Μια μάχη χωρίς προηγούμενο στα λιμάνια. Ενας αγώνας- παρακαταθήκη για την εργατική τάξη. Μαχητικός, αποφασιστικός, με καθάρια τη σφραγίδα των ταξικών δυνάμεων. Μια ολομέτωπη σύγκρουση τάξης με τάξη. Για το δικαίωμα στο μπάρκο. Για μισθούς και συντάξεις αξιοπρέπειας. Για να πάψουν τα σαπάκια των ακτοπλόων εφοπλιστών να πνίγουν επιβάτες και ναυτεργάτες. Για να έχουν οι νησιώτες τακτική, φτηνή, διαρκή και ασφαλή σύνδεση με την ηπειρωτική Ελλάδα. Για να μπορούν οι αυριανοί ναυτεργάτες να σπουδάζουν δωρεάν, σε δημόσια σχολεία, με εξασφαλισμένα τα επαγγελματικά τους δικαιώματα.

Το νομοσχέδιο του ΥΕΝ ήταν η αφορμή, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η ανεργία στον κλάδο τεράστια. Το ίδιο και η εκμετάλλευση. Στο μηχανοστάσιο, στην κουβέρτα, παντού. Το αποδεικνύουν περίτρανα τα κέρδη των εφοπλιστών. Εκατοντάδες εκατομμύρια από τον ιδρώτα των εργατών της θάλασσας, την ίδια ώρα που νέα καράβια χτίζονται και μετοχές αλλάζουν χέρια. Η πείρα των ναυτεργατών μεγάλη. Οπως και η συμβολή των ταξικών δυνάμεων στο καταστάλαγμα αυτής της συσσωρευμένης πείρας, στη μετατροπή της σε δύναμη αγωνιστική, σε διάθεση σύγκρουσης, αμφισβήτησης, διεκδίκησης. Η σχέση των ναυτεργατών με τις αγωνιστικές δυνάμεις και την κομμουνιστική πρωτοπορία τους είναι όπως το νύχι με το κρέας...

Οι οκτώ μέρες της απεργίας στα λιμάνια όλης της χώρας, με επίκεντρο το τελευταίο 48ωρο τον Πειραιά και την Πάτρα, θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη των ναυτεργατών, των εργαζομένων όλων των κλάδων, των νεολαίων που βρέθηκαν στους καταπέλτες της έμπρακτης αλληλεγγύης. Οπως δεν πρόκειται να τις ξεχάσει ποτέ και ο αντίπαλος, οι εφοπλιστές και τα κόμματά τους, που είδαν τον ένα μετά τον άλλον τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς τους να γίνονται θρύψαλα, να φυλλορροούν, να ξεσκεπάζονται. Το δίδαγμα ένα: Αυτοί που έχουν τα καράβια, τα εργοστάσια, κάθε μέσο παραγωγής, δεν είναι ανίκητοι. Και η ολόπλευρη αξιοποίηση της εμπειρίας και από αυτόν τον αγώνα μπορεί να τους κάνει ακόμα πιο αδύναμους και τρωτούς στις μάχες που έρχονται.

Η Πέμπτη 16 του Φλεβάρη ήταν η πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας που κηρύχτηκε κάτω από την πίεση των ίδιων των εργατών της θάλασσας και την αγανάκτησή τους. Ολες τις προηγούμενες μέρες, συνδικαλιστικά κλιμάκια της ΠΕΜΕΝ και του «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ» οργώνουν τα καράβια στα λιμάνια όλης της χώρας. Ανοίγουν την κουβέντα με τους ναυτεργάτες, τους καλούν να μπολιάσουν και τον επικείμενο αγώνα τους με τα αιτήματα του ΠΑΜΕ. Η συζήτηση με τους νησιώτες αναδεικνύει σε κυρίαρχο το ζήτημα της ενεργού συμπαράστασης, της κοινής μάχης ενάντια στον κοινό αντίπαλο.

Η καθολική συμμετοχή των ναυτεργατών στην απεργία την πρώτη μέρα δείχνει ξεκάθαρα τις αγωνιστικές διαθέσεις τους. Ολα τα πλοία δεμένα στα λιμάνια της χώρας. Δε γύρισε προπέλα. Κοντά σ' αυτά και 15 περίπου βαπόρια που βρίσκονται στην Ιταλία μένουν ακινητοποιημένα. Η περιφρούρηση της απεργίας, με πρωτοπόρες τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, γίνεται υπόθεση εργαζομένων απ' όλους τους κλάδους, των ίδιων των νησιωτών.

Ξημερώνει Παρασκευή 17 του Φλεβάρη. Το μήνυμα και της δεύτερης μέρας δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας των διαθέσεων των ναυτεργατών. Η κλιμάκωση είναι μονόδρομος. Και έτσι γίνεται. Αποφασίζεται 48ωρη παράταση της απεργίας και η σύγκρουση με τους εφοπλιστές και την κυβέρνηση οξύνεται. Η περιφρούρηση ενισχύεται, νέες δυνάμεις μπαίνουν στη μάχη.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να συκοφαντήσει τον κλιμακούμενο πανναυτεργατικό αγώνα πέφτει στο κενό. Το ίδιο και η μεθοδευμένη επίθεση μιας μεμονωμένης και μικρής ομάδας καλλιεργητών από την Κρήτη, που με τη στήριξη και του ΠΑΣΟΚ από το απόγευμα της Κυριακής αναλαμβάνουν να «καθαρίσουν» για τους εφοπλιστές και την κυβέρνηση, επιτιθέμενοι στους ναυτεργάτες του Ηρακλείου. Η επίθεση αναχαιτίζεται, τα καράβια παραμένουν δεμένα. Οι τραμπούκοι απομονώνονται από τους ανθρώπους του μόχθου, από τους μικροκαλλιεργητές όλων των νησιών. Η τακτική των ίδιων και των πολιτικών δυνάμεων που τους σιγοντάρουν χρεοκοπεί.

Οπως χρεοκοπούν και οι απεργοσπαστικές προσπάθειες στα λιμάνια της Ζακύνθου, της Ρόδου και της Πάτρας και αλλού, όπου με ένα όργιο απειλών και πιέσεων, με τη σύμπραξη των λιμεναρχείων, οι εφοπλιστές προσπαθούν να βάλουν τα καράβια τους σε κίνηση. Οι ναυτεργάτες κρατάνε και απαντούν με νέα 48ωρη παράταση της απεργίας τους.

Τη Δευτέρα 20 του Φλεβάρη οι ακτοπλόοι εφοπλιστές καταθέτουν αίτηση ασφαλιστικών μέτρων για να κηρυχτεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική. Οι ταξικές δυνάμεις σημαίνουν για μια ακόμη φορά συναγερμό. Οι βάρδιες της περιφρούρησης ενισχύονται. Οι απειλές και η τρομοκρατία στα πληρώματα εντείνονται. Οι πρώτες απολύσεις χτυπάνε την καρδιά του πλοίου, τους μηχανικούς. Ο πέλεκυς της ποινικοποίησης κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των απεργών. Καμιά υποχώρηση!

Το πρωί της Τρίτης βρίσκει το λιμάνι γεμάτο από εργαζόμενους. Στις 10 το πρωί η συγκέντρωση μεταφέρεται έξω από τα δικαστήρια του Πειραιά. Και ύστερα, στα γραφεία της ΠΝΟ, όπου ακούγεται μια και μόνο λέξη: Απεργία. Η νέα 48ωρη παράταση, η τρίτη κατά σειρά, δίνει νέα ώθηση στον αγώνα. Ασύλληπτες πιέσεις στα πληρώματα που βαστάνε γερά, παλικαρίσια, με τη συμπαράσταση των στεριανών συναδέλφων τους. Το δικαστήριο απορρίπτει τα ασφαλιστικά μέτρα και η νύχτα βρίσκει τους εργαζόμενους στους καταπέλτες.

Μεσάνυχτα Τρίτης διαρρέει η είδηση ότι η απόφαση της επιστράτευσης βρίσκεται στη διαδικασία της υπογραφής από τον πρωθυπουργό. Πριν ακόμα ξημερώσει, αποκαλύπτεται ότι ο στρατιωτικός νόμος στα λιμάνια είχε ήδη υπογραφτεί το προηγούμενο βράδυ. Το κείμενο πανομοιότυπο με εκείνο του ΠΑΣΟΚ τον Ιούνη του 2002. Το ίδιο και ο στόχος της κυβέρνησης, τότε και τώρα: Να καταστείλει με κάθε μέσο την απεργία, καταφεύγοντας στο έσχατο μέτρο, την πολιτική επιστράτευση.

Το πανεργατικό τείχος που στηνόταν όλες τις προηγούμενες μέρες ψηλώνει κι άλλο. Από τις 5 το πρωί της Τετάρτης τα λιμάνια γίνονται ο τόπος μιας διαρκούς συγκέντρωσης. Στον Πειραιά, μέσα στο «Ελ. Βενιζέλος», αποφασίζεται η παράταση της απεργίας για άλλες 48 ώρες, με την περιφρούρηση να επικεντρώνεται στον Πειραιά και στην Πάτρα. Το ΠΑΜΕ καλεί σε πανεργατική συγκέντρωση το απόγευμα έξω από το πλοίο. Εργάτες, σπουδαστές, φοιτητές, μαθητές περιφρουρούν τα καράβια. Στις 5 το απόγευμα μια μοναδική στα χρονικά του λιμανιού συγκέντρωση αλληλεγγύης του ΠΑΜΕ εξελίσσεται μπροστά από το «Ελ. Βενιζέλος». Από τα εννιά καράβια που σκόπευε να φυγαδεύσει το υπουργείο κανένα δε φεύγει. Το ίδιο και στην Πάτρα. Αλλά και στην Κέρκυρα, όπου η επιστράτευση συνοδεύεται με τραμπουκισμούς λιμενικών και συλλήψεις αγωνιστών.

Το κίνημα της αλληλεγγύης φουντώνει, γίνεται ποτάμι αντίστασης που από την πρώτη κιόλας μέρα κάνει τα φυλλάδια της επιστράτευσης κουρέλια. Εκατοντάδες ψηφίσματα αλληλεγγύης, με τα ταξικά συνδικάτα της Αθήνας να κηρύσσουν απεργία για την επόμενη μέρα.

Στις 9 το πρωί της Πέμπτης, μια νέα συγκέντρωση του ΠΑΜΕ εξελίσσεται στο λιμάνι του Πειραιά. Στην Πάτρα η περιφρούρηση κρατάει, παρά την επίθεση τα μεσάνυχτα της προηγούμενης μέρας. Η πολιτική επιστράτευση, κατά κοινή ομολογία ακόμα και των πιο αντιδραστικών βαστάζων της κυβέρνησης, έχει τσακιστεί. Το κίνημα της αλληλεγγύης έχει σημαδέψει ολόκληρη τη σύγχρονη ιστορία των εργατικών αγώνων. Οι εργάτες της θάλασσας και της στεριάς απέδειξαν ότι ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος. Οτι η ταξική ενότητα και ο στοχοπροσηλωμένος με ταξικά αιτήματα και χαρακτηριστικά αγώνας δημιουργούν ρήγματα, τσακίζουν πόδια, ανοίγουν το δρόμο για παραπέρα κλιμάκωση, για όξυνση της σύγκρουσης με ακόμα καλύτερες προϋποθέσεις.

Στη βάση αυτή, το μεσημέρι της Τετάρτης, οι ναυτεργάτες παίρνουν την απόφαση να αναστείλουν την κινητοποίησή τους. Οι ταξικές δυνάμεις με την ανακοίνωσή τους δίνουν το στίγμα: Ανασύνταξη δυνάμεων με στόχο την παραπέρα, ακόμα πιο δυναμική κλιμάκωση. Στον Πειραιά, ο ιστορικός αγώνας δίνεται μέχρι την τελευταία στιγμή. Μια μαζική, γεμάτη παλμό πορεία επισφραγίζει την αποφασιστικότητα των εργαζομένων. Μια νέα μάχη μόλις ξεκινά: Να συζητηθεί η εμπειρία στα καράβια και στους τόπους δουλιάς, να γίνει κτήμα όλης της εργατικής τάξης, να πλατύνει η συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα, να κλιμακωθεί η πάλη.

Την προκλητικότητα της κυβέρνησης, όλες τις μέρες της κινητοποίησής τους, οι ναυτεργάτες τη γνώρισαν από πρώτο χέρι. Στην κατασυκοφάντηση του αγώνα τους, στις επιθέσεις προσωπικά του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, στη φαιδρή επιχειρηματολογία για την κήρυξη της πολιτικής επιστράτευσης.

Οι εργάτες της θάλασσας έχουν μνήμη. Από τις πρώτες μέρες της απεργίας και ενώ η κινητοποίηση κλιμακωνόταν, στο μυαλό τους γυρόφερνε η επιστράτευση, με την οποία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να χτυπήσει τον αγώνα τους το 2002. Κανείς δεν μπορούσε να τους βγάλει από το μυαλό ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα χτυπούσε με τον ίδιο τρόπο. «Είναι ίδιοι», έλεγαν στα μηχανοστάσια, κουβεντιάζοντας με τους συνδικαλιστές της ΠΕΜΕΝ και του ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ. Και είχαν δίκιο. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι ένα και το αυτό στην αντιλαϊκή πολιτική τους, όσο και στην επιχειρηματολογία με την οποία την προωθούν...

Οταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση, η επιβολή του στρατιωτικού νόμου στα λιμάνια στις 22 Ιούνη του 2002 γινόταν για την ...προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος.

Αυτό ισχυρίστηκε στις 2 Ιούλη του 2002 ο τότε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Γ. Ανωμερίτης, απαντώντας στη Βουλή σε Επίκαιρη Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Σπ. Στριφτάρη, σχετική με την επιστράτευση των ναυτεργατών. «Η κυβέρνηση έφτασε και πήρε το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης, όχι φυσικά αντισυνταγματικά, αλλά γιατί έπρεπε να το κάνει εκείνη τη στιγμή για λόγους δημοσίου συμφέροντος, δημόσιας υγείας κλπ.», υποστήριζε ο υπουργός.

Μάλιστα, ο Γ. Ανωμερίτης ισχυριζόταν ότι «δεν καταλάβαινε», γιατί μια τέτοια κίνηση είναι «αντεργατική»(!). Ο ίδιος έφτασε στο σημείο να αναφέρει ότι η κυβέρνηση είχε ικανοποιήσει «όλα τα αιτήματα» των ναυτεργατών. Συγχρόνως, όμως, επικαλέστηκε και τα δικαιώματα που «έχουν οι νησιώτες και οι πολίτες της περιφέρειας»... Ο υπουργός, όμως, της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης, αμέσως μετά, έγινε ξεκάθαρος για το πώς το ΠΑΣΟΚ «μεταφράζει» το δημόσιο συμφέρον και προς όφελος τίνος: «Την έννοια, λοιπόν, του δημοσίου συμφέροντος να την αναγνωρίζουμε για τους νησιώτες, όχι μόνο όταν πρόκειται να εξαναγκάσουμε εφοπλιστές για το δημόσιο συμφέρον να πάνε σε αυτές τις γραμμές χωρίς αποζημίωση και όχι μόνο όταν τους εξαναγκάζουμε να μην έχουν για άλλους λόγους τις δικές τους συγκοινωνίες»!!!

Αυτά δήλωναν όταν ήταν στην κυβέρνηση. Απόψεις - καρμπόν με τα όσα έλεγαν όλες τις προηγούμενες μέρες τα σημερινά κυβερνητικά στελέχη. Ακόμα και οι δημοσιευμένες αποφάσεις της επιστράτευσης μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό...

Από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προστατεύοντας εκ νέου τα συμφέροντα των εφοπλιστών και βάζοντας πλάτες στην κυβέρνηση, οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας την κινητοποίηση των ναυτεργατών.

«Οι ακρότητες από κάθε πλευρά συσκοτίζουν την πραγματικότητα, γιατί μένει η εικόνα και δε μένει η ουσία των προβλημάτων και οι διαδικασίες επίλυσής τους. Επομένως, οι ακραίες συμπεριφορές καταδικάζονται από κάθε πλευρά, απ' όπου και αν προέρχονται»! Αυτό δήλωσε την προηγούμενη Πέμπτη η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Αν. Διαμαντοπούλου, αναφερόμενη στον αγώνα των ναυτεργατών! «Ακρότητα» (!!!) ο αγώνας για την επιβίωση...

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μ. Στρατάκης, την ίδια μέρα, από το βήμα της Βουλής έκανε ένα βήμα παραπέρα. Η εφαρμογή του νόμου της επιστράτευσης για τους «σοσιαλιστές» δεν είναι πλέον αρκετή. Χρειάζεται να στηθεί και απεργοσπαστικός μηχανισμός, ακόμα και με ναυτεργάτες άλλων χωρών. «Θα έπρεπε να έχετε στη διάθεση όλων των παραγωγών και των εμπόρων τα πλοία που θα μπορούσαν να είναι με ξένες σημαίες για να γίνεται η μεταφορά των προϊόντων χωρίς να υπάρξει κανένα πρόβλημα», συνέστησε στην κυβέρνηση, βγάζοντας όλο το μίσος του ίδιου και του κόμματός του για τους απεργούς ναυτεργάτες.