Μέσα σε ένα κλίμα που χαρακτηρίζεται από ύβρεις και αλληλοκατηγορίες για την εξαπάτηση των ψηφοφόρων, προσωπικών αντιπαραθέσεων και υποσχέσεων πραγματοποιούνται σήμερα και αύριο 9 - 10 Απρίλη οι γενικές εκλογές στην Ιταλία, όπου οι Ιταλοί ψηφοφόροι (περίπου 49 εκατομμύρια) καλούνται να εκλέξουν τα 630 μέλη του Κοινοβουλίου και τα 315 μέλη της Γερουσίας. Σε αυτό το κλίμα, χαρακτηριστικό είναι το μεγάλο ποσοστό των αναποφάσιστων που φτάνει, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το 25%!

Το γενικό επιχείρημα που χρησιμοποιεί η λεγόμενη «κεντροαριστερά» είναι ο φόβος της Δεξιάς και σπεύδει να τονίσει πως η σημερινή κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι η χειρότερη στην ιστορία της Ιταλίας. Από την άλλη, ο Ιταλός πρωθυπουργός προσπαθεί να καλλιεργήσει τον αντικομμουνισμό με διάφορες μορφές, φτάνοντας ακόμα και σε γελοιότητες, λέγοντας ότι οι κομμουνιστές στην Κίνα βράζουν τα βρέφη τους και χρησιμοποιούν το ζουμί για να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους...

Η ουσία, όμως, είναι η εξής: Μπορεί η «κεντροδεξιά» κυβέρνηση Μπερλουσκόνι να έχει συμβάλει στη μεγάλη ανεργία και εξαθλίωση που υπάρχει στη χώρα, μπορεί να ιδιωτικοποιεί το δημόσιο σχολείο και να καταστρέφει εντελώς την κοινωνική πρόνοια, μπορεί να έχει θεσμοθετήσει νόμους για να προστατεύσει τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, μπορεί να συνεργάζεται με ρατσιστικά και φασιστικά κόμματα, ωστόσο δε θα πρέπει να ξεχάσουμε το ρόλο που έχει παίξει η λεγόμενη κεντροαριστερά από τη δεκαετία του '90 στις σημερινές εξελίξεις και την κατάσταση της Ιταλίας.

Τον Απρίλη του 1996, η λεγόμενη κεντροαριστερά του Ρομάνο Πρόντι κερδίζει τις εκλογές. Αυτό που χαρακτηρίζει την «κεντροαριστερή» διακυβέρνηση είναι η επιτάχυνση των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, η ελαστικοποίησή τους, αλλά και οι αναδιαρθρώσεις στο σύστημα Πρόνοιας. Ο Πρόντι υπογράφει με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες το «Σύμφωνο απασχόλησης» που αποτέλεσε τη βάση για τη μεγάλη ανατροπή που έφερε άλλος νόμος, ο οποίος για πρώτη φορά εισάγει τη μερική απασχόληση στην Ιταλία. Πραγματοποιεί ευρείες περικοπές και εφαρμόζει μέτρα λιτότητας, ενώ το 1997 ψηφίζεται ο πιο σκληρός προϋπολογισμός λιτότητας μεταπολεμικά. Μην ξεχνάμε, μάλιστα, πως ο Ρομάνο Πρόντι, που σήμερα παρουσιάζεται ως η εναλλακτική λύση έναντι του Μπερλουσκόνι, το 1999 υπήρξε 10ος πρόεδρος της Κομισιόν, στη θητεία του οποίου πραγματοποιήθηκαν η διεύρυνση της ΕΕ, το «ευρωσύνταγμα», το δόγμα Σολάνα και πολλά άλλα. Ακολούθησε η κυβέρνηση Ντ' Αλέμα με τη συμμετοχή και «κεντροδεξιών», όπου πραγματοποιούνται περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και ξανανοίγει το ζήτημα του Ασφαλιστικού. Μην ξεχνάμε, βέβαια, και το ρόλο που έπαιξε, μαζί με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, στη συνωμοσία που οδήγησε στην απαγωγή και παράδοση του ηγέτη των Κούρδων, Α. Οτσαλάν, στην Τουρκία, αλλά και τις διευκολύνσεις της Ιταλίας για την επιδρομή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία.

Ετσι, σήμερα, ο Ιταλός ψηφοφόρος οδηγείται στο να επιλέξει ανάμεσα στη «Σκύλλα» και τη «Χάρυβδη»: Ανάμεσα στον «Οίκο της Ελευθερίας» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στον οποίο συμμετέχουν η «Φόρτσα Ιτάλια», η «Εθνική Συμμαχία», η «Λίγκα του Βορρά», και η «Forza Nuova» (Νέα Δύναμη) και είχε λάβει στις προηγούμενες εκλογές του 2001 για τη Βουλή των Αντιπροσώπων το 45,4% και για τη Γερουσία το 42,5% των ψήφων και στο λεγόμενο κεντροαριστερό συνασπισμό της «Ελιάς» του Ρομάνο Πρόντι, που αποτελείται από τους «Αριστερούς Δημοκράτες», το κόμμα «Μαργαρίτα», καθολικούς, την «Κομμουνιστική Επανίδρυση», και το «Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών» και όπου στις ίδιες εκλογές είχε λάβει για τη Βουλή των Αντιπροσώπων το 43,2% και για τη Γερουσία το 38,7% των ψήφων...