Επαναφορά στη ζωή του «νεκρού» «ευρωσυντάγματος», επέλαση και κατάκτηση των νέων αγορών σε Βαλκάνια και Τουρκία, νέα αυταρχικά μέτρα και υπερεθνικοί μηχανισμοί καταστολής στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, υλοποίηση της «αναθεωρημένης» στρατηγικής της Λισαβόνας, ενεργός συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο...

Πρόκειται για ορισμένες από τις βασικές αποφάσεις, που πήραν οι ηγέτες της ΕΕ, την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, στις Βρυξέλλες. Η ειρωνεία είναι ότι την ίδια ώρα υποστηρίζουν πως βρίσκονται σε περίοδο περισυλλογής και προβληματισμού, προκειμένου «να ακούσουν» τους λαούς της ΕΕ, μετά το ηχηρό «όχι» στο εκτρωματικό «ευρωσύνταγμα», που, όπως λένε υποκριτικά, έδειξε ότι «κάτι δεν πάει καλά» με το ευρωοικοδόμημα. Η πραγματικότητα, όμως, έδειξε ότι αξιοποίησαν την περίοδο περισυλλογής για να περάσουν στην αντεπίθεση και να πάρουν τη ρεβάνς για την άρνηση των λαών να αποδεχτούν το καμάρι τους των τελευταίων χρόνων, το «ευρωσύνταγμα». Στον ένα χρόνο που πέρασε από το ηχηρό «χαστούκι» που δέχτηκαν από τους λαούς της Γαλλίας και της Ολλανδίας, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ προχώρησαν στην ψήφιση, έστω και ελαφρώς παραλλαγμένης, της βάρβαρης οδηγίας Μπολκεστάιν για την απελευθέρωση της αγοράς των υπηρεσιών, στην αναθεώρηση της στρατηγικής της Λισαβόνας, κάνοντας συγκεκριμένα βήματα στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, στην επέκταση της μερικής απασχόλησης, κ.ο.κ.

Οι μεταξύ τους αντιθέσεις, που καθορίζονται κυρίως από την αντίθεση μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ για το μερίδιο στη μοιρασιά των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη, δεν επηρεάζουν την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Οπως προκύπτει από τα παραπάνω, η επίθεση είναι ολομέτωπη, χωρίς ανάπαυλα και περίοδο χάριτος.

Είναι εντελώς παραπλανητική η εντύπωση που θέλησαν να καλλιεργήσουν οι 25 ηγέτες ότι, τάχα, παρατείνεται για ένα χρόνο η περίοδος περισυλλογής για να αποφασίσουν σχετικά με την τύχη του «ευρωσυντάγματος». Η αλήθεια είναι ότι στη Σύνοδο Κορυφής έδωσαν το έναυσμα της επιχείρησης νεκρανάστασής του, περιφρονώντας βάναυσα τη βούληση των λαών. Τα επόμενα δύο χρόνια, μέχρι δηλαδή το τέλος του 2008, θα αξιοποιηθούν, αφ' ενός, για να συνεχιστεί η διαδικασία της επικύρωσής του και από τα υπόλοιπα 8 κράτη - μέλη που δεν το έχουν κάνει μέχρι στιγμής και, από την άλλη, θα εξεταστούν διάφορες εναλλακτικές λύσεις για να ξεπεραστεί το εμπόδιο της έγκρισής του σε Γαλλία και Ολλανδία. Στο κείμενο των Συμπερασμάτων, περιγράφονται με σαφήνεια τα επόμενα βήματα που πρέπει να γίνουν από τα όργανα της ΕΕ (Κομισιόν, Προεδρία), ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες που θα επιτρέψουν αυτή τη φορά να μην αποτύχουν. Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι διόλου εύκολα και γι' αυτό δεν αποφασίστηκε συγκεκριμένη λύση από το αδιέξοδο, την οποία ανέλαβε να επεξεργαστεί η Γερμανική Προεδρία το πρώτο εξάμηνο του 2007 με βάση τα τότε δεδομένα. Σενάρια, βέβαια, ακούστηκαν διάφορα: Για παράδειγμα, να ξαναγίνουν τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία με το ίδιο κείμενο ή ελαφρώς τροποποιημένο με την προσθήκη ενός «πρωτοκόλλου κοινωνικών δικαιωμάτων» για να διασκεδαστούν οι ανησυχίες του κόσμου, ή να γίνει ένα πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα με ένα «άλλο» κείμενο. Το σίγουρο είναι ότι η πλειοψηφία των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της ΕΕ, αυτές, δηλαδή, που θέλουν να προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση και ισχυροποίηση του ευρωοικοδομήματος, θέλουν το «ευρωσύνταγμα» για πολύ συγκεκριμένους «πρακτικούς» λόγους: Να καταργήσουν το βέτο στη λήψη των αποφάσεων στα κοινοτικά όργανα και να καθιερώσουν την ειδική πλειοψηφία, να εξασφαλίσουν την ενιαία έκφραση και τη μία φωνή στην εξωτερική πολιτική (διάβαζε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις), να προχωρήσουν στη δημιουργία του δικού τους ευρωστρατού, να «συνταγματοποιήσουν» τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και να νομιμοποιήσουν το καθεστώς και την ελευθερία δράσης των πολυεθνικών. Οταν ο πρόεδρος της Κομισιόν Μ. Μπαρόζο δήλωνε, την παραμονή της Συνόδου Κορυφής, ότι «χρειαζόμαστε, πάση θυσία, το ευρωσύνταγμα», ασφαλώς ήξερε τι έλεγε.

Ταυτόχρονα με τη συνταγματική θωράκιση του ευρωοικοδομήματος προς τα μέσα, που πάει χέρι χέρι με τα μέτρα (αντι)τρομοκρατίας κατά των λαών, προχωρά και η διεύρυνση προς τα έξω, δηλαδή η επέκταση των μονοπωλίων στις νέες αγορές των Βαλκανίων και της Τουρκίας. Ο στρατηγικός χαρακτήρας αυτής της επιλογής περιγράφεται ευκρινώς στο κείμενο των Συμπερασμάτων: «Η διεύρυνση βοηθά την ΕΕ να καταστεί ανταγωνιστικότερη και δυναμικότερη οικονομία, να είναι επίσης καλύτερα προετοιμασμένη για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του παγκοσμιοποιημένου και συνεχώς μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος».

Εύκολα εξηγείται και η σταθερή βούληση των 25 ηγετών για διεύρυνση προς την Τουρκία, η οποία, εκτός της αγοράς των 70 εκατομμυρίων και της φτηνής εργατικής δύναμης, διευκολύνει και την «προσέγγιση» του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη (Μ. Ανατολή, Κασπία). Χρειάζεται, λοιπόν, μεγάλη δόση αφέλειας για να πιστέψει κανείς ότι τον ερχόμενο Δεκέμβρη, που θα «αξιολογηθεί» αν η Τουρκία εκπλήρωσε τις «υποχρεώσεις» που της έθεσαν κυρίως για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών, οι «25» θα αποφασίσουν να κλείσουν την πόρτα στην Αγκυρα. Ελάχιστα, επίσης, τους ενδιαφέρει η «συμπεριφορά» της στο Κυπριακό και οι διεκδικήσεις στο Αιγαίο, με τις οποίες ξεμπερδεύουν με κάποιες ανώδυνες «συστάσεις» για τα μάτια του κόσμου. Ο πρώτος που το γνωρίζει αυτό είναι ο Ρ. Τ. Ερντογάν, ο οποίος δε δίστασε τις μέρες της Συνόδου να δηλώσει ότι αν είναι μην προχωρήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις επειδή δε θα ανοίξει τα τουρκικά λιμάνια σε κυπριακά πλοία, προτιμά να μην προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις. Αν μάλιστα κάνει πράξη την απειλή του, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα επαναληφθούν οι σκηνές απείρου κάλλους που εκτυλίχτηκαν το Δεκέμβρη του 2004, όταν οι ηγέτες της ΕΕ έτρεχαν στο ξενοδοχείο του, εκλιπαρώντας τον να μη φύγει από τις Βρυξέλλες.

Σε ό,τι μας αφορά, όσο περνάει ο καιρός, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι η ΕΕ γίνεται μοχλός για να επιβληθούν νεοταξικές λύσεις σε Κυπριακό και Αιγαίο. Εξ ου και τα αδιέξοδα και η χρεοκοπία της πολιτικής που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.