθηκε σ' αυτές τις χώρες και την πλήρη στήριξη που γνωρίζουν οι διώξεις των κομμουνιστών και τα εμπόδια στη δράση τους από την ΕΕ και τα κόμματα, που τη στηρίζουν.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι όλο αυτό το διάστημα η στάση άκρας σιωπής που κρατά για τα παραπάνω τόσο ο ΣΥΝ στην Ελλάδα, όσο και το λεγόμενο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς».

Το αντικομμουνιστικό μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, ανοίγει σε πολλούς τα μάτια! Το λαϊκό κίνημα πρέπει να τους αναγκάσει όχι μόνο να το πάρουν πίσω, αλλά και να καταργήσουν κάθε αντικομμουνιστικό μέτρο και δίωξη που εφαρμόζεται σήμερα. Πρέπει να σπάσει η σιγή που έχουν επιβάλει για το ζήτημα κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ. Είναι και μια μεγάλη ευκαιρία, οι λαοί της Ευρώπης, με την πάλη και την αλληλεγγύη τους να ανατρέψουν τα επικίνδυνα κι αντιδραστικά σχέδια, που πετσοκόβουν τις δημοκρατικές κατακτήσεις και νοθεύουν τη νεότερη ιστορία, που γράφτηκε με το αίμα χιλιάδων και χιλιάδων κομμουνιστών και αντιφασιστών.