2. Η άνοιξη παραχωρεί τη θέση της, ως όφειλε, στην υπεροχή των ελεύθερων και απροσκύνητων ανθρώπων όλου του κόσμου.
3. Ο επαναστατημένος άνθρωπος συναντιέται τελετουργικά με τη φύση και γράφει το δικό του τραγούδι απέναντι στο κράτος της παγκοσμιοποίησης.
4. Η φετινή Πρωτομαγιά πλέκει με ό,τι καλύτερο έχει μέσα της το δίχτυ για τον σύγχρονο Λαοκόοντα, τον αναγεννημένο χριστιανό Μίστερ Τζούνιορ Μπους.
5. Οι χριστιανοί της Δύσης κατασκεύασαν τους Τζιχαντιστές και αυτοί, με τη σειρά τους, θα τους ανταποδίδουν στον αιώνα τον άπαντα τη χλεύη και το μίσος.
6. Η εκλεκτική συγγένεια του πάσχοντος ανθρώπου με την υπέροχη τάξη έγκειται στο γεγονός ότι και οι δύο πιστεύουν στη νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο.
7. Στην κοινωνία των μεταλλαγμένων μαζών και των υβριδίων της εξουσίας αντιπροτείνουμε τα λευκά άνθη που άφησε ο Επιτάφιος και όσα οράματα γυρίζουν αδιάκοπα γύρω μας.
8. Αμείλικτη είναι η Πρωτομαγιά απέναντι στην αβάσταχτη ελαφρότητα της Ντόρας Μπακογιάννη. Τώρα που οι χασάπηδες της Ουάσιγκτον δείχνουν με το δάχτυλο το Ιράν, εκείνη βρήκε να καλέσει την Κοντολίζα (αποδείχτηκε ότι η έξυπνη υπουργός μας διαθέτει δείχτη νοημοσύνης Λούσι Μπολ). Η κρίση της ματαιοδοξίας που διαπερνά την Ντόρα είναι το καλύτερο δώρο για τα σχέδια της Ράις. Πρόκειται για έναν επικίνδυνο πολιτικό γάμο που μας καθιστά συνένοχους των Αμερικανών.
9. Στο νέο πόλεμο που ετοιμάζουν οι Αμερικανοί αίσθηση προκαλεί η σιωπή της πλειοψηφίας των διανοουμένων της. Τα κατάφεραν μια χαρά οι τεχνικοί της εξουσίας. Ευνουχίζουν το πνεύμα δίνοντάς τους έδρες στο Χάρβαρντ και στο Γιέιλ. Το σύστημα έχει κατανοήσει πως την πνευματική απειλή δεν μπορείς να την πολεμήσεις, απλά της προσφέρεις, μέσα στο κέντρο της φωτιάς, παλάτια, πολυτέλεια και την αφήνεις να ζήσει σαν ξιπασμένη αριστοκρατία.
10. Πρωτομαγιά κατά των μικροαστών, που παθαίνουν έμφραγμα από το πολύ φαγητό στο σαλονάκι τους ακούγοντας τη φωνή του σενιόρ Κακαουνάκη.
11. Πρωτομαγιά κατά της κυρίαρχης δημοσιογραφίας που τις μέρες αυτές βόσκει στα κότερα και τις αυλές των λεγομένων μεγάλων αφεντικών.
12. Η Πρωτομαγιά ανήκει στους διακόσιους εκτελεσμένους της Καισαριανής. Πέρα από το μάθημα της ορθοστασίας που μας έδωσαν, συνεχίζουν στο διηνεκές τον κυκλικό χορό τους. Κάθε φορά που έρχονται τα δύσκολα, πρέπει να γινόμαστε επιγραφολόγοι, ψηλαφίζοντας ξανά και ξανά τα σημεία τους μέχρι να βρεθούμε μπροστά στην αλήθεια. Ετσι η σχέση μας μαζί τους δεν είναι τίποτε άλλο από μια άσκηση που καμία σχέση δεν έχει με τα αποτρόπαια όρια του χρόνου.
Ο Συμεών Σαββίδης γεννήθηκε το 1859 και ολοκλήρωσε την εγκύκλιο παιδεία του στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης, όπου ήδη διακρίθηκε για τη σχεδιαστική του δεινότητα. Το 1878 ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα και γράφτηκε στο αρχιτεκτονικό τμήμα του Σχολείου των Τεχνών. Το 1880 δέχτηκε υποτροφία για να σπουδάσει στο Μόναχο.
Οπως σημειώνει η διευθύντρια της Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα: «Τα θέματα που ζωγραφίζουν οι Ευρωπαίοι οριενταλιστές είναι καρπός μελέτης, έρευνας και ταξιδιωτικών εντυπώσεων. Για τον Σαββίδη αποτελούν βιώματα. Γι' αυτό οι ανατολίτικες σκηνές του αποπνέουν γνήσιο άρωμα. Οι πρωταγωνιστές τους είναι αυθεντικοί ανατολίτες. Τα ήθη τους και το πλαίσιο της ζωής τους είναι μελετημένα εκ του φυσικού και όχι σκηνοθετημένα. Οι περισσότερες απ' αυτές τις σκηνές τοποθετούνται σε εσωτερικά πλούσια στολισμένα, βυθισμένα σ' ένα νωχελικό ημίφως απ' όπου αναδύονται οι μορφές. Ο αργόσυρτος χρόνος της Ανατολής μοιάζει σταματημένος σ' αυτά τα έργα. Πλούσιο χρώμα, όπου κυριαρχούν τα λευκά και τα κόκκινα, και παστόζικη πινελιά διακρίνουν την τεχνική τους».
«Ο καλλιτέχνης βγαίνει στο ύπαιθρο», υπογραμμίζει η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα, «εκεί που το φως μεταμορφώνει από στιγμή σε στιγμή το όραμα του κόσμου. Αυτό το πρόβλημα απασχολεί και τον Σαββίδη σ' αυτήν την ώριμη φάση της ζωγραφικής του, που εκδηλώνεται κυρίως από την αρχή του 20ού αιώνα, ετεροχρονισμένα, βέβαια, σε σχέση με το πρωτογενές κίνημα του γαλλικού ιμπρεσιονισμού».
Το 1925 ο Σ. Σαββίδης επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα, «ηττημένος από τις συνέπειες της εικαστικής στρατηγικής που είχε επιλέξει, να παραμείνει δηλαδή εκτός μιας εμπορικά σίγουρης ζωγραφικής, με κύριο άξονα την ηθογραφία». Μαζί του φέρνει 150 περίπου ελαιογραφίες και σχέδια, τα οποία σε μεγάλο βαθμό είχε δημιουργήσει για τον εαυτό του. Από την πώληση των έργων αυτών, κατόρθωσε να εξασφαλίσει την επιβίωσή του στα δύο χρόνια που απέμειναν έως το θάνατό του.
Οπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης Μαριλένα Κασιμάτη, η οποία έχει μελετήσει σε βάθος τόσο το καλλιτεχνικό έργο όσο και τα θεωρητικά κείμενα του καλλιτέχνη: «Ο Συμεών Σαββίδης με δυσκολία μπορεί να ταξινομηθεί σε μια "σχολή" ζωγραφικής. Ενώ αρχικά είναι ο νατουραλιστής ζωγράφος και παραμένει σε όλη την καλλιτεχνική πορεία του προσηλωμένος σε θέματα σχετικά με τη φύση και τον άνθρωπο, εκδηλώνει, μέσα από σχήματα συναφή προς τον γερμανικό ιμπρεσιονισμό, μια εξπρεσσιονιστική διάθεση. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να διαλάθει της προσοχής μας, μια συγγένεια του ύφους του Σαββίδη μετά το 1920 με αυτό του γερμανικού εξπρεσιονισμού, ο οποίος άλλωστε επίσης αναδείχτηκε μέσα από τον γερμανικό ιμπρεσιονισμό». Ο Σ. Σαββίδης πέθανε φτωχός και σχεδόν ξεχασμένος στην Αθήνα το 1927.