Ατσαλωμένες από τη μάχη των ναυτεργατών οι ταξικές δυνάμεις ρίχνονται τώρα στην προετοιμασία της πανελλαδικής 4ωρης στάσης (11 π.μ. - 3 μ.μ.) εργασίας, την Τρίτη 28 Φλεβάρη, και στην κλιμάκωση της πάλης στις 15 Μάρτη, με την 24ωρη πανεργατική απεργία σε όλη την Ελλάδα. Στο Δημόσιο, η στάση της Τρίτης γίνεται την ίδια ώρα στην Αττική.

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο καλεί τους εργαζόμενους μαζικά να πάρουν μέρος στις κινητοποιήσεις, να δυναμώσουν την πάλη τους, να συσπειρωθούν γύρω από τα ταξικά συνδικάτα και να διεκδικήσουν αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Στην Αθήνα, η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ θα γίνει στις 12 το μεσημέρι, μπροστά στο κεντρικό κατάστημα της Γιούρομπανκ (διασταύρωση Βουλιαγμένης - Καλλιρρόης). Στη Θεσσαλονίκη, στη 1.30 μ.μ., στη συμβολή των οδών Εγνατίας και Αγ. Σοφίας, ενώ συγκεντρώσεις κατά τη διάρκεια της στάσης θα γίνουν σε δεκάδες άλλες πόλεις της χώρας.

Η αναμέτρηση στα λιμάνια και η πολιτική επιστράτευση, την οποία επέβαλε η κυβέρνηση σε βάρος των ναυτεργατών και όλων των εργαζομένων, η προκλητικότητα των τραπεζιτών, η απαίτηση του ΣΕΒ να μειωθούν ουσιαστικά οι κατώτεροι μισθοί, με το 2,8% αύξηση που προτείνουν, το χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ, το νέο πακέτο ιδιωτικοποιήσεων, όλα τούτα μαρτυρούν ότι η αντεργατική επίθεση κλιμακώνεται. Τα αντιλαϊκά μέτρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης και η εφαρμογή κάθε νέου μέτρου θα κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή της εργατικής τάξης.

Στο στόχαστρο βρίσκεται το σύνολο των εργαζομένων, βρίσκονται όλα τα στοιχειώδη δικαιώματα της εργατικής τάξης. Και απ' αυτήν την άποψη γίνεται ακόμα πιο επιβεβλημένη η όξυνση της ταξικής πάλης, σαν το μοναδικό και αναντικατάστατο όπλο που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι. Οξυνση της πάλης, με το πλαίσιο και τις διεκδικήσεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου και των ταξικών συνδικάτων. Γιατί μόνο αυτό το πλαίσιο αποτυπώνει την ανάγκη συνολικής αντιπαράθεσης απέναντι στην επίθεση κεφαλαίου και κυβέρνησης. Μόνο το πλαίσιο των ταξικών δυνάμεων εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Χαράζει καθαρά τη γραμμή της αντίστασης, αλλά, ταυτόχρονα, διεκδικεί αυτά που έχει ανάγκη σήμερα η εργατική λαϊκή οικογένεια. Και, το σπουδαιότερο, θαρρετά διακηρύσσει ότι υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για να ικανοποιηθούν αυτές οι διεκδικήσεις. Ο πλούτος υπάρχει, τον παράγουν με τον ιδρώτα τους αφειδώς οι εργαζόμενοι. Τους τον στερεί, όμως, η συγκεκριμένη αντιλαϊκή πολιτική, η πολιτική του ευρωμονόδρομου, η στρατηγική της «ανταγωνιστικότητας».

Να, γιατί είναι αναγκαίο ξανά και ξανά να υπογραμμίζεται ότι δεν υπάρχουν ουδέτερα αιτήματα. Οτι κάθε διεκδίκηση, χωρίς να θίγεται ποιος είναι ο αντίπαλος, ποια πολιτική εμποδίζει την πραγματοποίησή της, είναι τουλάχιστον κουτσουρεμένη. Γιατί σήμερα αντίπαλος της εργατικής τάξης δεν είναι μόνο το κόμμα της ΝΔ, που ασκεί την κυβερνητική εξουσία. Αντίπαλος παραμένει και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενάντια στα εργατικά δικαιώματα και στις διεκδικήσεις των εργαζομένων στέκονται και οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και, βέβαια, όλοι όσοι υπηρετούν και προσκυνάνε το μοναστήρι των Βρυξελλών.

Βασικό καθήκον των κινητοποιήσεων που προγραμματίζονται παραμένει η υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Αλλά οι εργαζόμενοι παλεύουν για συλλογικές συμβάσεις, που θα βελτιώνουν τη θέση τους. Μέσα από τη μάχη των συλλογικών συμβάσεων, οι ταξικές δυνάμεις θα δώσουν τη μάχη για την ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών. Μπορεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να βολεύεται να κλείσει συμβάσεις για λίγα ψίχουλα. Μπορεί έτσι να υπηρετείται η ανάγκη της «κοινωνικής συνεννόησης», της «εργασιακής ειρήνης» και της «ανταγωνιστικότητας», δεν υπηρετούνται, όμως, τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν υπηρετείται ούτε το παρόν και, πολύ περισσότερο, το αύριο της εργατικής τάξης.

Είναι αυτονόητο ότι για να σηκωθεί όλο αυτό το βάρος της συνδικαλιστικής και πολιτικής αναμέτρησης, για να κλιμακωθεί η πάλη, χρειάζεται οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Τώρα χρειάζεται μαζική, πλατιά οργανωμένη δουλιά μέσα στα σωματεία. Με συνεδριάσεις και γενικές συνελεύσεις, με εξορμήσεις και έκδοση υλικού. Πηγαίνοντας και προς την πανελλαδική απεργία, η δράση αυτή να ενταθεί με γρήγορους ρυθμούς. Η κλιμάκωση της πάλης να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Πάμε για σκληρούς ταξικούς αγώνες. Και τέτοιους αγώνες - για να γείρει η πλάστιγγα προς όφελος της εργατικής τάξης - μπορούν να φέρουν σε πέρας μόνον οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τη μαζική αποφασιστική συμμετοχή τους.