Με τη συμμετοχή δεκάδων συνδικαλιστριών από τα συνδικάτα της Αθήνας κι άλλων γυναικών, με ζωντανό διάλογο, όπου μεταφέρθηκε πλούσια εμπειρία και προβληματισμός από τους χώρους δουλιάς, πραγματοποιήθηκε χτες το βράδυ η εκδήλωση του ΠΑΜΕ για την Κοινωνική Ασφάλιση και την εργαζόμενη γυναίκα και τους στόχους πάλης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε, τα προβλήματα που αναδείχτηκαν επιβεβαίωσαν την επικαιρότητα μιας τέτοιας εκδήλωσης, αλλά πολύ περισσότερο την αναγκαιότητα να δυναμώσει ακόμα πιο πολύ η πάλη του συνδικαλιστικού κινήματος για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργαζόμενης γυναίκας, σε όλο το φάσμα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει και βέβαια και στην Κοινωνική Ασφάλιση.

Κι όπως τόνισε κι ο Γ. Μαυρίκος, εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, «το συνδικαλιστικό κίνημα έχει ανάγκη την γυναίκα, γιατί θα πολλαπλασιάσει τη δυναμική του, θα πλουτίσει την πάλη του, όπως και οι γυναίκες έχουν ανάγκη το συνδικαλιστικό κίνημα και τη στήριξή του». Υπογραμμίζοντας την ανάγκη το συνδικαλιστικό κίνημα να δυναμώσει τους αγώνες του ενάντια στα αντιασφαλιστικά μέτρα που επεξεργάζονται, κάλεσε τις εργαζόμενες να συμμετέχουν μαζικά στην παράσταση που θα διοργανωθεί στις 15 Ιούνη στην Αθήνα - μέρα πανελλαδικής δράσης για την Κοινωνική Ασφάλιση - έξω από τα γραφεία του ΣΕΒ στις 7 μ.μ. στην οδό Ξενοφώντος και στην εκδήλωση διαμαρτυρίας που θα γίνει την ίδια μέρα στις 8.30 στην πλατεία Ομονοίας, απ' όπου θα ακολουθήσει πορεία στο υπουργείο Απασχόλησης.

Στην ομιλία της η Χρυσούλα Λαμπούδη, μέλος της Γραμματείας Γυναικών του ΠΑΜΕ, εξήγησε ότι η σημερινή κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής επίθεσης ακολουθεί τα μέτρα που προώθησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από το 1990 και μετά, δίνοντας στην ομιλία της ιδιαίτερη έμφαση στα μέτρα που έπληξαν συνολικά τους εργαζόμενους, αλλά και συγκεκριμένα τις εργαζόμενες γυναίκες.

Αναφέροντας ότι γυναίκες και νέοι είναι τα πρώτα θύματα της αντιασφαλιστικής πολιτικής, αλλά και της εντεινόμενης εργασιακής εκμετάλλευσης, η ομιλήτρια παρουσίασε στοιχεία σύμφωνα με τα οποία:

• Το 16% των ανέργων είναι γυναίκες.
• Η πλειοψηφία των εργαζόμενων γυναικών στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται στο 70% των ανδρών συναδέλφων τους.
• Το 64,5% των απασχολουμένων στις «ευέλικτες μορφές» και στη «μαύρη εργασία» είναι γυναίκες.

«Εχει γίνει για πολλά χρόνια "πλύση εγκεφάλου" με την προπαγάνδιση του επιχειρήματος ότι η μερική απασχόληση συμφέρει τη γυναίκα. Τώρα επικαλούνται κι άλλα επιχειρήματα. Το δημογραφικό, την αύξηση του προσδόκιμου χρόνου ζωής, την ισότητα (καταργούν την πενταετή διαφορά). Τα ελλείμματα, το αυξανόμενο κόστος της Υγείας, η νέα πραγματικότητα με τον απασχολήσιμο, είναι γεγονότα. Τα χρησιμοποιούν κι αυτά και αποπροσανατολίζουν από το κύριο, που είναι ότι: προσπαθούν να κάνουν ακόμη πιο φτηνή τη γυναικεία εργατική δύναμη με τις μεταρρυθμίσεις και τον καπιταλισμό να συνεχίσει να υπάρχει» σημείωσε η συνδικαλίστρια.

Απαντώντας στα επιχειρήματα των κομμάτων του κεφαλαίου και ειδικά σε όσα αφορούν στην προσπάθεια εξομοίωσης ανδρών και γυναικών, η Χρ. Λαμπούδη υπογράμμισε: «Η 5ετής διαφορά στη συντάξιμη ηλικία ήταν μια κατάκτηση στα πλαίσια των θετικών ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών και όχι διάκριση λόγω φύλου. Ηταν μια ελάχιστη αναγνώριση της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην καπιταλιστική κοινωνία, και απαιτεί από το κράτος πρόσθετες υπηρεσίες υγείας και εξειδικευμένες φροντίδες, ώστε να εκπληρώνεται αυτός ο ρόλος. Οχι η γυναίκα να απολύεται μόλις τολμήσει να πει ότι θα παντρευτεί ή θα κάνει παιδί».

Ανάμεσα στους βασικούς στόχους όσων προωθούν τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα είναι «ο αποχαρακτηρισμός επαγγελμάτων από βαρέα και ανθυγιεινά, που σημαίνει, πρώτον, ότι στερεί το δικαίωμα σε χιλιάδες εργαζόμενους να βγουν 5 χρόνια πιο νωρίς στη σύνταξη, η παράταση του εργάσιμου βίου για χιλιάδες εργαζόμενες μητέρες και άλλες κατηγορίες εργαζομένων (ζητούν να αποθαρρύνεται η πρόωρη συνταξιοδότηση και να ενθαρρυνθεί η εθελούσια παραμονή στην εργασία μέχρι τα 67-68, όπως στη Βρετανία και τη Γερμανία)».

Καυτηριάζοντας τη στάση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΠ, το στέλεχος του ΠΑΜΕ σημείωσε χαρακτηριστικά ότι «με διάλογο πέρασαν οι ελαστικές μορφές εργασίας, η ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η μερική απασχόληση, το εξοντωτικό ωράριο κ.ά.».

Καταλήγοντας, η Χρ. Λαμπούδη επισήμανε πως οι στόχοι που βάζει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μπροστά στις εκδηλώσεις της 15ης Ιούνη, ως πανελλαδικής μέρας δράσης, είναι: «Να πολλαπλασιαστούν οι ενημερωμένες εργαζόμενες, να βαθύνει η συνείδησή τους στην ταξικότητα των προβλημάτων. Να γραφτούν περισσότερες γυναίκες σε σωματεία, να ενισχυθεί η διάθεσή τους να υπερασπιστούμε όσα μας ανήκουν, να συσπειρωθούν στο ΠΑΜΕ, με προοπτική την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων για άλλη πολιτική». Ενώ ξεκαθάρισε πως η αντιασφαλιστική πολιτική πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου για τις επερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές.

«Εμείς φτιάχνουμε την κοινωνία. Εμείς φτιάχνουμε την οικογένεια. Εμείς γεννάμε τα παιδιά. Πρέπει να το αναλογιστούμε αυτό. Εχουμε ευθύνη για ό,τι συμβαίνει. Για ό,τι θα αντιμετωπίσουνε αύριο τα παιδιά μας». Μ' αυτά τα λόγια η Μερόπη Αλυκιώτη, εργαζόμενη στα ξενοδοχεία έβαλε το δάχτυλο «επί των τύπων των ύλων», για τη θέση που πρέπει να πάρει η γυναίκα στον κοινό αγώνα μαζί με τον άντρα για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της, να παλέψει κατά της διπλής εκμετάλλευσης που της έχει επιβληθεί, να διεκδικήσει ό,τι της ανήκει.

Γιατί όπως είπε και η ηθοποιός και Α' αντιπρόεδρος του ΣΕΗ, Ελ. Γερασιμίδου, «ο κόσμος μας δεν λάμπει από τους προβολείς. Ο κόσμος λάμπει όταν είμαστε όλοι μαζί. Μια καλή παράσταση γίνεται με την συμμετοχή της πλατείας. Κι όταν η πλατεία είναι γεμάτη... Ας γεμίσουμε τις πλατείες και τους δρόμους, για όλα όσα μας ανήκουν. Για τα ήδη κεκτημένα και γι' αυτά που πλαταίνουν τους ορίζοντές μας».

Στις παρεμβάσεις που ακολούθησαν κάθε ομιλία κι ένας καημός. Κάθε λόγος κι ένα σοβαρό πρόβλημα: Για τις συνθήκες εργασίας και τις ασθένειες, για τις επιχειρήσεις - κάτεργα, για τους εκβιασμούς και τις απειλές σε βάρος των γυναικών, για τα χαμηλά μεροκάματα και την ανεργία, που κι αυτά δένονται με την Κοινωνική Ασφάλιση. Για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστριες, για την έλλειψη προστασίας στις μονογονεϊκές οικογένειες.

Αλλά μπροστά σ' όλον αυτό τον ατέλειωτο κατάλογο μια κοινή θέληση: Να μην κάνουμε πίσω. Να απαντήσουμε. Οι γυναίκες να μπούνε στην πρώτη γραμμή!