Ολοκληρώθηκαν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που διοργανώνουν τα Σωματεία της Ζώνης
Η έκθεση αυτή, που διήρκεσε 16 ολόκληρες μέρες, αποτέλεσε μία πρωτοποριακή, ιδιαίτερα τολμηρή πρωτοβουλία των ταξικών συνδικάτων της Ζώνης, που είχε αποτελέσματα που ξεπέρασαν τις προσδοκίες. Με τη βοήθεια, την προσφορά και την έμπνευση 80 καλλιτεχνών, από τις σκληρές συνθήκες δουλιάς και τους αγώνες αυτού του τμήματος της εργατικής τάξης, οι εργάτες της Ζώνης «διέλυσαν» το μύθο που καλλιεργούν ορισμένοι, ότι η τέχνη είναι για τους λίγους. Εδειξαν σε χιλιάδες ανθρώπους που πέρασαν από κει την ομορφιά, τη ζωντάνια της τέχνης, της προοδευτικής τέχνης, αυτής που εμπνέεται από το μόχθο του ανθρώπου.
Οι συναυλίες και οι θεατρικές παραστάσεις, οι πίνακες ζωγραφικής, οι φωτογραφίες, τα γλυπτά που επί 16 μέρες «πολιορκούσαν» το χώρο της Ζώνης και το μισοτελειωμένο σκαρί μεγάλης θαλαμηγού - σήμα κατατεθέν του πλούτου που συσσωρεύουν οι εφοπλιστές - όλα αυτά τα έργα των οποίων τα θέματα ήταν εμπνευσμένα από την άγρια εκμετάλλευση, τις σκληρές συνθήκες εργασίας που βιώνει αυτό το τμήμα της εργατικής τάξης, αλλά και τους μεγαλειώδεις αγώνες που έχει αναπτύξει, έδειξαν ανάγλυφα ότι η τέχνη μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμα μεγάλο εργαλείο της εργατικής τάξης, των παραγωγών του πλούτου, να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν. Και για το λόγο αυτό, όπως ανέφερε ο Σ. Πουλικόγιαννης «κλείνοντας» την έκθεση, η πρωτοβουλία αυτή θα καθιερωθεί και θα γίνει προσπάθεια να γίνει υπόθεση όλων των ταξικών σωματείων του Πειραιά και όχι μόνο, η τέχνη να «εισβάλει» και σε άλλους εργασιακούς χώρους.
ΛΕΠΙΔΗΣ |
Η βραβευμένη με Οσκαρ, ελληνικής καταγωγής, Ολυμπία Δουκάκη βρίσκεται στην Αθήνα, παρουσιάζοντας, από χτες μέχρι και αύριο, στο «Ιλίσια - Ντενίση», το «Ρόουζ», με το οποίο έκανε τεράστια επιτυχία το 2002 στην Αμερική και στο Λονδίνο, σε σκηνοθεσία Νάνσι Μέκλερ. Το έργο του Μάρτιν Σέρμαν με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, που ανέβηκε στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, ήταν υποψήφιο για βραβείο Ολιβιέ.
«Είμαι 80 χρόνων, είμαι ασυγχώρητη, ξαφνικά μπαίνουμε στην άλλη χιλιετία και εγώ είμαι κολλημένη στην προηγούμενη. Τι άλλο μπορώ να κάνω;» Η Ρόουζ επιβιώνει. Από το μικρό ρώσικο χωριό που γεννήθηκε, στα γκέτο της Βαρσοβίας, στις χαράδρες της Αριζόνας, στις μελωδικές ακτές του Μαϊάμι.
Η Ρόουζ θυμάται. Είναι 80 χρόνων και η ζωή της ζυμώθηκε με τα γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο. Συνέβησαν πραγματικά όσα διηγείται ή απλώς είναι εικόνες στο μυαλό της από παλιές αγαπημένες ταινίες;