Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Εμείς είμαστε τηλέπαθοι!...

***

Παπουτσή (ΠΑΣΟΚ): Υπέρ ή κατά της «ειρηνευτικής» δύναμης»; Και υπέρ και κατά = υπέρ...

***

Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στα ΤΕΙ; Αέρα κοπανιστό!...

***

Αλλά τι τους νοιάζει ορισμένους; Αυτοί, τα σουβλάκια τους να πουλάνε, τα νοίκια να τσεπώνουν, κι από εδώ πάνε οι άλλοι! Ανάπτυξη, σου λένε, κύριε!!...

***

Δασκαλόπουλο (ΣΕΒ): Μέχρι και σωματείο θα φτιάξεις (εργατών), τόσο φιλολαϊκός που τείνεις να γίνεις!...

***

Αλήθεια, τι γίνεται με αυτό το θέμα (του σωματείου); Κοινωνική ειρήνη, ε;

***

Η ΕΕ συστήνει ελέγχους στα κρέατα! Είδες η ΕΕ; Συστήνει!...

***

Ετσι και γίνει 5-10 λεπτά αύξηση της βενζίνης, εξεγείρονται! Αδικία! Κερδοσκοπία!...

***

Οταν αυτό δε συμβαίνει, είναι πανευτυχείς! Διότι, σου λένε, τι να κάνουμε; Ανεβαίνει η τιμή της διεθνώς!...

***

Τα κέρδη, δηλαδή, των εταιρειών! Αυτά είναι ανέγγιχτα! Το θέμα είναι μόνο η κερδοσκοπία των 5-10 λεπτών...

***

Επαίτη θέλουν το λαό και ο λαός τι θέλει;

***

Ερχεται νέο κύμα ακρίβειας; Δεν πειράζει παιδιά! Υπάρχουν και τα κύματα των δρόμων!...

***

Ακου ανάπτυξη!...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν μπορεί, όμως, να παραλείψει το γεγονός ότι δεκατρία εκατομμύρια (13.000.000) ανήλικα παιδιά, δηλαδή κάτω των δεκατεσσάρων χρόνων, δουλεύουν, εκτός ωραρίου, στις πιο ανθυγιεινές δουλιές.

Γιατί, λοιπόν, να απορεί κανείς που ο Ινδός Λακσμί Μιτάλ (Lakshmi Mittal) είναι κατά σειρά ο πέμπτος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο;

Και γιατί να μην κραυγάζει από το Λονδίνο, το περιοδικό «Φόρεϊν Αφαίρς» («Foreign Affairs»): «Η Ινδία είναι μια καπιταλιστική ιστορία επιτυχίας που βρυχάται», με την πληροφορία ότι πολλοί επιχειρηματίες και πολιτικοί στην Ινδία πανηγύρισαν που ο πέμπτος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο αγόρασε επιτέλους την εταιρεία ατσαλιού «Αρσελόρ» του Λουξεμβούργου.

Και με όλο της το δίκιο, που λέει ο λόγος, να εκφράζει τη γενική της ευφορία γι' αυτή την επιτυχία η ινδική εφημερίδα «The Economic Times», με τον τίτλο «Η παγκόσμια ινδική κατάκτηση».

Και βέβαια η απορία υπάρχει αφού δεν πέρασε και πολύς καιρός που η Ινδία παρουσιαζόταν στον αμερικανικό Τύπο σαν μια χώρα φτωχή και καθυστερημένη, ένα έθνος που συχνά χαρακτηριζόταν ως βίαιο, με μια μεγάλη γραφειοκρατία, και παρ' όλο που επίσημα δε συμπορευόταν με τη Σοβιετική Ενωση, ήταν φιλική προς αυτήν.

Ξαφνικά η Ινδία όχι μόνο δεν είναι μια ιστορία αποτυχίας και καθυστέρησης, αλλά είναι «ένας αναδυόμενος στρατηγικός εταίρος των Ηνωμένων Πολιτειών».

Στον κόσμο, που ζούμε, και που ο χάρτης αλλάζει με ταχύτητα, η διακυβέρνηση του κ. Μπους τοποθετεί τις ελπίδες της στην Ινδία, μια αδελφή δημοκρατία, σαν ένα αξιόπιστο αντίβαρο απέναντι στην Κίνα και προφανώς και του Ιράν.

Επειδή το καθεστώς τους είναι κεφαλαιοκρατικό, οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι στις μετακινήσεις τους, και στις εξόδους τους από τη χώρα, εφ' όσον, βέβαια, είναι κάτοχοι του προσωπικού τους διαβατηρίου ή άλλων ντοκουμέντων που τους επιτρέπουν την έξοδο τους και την είσοδό τους σε άλλες χώρες.

Ομως, παρά τη γενναιοδωρία μου, να υπολογίζω τους Ινδούς εκατομμυριούχους σε κάποια εκατομμύρια, αν δηλαδή είναι το 10% του πληθυσμού - ένα μεγάλο ποσοστό - και από το υπόλοιπο 90% αφαιρέσω έστω και ένα 20-25% μιας μεσαίας τάξης, κάποιου αξιοπρεπούς εισοδήματος, πόσοι απομένουν από το πάνω από ένα δισεκατομμύριο λαού, που δεν έχει λεφτά να πάει να βγάλει φωτογραφίες για το διαβατήριό του;

Ούτε οι λέξεις, ούτε ο χώρος αυτής της στήλης μπορούν να καλύψουν την Ινδία και τα κεφάλαια των κεφαλαιοκρατών της.