ΛΕΠΙΔΗΣ

Αυτά τα παιδιά που διαδηλώνουν έχουν ανάγκη κι από ένα διαφορετικής κατεύθυνσης κίνημα των δασκάλων τους

Περιορισμός της βασικής - γενικής μόρφωσης με ταυτόχρονη προώθηση των εγκεκριμένων από την Ευρωπαϊκή Ενωση δεξιοτήτων και ιδεών, επανέκδοση του διπλού - ταξικού σχολείου (ΓΕΛ-ΕΠΑΛ), ιδιωτικοποίηση και των ΑΕΙ, αξιολόγηση, αποκέντρωση, υποχρηματοδότηση, επέλαση της επιχειρηματικής διά βίου μάθησης - κατάρτισης ενάντια στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα: μια γενικευμένη επίθεση συνδεόμενη με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (ελαστικές συνειδήσεις, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, ισοπέδωση κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, κατάργηση ΣΣΕ, ένταση λιτότητας...). Απέναντι σ' αυτή την πολιτική και «ιερά συμμαχία» ΕΕ - βιομηχάνων - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και των στηριγμάτων τους, θα περίμενε κανείς και οι εκπαιδευτικοί ν' αναπτύξουν σκληρούς, μαζικούς αγώνες.

Η νέα όμως πλειοψηφία (ΠΑΣΚ - ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) του ΔΣ της ΟΛΜΕ, βαδίζοντας στο συναινετικό - συμβιβαστικό δρόμο των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, περιορίζεται σε κινήσεις επικοινωνιακής κατανάλωσης στο πλαίσιο μιας ψευδοαντιπολίτευσης τύπου ΠΑΣΟΚ. Αφού ροκάνισε πολύτιμο χρόνο όλη τη χρονιά, έφτασε τέλη Μάρτη να προτείνει απεργία για 11 Μάη και «κλιμάκωση» στην περίοδο των εξετάσεων ενός αγώνα που... ακόμα δεν ξεκίνησε.

Εμείς από την άλλη δεν αποκλείουμε απεργίες των εκπαιδευτικών σε καμιά χρονική στιγμή, τονίζοντας όμως την ανάγκη της συνέχειας, της προετοιμασίας και της κλιμάκωσης αγωνιστικής πορείας από κοινού με τους φυσικούς μας συμμάχους, μαθητές και γονείς, κι εξασφαλίζοντας κοινό μέτωπο με όλους τους εργαζόμενους. Το κύριο ζήτημα σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι τα αιτήματα, ο προσανατολισμός.

Πίσω από βαρύγδουπους βερμπαλισμούς η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ προσπαθεί να κρύψει το μίζερο, διαχειριστικό - συναινετικό με την αντιεκπαιδευτική πολιτική - χαρακτήρα των αιτημάτων της. Ας τα δούμε ένα - ένα:

α) «25% αυξήσεις στις αποδοχές». Το αίτημα ακυρώνεται από την επιδοματική τακτική της πλειοψηφίας που διεκδικεί επίδομα 176 ευρώ (103 κατά την κυβέρνηση). Η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ αντίθετα διεκδικεί 1.800 ευρώ για το νεοδιόριστο και 3.600 ευρώ καταληκτικό μισθό με ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό.

β) «Αναβάθμιση της ΤΕΕ και ένταξή της στη Λυκειακή βαθμίδα». Το σύνθημα αυτό περιέχεται αυτούσιο στο κυβερνητικό πρόγραμμα της ΝΔ. Πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, συμφωνούν στη διατήρηση δύο διαφορετικών παράλληλων κυκλωμάτων, Γενικής εκπαίδευσης από τη μια και Τεχνικής Επαγγελματικής εκπαίδευσης απ' την άλλη. Η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ όμως διεκδικεί κατάργηση του διπλού - ταξικού σχολείου, Ενιαίο 12χρονο βασικό υποχρεωτικό σχολείο και επαγγελματικές σχολές σε «μεταλυκειακό» επίπεδο ενταγμένες στο εκπαιδευτικό σύστημα.

γ) «Αμεση μονιμοποίηση αναπληρωτών με 18μηνη υπηρεσία». Η σημερινή κυβέρνηση μονιμοποιεί όσους έχουν 30μηνη υπηρεσία. Το αίτημα νομιμοποιεί τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, αφού για να μονιμοποιηθεί κάποιος πρέπει πρώτα να εργαστεί για αρκετό διάστημα (3-4 χρόνια) αναπληρωτής ή ωρομίσθιος. Στα λόγια οι παρατάξεις ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ καταδικάζουν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την αποσύνδεση πτυχίου - εργασίας, στην πράξη όμως τα στηρίζουν. Η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ σταθερά διεκδικεί αποκλειστικά μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό, κατάργηση της σχέσης αναπληρωτή και ωρομίσθιου και δημιουργία νέας επετηρίδας.

δ) «Οχι στην αξιολόγηση - χειραγώγηση» διεκδικεί η πλειοψηφία. Δε ζητά όμως την κατάργηση του ν. 2986/2002, που θεσμοθέτησε την αξιολόγηση, ούτε του γνωστού «καθηκοντολογίου», που αναθέτει σχετικές αρμοδιότητες στα όργανα διοίκησης. Αντί να πει ξεκάθαρα «όχι στην αξιολόγηση», περιορίζει τις επιπτώσεις της στη χειραγώγηση, ενώ είναι πολύ ευρύτερες π.χ. υποχρηματοδότηση, ιδιωτικοποίηση, ταξική κατηγοριοποίηση κ.ά.

ε) «Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας». Δε ζητούν κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αρνούνται να καταγγείλουν την ΕΕ και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που στηρίζει την κινδυνολογία περί «κατάρρευσης των ταμείων» και δήλωσε πρόθυμη να προσέλθει στον επικείμενο διάλογο.

στ) «Θεσμοθέτηση νέου δημοκρατικού και αξιόπιστου πλαισίου επιλογής στελεχών και άμεση εφαρμογή του». Την ίδια στιγμή η πλειοψηφία αποδέχεται στην επιλογή στελεχών τη συνέντευξη, που είναι το εργαλείο εκείνο στα χέρια της κάθε κυβέρνησης, για να επιλέγονται συντριπτικά «τα δικά τους παιδιά». Αρνούνται την πρόταση της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ για επιλογές με 100% αντικειμενικά μετρήσιμα κριτήρια.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα αιτήματα της σημερινής πλειοψηφίας έχουν - όλα - ψηφιστεί στο παρελθόν και από τη ΔΑΚΕ.

Απουσιάζουν αιτήματα για κρίσιμα εργασιακά και εκπαιδευτικά ζητήματα όπως: ΣΣΕ, άρθρο 16, μονιμότητα, Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα, επιμόρφωση, αποκέντρωση, κατάργηση του ν. 2986 για την αξιολόγηση, των ν. 2525-2640 του ισχύοντος αντιεκπαιδευτικού οικοδομήματος και του διαγωνισμού ΑΣΕΠ.

Το πιο σοβαρό απ' όλα είναι η απουσία κάθε αιτήματος για νέο ποιοτικά σχολείο, που θ' ανταποκρίνεται στις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες του λαού μας. Το σχολείο αυτό εκφράζεται με το αίτημα για Ενιαίο 12χρονο βασικό υποχρεωτικό σχολείο για όλους. Χωρίς ένα τέτοιο αίτημα δεν είναι δυνατόν να καταξιωθούν κοινωνικά - παιδαγωγικά οι εκπαιδευτικοί και έτσι διευκολύνεται η κυβέρνηση να τους απομονώσει από τους φυσικούς τους συμμάχους.

Στην πραγματικότητα ένα και μοναδικό είναι το αίτημά τους: επίδομα 103 ευρώ. Ενα κίνημα όμως των 103 ευρώ είναι ούτως ή άλλως αδιέξοδο, αποτυχημένο.

Αδυνατώντας ν' αντιπαρατεθεί η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ με το διεκδικητικό πλαίσιο της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, αναμασάει την καραμέλα της ενότητας βρίζοντας διασπαστικό το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Εντονότερα φλυαρούν για ενότητα οι παρατάξεις ΣΥΝ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, προσπαθώντας να συγκαλύψουν την πλήρη υποταγή τους στους σχεδιασμούς του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η ενότητα μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ είναι πάντως ταξική στο περιεχόμενο, στους στόχους πάλης και στην προοπτική που ανοίγει γενικά για την εργατική τάξη, διαχωρίζει ασφαλώς από τα συμφέροντα που εκφράζει η αντιλαϊκή πολιτική και η τακτική των συμβιβασμένων ηγεσιών. Χωρίς το πλαίσιο, τη γραμμή ενότητας του ΠΑΜΕ, η απεργία π.χ. των Ναυτεργατών δε θα ενοχλούσε τόσο πολύ κυβέρνηση και εφοπλιστές κι ούτε θα ξεσήκωνε τέτοιο κύμα αλληλεγγύης. Η ενότητα των εργαζομένων δε χτίζεται λοιπόν με χειροκροτήματα στην υποταγμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αλλά σε πραγματικούς αγώνες με δράση για τα κοινά ταξικά συμφέροντα.

Θέλουν στο όνομα της ενότητας ν' αποδεχτούμε τα συναινετικά αιτήματα της πλειοψηφίας:

• Να γίνουμε και εμείς χειροκροτητές της πλειοψηφίας ΑΔΕΔΥ - ΓΣΕΕ, που στο όνομα της ανταγωνιστικότητας έβαλαν πλάτη να περάσουν οι αναδιαρθρώσεις (εργασιακές σχέσεις, ασφαλιστικό, λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις κ.ά). Αποτέλεσμα της ενωτικής τους αντίληψης είναι η διετής σύμβαση ντροπής, η ταξική ειρήνη που υπέγραψαν ΓΣΕΕ-ΣΕΒ με τους επαίνους του δικομματισμού, καθώς και η άρνηση της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ να συμμετάσχει στην απεργία που οργάνωσαν τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ ενάντια σ' αυτήν την κατάπτυστη συμφωνία.

Να πορευτούμε, όπως αυτοί, πλάι - πλάι με το ΠΑΣΟΚ, που ως κυβέρνηση προώθησε την αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική και σήμερα σαν αντιπολίτευση τη στηρίζει.

Αυτά και μόνο αρκούν για να χαραχτεί διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος από τη μια και τους εκπροσώπους των αστικών συμφερόντων από την άλλη.

Σε κάθε ανακοίνωσή της η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ καταγγέλλει τις παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΣΥΝ για τη γραμμή της συναίνεσης, του συμβιβασμού, της υποταγής, του ξεπουλήματος των αγώνων, που ακολουθούν σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και σε πλήθος άλλων συνδικάτων. Ταυτόχρονα όμως υψώνει τους τόνους κατά του ΠΑΜΕ. Στα λόγια διμέτωπος, στην πράξη όμως, επειδή τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, συμμαχεί σταθερά στο ΔΣ της ΟΛΜΕ και στις ΓΣ με τη ΔΑΚΕ (1997-2004) και την ΠΑΣΚ (2004 και μετά) και ασφαλώς με την παράταξη του ΣΥΝ. Αυτά είναι τα αδιέξοδα και η κατάντια όσων επιτίθενται στο ΠΑΜΕ και στην ενωτική ταχτική της ταξικής συσπείρωσης.

Υ.Γ. Μη μας πουν όμως ότι θυσιάζονται για... το καλό του κινήματος! Γιατί, αν το καλό μας είναι η κατάστασή του όλα αυτά τα χρόνια, το κακό μας ποιο θα μπορούσε να είναι;