Τέσσερις μήνες και κάτι έχουν περάσει από τις γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Ιταλία στις 9 και 10 Απρίλη, όπου αναδείχτηκε νικητής ο λεγόμενος «κεντροαριστερός συνασπισμός» του Ρομάνο Πρόντι, με μια μικρή διαφορά (24.755 ψήφων) από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Η προεκλογική περίοδος χαρακτηρίστηκε από χυδαίες εκφράσεις, αλληλοκατηγορίες, αντικομμουνισμό και καμία ουσιαστική αντιπαράθεση, με τους ψηφοφόρους να καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στη «Σκύλλα» και τη «Χάρυβδη».

Από τις πρώτες μέρες της εκλογής του, ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν έσπευσε να δώσει έμφαση στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και δήλωνε ότι η κυβέρνησή του «θα εργαστεί με αποφασιστικότητα», για να βρεθεί λύση πριν από τις ευρωεκλογές του 2009 σε ό,τι αφορά στο νέο Ευρωσύνταγμα. Επεσήμαινε, μάλιστα, ότι η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν, προκειμένου «η Ευρώπη να καταστεί μια ισχυρή και ενιαία οντότητα στη διεθνή σκηνή».

Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Ιταλίας με τις ΗΠΑ, ο Ιταλός «κεντροαριστερός» πρωθυπουργός δήλωνε ότι θα εργαστεί «για την περαιτέρω σταθεροποίηση και εμπλουτισμό των ιστορικών και παραδοσιακών δεσμών φιλίας και συμμαχίας με τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο του αμοιβαίου σεβασμού». Αξιοσημείωτο, μάλιστα, είναι πως η πρώτη επίσημη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Ιταλίας, Μάσιμο Ντ' Αλέμα ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική, ο Ρομάνο Πρόντι επιλέγει τον πρώτο υπουργό της νέας κυβέρνησής του τον Τομάσο Παντόα Σιόπα, πρώην Ιταλό εκπρόσωπο στο Εκτελεστικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως υπουργό Οικονομικών της χώρας. Καθόλου τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί και η θετική στάση και στήριξη του προέδρου του Ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων προς τον Ρομάνο Πρόντι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, ενέργεια που δείχνει ποιον επέλεξε η αστική τάξη για την παραπέρα εξασφάλιση των συμφερόντων της...

Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ιταλικός λαός δε διαφέρουν ιδιαίτερα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στις άλλες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η σχεδόν μηδενική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με τα υψηλά ελλείμματα, το χρέος και τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας (με 24,4% η Ιταλία είναι δεύτερη, μετά την Ελλάδα, στην ανεργία των νέων), δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.

Ο Ρομάνο Πρόντι πήρε τη σκυτάλη διακυβέρνησης της χώρας από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος, συνεχίζοντας την εφαρμογή της πολιτικής των προηγούμενων λεγόμενων «κεντροαριστερών» και μη κυβερνήσεων στο πλαίσιο της ενιαίας στρατηγικής του ιμπεριαλισμού, έχει αυξήσει την ανεργία και την εξαθλίωση που υπάρχει στη χώρα, προχώρησε τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων σχολείων και την καταστροφής της Κοινωνικής Πρόνοιας, αλλά υιοθέτησε νόμους που προστατεύουν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, και συνεργάστηκε με ρατσιστικά και φασιστικά κόμματα. Συμμετείχε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, διατηρώντας ιταλικά στρατεύματα στο Ιράκ, στο Κόσσοβο και το Αφγανιστάν.

Πάντως, το ότι ο Ρομάνο Πρόντι, που σήμερα παρουσιάζεται ως «αριστερή» εναλλακτική λύση, υπήρξε ο 10ος πρόεδρος της Κομισιόν το 1999, αρχιτέκτονας όλων των αντεργατικών μέτρων και ειδικά της «Στρατηγικής της Λισαβόνας», της σημαίας του μεγάλου κεφαλαίου στην επίθεση της εργατικής τάξης σε όλα τα μέτωπα, αλλά και της διεύρυνσης της ΕΕ, του «ευρωσυντάγματος», του δόγματος Σολάνα, δείχνει και ποια κατεύθυνση θα πάρει.

Προσπαθώντας να δείξει ένα «αριστερό προσωπείο», από τις πρώτες δηλώσεις μετά την εκλογή του συνασπισμού του, ο Ρομάνο Πρόντι έσπευσε να τονίσει ότι μόλις «αρχίσει τη δουλιά της» η νέα κυβέρνηση θα αποφασίσει την αποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων από το Ιράκ, κάτι που αργότερα οριοθέτησε για τον Οκτώβρη, «ξεχνώντας» έντεχνα ότι και ο Μπερλουσκόνι είχε δηλώσει πως τα στρατεύματα θα αποχωρήσουν από το Ιράκ στο τέλος του 2006...

Ωστόσο, μπορεί να φεύγουν τα ιταλικά στρατεύματα από το Ιράκ, έρχονται να ενισχύσουν την ιμπεριαλιστική τους παρουσία όμως στο Αφγανιστάν.

Στα τέλη του Ιούλη, η Γερουσία της Ιταλίας αποφάσισε, συνδέοντας το νομοσχέδιο για την επέκταση των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν - όπως συνηθίζεται στην Ιταλία - με ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Και αυτό επειδή ο Ρομάνο Πρόντι είδε πως διαφαινόταν μια κίνηση «διάσπασης» του λεγόμενου «κεντροαριστερού συνασπισμού» του, αφού 16 γερουσιαστές - προερχόμενοι απ' αυτόν τον συνασπισμό - είχαν ανακοινώσει πως θα καταψήφιζαν την επέκταση της παρουσίας της Ιταλίας στο Αφγανιστάν. Ετσι βρέθηκε η ...λύση και με την ψήφο εμπιστοσύνης, οι 16 γερουσιαστές (από το «Κόμμα Κομμουνιστικής Επανίδρυσης», το «Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών» και το «Κόμμα των Πρασίνων») ψήφισαν υπέρ της κυβέρνησης και όχι για την επέκταση την παραμονής των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Μερικές βδομάδες νωρίτερα, οι 16 αυτοί γερουσιαστές είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους στην επέκταση της παραμονής των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, επισημαίνοντας ότι η πολιτική αυτή δεν έχει καμία διαφορά με αυτήν που εφάρμοζε η κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ενώ δήλωναν πως θα το καταψήφιζαν στη Γερουσία.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο συνασπισμός του Σίλβιο Μπερλουσκόνι είχε εκφράσει τη στήριξή του στην επέκταση των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Ετσι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην εγκριθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο μια και ο λεγόμενος «κεντροαριστερός συνασπισμός» κατέχει 158 έδρες και αυτός του Μπερλουσκόνι 156 στη Γερουσία της χώρας. Η κίνηση της ψήφου εμπιστοσύνης επέβλεπε στο να μην υπάρξουν διαρροές από τον κυβερνητικό συνασπισμό του Ρομάνο Πρόντι.

Πάντως, το ότι την κυβέρνηση στηρίζουν 11 κόμματα χωρίς κάποιο πρόγραμμα που να δίνει εναλλακτική λύση αλλά με μοναδικό συνδετικό τους κρίκο την «καταπολέμηση» της ...δεξιάς, και με δεδομένο ότι η Ιταλία εφαρμόζει όλες τις αντιδραστικές κατευθύνσεις που συναποφασίζονται στην ΕΕ, οι εξελίξεις στη γειτονική χώρα, αναμένονται, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσες.

Φόβο προκαλεί η ίδια η δύναμη των επιτευγμάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στους διώκτες των κομμουνιστών, αφού οι λαοί, βλέποντας τις συνέπειες από την εφαρμογή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αναπολούν την παλιά σοσιαλιστική διακυβέρνηση και νοσταλγούν όλα τα επιτεύγματα και τις κατακτήσεις που είχαν ως δεδομένα. Και ο φόβος αυτός ωθεί τους διώκτες του κομμουνισμού να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, ώστε η ιστορική εμπειρία του σοσιαλισμού να μη φτάσει ποτέ στις νεότερες γενιές.

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που ορισμένοι διακήρυτταν το θάνατο του κομμουνισμού, αλλά απ' ό,τι φαίνεται το φάντασμά του τους καταδιώκει ακόμα. Μια σειρά δημοσκοπήσεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δείχνουν πως οι λαοί και αναπολούν, και νοσταλγούν το σοσιαλισμό και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει.

Οι προσπάθειες εξίσωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό, του ξαναγραψίματος της ιστορίας, η λεγόμενη καταδίκη των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων, οι προσπάθειες να εμφανίσουν τους κομμουνιστές ηγέτες σαν τέρατα ισάξια ή ακόμα και χειρότερα του Χίτλερ, είναι μόνο λίγα παραδείγματα των αντιδραστικών προσπαθειών των διωκτών του κομμουνισμού. Εκτός από την απαγόρευση ή την προσπάθεια απαγόρευσης των κομμουνιστικών κομμάτων σε πολλές απ' αυτές τις χώρες, εκτός από πιθανές παρακολουθήσεις δραστηριοτήτων κομμουνιστών από μυστικές υπηρεσίες, εκτός από την ανάδειξη φασιστών σε ήρωες της χώρας, η άρχουσα τάξη επιχειρεί να ανακόψει το κύμα νοσταλγίας για τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού.

Η επιχείρηση διαστρέβλωσης της ιστορίας, τόσο στην πρώην Σοβιετική Ενωση όσο και σε άλλες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, έχει σκοπό να κρατήσει σε άγνοια τη νέα γενιά αυτών των χωρών που δεν έχει ουσιαστικά γνωρίσει τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Ταυτόχρονα, επιχειρεί να κάνει «πλύση εγκεφάλου» στους λαούς αυτών των χωρών, αλλά και αυτών του καπιταλιστικού κόσμου, με τα περί «δημοκρατίας και ελευθερίας» και της αφθονίας των προϊόντων, ώστε να ξεχαστούν οι κοινωνικές κατακτήσεις του σοσιαλισμού, όπως η δωρεάν Παιδεία και Υγεία για όλο το λαό, η στέγαση, η εργασία, η κοινωνική φροντίδα, η προσφορά του πολιτισμού και του αθλητισμού και της αναψυχής.

Για να επιτευχθεί αυτό, προωθούν την αντικομμουνιστική καμπάνια και με άλλες μορφές όπως τη δημιουργία διάφορων νόμων και διφορούμενων ινστιτούτων.

Γνωστές είναι οι αντικομμουνιστικές επιθέσεις που δέχονται οι κομμουνιστές στην Τσεχία, με τις προσπάθειες ποινικοποίησης της Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας (ΚΕΝ) Τσεχίας, την παραγωγή μπλούζας με ανοιχτή προπαγάνδιση να δολοφονούνται κομμουνιστές, κάτι εξάλλου που επιχείρησαν «άγνωστοι» με τον άγριο ξυλοδαρμό του αντιπροέδρου του ΚΚ Βοημίας - Μοραβίας. Αλλά, και τελευταία, στο στόχαστρο βρέθηκε και η δασκάλα Μάρτα Σεμέλοβα, στέλεχος της οργάνωσης της Πράγας του κόμματος, στην οποία ασκήθηκε ποινική δίωξη γιατί δημόσια και με θάρρος υπερασπίζεται το σοσιαλισμό, ενώ ζητήθηκε διοικητική έρευνα για το πώς και τι διδάσκει στους μαθητές της, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να τους «ανακρίνουν» για να στοιχειοθετήσουν τις κατηγορίες ενάντιά της. Ας μην ξεχνάμε επίσης και το «Μουσείο του Κομμουνισμού» που βρίσκεται στην Πράγα και απαρτίζεται από τρία μέρη: το όνειρο, η πραγματικότητα και ο εφιάλτης...

Αλλά και στην Εσθονία, ο αντικομμουνισμός εντείνεται. Πρόσφατα, στις αρχές του Ιούνη, η εσθονική κυβέρνηση αποφάσισε να χρηματοδοτήσει με 25.000 ευρώ το ιδιωτικό μουσείο «του αγώνα για την απελευθέρωση» στην περιοχή Λαγκέντι, όπου έχει ανεγερθεί και το μνημείο υπέρ των ναζιστικών λεγεώνων. Λίγους μήνες νωρίτερα, την παραμονή της φετινής επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης εθνικιστές και οπαδοί των εσθονικών λεγεώνων των SS πραγματοποίησαν συγκέντρωση μπροστά στο μνημείο του σοβιετικού στρατιώτη απελευθερωτή - γνωστό με το όνομα «Αλιόσα» για να εμποδίσουν το κόσμο να αφήσει λουλούδια στο μνημείο. Αργότερα, σε άλλη συγκέντρωση άρχισαν τους βανδαλισμούς του μνημείου, εξοργίζοντας τους αντιφασίστες οι οποίοι αποφάσισαν να περιφρουρήσουν τον «Αλιόσα» με «βραδινή φρουρά». Η κυβέρνηση της χώρας σχεδιάζει εδώ και καιρό την καταστροφή του αντιφασιστικού μνημείου που βρίσκεται στο κέντρο της πρωτεύουσας επειδή, όπως δηλώνουν είναι «σύμβολο της σοβιετικής κατοχής», ενώ ήδη 25 κοινωνικοπολιτικές οργανώσεις ζητούν από την κυβέρνηση τη ματαίωση αυτού του σχεδίου.

Στη Λιθουανία, όπως και στην Λετονία, όπου το ΚΚ είναι παράνομο και τα στελέχη του κόμματος έχουν καταδικαστεί σαν κοινοί εγκληματίες με βαριές ποινές φυλάκισης, μεταξύ των οποίων και ο Α΄Γραμματέας του κόμματος Μ. Μπουρακιαβίτσιους κατηγορούμενος για την προσπάθεια διάσωσης της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού, επιχειρείται να ξαναγραφτεί η ιστορία στα σχολικά βιβλία και τιμές απολαμβάνουν όσοι συνεργάστηκαν με τους ναζί. Η κυβέρνηση της χώρας έχει αξιώσει αποζημίωση άνω των 276 δισ. δολαρίων από τη Ρωσία, εξαιτίας της «σοβιετικής κατοχής». Ωστόσο, ο λαός δε δείχνει ευχαριστημένος με την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και αναπολεί με νοσταλγία το σοσιαλισμό. Σε δημοσκόπηση της εταιρείας «Βαλτικές έρευνες» του περασμένου φθινοπώρου, που όμως δόθηκε στη δημοσιότητα στις αρχές αυτού του χρόνου, προκύπτει ότι το 54% του λαού βλέπει θετικά το σοσιαλισμό. Στη Λιθουανία, υπάρχει και το «Μουσείο των Θυμάτων της Γενοκτονίας» που ιδρύθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού και Εκπαίδευσης και την «Ενωση Πολιτικών Κρατουμένων και Εξορισμένων» με στόχο να τιμηθούν τα... θύματα της «κομμουνιστικής τυραννίας». Αλλά και στη Λετονία λειτουργεί το «Μουσείο Κατοχής», ώστε να θυμίσει στον κόσμο «το κακό που έπραξαν οι ξένες δυνάμεις» (έτσι θεωρεί την περίοδο της Σοβιετικής Ενωσης) και να τιμήσει τους συνεργάτες των ναζί.

Στη Ρουμανία, εκτός από το νομοσχέδιο που απαγορεύει σε όλα τα πρώην μέλη του ΚΚ και της ΚΝ, καθώς και άλλων ανώτατων αξιωματούχων να κατέχουν σημαντικές θέσεις στο δημόσιο τομέα - κάτι εξάλλου που ισχύει και σε άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, πριν ένα χρόνο συστάθηκε το «Ινστιτούτο Ερευνας για τα Εγκλήματα του Καθεστώτος Τσαουσέσκου» με στόχο - όπως τονίζεται - να «αναλυθεί η δομή του πρώην κομμουνιστικού καθεστώτος, να αποκαλυφθούν οι συνεργοί του και να εξιχνιαστούν εγκληματικές ενέργειες που διατάχθηκαν από το πρώην καθεστώς». Μια προσπάθεια, ώστε να υπερπροβληθούν κάποιες αρνητικές πλευρές, ώστε να κρυφτούν σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις, που σήμερα είναι «άπιαστο όνειρο» για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ρουμάνων.

Αλλά και στη Βουλγαρία, ύστερα από πρόταση βουλευτών της «Ενωσης Δημοκρατικών Δυνάμεων» συστάθηκε το «Ινστιτούτο για την Εθνική Μνήμη των Εγκλημάτων ενάντια στο Βουλγάρικο Λαό»... εκδίδοντας μάλιστα εκδόσεις, σχολικά προγράμματα σχετικά με τα υποτιθέμενα εγκλήματα.

Στη Σλοβακία, ας μην ξεχνάμε πως το χειμώνα εγκρίθηκε νομοσχέδιο όπου δίνεται μια ηθική αναγνώριση σ' αυτούς που υποτίθεται ρίσκαραν τη ζωή τους, την προσωπική ελευθερία και το επάγγελμά τους για την πάλη για μια «δημοκρατική και ελεύθερη» χώρα, δίνοντας μάλιστα στους πιο.. αφοσιωμένους πολίτες, το βαθμό των βετεράνων του Ψυχρού Πολέμου.

Μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στις χώρες αυτές που τώρα είναι μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ο λαός καθημερινά ζει τις συνέπειες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης δεν είναι καθόλου τυχαίο πως νοσταλγεί όλο και περισσότερο τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού. Παρ' όλες τις έντονες αντικομμουνιστικές επιθέσεις που επιχειρούν οι αστικές δυνάμεις, το 25% του λαού σε Τσεχία, Εσθονία, Σλοβενία, Πολωνία, Λευκορωσία, Σλοβακία, Βουλγαρία, Ουκρανία, Ρωσία, Ουγγαρία και Ρουμανία επιθυμεί να επιστρέψει το σοσιαλιστικό σύστημα. Αυτό προκύπτει από έρευνα που διεξήγαγε το 2005 το «Ινστιτούτο Κοινωνικής Ερευνας», ενώ το ποσοστό αυτό αυξάνεται με 38%, 36% και 31% σε Βουλγαρία, Ρωσία και Σλοβακία αντίστοιχα.

Πώς μπορεί, άλλωστε, να είναι και διαφορετικά. Με το σοσιαλισμό ο λαός είχε εξασφαλίσει το μισθό και τη σύνταξή του, υπήρχαν σταθερές και χαμηλές τιμές, ενώ η εργασία, η εκπαίδευση, η υγεία, η στέγη, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός δεν μπορούν να συγκριθούν με τη σημερινή ανασφάλεια, την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων, της εκπαίδευσης και της υγείας, της εγκληματικότητας, της μάστιγας των ναρκωτικών, και γενικότερα τον ξεπεσμό των ανθρώπων, πράγματα που έχει προκαλέσει η καπιταλιστική παλινόρθωση. Αραγε, μπορεί να μπει σε ερώτημα τι σύστημα είναι καλύτερο; Γι' αυτό και η σημερινή αστική τάξη ψάχνει να βρει τρόπους, ώστε οι παλαιότεροι να μη μεταφέρουν την πείρα τους και οι νεότεροι να βομβαρδίζονται από τέτοιες αντικομμουνιστικές επιθέσεις που να μην μπορούν να ξεφύγουν.