Ανδρέας Πετρουλάκης

Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

Μόνο που αυτή η βρώμα, η κρυμμένη, κάνει μεγαλύτερο κακό εκεί από κάτω. Το ήδη σάπιο κακοφορμίζει κι ό,τι ακουμπά χωρίς να ξέρει τι είναι από κάτω...

Οταν ένας τύπος που κυκλοφορεί στη Φιλοθέη με σκύλο φονιά, τρέμοντας μην και τον πλησιάσει κανείς και τον καρπαζώσει, σου λέει πως ο δάσκαλος έπρεπε να πλακώσει στις σφαλιάρες τα παιδιά, να ανησυχείς, αν συμφωνείς μαζί του.

Κοιτώντας το μερικό, μπορείς να αρχίσεις να αναπτύσσεις σκέψεις που σε πάνε στο φεγγάρι: «Βλέπει το παιδί όπλα - μαθαίνει να σκοτώνει», «είναι άνεργος ο μπαμπάς - μαθαίνει το παιδί να εκδικείται», «χώρισαν οι γονείς - δε σέβεται την κοινωνία το παιδί».

Χίλια δυο τέτοια αντιδραστικά στη βάση τους στερεότυπα, μπορούν να υποστηριχτούν και με «επιστημονικές» αναλύσεις.

Και φτάνεις εσύ να κυνηγάς το ένα και το άλλο φάντασμα: Να μην αγοράζεις το πλαστικό πιστόλι που γυαλίζει του πιτσιρικά, να αλλάζεις κανάλι μην και δει τη βία, να φέρνεις τον αστυνόμο γιατί ο διπλανός μπόμπιρας έδειρε το μαμμόθρεφτό σου.

Δεν πας πουθενά έτσι.

Γιατί η βία είναι πάντα ταξικά προσδιορισμένη. Σε κάθε εποχή, με διαφορετικό περιεχόμενο και νομιμοποίηση.

Δεν μπορείς, χωρίς να τα βάλεις με τη βία του συστήματος που σε τσακίζει, να προστατέψεις το παιδί σου.

Την πέτρα που δε θα φάει σήμερα στο κεφάλι, παίζοντας (Ναι! Παίζοντας!) θα την εισπράξει αύριο σαν απόλυση και θα είναι σκληρότερη. Και δε θα 'χει μάθει να παλεύει.

Τεράστιο θέμα για να πιαστεί σ' ένα σχόλιο με αφορμή ορισμένα απ' όσα γράφονται. Μια αφορμή θέλουμε να δώσουμε: Να το δούμε λίγο αλλιώς όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας, αλλά και με δική μας ανοχή - συνενοχή.

Να μάθεις το παιδί να θέλει να γίνει επιστήμονας, γιατί αυτό είναι χρήσιμο στην κοινωνία, σημαίνει να κάνεις κι εσύ ένα βήμα.

Ακόμα κι όταν υπάρχει μόνο ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι, είναι η φιλοσοφία που κάνει τη διαφορά. Είναι η γνώση, που οι κομμουνιστές διαλαλούν, πως ό,τι μας κρατά καθηλωμένους στο ζώο, μπορεί να ανατραπεί, για να αρχίσει να κυλά η πραγματική ιστορία της Ανθρωπότητας.

Απέναντι στη μοιρολατρία και το φοβισμένο βλέμμα του κυνηγημένου από παντού, μπορείς να ορθώσεις ένα «τίποτα δεν πιστεύω απ' όσα μου λέτε οι σιτισμένοι από τα αφεντικά μου, ψάχνω να βρω την αλήθεια που ταιριάζει στην τάξη μου».

Καμιά φορά τα αγράμματα γράμματα λένε περισσότερα. Σίγουρα έχουν οδηγήσει επαναστάσεις και επαναστάσεις. Δεν είναι λίγο να χύνεσαι στη φωτιά με μία μόνο λέξη: Ψωμί!

Εσύ! Που λίγο πριν σε λέγανε τσογλάνι.

Ασχετο: Οταν η νομιμοποιημένη από τις ίδιες τις εξεγερμένες λαϊκές μάζες επαναστατική βία, αναγνωρίζει δικαίωμα ισοτιμίας στη θεσμοθετημένη κρατικο-καπιταλιστική βία, κλάψε την επανάσταση.