Εκρηκτικές διαστάσεις λαμβάνει η κερδοφορία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα. Διαστάσεις που θυμίζουν την κερδοφορία του κεφαλαίου τη χρυσή περίοδο του 1960-1973. Η ελληνική οικονομία καταλαμβάνει μία από τις τρεις πρώτες ηγετικές θέσεις στην κερδοφορία, ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και ενώ τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου καλπάζουν, την ίδια στιγμή ο ΣΕΒ ξεδιπλώνει την αντεργατική του επίθεση, αξιώνει την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, την κατάργηση των κατώτερων ορίων αμοιβής για τον κάθε εργάτη και την κάθε εργάτρια που κατοχυρώνονται μέσα από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η κερδοφορία του κεφαλαίου στη χώρα μας βρίσκεται σε κατακόρυφη και σταθερή άνοδο την τελευταία δεκαετία και, με βάση εκκίνησης το 1995, την περσινή χρονιά η απόδοση κεφαλαίου στην Ελλάδα έφτασε το 23,3%. Αυτή η απόδοση, που αναφέρεται στο σύνολο της οικονομίας - γεγονός που σημαίνει ότι υπάρχουν κλάδοι και επιχειρήσεις με ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό κερδοφορίας - είναι σχεδόν διπλάσια από την απόδοση κεφαλαίου στην ΕΕ των 15 χωρών, αλλά και των χωρών της ζώνης του ευρώ.

Συγκεκριμένα (βλέπε πίνακα), με βάση το 100 το 1995, το επίπεδο κερδοφορίας στη χώρα μας έφτασε το 2005 στο 123,3, όταν στην ΕΕ των 15 ήταν στο 112,2 και στη ζώνη του ευρώ στο 112. Μπροστά από τις ελληνικές επιχειρήσεις βρίσκονται μόνο οι επιχειρήσεις της Φινλανδίας και της Ιρλανδίας, όταν, π.χ., η απόδοση του κεφαλαίου στη Σουηδία είναι στο 100,5 και στη Γαλλία στο 102,5!

Ο καλπασμός κερδών των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, εγχώριων και ξένων, είναι αποτέλεσμα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της εφαρμογής της «Λευκής Βίβλου» και των προνομίων που ασυστόλως παρείχαν και παρέχουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προς την πλουτοκρατία. Είναι, ταυτόχρονα, το φυσικό αποτέλεσμα της συρρίκνωσης των μισθών και των ημερομισθίων των εργαζομένων, της συμπίεσης της αγοραστικής δύναμης του εργατικού εισοδήματος.

Στο φόντο αυτής της πραγματικότητας, οι νέες αξιώσεις του ΣΕΒ, που διατυπώθηκαν την περασμένη Τρίτη στη δεύτερη συνάντηση των εργοδοτικών οργανώσεων με τη ΓΣΕΕ για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και στην οποία καθορίζονται οι κατώτεροι μισθοί και τα μεροκάματα, αποκτούν ακόμα πιο προκλητικό χαραχτήρα. Γιατί είναι ύβρις, προς τους χιλιάδες εργαζόμενους των 26 ευρώ μεροκάματου, να παγώσουν αυτά τα μεροκάματα σε αυτά τα επίπεδα στους Νομούς Καστοριάς, Φλώρινας, Ημαθίας και Δράμας. Είναι ύβρις, την ώρα που ο μέσος κατώτερος μισθός το 2005 ήταν 579 ευρώ μεικτά, οι βιομήχανοι να αξιώνουν μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 50% και, ακόμα, τη μείωση μισθών σε εργάτες άνω των 50 ετών, μέσα από την κατάργηση του επιδόματος πολυετίας, ώστε αυτοί οι εργάτες να βρίσκουν δουλιά αν μείνουν άνεργοι.

Σε μια επιχείρηση να συσκοτίσει την αλήθεια, η ηγεσία του ΣΕΒ έδωσε στη δημοσιότητα δικά της στοιχεία, όπου εμφανίζεται μια αύξηση των ζημιών το 2004 σε σχέση με το 2003. Ταυτόχρονα, εμφανίζεται ένας αριθμός 1.388 επιχειρήσεων, σε σύνολο 5.334 που δραστηριοποιούνται στη μεταποίηση, να κατατάσσονται στις ζημιογόνες. Μόνο που το γεγονός ότι μία στις τέσσερις επιχειρήσεις είναι ζημιογόνος, επιβεβαιώνει ότι οι υπόλοιπες τρεις είναι κερδοφόρες.

Πολύ περισσότερο που οι ζημιογόνες αυτές επιχειρήσεις δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού, της ελεύθερης οικονομίας, εν γένει του καπιταλιστικού συστήματος, υπέρμαχος των οποίων είναι ο ΣΕΒ. Οι ζημιογόνες επιχειρήσεις είναι αυστηρά μια ενδοοικογενειακή υπόθεση του ΣΕΒ. Είναι το φρούτο στο θερμοκήπιο του ανταγωνισμού, όπου «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Καθόλου δεν αφορά τους εργάτες, αφού είτε αυτοί εργάζονται σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, είτε σε ζημιογόνες δεν παύουν να είναι τα θύματα της εκμετάλλευσης, να παράγουν υπεραξία, να σφετερίζονται άλλοι τον κόπο τους.

Μάλιστα, μια προσεκτική ανάλυση των στοιχείων του ΣΕΒ οδηγεί σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα απ' αυτά για τα οποία θέλει να πείσει την κοινωνία ο ΣΕΒ. Συγκεκριμένα, και πάντα με τα όσα στοιχεία δίνει η ίδια η εργοδοτική οργάνωση: Τα κέρδη των επιχειρήσεων της μεταποίησης το 2004 ανήλθαν στο ποσό των 2.821.127.231 ευρώ. Σε αυτές απασχολούνταν 257.183 εργαζόμενοι. Δηλαδή, κάθε εργάτης προσέφερε ως κέρδος στο ταμείο του εργοδότη του το αξιοσέβαστο ποσό των 10.970 ευρώ ετησίως. Με δυο λόγια, κάθε εργάτης, εκτός από το μισθό στο σπίτι, πήγαινε άλλον ένα μισθό στο σπίτι του αφεντικού του. Και αυτό σε μέσους όρους, γιατί βεβαίως τη μερίδα του λέοντος αυτού του πλούτου την αποσπούν οι λίγες μεγάλες και ισχυρές επιχειρήσεις.

Ενα δεύτερο συμπέρασμα απ' αυτά τα στοιχεία είναι ότι καταρρίπτεται ο μύθος πως οι κερδοφόρες επιχειρήσεις δημιουργούν νέες θέσεις απασχόλησης. Ετσι, στις κερδοφόρες επιχειρήσεις της μεταποίησης οι απασχολούμενοι το 2003 ήταν 212.461 και το 2004 μειώθηκαν στους 211.773 εργαζόμενους. Η μείωση μπορεί να είναι μικρή, όμως την ίδια περίοδο οι επιχειρήσεις αυτές αύξησαν τις πωλήσεις τους από 33,8 δισεκατομμύρια ευρώ στα 37,6 δισεκατομμύρια ευρώ και τα κέρδη τους από τα 2,5 δισ. ευρώ στα 2,8 δισ. ευρώ. Αυτά είναι τα πραγματικά αποτελέσματα της αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Αφού, μέσα σε αυτό το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς, οι κεφαλαιοκράτες παράγουν όχι για την απασχόληση αλλά για την αύξηση των κερδών τους.

Αυτή, λοιπόν, την κερδοφορία επιδιώκουν να περιφρουρήσουν και να αυξήσουν οι βιομήχανοι με τις προκλητικές τους αξιώσεις και όχι να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας, όπως υποκρίνονται. Ολες τους οι «προτάσεις», όλες τους οι «ιδέες» έχουν ένα μόνιμο παρονομαστή. Την αύξηση των κερδών τους. Το γεγονός ότι αυτά τα κέρδη τα μοιράζονται όλο και λιγότεροι εργοδότες, το γεγονός ότι μέσα σε αυτόν τον άγριο ανταγωνισμό, στον ανοιχτό και κρυφό πόλεμο για τα κέρδη και το διαμοιρασμό της λείας, κάποιες επιχειρήσεις κλείνουν, σε τίποτα δεν αλλάζει την απλή αλήθεια ότι: Αυτή η λεία είναι δημιούργημα των εργαζομένων. Και ότι όσο αυτή η λεία αυξάνεται, τόσο χειροτερεύει η θέση αυτών που την παράγουν, δηλαδή των μισθωτών.

Και είναι τουλάχιστον εγκληματικό, τα συνδικάτα να υποτάσσονται στις επιδιώξεις των βιομηχάνων. Κι όμως, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όπως προέκυψε και από τη δεύτερη συνάντηση για την ΕΓΣΣΕ, όχι μόνο δεν απέρριψε τις αξιώσεις του ΣΕΒ, αλλά δήλωσε έτοιμη να τις συζητήσει στην Εθνική Επιτροπή Απασχόλησης. Καμιά σημασία δεν έχει αν αυτές οι προκλητικές προτάσεις συζητηθούν στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης για την ΕΓΣΣΕ ή στην Επιτροπή Απασχόλησης. Το κύριο, το βασικό, είναι ότι οι εργοδότες έθεσαν τις προτάσεις τους και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δέχτηκε να τις συζητήσει. Αποδέχτηκε, δηλαδή, να μπουν στην κλίνη του Προκρούστη -«κοινωνικό διάλογο», τον λένε - τα όσια και τα ιερά των εργαζομένων.

Δυστυχώς για τους εργαζόμενους, η στάση αυτής της πλειοψηφίας δεν είναι συγκυριακή. Αποτελεί έκφραση και σύμπτωμα της γενικότερης στρατηγικής της. Χτες ήταν με την πολιτική της ΟΝΕ. Αργότερα συμπαρατάχτηκε με τη στρατηγική της Λισαβόνας. Σήμερα, μαζί με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση της ΝΔ, όπως βεβαίως και με το ΠΑΣΟΚ, σηκώνει τη σημαία της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Και σ' αυτή την ανταγωνιστικότητα καλούνται οι εργαζόμενοι να γίνουν θυσία. Αυτήν την ανταγωνιστικότητα και την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, που πλήρωσε ακριβά η εργατική τάξη, θα την πληρώσει ακόμα ακριβότερα αύριο. Και σ' αυτή την προοπτική η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο της.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, η εργατική τάξη δεν μπορεί παρά να δώσει μόνο μια απάντηση: Να στείλει στα αζήτητα τις προτάσεις του ΣΕΒ και τον «κοινωνικό τους διάλογο». Σε αυτή την κατεύθυνση τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ, παίρνουν πρωτοβουλίες. Στα πλαίσια αυτά, ήδη για τις 26 του Γενάρη στην Αθήνα αποφασίστηκε να γίνει πλατιά σύσκεψη συνδικάτων και συνδικαλιστών. Ενώ ανάλογες συσκέψεις για να οργανωθεί ένα πλατύ πρόγραμμα δράσης και ενημέρωσης όλων των εργαζομένων θα γίνουν από τις Τοπικές Γραμματείες του ΠΑΜΕ, Επιτροπές Αγώνα και Συνδικάτα σε όλη την Ελλάδα.