Σε μια βιομηχανία ατέλειωτου κέρδους για τους μεγαλοξενοδόχους και τα τουριστικά πρακτορεία του εξωτερικού έχει μετατραπεί ο τουρισμός. Τα μεγάλα ξενοδοχεία που δουλεύουν με «πακέτα» για τουρίστες από το εξωτερικό καλά κρατούν, ενώ οι τιμές για τους Ελληνες εργαζόμενους είναι απλησίαστες. Οι συνεχόμενες αυξήσεις των τιμών, η μείωση του προσωπικού στα ξενοδοχεία, η υπερεντατικοποίηση της δουλιάς των ξενοδοχοϋπαλλήλων και η ευνοϊκή νομοθεσία συντελούν στη δημιουργία υπερκερδών για τους μεγαλοξενοδόχους, ενώ ο λαϊκός εσωτερικός τουρισμός και οι μικρομεσαίες τουριστικές επιχειρήσεις συρρικνώνονται.

«Τα κέρδη τους είναι ατελείωτα», λέει στο «Ρ» η Ελένη Μανουσάκη, ξενοδοχοϋπάλληλος στο Ρέθυμνο, αναφερόμενη στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Και συνεχίζει λέγοντας: «Επιπλέον, η νομοθεσία είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για τους μεγαλοξενοδόχους. Παίρνουν τεράστιες επιχορηγήσεις. Να φανταστείτε ότι όταν ένα ξενοδοχείο λειτουργεί μόνο καλοκαίρι, αν κάνει λίγα μεροκάματα μέσα στο Νοέμβριο, θεωρείται ότι δουλεύει και χειμώνα και παίρνει ετήσια επιχορήγηση από τον ΟΑΕΔ, που τη βάζει όλη στην τσέπη του ο επιχειρηματίας, χωρίς να δουλεύει τον υπόλοιπο χρόνο».

Η Ελ. Μανουσάκη μας τόνισε ότι οι τιμές στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες μπορούν να πέσουν και μάλιστα πολύ, αλλά μπροστά στις ορέξεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου για όλο και μεγαλύτερα κέρδη, οι ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα: «Το μόνο που τους νοιάζει είναι πώς θα πλουτίσουν. Γι' αυτό ανεβάζουν συνεχώς τις τιμές, γι' αυτό απολύουν, γι' αυτό εντατικοποιείται όλο και περισσότερο η δουλιά, γι' αυτό μας τρομοκρατούν».

Η Κική Μακρή, ξενοδοχοϋπάλληλος στην Κω, μας εξηγεί ότι τόσο το κόστος τουρισμού, όσο και γενικά το κόστος της διαβίωσης στο νησί είναι ιδιαίτερα υψηλό. Στο ξενοδοχείο, όπου εργάζεται - ξενοδοχείο 20ετίας και όχι με πολυτελείς παροχές - η διανυκτέρευση κοστίζει 62 ευρώ το άτομο, με ημιδιατροφή, ενώ τα παιδιά μέχρι 13 χρονών πληρώνουν το μισό της τιμής αυτής. Επιπλέον, μας εξηγεί, ότι και οι μετακινήσεις μέσα στο νησί είναι ιδιαίτερα ακριβές. Ενδεικτικά μας είπε, ότι για μια απόσταση μικρότερη από 3 χλμ. από τη Χώρα μέχρι την τοποθεσία του ξενοδοχείου, το εισιτήριο μονής διαδρομής κοστίζει 1,20 ευρώ.

«Η έλλειψη σχεδιασμού για την ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού τουρισμού καθιστά τον τουρισμό έρμαιο στις ορέξεις των μονοπωλίων των ταξιδιωτικών πρακτορείων ανά τον κόσμο, τα οποία κατευθύνουν τον τουρισμό σε όποιους προορισμούς θέλουν. Μόνο τα μεγάλα ξενοδοχεία μπορούν να επιβιώσουν, τα οποία κλείνουν πακέτα διακοπών για τουρίστες από το εξωτερικό και το κόστος τους το καθορίζει το κάθε πρακτορείο, χωρίς να δίνονται κίνητρα για την προώθηση του εσωτερικού τουρισμού», μας εξηγεί η Κ. Μακρή.

«Επιπλέον, τα μεγάλα ξενοδοχεία που προσφέρουν τα πάντα - φαγητό, διασκέδαση, μπάνιο, καταστήματα κλπ. - εγκλωβίζουν τους τουρίστες από το εξωτερικό στα πλαίσια του ξενοδοχείου και η τοπική οικονομία δεν ενισχύεται», καταλήγει.

«Λένε κάθε χρόνο ότι ο τουρισμός μειώνεται. Ο λαϊκός τουρισμός μειώνεται! Ολο και λιγότεροι εργαζόμενοι μπορούν να απολαύσουν το πανάκριβο πια "προνόμιο" του τουρισμού. Κι εργαζόμενοι των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων είναι αυτοί που ενισχύουν και τις μικρομεσαίες τουριστικές επιχειρήσεις. Τα πολυτελή ξενοδοχεία αυξάνουν τα κέρδη τους και εξαγοράζουν "για ένα κομμάτι ψωμί" τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κλείνουν», λέει στο «Ρ» ο Νίκος Μανουσάκης, μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού του ΠΑΜΕ. «Ο λαός πρέπει να καταλάβει ότι λαϊκός τουρισμός και καπιταλιστικά κέρδη δεν μπορούν να ταιριάξουν», υπογραμμίζει.

Σύμφωνα με το Νίκο Λέϊσο, εργαζόμενο σε ξενοδοχείο της Κέρκυρας, το 80% του τουρισμού στο νησί είναι στα χέρια μεγάλων ταξιδιωτικών πρακτορείων του εξωτερικού, που καθορίζουν τις τιμές όπως θέλουν και προσφέρουν «πακέτα διακοπών» στους ξένους τουρίστες. «Τα ξενοδοχεία που δεν είναι συμβεβλημένα με ταξιδιωτικά πρακτορεία είναι καταδικασμένα. Αυτή τη στιγμή στην Κέρκυρα 6-7 ξενοδοχεία κινδυνεύουν να "βγουν στο σφυρί"», λέει χαρακτηριστικά.

Στο ξενοδοχείο που εργάζεται, οι τουρίστες από το εξωτερικό πληρώνουν 50 ευρώ το άτομο ημερησίως με όλα τα γεύματα δωρεάν. Αντίθετα, ο εσωτερικός τουρισμός, το δικαίωμα των εργαζομένων για διακοπές και ανάπαυλα παραμερίζεται μπροστά στα κέρδη των επιχειρηματιών. Για έναν Ελληνα εργαζόμενο, οι τιμές στο ίδιο ξενοδοχείο ανέρχονται στα 130 ευρώ το άτομο ημερησίως με πρωινό, για τα παιδιά κάτω των 12 ετών το κρεβάτι είναι δωρεάν και το κάθε γεύμα κοστίζει 15 ευρώ το άτομο. Επιπλέον, ένα μπουκάλι νερό στο ξενοδοχείο κοστίζει 2,20 ευρώ το μεγάλο και 1,50 ευρώ το μικρό.

Από κινητοποίηση των ξενοδοχοϋπαλλήλων της Κέρκυρας τον Ιούνη

Η όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των μεγαλοξενοδόχων, προκειμένου να διασφαλίσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους, εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα του τουρισμού, επιβάλλουν εργασία ακόμη πιο φθηνή και ευέλικτη, καρατόμηση και καταπάτηση ακόμη και αυτών των προβλεπόμενων εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Απέναντι σε αυτό το όργιο εκμετάλλευσης και ασυδοσίας, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Κέρκυρας αντιδρούν και αντιστέκονται. Με οργανωτή των αγώνων τους το ταξικό τους σωματείο και το ΠΑΜΕ χαράζουν και δείχνουν το μονόδρομο του ταξικού αγώνα. Αλλάζοντας τους συσχετισμούς δύναμης στο σωματείο υπέρ των ταξικών δυνάμεων, συνεχίζοντας ακόμη πιο έντονα και δυναμικά τους αγώνες τους. Με την έναρξη της νέας σεζόν πραγματοποιήθηκαν αλλεπάλληλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Οπως τα συλλαλητήρια το Μάη στον Κάβο και στις αρχές Ιούνη στο Σιδάρι, ενώ τον ίδιο μήνα έγινε 48ωρη απεργία στα ξενοδοχεία του Δήμου Μελιτιαίων και Αχιλλείων και απεργία επ' αόριστον από τους εργαζόμενους του ξενοδοχείου «ΣΑΝ ΣΤΕΦΑΝΟ», οι οποίοι βρέθηκαν στο δρόμο μετά το λουκέτο της εργοδοσίας για ανακαίνιση των κερδών της. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν τον Ιούλη με 48ωρη απεργία στο Δήμο Παρελίων και στη συνέχεια στα ξενοδοχεία του Δήμου Θιναλίων και νέα απεργία στις 5 και 6 Αυγούστου στους Δήμους Αχιλλείων και Μελιτιαίων.

Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Κέρκυρας αναδεικνύουν όλο και πιο έντονα την αναγκαιότητα και το μονόδρομο του ταξικού αγώνα, της αντίστασης ενάντια στην ασυδοσία των μεγαλοξενοδόχων προκειμένου να υπερασπίσουν, αλλά και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους. Κόντρα στη λογική περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων, απέσπασαν κατακτήσεις σε συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού και όξυνσης της αντιλαϊκής πολιτικής. Ανάμεσα σε άλλα, πέτυχαν τη μείωση από 18 σε 10 σε σχέση με την περσινή σεζόν των ξενοδοχείων που όφειλαν δεδουλευμένα στους εργαζόμενους. Επίσης, 2.500 εργαζόμενοι υπέγραψαν σύμβαση πρόσληψης όταν το 2002 ήταν μόλις 200. Πέτυχαν ακόμα την εξίσωση μισθολογικών διαφορών, ενώ στο «ΣΑΝ ΣΤΕΦΑΝΟ» οι εργαζόμενοι έλαβαν την αποζημίωση και το ποσό που αντιστοιχούσε για το υπόλοιπο της σεζόν και κάλυψαν τις κενές οργανικές θέσεις σε άλλα ξενοδοχεία, συμβάλλοντας παράλληλα και στη μείωση της εντατικοποίησης εργασίας των συναδέλφων τους.