Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Και αρχίζουμε από τις άμεσα ομολογημένες προθέσεις. Βρίσκονται μέσα στο κείμενο: «...το ΚΚΕ επιβιώνει πολιτικώς σήμερα ως το μοναδικό στην Ευρώπη (αν όχι στην Υφήλιο) κόμμα που παραμένει πιστό στο κομμουνιστικό πρότυπο της ΕΣΣΔ και ως ανένδοτος εκφραστής του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού. Χάριν αυτής της ιδεολογικοπολιτικής ανοχής των πολιτικών μας κομμάτων κατορθώνει να διατηρεί όχι απλώς δυσανάλογη, αλλά πολλαπλάσια της εκλογικής του δυνάμεως επιρροή και παρουσία στον πνευματικό, στον καλλιτεχνικό, στον εκπαιδευτικό και γενικώς στους λεγόμενους ιθύνοντες χώρους, αλλά και στους "μαζικούς φορείς", όπως οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, στις οποίες και εξαντλεί τον επαναστατικό του οίστρο με την απολιθωμένη παρότρυνση "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"».

Αυτός, λοιπόν, είναι ο καημός. Το γεγονός πως το ΚΚΕ υπάρχει και υπάρχει σαν αληθινό ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. Ιδεολογικά και πολιτικά δεν έχει στριμωχτεί στα ασφυκτικά όρια του εκμεταλλευτικού συστήματος και δεν εννοεί «να βολεύεται με λιγότερο ουρανό». Αυτό από μόνο του τινάζει τα φυσικά αδιέξοδα του καπιταλισμού και δίνει προοπτική στη σκέψη, στο λόγο και την πράξη. Αυτή η χωρίς όρια προοπτική είναι, που εμπνέει τόσο τα μέλη και τους οπαδούς του, όπως και σε ξεχωριστά ζητήματα δημιουργεί αυτήν την «πολλαπλάσια επιρροή», που τόσο πολύ πονάει, απ' ό,τι φαίνεται, τον αρθρογράφο της «Καθημερινής» και την τάξη, που ανέλαβε να εκφράσει.

Τώρα για το άλλο το: «μοναδικό στην Ευρώπη (αν όχι στην υφήλιο)», πρέπει, πρώτα απ' όλα, να αναγνωρίσουμε άριστη τεχνική της προπαγάνδας στον αρθρογράφο της «Καθημερινής». Δεν το λέει στα ίσα, αλλά αφήνει να δημιουργηθεί συνειρμός περί απομόνωσης. Μπράβο του, αλλά δε θα πάρουμε... Δεν πρόκειται, ποτέ, να μας δει «καβάλα σε κανένα καλάμι», να πιστεύουμε πως είμαστε οι μόνοι κομμουνιστές στον κόσμο. Οι συνθήκες, που διαμορφώνει το σύστημα, που υπερασπίζεται ο Σ. Ζ., γεννούν «τέκνα της ανάγκης», Κομμουνιστικά Κόμματα, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Με τα πιο πολλά από αυτά, το ΚΚΕ έχει άριστες συντροφικές σχέσεις και για πολλά ζητήματα συνεργάζεται για το συντονισμό της δράσης τους. Εχει ακούσει ο Σ. Ζ. ότι στην Αθήνα όλα τα τελευταία χρόνια γίνεται η Διεθνής Συνδιάσκεψη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων; Σίγουρα, όλο και κάτι θα έπεσε στην αντίληψή του, γιατί, απ' ό,τι φαίνεται, τον ενδιαφέρει πολύ το ζήτημα...

Επίσης, ούτε στην Ελλάδα ούτε πουθενά στον κόσμο είναι δυνατόν να υπάρξει καμιά «εθνική συμφιλίωση». Πρόκειται για αντιεπιστημονική ιδεοληψία. Πετιέται σαν «φραστικό καπάκι», για να κρύψει την πραγματικότητα ενός κόσμου με εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, που δεν παύουν αντικειμενικά να έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα. Το αντιερώτημα, λοιπόν, προς τον Σ. Ζ. είναι: Εχουν το δικαίωμα οι εκμεταλλευόμενοι να εκφράζονται από ένα ολόδικό τους κόμμα; `Η, αλλιώς, όλος του ο πόνος είναι, που δεν πακετάρονται όλοι στα κόμματα των εκμεταλλευτών;

Υποψιαζόμαστε τη μη ομολογημένη απάντηση. Βρίσκεται «κρυμμένη» αυτή τη φορά στο κείμενο: «Για να φθάσουν στο σημείο οι σημερινοί ιθύνοντες του ΚΚΕ να καταγγέλλουν ως "αντιλαϊκές" τις επιλογές... ασφαλώς μεσολάβησαν πολλά. Αρχής γενομένης από την αναγνώριση, προ 30ετίας, του ΚΚΕ ως δημοκρατικού κόμματος, καίτοι η ηγεσία του αρνήθηκε να αποκηρύξει ρητώς και να αποβάλει τον επαναστατικό του χαρακτήρα...». Πιο κάτω αναφέρει συμπληρωματικά και την «αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης». Δηλαδή, κατά τον αρθρογράφο, η αστική τάξη έκανε δωράκι στο ΚΚΕ την αναγνώριση, και σε αντάλλαγμα τώρα το κόμμα της εργατικής τάξης οφείλει να μετατραπεί σε «Καρέτα - Καρέτα» διατηρητέο άλλοθι της ψευτοδημοκρατίας; Και όχι πως η αναγνώριση ήταν ώριμη κατάκτηση του λαού που εξανάγκασε την αστική τάξη να αναγνωρίσει την Εθνική Αντίσταση, δηλαδή τη λαϊκή πάλη για να απελευθερωθεί η Ελλάδα από τους Γερμανούς, όταν τα μισά αφεντικά πήγαν με τους Αγγλους στο Κάιρο και δε συμμετείχαν στην Αντίσταση και τ' άλλα έμειναν συμμαχώντας με τους Γερμανούς στην Ελλάδα, μερικοί ως μαυραγορίτες και άλλοι εξοντώνοντας το λαό που πάλευε για την απελευθέρωση. `Η, μήπως, νομίζει ότι έχουν ξεχαστεί αυτά τα τότε έργα της αστικής τάξης; Απαιτεί, μάλιστα, να μην καταγγέλλονται σαν αντιλαϊκές οι πολιτικές, που είναι αντιλαϊκές. Η πραγματικότητα, δηλαδή, σε κατακόρυφο με το κεφάλι προς τα κάτω, γιατί έτσι το θέλει η αστική τάξη.

Το ξέρουμε πως θα στενοχωρηθεί πολύ, που δεν μπορεί να οικοδομήσει με ανύπαρκτα υλικά πραγματικότητα, αλλά θα του θυμίσουμε πως κανένα δώρο δε δόθηκε στο ΚΚΕ.Την αναγνώρισή του την κέρδισε με τους αγώνες του μαζί με τον ελληνικό λαό και τους χιλιάδες νεκρούς του για την αληθινή δημοκρατία. Δημοκρατία, για την οποία συνεχίζει ακόμα να αγωνίζεται, μέχρι να γίνει πραγματικά του λαού. Δεν έχει, λοιπόν, κανένα χρωστούμενο στην πλευρά της αστικής τάξης. Την «υπογραφή» του δεν την πήρε η αστική τάξη, ούτε στις εξορίες και τις φυλακές, ούτε μετά τη μεταπολίτευση και ούτε τώρα θα την πάρει...

Οσον αφορά επίσης το ανάλογο του αρθρογράφου της Καθημερινής: «...η ηγεσία του κόμματος που εκφράζει (με ελεύθερη, αβίαστη και ισότιμη ψήφο) το 5% του ελληνικού λαού». Ούτε ελεύθερη, ούτε αβίαστη, ούτε ισότιμη είναι η ψήφος στην ψευτοδημοκρατία. Τίποτα δεν έχει ακούσει ο αρθρογράφος για καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα; Ποτέ δεν του μίλησαν για αλληλοεξαρτήσεις των μέσων της ενημέρωσης με τα αστικά πολιτικά κόμματα και τις παραφυάδες τους; Δεν έχει δει ποτέ του τα ποσοστά προβολής των κομμάτων, έτσι όπως δημοσιεύονται και στην εφημερίδα που εργάζεται; Για ρουσφέτια, εξαρτήσεις, εκβιασμούς, κανείς ποτέ δεν του μίλησε; Είμαστε βέβαιοι πως όλα αυτά και άλλα επίσης τα ξέρει απ' έξω και ανακατωτά και γι' αυτό, άλλωστε, μιλάει για την «πολλαπλάσια επιρροή». Και εκτός αυτών, ας αφήσει τη λαθροχειρία να χρεώνει την πολιτική των ηγεσιών των αστικών κομμάτων στους εργαζόμενους ψηφοφόρους τους. Και αυτοί στενάζουν κάτω από την πολιτική των κομμάτων της πλουτοκρατίας και, πού θα πάει, θα τα εγκαταλείψουν. Μήπως αυτό είναι που φοβάται, γι' αυτό καταφεύγει σε τέτοιου είδους σοφιστείες;

Αναγνωρίσαμε από την αρχή πως δεν έκρυψε ο αρθρογράφος το γεγονός ότι δε θέλει αυτός και εκείνοι που εκφράζει το ΚΚΕ. Θέλει «άλλο ΚΚΕ» χωρίς κομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Δεν έχουμε, παρά να τον ευχαριστήσουμε, γιατί, για άλλη μια φορά, μας έπεισε πως πρέπει όχι μόνο να τα διατηρήσουμε, αλλά να τα εντείνουμε. Ευτυχώς, δεν είπε πως του αρέσουμε... Εμείς συνεχίζουμε από την απέναντι πλευρά. Εκείνη της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.