«Η πάλη για την ισοτιμία της γυναίκας πρέπει να ενταχθεί σε συνδυασμό με την πάλη για ριζικές αλλαγές και για το σοσιαλισμό».

Την ανάγκη αυτή επισήμανε η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας χτες σ' ένα κατάμεστο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθήνας, σε εκδήλωση που διοργάνωσαν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη σχολή για το γυναικείο ζήτημα.

Εκατοντάδες φοιτήτριες, αλλά και φοιτητές, μέλη του διδακτικού προσωπικού, αλλά και εργαζόμενες στη σχολή παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον την εκδήλωση, που σε πείσμα της ενορχηστρωμένης προπαγάνδας της αστικής τάξης και των προτύπων που αυτή πλασάρει, τίμησε τη γυναίκα του λαού, τη γυναίκα - ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, τη γυναίκα εργάτρια, τη γυναίκα που απεργεί σήμερα, που οργανώνει τον αγώνα της με κίνδυνο ακόμα και να χάσει τη δουλιά της...

Η ταξική φύση του γυναικείου ζητήματος και η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία, όπως διαμορφώθηκε ιστορικά, παρουσιάστηκε αρχικά στην εκδήλωση μέσα από ένα φροντισμένο ντοκιμαντέρ - αφιέρωμα και από δραματοποιημένες - παρουσιασμένες από φοιτήτριες της Φιλοσοφικής - μαρτυρίες αγωνιστριών της Αντίστασης, για να πάρει στη συνέχεια το λόγο η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η Αλ. Παπαρήγα τόνισε ότι το γυναικείο ζήτημα «εμφανίζεται ως πρόβλημα μεταξύ των σχέσεων των δυο φύλων, στην πραγματικότητα όμως για μας αυτό το φυλετικό ζήτημα αποτελεί μια αναπόσπαστη πλευρά - όχι απλώς πτυχή, είναι αναπόσπαστο στοιχείο - της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας». Μίλησε, λοιπόν, για τις ρίζες του και τις διάφορες εκφράσεις του ιστορικά, επισημαίνοντας: «Ο καπιταλισμός προσέγγισε τη φθηνή γυναικεία εργασία γιατί μ' αυτό τον τρόπο μπορούσε να την εκμεταλλευτεί περισσότερο, αλλά και ταυτόχρονα πολλές από τις κατακτήσεις των γυναικών είναι αποτέλεσμα της δράσης του εργατικού κινήματος, του συνδικαλιστικού κινήματος και αναμφισβήτητα της μεγάλης άμιλλας που βρέθηκε ο καπιταλισμός απέναντι στο σοσιαλιστικό σύστημα, που έδωσε μεγάλο προβάδισμα στις γυναίκες και προβάδισμα - σε σχέση με το παρελθόν βέβαια - όχι μόνο στον τομέα της εργασίας, αλλά και προβάδισμα στον τομέα της πολιτικής και της δράσης».

Μιλώντας για τη σημερινή κατάσταση, υπογράμμισε ότι «παρά τα μεγάλα λόγια για τη χειραφέτηση της γυναίκας, βρισκόμαστε ακριβώς μπροστά στο εξής: στο όνομα της ισοτιμίας κι ενώ οι διακρίσεις στη ζωή των γυναικών είναι μεγάλες και παραμένουν και αναπαράγονται σε ένα διαφορετικό επίπεδο, να πάμε σε μια χυδαία εξίσωση των δυο φύλων που σημαίνει άνοδο της εκμετάλλευσης γυναίκας και άνδρα».

Και στο σημείο αυτό έφερε το παράδειγμα της αύξησης των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, ενώ παράλληλα μίλησε για τις προσπάθειες της ΕΕ να στρέψει τις γυναίκες σε εργασίες μέσα στο σπίτι, ώστε δουλιά και οικογένεια να γίνουν ένα. Εκτίμησε έτσι ότι τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα και τόνισε ότι σε αντίθεση με ό,τι πλασάρεται ως μοντέρνο «μοντέρνο, πράγματι, σήμερα είναι: γυναίκες και άντρες ισότιμοι σε μια κοινωνία που θα τους εξασφαλίζει ότι πριν ακόμα τελειώσουν το πανεπιστήμιο, θα έχουν εξασφαλισμένη δουλιά μετά. Που θα τους εξασφαλίζει ελεύθερο χρόνο, που θα τους εξασφαλίζει να νιώθουν χαρά όταν γυρνούν στο σπίτι τους κι όχι να γυρνούν στο σπίτι και το άγχος να πολλαπλασιάζεται και να σκέφτονται εκείνη την ώρα "έκανα καλά που έκανα παιδί ή δεν έκανα;"».

«Για μας, συνέχισε, ελευθερία είναι να αποφασίζεις εσύ πότε θα κάνεις παιδί κι όχι η τσέπη σου, να αποφασίζεις εσύ να παντρευτείς ή να χωρίσεις κι όχι η τσέπη σου, όταν θα υπάρχουν όλοι εκείνοι οι παράγοντες που σου δίνουν τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής. Βεβαίως για μας, μια γυναίκα ελεύθερη και ισότιμη είναι εκείνη η γυναίκα η χειραφετημένη που συνειδητοποιεί την ανάγκη της στράτευσης στην υπόθεση της εργατικής τάξης, της πάλης για το σοσιαλισμό. Καμιά ισοτιμία δεν πρόκειται να σου εξασφαλίσει αυτό που λέμε πλήρη ελευθερία αν ταυτόχρονα δεν έχεις ελεύθερη συνείδηση. Σήμερα η ελευθερία ταυτίζεται με τη χειραφέτηση από αυτό το σύστημα που έχει ένα καλό: Εβαλε τις γυναίκες στη μισθωτή εργασία, άρα δημιούργησε την προϋπόθεση να γίνουν μαζί με τον άνδρα ο νεκροθάφτης του».

Η Αλ. Παπαρήγα ξεκαθάρισε ότι το ΚΚΕ δεν υποτιμά τα βήματα που έγιναν, σαφώς πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, οι γυναίκες ζουν πολύ διαφορετικά απ' ό,τι πριν σαράντα ή πενήντα χρόνια, ωστόσο τόνισε ότι και σήμερα μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά και καθαρά για πρόβλημα γυναικείας ανισότητας ακόμα και στην Ευρώπη. Πόσο μάλλον που, όπως είπε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Οταν μιλάμε για καπιταλισμό πρέπει να 'χουμε στο νου μας τον παγκόσμιο καπιταλισμό, πρέπει να 'χουμε στο νου μας τις γυναίκες της Σομαλίας, της Αιθιοπίας, του Αφγανιστάν, τις γυναίκες εκείνες που τις λιθοβολούν γιατί ερωτεύτηκαν, γιατί θέλουν να χωρίσουν... κι αυτά είναι προϊόντα του καπιταλισμού. Μόνο που ο βαθμός ανάπτυξης του καπιταλισμού διαφέρει, ο βαθμός και η οξύτητα των διακρίσεων διαφέρουν, αλλά οι διακρίσεις υπάρχουν.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι σήμερα. Παρά το γεγονός ότι στην αναπτυγμένη καπιταλιστικά Ευρώπη έγιναν σημαντικά βήματα προς την καθιέρωση της τυπικής ισοτιμίας, παρά το γεγονός ότι η ίδια η ζωή κατέρριψε ορισμένες κραυγαλέες προκαταλήψεις, σε όλους τους δείκτες υπάρχει υστέρηση γυναικών. Είτε υπερτερούν οι γυναίκες όπως π.χ. γίνεται στο δείκτη της ανεργίας, είτε υστερούν σε άλλους δείκτες».

Η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε ότι σήμερα η συνειδητοποίηση του προβλήματος της ανισοτιμίας έρχεται για τα κορίτσια που σπουδάζουν, αφού τελειώσουν το πανεπιστήμιο, έρχεται όταν περνούν σε μια άλλη φάση της ζωής τους, αργότερα δηλαδή απ' ό,τι παλιότερα. Με αυτή την επισήμανση απευθύνθηκε ιδιαίτερα στους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες για να τους τονίσει: «Δε χωράει καμιά δικαιολογία να μη συνειδητοποιείτε σε βάθος ότι υπάρχει πρόβλημα. Βεβαίως αυτό το πρόβλημα έχει νέες μορφές, νέες διαστάσεις, αλλά κανείς δεν μπορεί, ιδιαίτερα όταν είναι στην πρωτοπορία, να το αγνοεί και να μην ετοιμάζεται να το αντιμετωπίσει αύριο».

Στη συνέχεια, η Αλ. Παπαρήγα υπενθύμισε την αυξημένη συμμετοχή και προσφορά των γυναικών στην Εθνική Αντίσταση και στο Δημοκρατικό Στρατό, για να υπογραμμίσει: «Δεν υπάρχει ανάταση του αγώνα, δεν υπάρχουν περιπτώσεις όπου πραγματικά ο λαός κλήθηκε να καταβάλει θυσίες και που να μην αποδείχτηκε και η δυνατότητα και η συνειδητότητα και η σταθερότητα της γυναίκας σ' αυτή την κατεύθυνση.

Πού εμφανίζονται τα δύσκολα; Στις φάσεις υποχώρησης, στις φάσεις της στασιμότητας. Αλλά και κάθε φάση υποχώρησης του κινήματος και κάθε περίοδος στασιμότητας, για μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα βήμα μπρος, είναι ένα βήμα προετοιμασίας προς την αναγέννηση και την ανάπτυξη του κινήματος. Δεν υπάρχουν ούτε μόνιμες ήττες, ούτε μόνιμες υποχωρήσεις. Για μας η υποχώρηση είναι βήμα προετοιμασίας προς τα μπρος. Επομένως, λοιπόν, σήμερα, είναι πολύ επίκαιρο να συζητήσουμε για το γυναικείο ζήτημα και ιδιαίτερα για το πώς εμφανίζεται στις σημερινές συνθήκες και στο πώς θα βρεθείτε αντιμέτωποι κι αντιμέτωπες μπροστά σ' αυτό, για ένα και μοναδικό λόγο: Οσο μεγαλύτερη είναι η προετοιμασία μας μπροστά στις δυσκολίες, τόσο ευκολότερη - όσον αφορά τις υποκειμενικές και τις προσωπικές επιλογές - είναι η αντιμετώπισή του».