«Επενδυτής στο σύγχρονο επαγγελματικό ελληνικό ποδόσφαιρο». Το πιο σύντομο ανέκδοτο στην αθλητική πραγματικότητα του τόπου, που σε συνδυασμό με το σαθρό αθλητικό πλαίσιο, δημιουργούν ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες, «χάρτινους πύργους», έτοιμους να καταρρεύσουν με την πρώτη καταιγίδα. Οπως ο ΠΑΟΚ τώρα, ο Αρης πέρυσι, ή τόσες άλλες ΠΑΕ που κινούνται στα όρια της πτώχευσης και των άλυτων προβλημάτων που μόνιμα φρενάρουν τη βελτίωση και ανάπτυξη του λαοφιλέστερου των αθλημάτων.

Ο ΠΑΟΚ βιώνει μια τέτοια κατάσταση που συνοψίζεται στο τρίπτυχο. Ευκαιριακός και αδύναμος επενδυτής, ασταμάτητη και ανεξέλεγκτη βία και παντελής αδυναμία σωστής κρατικής λειτουργίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Και δεν είναι τωρινό το φαινόμενο του ιστορικού συλλόγου της Θεσσαλονίκης. Είναι τόσο παλιό όσο και η εφαρμογή των ψευτοσυνθηκών του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, που θεσπίστηκαν εν μια νυκτί, το 1979, ίσα ίσα για να πάρουν τις τύχες του ποδοσφαίρου και να το ελέγξουν μεγαλοεπιχειρηματίες σαν τον Γουλανδρή, τον Μπάρλο, τον Βαρδινογιάννη, που ήταν οι προπομποί του κάθε Σαλιαρέλη και Κοσκωτά, που ενέσκηψαν σαν ακρίδες στο σώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και των νεότερων που «επενδύουν» με βάση όχι την ανάπτυξη του αθλήματος, αλλά την ανάπτυξη των προσωπικών μεγαλεπήβολων επιχειρηματικών σχεδίων.

Στη Θεσσαλονίκη ο κόσμος του ΠΑΟΚ που προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της Μακεδονίας γενικότερα, είναι «αιχμάλωτος» ανάμεσα στη φιλοδοξία για διακρίσεις, που δεν έρχονται, την απουσία ισχυρών επενδυτών, που φυσικό είναι να μην εμφανίζονται και της δοξασίας που τείνει να γίνει πάγια αντίληψη, πως ο ιστορικός σύλλογος είναι το μόνιμο θύμα του εκάστοτε κατεστημένου που ...εδρεύει στο κέντρο. Ακόμα και όταν αυτό το κατεστημένο τείνει χέρι σωτηρίας στην ομάδα όταν αυτή κινδυνεύει άμεσα, κυρίως για λόγους πολιτικής ή άλλης εξάρτησης.

Την περασμένη Κυριακή, στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, η Τούμπα και η Θεσσαλονίκη, αλλά και το ελληνικό πρωτάθλημα από την τηλεοπτική εικόνα βίωσαν το κατάμαυρο πρόσωπο της τυφλής και αλόγιστης βίας, στο όνομα μιας ολότελα αμφίβολης διοικητικής εξυγίανσης, αλλά και μιας διαρκώς έρπουσας αίσθησης αδικίας.

Συνήθως στα ντέρμπι αυτού του τύπου και ειδικά μεταξύ αυτών των ομάδων, το συνηθέστερο αποτέλεσμα, είναι η έκλυση της αλόγιστης βίας, που έχει σαν γενεσιουργό αίτιο την καλλιέργεια εδώ και πολλά χρόνια συναισθημάτων αδικίας, που βέβαια δεν έλειψαν ποτέ, αλλά και τη δημιουργία από τον τοπικό αθλητικό Τύπο συνθηκών οπισθοδρόμησης σε κάθε ζήτημα.

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται κουραστικά σε κάθε τέτοιο ντέρμπι, με την αστυνομία ανήμπορη να επιβάλει τάξη ακόμα και όταν δεν υπάρχει η γνωστή οπαδική αντιπαράθεση, όπως την πρόσφατη Κυριακή, που δεν υπήρχαν στο γήπεδο οπαδοί του φιλοξενούμενου Ολυμπιακού.

Τα έκτροπα που έγιναν στην Τούμπα το βράδυ της Κυριακής έκαναν τον γύρο της Ελλάδος την ίδια στιγμή, και το γύρο της Ευρώπης από τις τηλεοπτικές οθόνες. Αυτό όμως δεν είναι που ενοχλεί τους νεαρούς και ακραίους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Αντίθετα, τους φορτώνει με «παράσημα» αντίστασης στο κατεστημένο, που το βλέπουν στο πρόσωπο της διοίκησης του προέδρου και μεγαλομετόχου Γιάννη Γούμενου. Αποζητώντας έναν καινούριο και ισχυρό επενδυτή, οι νεαροί των φτωχών συνοικιών καίνε συνήθως ό,τι βρουν μπροστά τους στο γήπεδο, ακόμα και όταν δεν υπάρχει αρνητικό αποτέλεσμα, όπως συνέβη στο παιχνίδι με την Ξάνθη, που ο ΠΑΟΚ το κέρδισε, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να σβήσει την ανεξέλεγκτη οργή τους.

Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Γιάννης Γούμενος ήρθε πριν δυο χρόνια στην ομάδα με σκοπό να λύσει προσωρινά τα αδιέξοδα της ομάδας και να μπει κι αυτός στον «μαγικό» αλλά ανεξερεύνητο δρόμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Είχε δηλώσει πως δεν είναι Βαρδινογιάννης ή Κόκκαλης, αποκτώντας ένα άλλοθι στις πάντα αυξημένες απαιτήσεις των φιλάθλων της ομάδας του, για μεταγραφές, πακτωλούς επενδύσεων, διακρίσεις και άμεσα αποτελέσματα. Η προσωρινή παρουσία του έγινε μονιμότερη όταν στο προσκήνιο απέφυγε να εμφανιστεί κάποιος ισχυρότερος και αυτό ήταν αναμενόμενο, αφού η φθίνουσα πορεία της ομάδας, τα χρέη, οι μεγάλες απαιτήσεις, η έξαρση του χουλιγκανισμού στην ομάδα και το απροσδιόριστο πλαίσιο του ελληνικού ποδοσφαίρου, δε φέρνει στην πόρτα της ομάδας κανέναν υγιή και ισχυρό επιχειρηματία.

Αρκεί να θυμηθούμε πως στα τελευταία δυόμισι χρόνια, ο ΠΑΟΚ τιμωρήθηκε με 19 αγώνες ποινής, που έδωσε είτε σε ουδέτερα γήπεδα, είτε με κλειστές τις πόρτες για τους φιλάθλους του, μετά από αξιόποινες και ακραίες πράξεις των νεαρών οπαδών του.

Ομως ποιο είναι το αίτιο που δημιουργεί και μεταβάλλει ένα νεαρό φίλαθλο σε θλιβερό χούλιγκαν;

Είναι πολλά και όχι ένα. Η τεράστια ανεργία που μαστίζει την πόλη και πλήττει τις νεαρές κυρίως ηλικίες και αναγκάζει εκατοντάδες νεαρών να ζουν υπό καθεστώς ανέχειας. Αυτό είναι το κύριο. Είναι ακόμα οι διαμορφωμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην πόλη, που επιτρέπουν να συνυπάρχουν τα προοδευτικά στοιχεία με τον μαύρο σκοταδισμό, τις χριστιανικές οργανώσεις και τα εθνικιστικά στοιχεία με το λούμπεν προλεταριάτο και σε ό,τι αφορά τον αθλητισμό, ένα μοναδικό φαινόμενο με την παρουσία πολλών ραδιοσταθμών με ακραίες οπαδικές φωνές, που δρουν ανεξέλεγκτα από κάθε έννοια ελέγχου και αυτοκριτικής, διαμορφώνοντας αντιλήψεις που αναπαράγουν τη βία στα σκαλοπάτια των γηπέδων.

Και όλα αυτά σε ένα κρατικό νομοθετικό πλαίσιο, που ευνοεί την ύπαρξη ευκαιριακών παραγόντων, που ήρθαν από το πουθενά με στόχο την αρπαχτή και το γρήγορο, εφήμερο κέρδος, όχι κατ' ανάγκη από το ίδιο το ποδόσφαιρο, αφού επικερδές μπορεί να είναι στις ομάδες που μετέχουν στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, το Τσάμπιονς Λιγκ, όπου και τα πολλά έσοδα, αλλά από τις παράλληλες επιχειρηματικές ασχολίες.

Ενα κράτος που δεν μπορεί όχι να ελέγξει τον χουλιγκανισμό και τη βία, αλλά όχι λίγες φορές τα ευνοεί με τη συμπεριφορά, την ανοχή και το «μισόκλειστο» μάτι που του ρίχνει.

Η συνέχεια για τον ΠΑΟΚ δύσκολη. Ο «επενδυτής» φθάρθηκε και με μαθηματική ακρίβεια ο νέος που θα προκύψει θα είναι ακόμα πιο ευάλωτος και ευκαιριακός, ακόμα και αν τον «ανακαλύψει» η ίδια η πολιτεία, για να κατευνάσει φωνές που η ίδια δημιούργησε με την τακτική, την ανοχή και τις επιλογές της. Στο κάτω κάτω ο φίλαθλος κόσμος ένα ποδόσφαιρο ξέρει και αγαπάει. Γιατί να του το στερούν κι αυτό ορισμένοι καρεκλοκένταυροι που είδαν το άθλημα μόνο σαν μέσο ανάδειξης και πλουτισμού και όχι σαν ένα λαϊκό και γνήσιο θέαμα;