Συνεχίζοντας σήμερα το αφιέρωμα στη μακρά και αιματηρή ιστορία των τρομοκρατικών ενεργειών και δολιοφθορών κατά της Κούβας, θα αναφερθούμε σε δυο υποθέσεις που σημάδεψαν ανεξίτηλα πολλές οικογένειες Κουβανών.

Πέρα από τις επιθέσεις σε αντιπροσώπους της Κούβας (διπλωμάτες, υπάλληλους αποστολών - στο 3ο αφιέρωμα αναφερθήκαμε αναλυτικά), στο στόχαστρο βρέθηκαν και βρίσκονται ακόμα ανεξαίρετα όλοι οι Κουβανοί.

Στο 4ο μέρος του αφιερώματος, θα γίνει κυρίως αναφορά στο έγκλημα της ανατίναξης του αεροπλάνου των «Κουβανικών Αερογραμμών» πάνω από τα νησιά Μπαρμπάδος και το βιο-μικροβιακό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ, μέσα από τα στοιχεία που αντλούμε από το βιβλίο - λεύκωμα «Κούβα η ιστορία που δεν έχει ειπωθεί», Εκδόσεις «Σαν Καπιτάν» 2003.

Τον Ιούλη του 1976 έγινε η πρώτη προσπάθεια ανατίναξης κουβανικού αεροσκάφους. Βαλίτσα, όπου είχε τοποθετηθεί εκρηκτικός μηχανισμός, εξερράγη στον αποθηκευτικό χώρο σε αεροπλάνο που θα εκτελούσε το δρομολόγιο από το Κίκγκστον της Τζαμάικας στην Αβάνα. Μια τυχαία καθυστέρηση την πτήσης κατά 40 λεπτά ήταν ο λόγος που δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα, το πλήρωμα και οι 29 επιβάτες (Κουβανοί, Τζαμαϊκανοί, Βρετανοί, Αργεντίνοι και από τις ΗΠΑ). Τη στιγμή της έκρηξης, το αεροπλάνο θα βρισκόταν, αν γινόταν κανονικά η πτήση, πάνω από τον κόλπο Μοντέγκο στις βόρειες ακτές της Τζαμάικας, και θα μιλάγαμε για μιαν ακόμη τραγωδία.

Με ανακοίνωσή τους στα ΜΜΕ του Μαϊάμι, την ευθύνη γι' αυτό το σαμποτάζ ανέλαβαν οι αντεπαναστατικές οργανώσεις της Μαφίας του Μαϊάμι «Κομάντο Ενότητας Επαναστατικών Οργανώσεων») CORU.

Ο,τι δεν πέτυχε πλήρως τον Ιούλη, πραγματοποιήθηκε στις 6 Οκτώβρη του 1976. Αυτήν τη μέρα έφτασε στο διεθνές αεροδρόμιο του Σίγουελ, στα νησιά Μπαρμπάδος, ένα αεροσκάφος DC-8 των «Κουβανικών Αερογραμμών», η πτήση CU-455. Ηταν 11 και 21 το πρωί.

54 λεπτά αργότερα μετά την αναχώρηση με προορισμό την Τζαμάικα, μια ισχυρή έκρηξη συντάραξε πλήρωμα και επιβάτες. Ακολούθησαν 5 δραματικά λεπτά, μέχρι το αεροσκάφος να πέσει και να συντριβεί στη θάλασσα. Δεν υπήρξε ούτε ένας επιζών. 73 νεκροί, 57 Κουβανοί, 11 από τη Γουιάνα, 5 από τη ΛΔ της Κορέας. Ανάμεσα στους νεκρούς, συμπεριλαμβανόταν σύσσωμη η ομάδα ξιφασκίας της Κούβας, η οποία μερικές ώρες νωρίτερα είχε ανακηρυχτεί νικήτρια στο Κεντροαμερικανικό Πρωτάθλημα που είχε πραγματοποιηθεί στο Καράκας της Βενεζουέλας. Επίσης 6 νέοι φοιτητές από τη Γουιάνα, που είχαν πάρει υποτροφίες για να σπουδάσουν Ιατρική στην Κούβα.

Στη διάρκεια των ερευνών που έγιναν για την υπόθεση αυτή, στο Τρινιδάδ Τομπάγκο (το ίδιο αεροσκάφος εκτελούσε τη γραμμή Καράκας, Τρινιδάδ Τομπάγκο, Νησιά Μπαρμπάδος, Τζαμάικα, Αβάνα), συλλήφθηκαν δυο ύποπτοι με βενεζουελάνικα διαβατήρια. Ο φερόμενος ως Χοσέ Βάσκες Γκαρσία, το πραγματικό του όνομα Ερνάν Ρικάρντο Λοσάνο, και ο Φρέντι Λούγκο. Στην ανάκριση, δύο βδομάδες μετά την ανατίναξη, ομολόγησαν ότι ήταν αυτοί που είχαν βάλει στο αεροσκάφος τον εκρηκτικό μηχανισμό, στο μπάνιο και σε άλλο σημείο, και μάλιστα κατονόμασαν ότι ενεργούσαν υπό τις εντολές του «Κομάντο Ενότητας Επαναστατικών Οργανώσεων» CORU, αρχηγοί του οποίου είναι ο Ορλάντο Μπος και ο Λουίς Ποσάδα Καρίλες, γνωστοί τρομοκράτες της εγκληματικής αντικουβανικής Μαφίας του Μαϊάμι.

Σύμφωνα, επίσης, με τις έρευνες και τις αποκαλύψεις των δύο τρομοκρατών, που ομολόγησαν το έγκλημα της ανατίναξης του αεροσκάφους που στοίχισε τη ζωή σε 73 ανθρώπους, πληρώθηκαν με 25.000 δολάρια, ενώ χρησιμοποιήθηκε ειδική πλαστική εκρηκτική ύλη, με μηχανισμό που μπορούσε να προγραμματιστεί με ρολόι και ο οποίος είναι προέλευσης ΗΠΑ και πιο συγκεκριμένα από τη CIA.

Μάλιστα, όπως είπαν οι δύο τρομοκράτες, το συνθηματικό που χρησιμοποίησαν στην τηλεφωνική επικοινωνία τους από τα νησιά Μπαρμπάδος με τις ΗΠΑ και τον αρχηγό τους Λούις Ποσάδα Καρίλες, ήταν: «Το λεωφορείο με τα σκυλιά έχει πέσει...».

Αργότερα, ο ίδιος ο Καρίλες, σε συνέντευξή του το 1991, στην εφημερίδα «Μαϊάμι Χέραλντ», θα πει: «Το σαμποτάζ ήταν το πιο αποτελεσματικό όπλο που είχαμε χρησιμοποιήσει ενάντια στον Κάστρο».

Εξίσου προκλητικός ήταν και ο Ορλάντο Μπος, που τον Οκτώβρη του 2001 είπε στην εφημερίδα «Ελ Νουέβο Χέραλντ»: «Το αεροσκάφος που έπεσε στα νησιά Μπαρμπάδος ήταν ένα στρατιωτικό αεροσκάφος καμουφλαρισμένο με το σήμα των "Κουβανικών Αερογραμμών"».

Αλλος γνωστός αντικουβανός τρομοκράτης, ο Γκιγιέρμο Νόβο Σαμπόλ, στα τέλη του 1976, μιλώντας κατά περίεργο τρόπο σε σοβιετικό περιοδικό, νομίζοντας ότι μιλάει με Αμερικάνους δημοσιογράφους, αποκάλυψε τις διασυνδέσεις του με τις τρομοκρατικές οργανώσεις του Μαϊάμι, και περηφανευόμενος για το έργο τους για την ανατροπή του Κάστρο στην Κούβα, σημειώνει:

«Τα θύματα είναι αναπόφευκτα, όταν πεθαίνουν Κουβανοί πιλότοι, διπλωμάτες ή μέλη της οικογένειάς τους. Αλλά εμένα δε μου δημιουργεί κανένα αίσθημα πόνου, απεναντίας ο θάνατος τέτοιων ανθρώπων με χαροποιεί ιδιαίτερα».

Ο πόνος, βέβαια, που σκόρπισαν τέτοια καθάρματα στις οικογένειες των άτυχων επιβατών που βρίσκονταν στη μοιραία πτήση είναι ανείπωτος. Καταγράφουμε μερικές μαρτυρίες συγγενών τους:

Η Οντάλις Πέρες, κόρη του πιλότου Βιλφρέντο Πέρες, χρόνια μετά θα πει:

«Κλείνω τα μάτια μου και το θυμάμαι σαν να είναι σήμερα. Ηξερα ότι ο πατέρας μου θα ερχόταν εκείνη την ημέρα. Ομως αυτός που ήρθε ήταν ο Ορτίζ που τον είδα στο αυτοκίνητο να κλαίει, με φίλησε και μου είπε: "Φρόντισε τη μητέρα σου που είναι άρρωστη...", μετά η μητέρα μου είπε τη δυσάρεστη είδηση και τότε άρχισα να κλαίω και να φωνάζω. Μετά έγινε η κηδεία και εγώ ήξερα ότι ο πατέρας μου δεν ήταν στο φέρετρο. Βαδίζαμε μαζί με όλο τον κόσμο και πνίγαμε στη σιωπή τον πόνο μας. Οπως σε αυτή τη φωτογραφία μείναμε τα τρία αδέλφια και η μητέρα μου. Βδομάδες μετά, άρχισα να λέω στη μαμά μου ότι ο μπαμπάς θα έρθει, ότι έχει πάει ταξίδι σε κάποιο νησί. Και όταν άκουγα την κόρνα ενός αυτοκινήτου, όπως πάντα έκανε αυτός, έτρεχα στο παράθυρο».

Η Νίλντα Εσθερ ντε Περάλτα, αδελφή της Μάγκαλις Γκράβε ντε Περάλτα, λέει:

«Αυτό το φοβερό έγκλημα, όπου σκοτώθηκε η αδελφή μου και άλλοι 72 άνθρωποι, το νιώθω σαν ένα καρφί που τρύπησε την καρδιά μου πριν από 25 χρόνια. Δεν ήταν ένα έγκλημα εναντίον του λαού μας, αλλά ένα έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, γι' αυτό με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ζητάω και απαιτώ δικαιοσύνη...».

Ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο, στην κηδεία των θυμάτων που μετατράπηκε σε διαδήλωση, είχε δηλώσει τότε: «Οταν ένας λαός δυναμικός και αντρειωμένος κλαίει, η αδικία τρέμει».

Ακόμα και σήμερα, το 2006, δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη, παρόλο που είναι απολύτως γνωστοί οι υπαίτιοι και κυρίως οι εμπνευστές αρχιδολοφόνοι Ορλάντο Μπος και Λουίς Ποσάδα Καρίλες. Ο τελευταίος, μάλιστα, βρίσκεται προστατευόμενος της κυβέρνησης Μπους σε αμερικανική φυλακή (...για το παράπτωμα της «παράνομης εισόδου στη χώρα»), παρόλο που η Βενεζουέλα ζητάει την έκδοσή του για εγκλήματα που διέπραξε στο έδαφός της.

Προκαλώντας το θάνατο ή τον τραυματισμό εκατοντάδων Κουβανών πολιτών, στην πλειοψηφία τους μικρών παιδιών, την καταστροφή πολλών στρεμμάτων καλλιεργήσιμων εκτάσεων, ακόμα και τον αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων ζώων, ο βιολογικός πόλεμος ήταν μία ακόμα μέθοδος, που χρησιμοποίησαν οι ιμπεριαλιστές ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα, για την ανατροπή της επαναστατικής κυβέρνησης. Απ' τα πρώτα κιόλας χρόνια μετά την επανάσταση, το σχέδιο στήθηκε με σκοπό να «χτυπήσει», αφ' ενός την οικονομία του κουβανικού κράτους, αφ' ετέρου τη συσπείρωση του κουβανικού λαού, τρομοκρατώντας τον.

Το 1981, εκδηλώθηκε στην Κούβα μια ιδιόμορφη επιδημία ερυθράς (συνοδευόταν από έντονα συμπτώματα αιμορραγίας), που μέσα σε λίγες βδομάδες στοίχισε τη ζωή σε 158 άτομα, μεταξύ των οποίων 101 παιδιά. Συνολικά, μόνο απ' τη συγκεκριμένη επιδημία, που αποτελεί ένα μόνον, αλλά χαρακτηριστικό κρούσμα του «βιολογικού πολέμου», μολύνθηκαν 344.203 Κουβανοί πολίτες.

Τις υποψίες «πύκνωσαν» οι εξής παρατηρήσεις: Αφ' ενός, τα κρούσματα εκδηλώθηκαν σε διαφορετικά σημεία της Κούβας, αλλά την ίδια χρονική στιγμή. Μάλιστα, τα πρώτα πρώτα περιστατικά σημειώθηκαν σε τρία διαφορετικά σημεία της χώρας, τα οποία απείχαν μεταξύ τους τουλάχιστον 300 χιλιόμετρα. Αφ' ετέρου, τα κρούσματα εκδηλώθηκαν εντελώς ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει σε εξέλιξη κάποια επιδημία σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής, ούτε σε κάποια από τις χώρες απ' τις οποίες η Κούβα είχε μαζικές αφίξεις, ή αναχωρήσεις με αντίστοιχους προορισμούς. Καμία επιδημιολογική ερμηνεία δεν μπόρεσε να δοθεί, για να μιλήσει κανείς για κάποια μόλυνση.

Το «νήμα» της αιφνίδιας «επιδημίας» του 1981 άρχισε να ξετυλίγεται χρόνια μετά. Οταν, το 1984, στο περιθώριο μιας δίκης που διεξήγαγε το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο στη Νέα Υόρκη, ο κατηγορούμενος Εντουάρντο Αροσένα, τρομοκράτης κουβανικής καταγωγής, από τις γνωστές αντεπαναστατικές ομάδες του Μαϊάμι, έκανε την εξής δήλωση:

«Η αποστολή της ομάδας, όπου ήμουν επικεφαλής, ήταν να βρούμε και να "εισάγουμε" στην Κούβα ορισμένα μικρόβια...».

Ωστόσο, παρά την ομολογία που σηματοδοτούσε η παραπάνω δήλωση, ο Αροσένα δε δικάστηκε ποτέ. Ούτε και οι αμερικάνικες αρχές διενέργησαν κάποια ανάκριση για την υπόθεση...

Χαρακτηριστικό είναι επίσης το δημοσίευμα της «Μαϊάμι Χέραλντ», της 1ης Σεπτέμβρη του 1981:

«...Ο πρώην πράκτορας του FBI Γουίλιαμ Τέρνερ και ο δημοσιογράφος Γουόρεν Χινκλ αναφέρουν πως οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν το βιολογικό πόλεμο στην περίπτωση της Κούβας, στα χρόνια της κυβέρνησης Νίξον...».

«...Η CIA ανάγκασε τις ΗΠΑ σε έναν πόλεμο ενάντια στην Κούβα, μυστικό, κρυφό και παράνομο, για περισσότερα από 20 χρόνια. Το λεγόμενο Σχέδιο Κούβα είναι το μεγαλύτερο και λιγότερο γνωστό που διεξάγει η CIA πέρα από κάθε νόμιμο όριο των κανονισμών της, βεβαιώνουν...».

Μάλιστα, ενώ η επιδημία ήταν σε εξέλιξη και η κουβανική πολιτεία αναζητούσε επειγόντως τρόπους για τη σωτηρία του πληθυσμού, το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας των ΗΠΑ καθυστέρησε την έκδοση αδειών, προκειμένου η Κούβα να αγοράσει ειδικά για τις μολύνσεις φάρμακα (...) Με αποτέλεσμα, η Κούβα να αναγκαστεί να ψάξει προμηθευτές σε τρίτες χώρες, να επιβαρυνθεί με ένα πρόσθετο κόστος πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά και να υπάρξει μια μεγάλη καθυστέρηση στην εξασφάλιση των φαρμάκων, η οποία για πολλούς αποδείχτηκε μοιραία...

Τη δεκαετία του 1970, από ένα μόνο θανατηφόρο για τα ζώα ιό, που οι ΗΠΑ μετέφεραν στη χώρα, αφανίστηκαν 1.078.739 ζώα.

Σύμφωνα με το βιβλίο, όλα τα παιδιά που πέθαναν ήταν από βρέφη έως 14 ετών. Η διάρκεια της ασθένειας κυμαινόταν από 3 μέχρι 7 μέρες. Τρεις μέρες μετά την εκδήλωση πυρετού, ο ασθενής άρχιζε να αιμορραγεί, απ' το δέρμα, το στόμα, τη μύτη. Αλλα συχνά συμπτώματα ήταν οι έντονοι πόνοι στην κοιλιά, οι συχνοί εμετοί, ο ερεθισμός, η υπνηλία. Την τέταρτη μέρα, αφού ο πυρετός είχε υποχωρήσει, μερικές φορές, αμέσως μετά από έντονες αιμορραγίες, οι ασθενείς έπεφταν σε κατάσταση κώματος. Την πέμπτη μέρα, οι ασθενείς υπέκυπταν. Ολα σχεδόν τα παιδιά που προσβλήθηκαν απ' τον ιό ήταν απόλυτα υγιή, τρέφονταν σωστά.

Μια εικόνα απ' την κατάσταση των ασθενών, αποτυπώνεται στις γνωματεύσεις των γιατρών. Σε μία από αυτές σημειώνεται:

«Επτά ώρες μετά την εισαγωγή της στο νοσοκομείο, οι πληγές στο δέρμα της δεν παρουσίαζαν καμία αλλαγή, αλλά ο πυρετός έπεσε απότομα, είναι ιδρωμένη και κλαίει γιατί λέει ότι πονάει έντονα στο υπογάστριο. Το συκώτι έχει πρηστεί κατά τρία εκατοστά...».

Για μιαν άλλη περίπτωση, ο γιατρός τονίζει:

«Μερικές ώρες μετά, παρουσιάζει αναπνευστική δυσκολία και σημάδια δυσφορίας (προκαλείται φύσημα στους πνεύμονες). Η πίεση της αρτηρίας επανήλθε προσωρινά μετά από νέα ενδοφλεβική ένεση, αλλά τελικά έπεσε στο 0. Υπολογίζεται έντονη εσωτερική αιμορραγία στον τράχηλο, γίνεται ακόμα πιο έντονη η αιμορραγία στους πνεύμονες και πεθαίνει.

Η παραμονή της στο νοσοκομείο διήρκεσε μόλις 27 ώρες και πέθανε πέντε μέρες αφού ανέβασε πυρετό, παρά τις προσπάθειες της οικογένειας και τις φροντίδες των γιατρών και τη νοσηλεία...».

Η γοργή, και συχνά μοιραία, επιδείνωση της κατάστασης της υγείας των ασθενών αποτυπώνεται και στις μαρτυρίες πολλών συγγενών τους:

Η Μαούρια Ερέρα, που έχασε την ανιψιά της, υπογραμμίζει:

«Η 5χρονη Σάινι Ερέρα Σουάρες ήρθε στο Γκουαντάναμο για να περάσει τις διακοπές της στο σπίτι μου... Στις δέκα το πρωί, στις 14 του μήνα, την πήγαν στο νοσοκομείο... Το βράδυ έπεσε σε κατάσταση σοκ... Εγώ βρισκόμουν σε άλλη αίθουσα και άκουσα να λένε ότι "η κατάστασή της επιδεινώθηκε σοβαρά"... Δε σκέφτηκα ότι μιλούσαν για την ανιψιά μου, δεν την είχα αφήσει σε κατάσταση τόσο σοβαρή, να κινδυνεύει η ζωή της. Την πήραν επειγόντως για θεραπεία και εκεί έπεσε σε σοκ. Ολοι οι γιατροί και όλο το προσωπικό έκαναν τα πάντα γι' αυτό το κορίτσι και πέθανε το ξημέρωμα της 16ης Ιούλη, στις 6 το πρωί... Το μοναχοπαίδι του αδελφού μου...».

Η Ινοσένσια Μ. Λεδόν Ερνάντες, μητέρα της Μαϊλίν Καστανιέδα Λεδόν, λέει: «Είχε το σύνδρομο Ντάουν... Η υγεία της ήταν σε φυσιολογική κατάσταση... Στις 20 Ιούνη, ανέβασε πυρετό, την πήγα στην πολυκλινική... Ο παιδίατρος μου είπε ότι της πήραν δείγμα από (σημάδια αφρού)... και ούρων, πριν απ' αυτό είχε λιποθυμήσει, φώναξα στη νοσοκόμα "κυρία, θα μου πεθάνει η κόρη μου"... στις 21 Ιούνη πέθανε».

«Εκείνο το βράδυ ήταν σε θεραπεία και την επόμενη μέρα έβγαλε με εμετό το γάλα απ' το πρωινό, μαζί με αίμα... Μπήκε στο νοσοκομείο στις 4 Ιούλη και μέχρι τις 13 Ιούλη, το βράδυ, που πέθανε, η κατάστασή της ήταν πολύ κρίσιμη... Ηταν ένα γερό παιδί, υγιές, αλλά παρ' όλ' αυτά δεν ανταποκρινόταν σε καμία προσπάθεια που έκαναν για να τη σώσουν...», διευκρινίζει η Μαρέρο Καστίγιο για την 3χρονη κόρη της.

«Στις 7 Ιούλη του '81, πήγα το μικρό μου γιο που ήταν κάπως καταπονημένος στον παιδίατρο. Μου είπαν να τον παρακολουθώ. Συνέχισε να 'ναι σε άσχημη κατάσταση και τον πήγα ξανά στο γιατρό, του έκαναν εξετάσεις και έκριναν ότι είναι καλά... Την επόμενη μέρα, στις 5 το απόγευμα, με ειδοποίησαν ότι το παιδί δεν είχε φυσιολογικό χρώμα. Το πήγα στο νοσοκομείο, το έβαλαν κατευθείαν σε θεραπεία. Δεν το ξαναείδα ζωντανό», είναι η μαρτυρία της Ρόσα Μ. Ακούνια, μητέρας του 10χρονου Κάρλος Α. Ροδρίγκες Ακούνια.

Στην προσπάθεια να τεθεί υπό έλεγχο η «επιδημία», η κουβανική πολιτεία δαπάνησε (ποσά σε δολάρια):

• Για τη νοσηλεία σε νοσοκομεία: 38.796.316.000.
• Για εντατική παρακολούθηση: 1.290.854.000.
• Για φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν σε (ambulatorios) ασθενείς: 1.021.673.000.
• Εξοδα της Κοινωνικής Ασφάλισης: 4.724.040.000.

Φυσικά, οι ασθενείς και οι οικογένειές τους δεν πλήρωσαν ούτε σεντ, αλλά η «αιμορραγία» που προσπαθεί αυτή η μορφή ανορθόδοξου πολέμου να δημιουργήσει στην κουβανέζικη κοινωνία είναι δεδομένη.

(Συνεχίζεται)