ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περιβαλλοντικός... εξαγνισμός

Τριήμερες εκδηλώσεις... εξαγνισμού της πολιτικής της προγραμματίζει η διοίκηση του Δήμου Αθήνας (ΝΔ), με θέμα το περιβάλλον, οι οποίες θα... κορυφωθούν την Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος, στις 5 Ιούνη, όπως ανακοινώθηκε σε συνέντευξη Τύπου.

Στην ουσία, πρόκειται για μια απόπειρα της δημοτικής αρχής να δείξει ένα «φιλοπεριβαλλοντικό πρόσωπο» στα μάτια των εργαζομένων της πρωτεύουσας. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Αναφέρουμε ορισμένα μόνο σχετικά παραδείγματα: Με σημαντικές ευθύνες της διοίκησης καταστρέφεται ένας ακόμη ελεύθερος χώρος, αυτός του Προμπονά, στην «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ». Ενα τμήμα του Ελαιώνα, στο Βοτανικό, παραδίδεται - με δική της πρόταση και ευθύνη - βορά στα συμφέροντα των μεγαλομετόχων της ΠΑΕ ΠΑΟ. Αρνήθηκε, επί της ουσίας, να κατεδαφίσει τα παράνομα του μεγαλοεπιχειρηματία Μ. Κυριακού στο Πεδίον του Αρεως. Σε καμιά περίπτωση δε διεκδίκησε κανένα μεγάλο ελεύθερο χώρο της πρωτεύουσας. Τώρα, λοιπόν, έρχεται και «τιμά» την Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος.

Ομως, όσες εκδηλώσεις για το περιβάλλον και να κάνει, η πολιτική της διοίκησης του δήμου έχει «σφραγιστεί» από τις μπουλντόζες που τσιμεντοποιούν τις τελευταίες ανάσες πρασίνου της πόλης...

Οι αυτοονομαζόμενοι

Ο Κωστής Στεφανόπουλος είπε αλήθειες που η Αριστερά λέει χρόνια, που εξυπηρετούν το εθνικό συμφέρον και την υπόθεση της ειρήνης. Η πρότασή του βοηθάει στην αναζήτηση μιας άλλης πορείας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτά είπε τις προάλλες, μιλώντας στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, ο υπεύθυνος Εξωτερικής Πολιτικής της ΠΓ του ΣΥΝ, Πάνος Τριγάζης.

Και μεις νομίζαμε ότι η Αριστερά καθοδηγούνταν πάντα από τον ταξικό χαρακτήρα και το περιεχόμενο των ζητημάτων, ανάμεσά τους και αυτών της εξωτερικής πολιτικής. Μπορούσε πάντα να διακρίνει και να ξεχωρίσει το ρόλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των μεταξύ τους αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Προφανώς, όμως, δεν κάναμε λάθος. Η όποια Αριστερά πάντα το έκανε αυτό ή, τουλάχιστον, προσπαθούσε να το κάνει. Αλλο πράγμα, όμως, όσοι αυτοονομάζονται αριστεροί...

Η «σιγουριά» της Μαριέττας...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πολύ σίγουρη ότι θα «περάσουν» οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η κυβέρνηση στην Ανώτατη Εκπαίδευση εμφανίζεται η Μαριέττα Γιαννάκου, η οποία κάνει πως δεν υπολογίζει τις πολλές αντιδράσεις που εκδηλώνονται, σε καθημερινό επίπεδο. Από πού αντλεί αυτή τη σιγουριά η υπουργός Παιδείας; Εχει εμπιστοσύνη στη «δύναμη των ιδεών» της; Αν ναι, μάλλον «δε νογάει καλά». «Ποντάρει» στην αμέριστη βοήθεια που και σ' αυτό το θέμα προσφέρει στην κυβέρνηση η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ; Είναι, πράγματι, χρήσιμη και πολύτιμη αυτή η βοήθεια, αλλά δε θα της αρκέσει. Υπολογίζει ότι θα συνεχιστεί η «αδυναμία» του σπουδαστικού κινήματος να οργανώσει την πάλη του μαζί με τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς και σε συμπαράταξη με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, για να γίνει πιο αποτελεσματική και να επιβάλει τη θέληση της σπουδάζουσας νεολαίας; Κι άλλοι - και από τους προκατόχους της - νόμιζαν πως ήταν σε θέση να ελέγχουν την κατάσταση και να δρομολογούν τις εξελίξεις, αλλά διαψεύστηκαν οικτρά.

Οταν, σε λίγο καιρό, η Μαριέττα θ' ακούει παντού, από τους φοιτητές και τους σπουδαστές, τα ίδια και χειρότερα που άκουγε από τους μαθητές ο Γ. Αρσένης, στη διάρκεια της «αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» που προωθούσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τότε θ' αντιληφθεί ότι «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά» και θα συνειδητοποιήσει ότι «έχει ο καιρός γυρίσματα»...

Θέλει και... κανόνες!

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος είναι η Δευτέρα και ο υποψήφιος υπερνομάρχης Αθήνας - Πειραιά με τον ΣΥΝ, Γ. Πανούσης, έσπευσε σε άλλη μια, πολυκαιρισμένη κίνηση εντυπωσιοθηρίας. Συγκεκριμένα, έστειλε επιστολή «προς ανθυποψηφίους για την Υπερνομαρχία», στην οποία ζητά την... «τήρηση κανόνων δεοντολογίας». Και ποιος είναι ο πρώτος «κανόνας», που θέτει στο «τραπέζι»; Το «σεβασμό στο περιβάλλον» και ως τέτοιο εκλαμβάνει τις... «αφίσες» και την... «ηχορύπανση».

Παρακάτω, βέβαια, θέτει και θέμα «ισότητας τηλεοπτικού χρόνου», μάλλον, για τα μάτια του κόσμου, αφού, γνωρίζει πολύ καλά, ότι οι «έχοντες και κατέχοντες» την εξουσία -ανάμεσά της και τα «μίντια»- θα συνεχίσουν απτόητοι τη γνωστή αντιδημοκρατική τακτική τους. Ετσι ή αλλιώς, το γεγονός δεν αλλάζει τον εντυπωσιοθηρικό χαρακτήρα της πρωτοβουλίας. Εκτός και ο κ. Πανούσης πιστεύει, ότι όσοι υποψήφιοι αδικούνται κατάφωρα από τους ανισότιμους κανόνες διεξαγωγής του προεκλογικού αγώνα, πρέπει να απαλλοτριώσουν και τις όποιες ελάχιστες δυνατότητες τους προσφέρουν άλλες μορφές επικοινωνίας με το λαό, όπως οι αφίσες. Και, μάλιστα, για λόγους σεβασμού στο περιβάλλον. Εσταξε η ουρά του γαϊδάρου, δηλαδή...

Τα αγχώδη...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΙ ΑΓΧΟΣ είναι αυτό που διακατέχει την Ντ. Μπακογιάννη, τον Γ. Παπανδρέου αλλά και τον Ν. Κωσταντόπουλο. Ολοι τους, με δηλώσεις τις τελευταίες δύο ημέρες, υπεραμύνονται της ανάγκης για «υπεύθυνη» ενημέρωση των πολιτών σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Αυτή - λένε - δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οπότε οι «σοβαροί πολιτικοί» αυτής της χώρας οφείλουν να αναλάβουν την κάλυψη αυτού του μεγάλου κενού.

Φυσικά, δεν το συζητάμε, ότι οι γνωστές κραυγές στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα δελτία ειδήσεων που κυνηγάνε νούμερα τηλεθέασης δεν μπορούν να ενημερώσουν κανέναν και για οτιδήποτε. Χώρια, το μόνιμο και απείρως μεγαλύτερο πρόβλημα της δικομματικής κυριαρχίας.

Είναι, όμως, εξίσου σαφές, ότι και οι «συναινούντες» σε «κοινή εξωτερική πολιτική» κανέναν μας δε θέλουν να ενημερώσουν επίσης. Μόνο να συσκοτίζουν και να... χαλαρώσουν την πολιτική σκέψη επιδιώκουν.

Αλλωστε αν ήθελαν πράγματι να γνωρίζει ο κόσμος, θα μιλούσαν για το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και όλες τις παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας που έχουν γίνει στους οργανισμούς αυτούς, όπως επίσης και για τα σχέδιά τους, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν την περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

'Η μήπως αυτά δε σχετίζονται με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις;

ΜΑΛΙΣΤΑ. «Σε παρελθόν» δηλώνει ότι θα μετατρέψει το περίφημο «πέταλο» του Μαλιακού Κόλπου ο Κώστας Καραμανλής, φτιάχνοντας το δρόμο όπου έχουν σκοτωθεί εκατοντάδες οδηγοί και επιβάτες οχημάτων.

Παρά την έκφραση προθέσεων όμως, ο δρόμος - καρμανιόλα συνεχίζει να αποτελεί «παρόν» και όχι «παρελθόν», αν και προειδοποιήσεις, διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις γίνονται εδώ και χρόνια.

Με δεδομένο ότι δεν πρόκειται και για κάποιο έργο - μαμούθ θα συνιστούσαμε στην κυβέρνηση να αφήσει τα «θα» και να προχωρήσει σε πράξεις.

Γρηγοριάδης Κώστας

Και το λέμε επειδή γνωρίζουμε ότι η ΕΕ δε χαίρεται ιδιαίτερα όταν γίνονται έργα που εξυπηρετούν στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, όπως αυτή. Μόνο στα έργα που βολεύουν την «ελεύθερη κίνηση» εμπορευμάτων και κεφαλαίων επιδιώκει την επιτάχυνση...

Επιτακτική η ένταξη στην πάλη

Στο στόχαστρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης που κλιμακώνουν τα κόμματα του κεφαλαίου κατ' επιταγήν της ΕΕ, αλλά και με την πολύτιμη συναίνεση κάθε «κοινωνικού εταίρου», που πάλι θα στρογγυλοκαθίσει στα τραπέζια του «διαλόγου», έχει μπει η εργαζόμενη γυναίκα. Οχι μόνο επειδή η αύξηση του παραγόμενου πλούτου δε συνοδεύεται από νέα μέτρα για τη στήριξή της, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες βιολογικές ανάγκες του γυναικείου οργανισμού, αλλά και γιατί η υπεράσπιση της περίφημης «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων έχει επιβάλει την κατάργηση μιας σειράς κατακτήσεων του εργατικού κινήματος.

Με την κυβέρνηση της ΝΔ το 1990-1993, η ηλικία συνταξιοδότησης των γυναικών πήγε στα 65 από τα 60 χρόνια. Με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση τέθηκε ζήτημα... «εθελοντικής» παράτασης του εργάσιμου βίου (και για τα δύο φύλα) μέχρι τα 67! Η πενταετής διαφορά στη συνταξιοδότηση των γυναικών καταργήθηκε και μάλιστα με τον άθλιο ισχυρισμό της «ίσης μεταχείρισης» των δύο φύλων. Οπως αντίστοιχα παλιότερα καταργήθηκε και η απαγόρευση της νυχτερινής απασχόλησης των γυναικών στη βιομηχανία. Ρυθμίσεις που αφορούσαν το δικαίωμα πρόωρης συνταξιοδότησης της εργαζόμενης μητέρας (π.χ. τέτοιο δικαίωμα κατοχύρωναν μητέρες ανηλίκων με 15 χρόνια δουλιάς), κι αυτό βέβαια με μειωμένες συντάξιμες αποδοχές, αποτελούν πλέον παρελθόν. Ενώ προ των πυλών βρίσκεται η συρρίκνωση της λίστας των ΒΑΕ, πολλαπλασιάζοντας έτσι τον αριθμό, αλλά και την ένταση των «χτυπημάτων» που δέχονται χιλιάδες εργαζόμενοι, παρά τις άθλιες εργασιακές συνθήκες που είναι ακόμα πιο επικίνδυνες σε κλάδους όπως η Κλωστοϋφαντουργία, το Φάρμακο ή το Εμπόριο, όπου απασχολούνται χιλιάδες γυναίκες.

Το νομικό οπλοστάσιο, που σήμερα αντιδραστικοποιείται ακόμα περισσότερο προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, έρχεται να συμπληρώσει η εργασιακή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενες. Γιατί, όταν πάνω από 6 στους 10 απασχολούμενους σε καθεστώς «μαύρης» ή «ευέλικτης» εργασίας είναι γυναίκες, όταν τα στοιχεία των επιτελείων της αστικής τάξης βεβαιώνουν ότι οι μισθοί των γυναικών αντιστοιχούν στο 70% των ανδρών συναδέλφων τους, γίνεται κατανοητό ότι ακόμα και η εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς σύνταξης είναι αμφισβητήσιμη. Οταν το 16% των γυναικών είναι άνεργες, ακόμα και το ίδιο το δικαίωμα σε μια πενιχρή σύνταξη τίθεται υπό αίρεση.

Οι προτάσεις, αλλά και τα «δείγματα γραφής» όσων σπεύδουν να «ανοίξουν» πάλι το Ασφαλιστικό έρχονται να βεβαιώσουν πόσο επιτακτική είναι η οργάνωση της πάλης, σε ταξική κατεύθυνση, όλων των εργαζομένων. Μια πάλη της οποίας η αποτελεσματικότητα δεν μπορεί παρά να κρίνεται και από την αποφασιστική συμμετοχή κάθε εργάτριας. Ωστε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να διεκδικήσει ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα προστατεύει την αναπαραγωγική ικανότητα των γυναικών, θα δίνει ειδικό βάρος σε επαγγελματικές ασθένειες που την πλήττουν. Αλλά και ώστε να «ανοίξει» ο δρόμος για μια κοινωνία όπου προτεραιότητα θα είναι οι αντικειμενικές ανάγκες του εργάτη και της εργάτριας. Γιατί ο καπιταλισμός μπορεί να διασφαλίσει στη γυναίκα μόνο την ισότητα στην εκμετάλλευση, την ώρα που η ταξική ανισότητα βαθαίνει διαρκώς.

Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ