Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα η ολομέτωπη επίθεση του ισραηλινού στρατού μέσα στη Λωρίδα της Γάζας. Μετά από πολυήμερες αεροπορικές επιδρομές, που στόχευσαν πολιτικές, κυρίως, υποδομές, όπως εγκαταστάσεις ηλεκτροδότησης και σχολεία, ισραηλινά τεθωρακισμένα και πολυάριθμες επίγειες δυνάμεις έχουν πλέον εισβάλει στις πόλεις που βρίσκονται στο βόρειο τμήμα της Λωρίδας, ενώ επιχειρούν και στο νότο.

Με πρόσχημα, όπως γίνεται πλέον ολοφάνερο ακόμη και στον πιο δύσπιστο, την ομηρία του Ισραηλινού δεκανέα Γκιλάντ Σαλίτ, από τις 2 Ιουλίου, η ισραηλινή ηγεσία προχωρά σε αυτό που μοιάζει να ήταν εξαρχής ο απώτερος στόχος της. Να γονατίσει τον παλαιστινιακό λαό, την ηγεσία, την εκλεγμένη του κυβέρνηση, τους θεσμούς του. Το ότι η απαγωγή του Σαλίτ αξιοποιήθηκε μόνο ως αφορμή είναι κάτι που αναφέρεται πια ξεκάθαρα και στην πλειοψηφία του ισραηλινού Τύπου.

Ουδέποτε μέχρι σήμερα, ούτε φυσικά, όπως αποδείχτηκε περίτρανα, κατά τη διάρκεια της επίτευξης και της μετέπειτα εφαρμογής των Συμφωνιών του Οσλο, οι ισραηλινές ηγεσίες είχαν πραγματικά ως σκοπό την επικράτηση μιας μόνιμης, βιώσιμης, δίκαιης ειρήνης. Για να γίνει κάτι τέτοιο, θα αρκούσε, ίσως, απλώς να εφαρμοστούν οι σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ. Είναι, σήμερα, πασιφανές ότι οι συμφωνίες του Οσλο, αλλά και όσες ακολούθησαν δεν είχαν ως αντικείμενο παρά τη διαρκή και επ' αόριστον επαναδιαπραγμάτευση των αποφάσεων αυτών. Το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα, το 2000, ήταν μόνο το λογικό επακόλουθο της τακτικής αυτής.

Οι εξελίξεις, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχουν επιβεβαιώσει αυτό που πολλοί αναλυτές, συμπεριλαμβανομένων και Ισραηλινών, είχαν επισημάνει πολλάκις: Οι ισραηλινές ηγεσίες δρουν στη βάση επεξεργασμένων και μεθοδικών σχεδίων. Μπορεί στη διεθνή κοινή γνώμη, που στρέφει την προσοχή της στην περιοχή μόνο όταν ηχήσουν τα βαρέα όπλα ή ο κρότος μιας επίθεσης αυτοκτονίας, να φαίνεται ότι ο ισραηλινός στρατός αντιδρά σε κάποια ενέργεια, αλλά επί της ουσίας σχεδόν ποτέ η πραγματική εικόνα δεν είναι αυτή.

Οπως και παλαιότερα, έτσι και τώρα, τα παλαιστινιακά εδάφη παρέμειναν αποκλεισμένα, με μικρά διαλείμματα, από τη στιγμή που εξελέγη η «Χαμάς» κυβέρνηση, μέσα από μια διαδικασία απολύτως νόμιμη και δημοκρατική, όπως όλοι παραδέχτηκαν, ασχέτως των σοβαρών διαφωνιών και ενστάσεων που έχει κανείς απέναντι στις θέσεις και την τακτική της. Οι ισραηλινές επιδρομές και εισβολές συνεχίστηκαν, οι εξευτελισμοί, η μιζέρια.

Συγκεκριμένα, η Λωρίδα της Γάζας, από όπου, πανηγυρικά, αποχώρησε ο ισραηλινός στρατός τον περασμένο Σεπτέμβρη, βρίσκεται σε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης διαρκώς. Ο έλεγχος όλων των επίγειων, εναέριων και θαλάσσιων συνόρων της βρίσκεται πάντα στα χέρια του ισραηλινού στρατού. Οπότε η αποχώρηση απλώς τη μετέτρεψε σε μια μεγάλη φυλακή.

Πολύ πριν την απαγωγή του Ισραηλινού δεκανέα, ο ισραηλινός στρατός, με πρόσχημα τότε την εκτόξευση αυτοσχέδιων ρουκετών επί ισραηλινού εδάφους, είχε αιματοκυλήσει τους αμάχους της, τη στιγμή που επί μήνες τώρα έχουν γίνει ελάχιστες επιθέσεις εντός ισραηλινού εδάφους. Διόλου τυχαία, προφανώς, η «ξαφνική» αυτή κλιμάκωση συνέπεσε με τις, επιτυχείς όπως κατέληξαν, προσπάθειες των παλαιστινιακών οργανώσεων να συμφωνήσουν σε μια ενιαία πολιτική στρατηγική απέναντι στο Ισραήλ, γεγονός, όμως, που καταρρίπτει το επιχείρημα της «έλλειψης συνομιλητή» και θολώνει τις εντυπώσεις που Ισραήλ, και κυρίως ΗΠΑ, θέλουν να καλλιεργήσουν.

Ο ισραηλινός στρατός, ακόμη και την περίοδο των «ειρηνευτικών συνομιλιών», δεν έφυγε ποτέ από τις πόρτες των Παλαιστινίων. Δεν έπαψε ποτέ να συλλαμβάνει και να φυλακίζει χωρίς καν απαγγελία κατηγοριών τα παιδιά τους, δεν έπαψε ποτέ να τα σκοτώνει. Οι εποικισμοί δεν έπαψαν ποτέ να αναπτύσσονται. Οι παλαιστινιακές καλλιέργειες δεν έπαψαν ποτέ να καταστρέφονται, τα σπίτια να ισοπεδώνονται, οι δρόμοι να κλείνουν επ' αόριστον, τα ισραηλινά φυλάκια να αποκλείουν τη μία γειτονιά από την άλλη.

Ολα αυτά είναι η καθημερινότητα του παλαιστινιακού λαού. Στην παρούσα φάση, και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση κατά πυκνοκατοικημένων περιοχών, κατά ενός πληθυσμού ήδη καταπονημένου από την έλλειψη τροφίμων, φαρμάκων και νερού, ενώ συλλαμβάνονται εν ψυχρώ οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του στο κοινοβούλιο, τα υποκριτικά ψελλίσματα όλων (συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής κυβέρνησης) μεταθέτουν την ουσία του προβλήματος στο αίτημα απελευθέρωσης του Ισραηλινού στρατιώτη.

Και φυσικά ουδείς έχει αντίρρηση ότι η οποιαδήποτε ζωή έχει την ίδια ακριβώς αξία: Ανεκτίμητη. Ομως, είναι πραγματικά εξοργιστικό το ότι δεν έχουν αξία οι ζωές περίπου 9.000 Παλαιστινίων κρατουμένων (500 γυναικόπαιδα) που στην πλειοψηφία τους κρατούνται επί χρόνια χωρίς απαγγελία κατηγοριών. Δεν έχουν αξία οι ζωές 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας και περισσότερων στη Δυτική Οχθη. Δεν έχουν αξία οι ζωές και οι περιουσίες άλλων 4-5 εκατομμυρίων που ζουν στην προσφυγιά.

Ολα αυτά είναι η καθημερινότητα μιας κατοχής, στην οποία κανείς δεν αναφέρεται ακόμη και σήμερα, αποκρύπτοντας την πραγματική αιτία όλων όσα συμβαίνουν. Μιας κατοχής δεκαετιών που συντηρείται μέσα από τη δύναμη της ισραηλινής στρατιωτικής υπεροπλίας και τις ισχυρές πλάτες που την καλύπτουν.

Οι πλάτες αυτές, δηλαδή είτε απροκάλυπτα οι ΗΠΑ είτε «διπλωματικά» η ΕΕ, επισταμένα αγνοούν το γεγονός της κατοχής και επιμένουν να ισοσταθμίζουν το θύτη με το θύμα και να αναφέρονται στα τεκταινόμενα σαν να επρόκειτο για μια σύγκρουση μεταξύ δύο ανεξάρτητων και ισοδύναμων κρατών. Είτε εξοπλίζοντας και στηρίζοντας οικονομικά το Ισραήλ (ΗΠΑ), είτε σιωπώντας και χρηματοδοτώντας έργα υποδομής στα παλαιστινιακά εδάφη (ΕΕ), πιέζουν σε μία και μοναδική κατεύθυνση. Να διαπραγματευτεί ο παλαιστινιακός λαός τα αδιαπραγμάτευτα: Το δικαίωμά του στη γη του, το δικαίωμα της αντίστασης στην κατοχή, το δικαίωμα να εκλέγει όποια κυβέρνηση επιθυμεί, το δικαίωμά του στην αξιοπρέπειά του.

Οσο αυτά δε γίνονται αποδεκτά άνευ διαμαρτυριών, το Ισραήλ «δεν έχει συνομιλητή», «θα πρέπει να επιδειχτεί αυτοσυγκράτηση εκατέρωθεν», «θα πρέπει να τερματιστεί η παλαιστινιακή τρομοκρατία». Γιατί φυσικά, Ισραήλ, ΗΠΑ και λοιποί επιθυμούν μια συμφωνία: Μια συμφωνία στα μέτρα τους που θα κατευνάσει την αραβική κοινή γνώμη (για την οποία το Παλαιστινιακό είναι η αχίλλειος πτέρνα έκφρασης της γενικευμένης οργής) και θα δίνει ένα σαφές μήνυμα, όχι μόνο στους Παλαιστινίους, αλλά σε όλους τους λαούς του κόσμου: «Ειρήνη» είναι αυτή που επιβάλλει το δίκαιο και τα συμφέροντα του ισχυρού, όλα τα άλλα είναι «τρομοκρατία» και πατάσσονται αιματηρά. Γι' αυτό, οι μάχες στα σοκάκια της Μπέιτ Χανούν, της Μπέιτ Λαχίγια, του καταυλισμού Τζαμπάλιγια, της Τζενίν, δεν είναι μόνο μάχες των Παλαιστινίων... θα πρέπει να είναι και δικές μας.