Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Είναι το ίδιο με το άλλο: Οτι το 90% τάσσεται κατά του πολέμου, αλλά και τη Σούδα να δώσει η κυβέρνηση (διότι, τι να κάνουμε;) κι η χώρα που χτυπιέται από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ- κ.ά. να μη χτυπήσει την Ελλάδα!!! Απίθανοι!...

***

Το είπε κι ο Τσιτουρίδης (ΝΔ): Η ευρωπαϊκή οικογένεια, είπε!!!

***

Αλλά κι η Ντόρα!!!

***

Ασε ο Ακης (ΠΑΣΟΚ)...

***

Τα σύνορα της Ελλάδας δεν είναι σύνορα και της ΕΕ; Απίστευτο!!!

***

Το δούλεμα πηγαίνει σύννεφο! Πώς ταιριάζει η τουρκική πολιτική με την ΕΕ;

***

Αν ταιριάζει; Τέλεια!...

***

Μισθούς πείνας παίρνουν οι πιλότοι, βροντοφώναξαν οι TV!!! Πολλή θλίψη στις TV... Δεν τους φροντίζει το κράτος!...

***

Σιγά μη σκάσει το κράτος τόσο για τους πιλότους όσο και για όλους τους τηλέπαθους!...

***

Για τις ανάγκες της αστικής τάξης τους θέλει, τις οποίες βαφτίζει πατρίδα!...

***

Ο αρχιεπίσκοπος πώς και δε μίλησε ακόμα για την ΕΕ και την Τουρκία;

***

Εστω για τον μαρμαρωμένο βασιλιά...

***

Ακου τηλέπαθοι!...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κάτ' αρχάς να πούμε ότι η έννοια του πολίτη, ως μέλους της κοινωνίας, δεν είναι ενιαία κι επομένως δεν μπορεί ν' αποτελεί το συνεκτικό δεσμό και το συνδετικό κρίκο της κοινωνικής οργάνωσης. Αλλά κι αν η έννοια του πολίτη συνδεθεί αποκλειστικά με την αριστοτελική αντίληψη περί συμμετοχής και παρέμβασης «στα κοινά», πάλι δεν είναι ενιαία, καθώς «τα κοινά» δεν είναι «τα ίδια» για όλους και δεν υπάρχουν ούτε ίσιες ευκαιρίες συμμετοχής, ούτε ανάλογες δυνατότητες παρέμβασης. Πολίτης, π.χ., θεωρείται και ο βιομήχανος και ο εργάτης κι ο μικρομεσαίος αγρότης κι ο μεγαλέμπορος. Πώς, όμως, μπορούν να συνευρεθούν και να συνεργαστούν στην «κοινωνία των πολιτών», όταν τα συμφέροντά τους είναι διαμετρικά αντίθετα κι οι στόχοι τους εντελώς διαφορετικοί;

Οι «εφευρέτες» της «κοινωνίας των πολιτών» υποστηρίζουν ότι υπάρχουν ζητήματα, τα οποία αφορούν «οριζόντια» όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως ταξικής υπόστασης και μπορούν να τους συσπειρώσουν σε «κοινό σκοπό». Και αναφέρουν σαν «κοινά αιτήματα» αυτά που σχετίζονται με τον εκσυγχρονισμό των δομών, την οικονομική ανάπτυξη, την πολιτική σταθερότητα, τη διασφάλιση της τεχνολογίας, την εξασφάλιση της ειρήνης, την εμπέδωση της δημοκρατίας, την προστασία του περιβάλλοντος κ.ά. Ζητήματα που, όπως λένε, απαιτούν την ύπαρξη «ενεργών πολιτών», που θα συστρατευτούν στον «κοινό αγώνα». Ομως κι αυτές, όπως όλες οι κοινωνικές στοχεύσεις, έχουν ταξικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, καθώς στην κοινωνία υπάρχουν και συγκρούονται διαφορετικά και αντίθετα ταξικά συμφέροντα.

Το περί «κοινωνίας των πολιτών», λοιπόν, είναι «εφεύρημα», που αποτελεί επαναφορά, από άλλο δρόμο, της παλιάς «σαχλαμάρας» περί «κατάργησης των τάξεων», η οποία, ιδιαίτερα σήμερα, δεν μπορεί να πείσει. Γιατί, ακόμα και οι «αόμματοι» βλέπουν πως οι κοινωνίες, στην Ελλάδα και σ' όλο τον κόσμο, είναι χωρισμένες σε αντιμαχόμενες τάξεις και οι αντιθέσεις βαθαίνουν και οξύνονται, καθώς, παντού, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Είναι, δε, φανερό ότι δεν μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο «μετερίζι» οι εργάτες με το μεροκάματο των 26 ευρώ και οι τραπεζίτες που κάθε μέρα κερδίζουν εκατομμύρια. Κι όσο περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν, πολιτικά, την ταξική τους θέση και την αποστολή της τάξης τους, τόσο πιο αποτελεσματικός θα είναι ο αγώνας για την αλλαγή της κοινωνίας.