Παπαγεωργίου Βασίλης

Πριν από λίγες μέρες στα περισσότερα διεθνή πρακτορεία μεταδόθηκαν τα συμπεράσματα της Αμερικανικής Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών για την αύξηση της θερμοκρασίας της Γης. Σύμφωνα με την Εκθεση των 155 σελίδων της επιστημονικής ομάδας που είχε αναλάβει την έρευνα, ύστερα από αίτημα του Κογκρέσου, οι υψηλές θερμοκρασίες το τελευταίο διάστημα συνεχίζονται και δεν υπάρχει παρόμοιο προηγούμενο τα τετρακόσια τελευταία χρόνια. Κύριος υπεύθυνος; Οι ανθρώπινες δραστηριότητες. Δηλαδή, για να το μεταφράσουμε σε απλοελληνικά, το οικονομικό αναπτυξιακό πρότυπο!

Στην ερευνητική ομάδα συμμετείχαν οι κορυφαίοι κλιματολόγοι και περιβαντολλόγοι των ΗΠΑ οι οποίοι υποστηρίζουν, σύμφωνα με τα στοιχεία που συνέλεξαν και ανέλυσαν, ότι υπήρξε αύξηση της θερμοκρασίας, κατά μέσο όρο, ενός βαθμού της κλίμακας Κελσίου στην επιφάνεια της Γης, στο βόρειο ημισφαίριο, την τελευταία εικοσαετία. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αφήνουν ερωτηματικά ως προς την υπάρχουσα κατάσταση, τουλάχιστον σε επιστημονικό επίπεδο, παρά την πλήρη άρνηση της κυβέρνησης Μπους να ασχοληθεί με το ζήτημα, με το επιχείρημα ότι η λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του φαινομένου θα στερήσει πέντε εκατομμύρια θέσεις εργασίας... Στο βόρειο ημισφαίριο σημειώνονται οι υψηλότερες θερμοκρασίες την τελευταία χιλιετία, ίσως και παραπάνω, γεγονός που επιβεβαιώνεται και με άλλες μελέτες ειδικών επιστημόνων από ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια, που είδαν το φως της δημοσιότητας σχετικά πρόσφατα.

Κάπως έτσι περιγράφεται η κατάσταση, χωρίς να γίνονται τα αναγκαία βήματα προς άμβλυνση των συνεπειών του φαινομένου του θερμοκηπίου μια και - όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα σημειώματα - πολλές από τις επιπτώσεις θα τις υποστούμε και κάποιες ήδη είναι εμφανείς, όπως οι ισχυροί τυφώνες στον Βόρειο Ατλαντικό. Τουλάχιστον οι μισοί οφείλονται, πάντα σύμφωνα με την Εκθεση, σ' αυτό.

Τι κι αν η επιστημονική κοινότητα έχει επισημάνει με όλους τους τρόπους και κυρίως με πλήρως τεκμηριωμένες μελέτες για το τι μέλλει γενέσθαι από τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα και των άλλων αερίων - δολοφόνων. Παγκόσμιες διασκέψεις γίνονται, τα πορίσματα των μελετών κατατίθενται, αλλά εξακολουθεί να επαληθεύεται το ρητό για τα χτυπήματα «στου κουφού την πόρτα», ο οποίος αδυνατεί ν' ακούσει. Μόνο που στην περίπτωσή μας δεν πρόκειται ακριβώς για κουφούς (σ.σ. αλλά τις οικονομικές ελίτ και τις ελεγχόμενες από αυτές κυβερνήσεις τους), αλλά για συμπεριφορές που εξακολουθούν να {θυσιάζουν το μέλλον του πλανήτη στο βωμό του κέρδους}. Τόσο απλά. Παράλληλα, θέλοντας να νομιμοποιηθούν στην κοινή γνώμη είτε λαμβάνουν ημίμετρα, ουσιαστικά ασπιρίνες για θεραπεία βαρέων νόσων, είτε προσπαθούν μέσω διαφόρων μηχανισμών προπαγάνδας να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να την πείσουν πως όλη η συζήτηση περί φαινομένου του θερμοκηπίου είναι υπερβολές των επιστημόνων και των οικολογικών οργανώσεων οι οποίες για λόγους εντυπωσιασμού αναδεικνύουν ένα ζήτημα που ουσιαστικά δεν είναι πλήρως διασαφηνισμένο...

Δεν πάνε πολλοί μήνες που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά το βιβλίο του Michael Crichton «State of fear?» («Το κράτος του φόβου»). Ο συγγραφέας, δημοφιλής, και με πολλές εμπορικές επιτυχίες, όπως «Το πάρκο των δεινοσαύρων». Αλλο ένα best seller με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις που πίσω τους κρύβουν μια τεράστια διαφήμιση. Βιβλίο βέβαια καλογραμμένο, με δράση (αυτό που λέμε κινηματογραφική γραφή) που κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Η επιτυχημένη συνταγή πασπαλισμένη όπως πάντα με φόνους, δολοπλοκίες, που εκτυλίσσεται σε πολλές χώρες και τις απαραίτητες βεβαίως δόσεις σεξ. Ας δούμε όμως το περιεχόμενο. Η όλη υπόθεση αφορά το μέγα ζήτημα του φαινόμενου του θερμοκηπίου. Χωρίς να θέλουμε να μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες, που δεν επιτρέπει άλλωστε ο περιορισμένος χώρος του κειμένου, ο συγγραφέας περνά την άποψη ότι το «παιχνίδι» γύρω από το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι ενορχηστρωμένο από οικολογικές οργανώσεις, οι οποίες διαχειρίζονται πακτωλό χρημάτων, έχουν συνενόχους επιστήμονες, οι οποίοι για να αποκτήσουν προβολή κάνουν το άσπρο μαύρο και δε διστάζουν να προχωρήσουν ακόμα και σε δολοφονίες για να μην αποκαλυφθεί η απάτη τους. Κάποιοι από αυτούς, στο τέλος, θα δουν το «φως της αλήθειας» και θα ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα που, όπως καταλαβαίνετε, είναι αυτά που δεν κάνουν τζιζ...

Το στόρι είναι αφελές, αλλά ταυτόχρονα και επικίνδυνο, γιατί αν μη τι άλλο με επιλεκτικά επιστημονικά κείμενα που παραθέτει ο συγγραφέας μπορεί να επηρεάσει εύκολα κάποιον αφελή, μη ειδικό ή κάποιον μη υποψιασμένο. Είναι γνωστό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επονομαζόμενων ΜΚΟ βρίσκονται εμμέσως ή αμέσως κάτω από την ομπρέλα κρατικών φορέων ή επιχειρήσεων. Οι όποιες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οπως επισημαίνεται, επίσης, και στο τέλος η δράση τους εξαντλείται στα πάρκα, την πανίδα και τα «ανθρώπινα» δικαιώματα. Η σχέση τους με την επιστημονική κοινότητα αν δεν υπάρχουν «προγράμματα» είναι μάλλον απομακρυσμένη. Οσο για τις αντιφάσεις των επιστημόνων σ' ένα τόσο πολύπλοκο ζήτημα είναι ερμηνεύσιμες και έχουν να κάνουν κυρίως με τα σενάρια του αύριο κι όχι με τις αιτίες ή τις επιπτώσεις του φαινομένου. Και μπορεί στο εισαγωγικό σημείωμα να αναγράφεται ότι πρόκειται για μυθοπλασία, αλλά η στόχευση μόνο αθώα δεν είναι. Το έχουμε ξαναδεί το έργο σε πολλές version.

(Υ.Σ. Καλό καλοκαίρι και ραντεβού σ' ένα μήνα).