Ενας μήνας πλέον έχει συμπληρωθεί από την έναρξη της ισραηλινής επίθεσης στο Λίβανο. Ενα μήνα μετά, οι μάχες συνεχίζονται κλιμακούμενες, όπως και η αεροπορική ισοπέδωση ολόκληρης της χώρας. Εκατοντάδες είναι πλέον νεκροί και χιλιάδες οι τραυματίες, στην πλειοψηφία τους άμαχοι και μικρά παιδιά. Η ανατριχιαστικότερη πλευρά, όμως, αυτού του πολέμου αφορά τους ζωντανούς. Η ισραηλινή στρατιωτική μηχανή έχει μεθοδικά καταστρέψει την υποδομή της χώρας από άκρη σε άκρη. Εχει διαλύσει οδικές αρτηρίες, γέφυρες, λιμάνια και αεροδρόμια, εργοστάσια παραγωγής ενέργειας.

Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι καμία βοήθεια δεν μπορεί να δοθεί στους χιλιάδες αμάχους που έχουν εγκλωβιστεί στις ισοπεδωμένες πόλεις. Δεν μπορούν να σταλούν φάρμακα, τροφή, νερό. Οι αρρώστιες έχουν, ήδη, κάνει την εμφάνισή τους, οι γιατροί, μην έχοντας καν ρεύμα στα νοσοκομεία, στέκουν ανήμποροι μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Η καταστροφή είναι τέτοια που ακόμη και αν κάποιος θελήσει να αναζητήσει καταφύγιο σε κάποια ασφαλέστερη περιοχή, δεν μπορεί να μετακινηθεί.

Ο εφιάλτης λοιπόν δεν αφορά όσους «έφυγαν» ή κείτονται άταφοι και άκλαφτοι κάτω από τα ερείπια. Αφορά κυρίως εκείνους που μένουν πίσω και ακόμη και αν καταφέρουν να επιζήσουν, θα πρέπει να νικήσουν την πείνα, τη δίψα, τις αρρώστιες και στη συνέχεια την καταστροφή που η ισραηλινή επίθεση έχει επιφέρει στη χώρα τους.

Ενας μήνας θανάτου στο Λίβανο. Ενας μήνας κυνικών και απροκάλυπτων παζαριών στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αλλεπάλληλες οι συναντήσεις και μαραθώνιες οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις. Είναι πλέον εμφανές και στον πιο αφελή ότι στόχος όλου αυτού του «διπλωματικού οργασμού», που διακόπτεται από δηλώσεις «βαθιάς ανησυχίας» και κροκοδείλιων δακρύων, δεν είναι παρά η διαφύλαξη, όσο το δυνατόν περισσότερο, των συμφερόντων που διακυβεύονται στα άψυχα κορμιά του λιβανικού λαού.

Η ανοιχτή ή λιγότερη ανοιχτή υποστήριξη που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις παρείχαν στην ισραηλινή ηγεσία είναι η απτή απόδειξη ότι ο πόλεμος, που μαίνεται σήμερα στο Λίβανο, διόλου δε σχετίζεται με την απελευθέρωση των 2 Ισραηλινών στρατιωτών. Αντίθετα, είναι πια ξεκάθαρο ότι απώτερος στόχος είναι η προώθηση των σχεδίων για την «ευρεία Μέση Ανατολή», στα οποία εκτός από «καταναγκαστικό δυτικότροπο εκδημοκρατισμό» περικλείονται αλλαγές ηγεσιών αλλά και συνόρων, αν αυτό κριθεί απαραίτητο. Τι καλύτερο λοιπόν από το να γίνει πεδίο αντιπαράθεσης μια χώρα, που λόγω των εύθραυστων εσωτερικών ισορροπιών και της πρόσφατης αιματηρής εμφύλιας ιστορίας της, μπορεί να λειτουργήσει ως πυριτιδαποθήκη για ολόκληρη την περιοχή, πιέζοντας προς την, κατά το δοκούν, κατεύθυνση.

ΗΠΑ και Γαλλία «διασταύρωσαν» τα διπλωματικά τους ξίφη, επιλέγοντας τη «σκληρή» και την «ανθρωπιστική» έκφραση αντιστοίχως, σε μια προσπάθεια διαγκωνισμού για τη λεία. Κατέληξαν, μετά από ημέρες, σε ένα κοινό σχέδιο ψηφίσματος, που όχι μόνο δεν άγγιζε τα αίτια του πολέμου (ισραηλινή κατοχή) ή δεν καταλόγιζε στοιχειωδώς ευθύνες στους θύτες, αλλά έθετε τις κατάλληλες βάσεις για διαιώνιση της αιματοχυσίας. Προέβλεπε, επίσης, ανάπτυξη ισχυρής κατοχικής δύναμης στο Νότιο Λίβανο, η οποία, ουσιαστικά, θα αναλάμβανε να ολοκληρώσει ό,τι δεν προλάβαινε ο ισραηλινός στρατός: τον αφοπλισμό της «Χεζμπολάχ» και την επιβολή μιας «νέας Μέσης Ανατολής», όπως ανοιχτά διακήρυξε η Αμερικανίδα υπουργός Κοντολίζα Ράις, ρίχνοντας ξεκάθαρα βλέμματα προς τη Δαμασκό και την Τεχεράνη.

Οι αρχικές βλέψεις για ξέσπασμα εμφύλιας σύρραξης, όμως, που θα βοηθούσαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, αποδείχτηκαν γρήγορα φρούδες. Ακόμη και η «προσφιλής» στην Ουάσιγκτον κυβέρνηση Σινιόρα θα ήταν αυτοκτονικό να τηρήσει την οποιαδήποτε άλλη στάση πλην της διαφύλαξης της ενότητας της χώρας, υπό το βάρος των αλλεπάλληλων ισραηλινών στρατιωτικών εγκλημάτων. Περιθώρια ελιγμών δεν υπήρχαν και έτσι ο πρωθυπουργός Σινιόρα απέρριψε τις πιέσεις και κατέληξε σε ένα σχέδιο, που κέρδισε την υποστήριξη όλων των λιβανικών παρατάξεων, συμπεριλαμβανομένης της «Χεζμπολάχ», που είδε την επιρροή της κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα, να εκτινάσσεται στα ύψη.

Η αποφασιστική διατήρηση της λιβανικής ενότητας και οι καθημερινές θηριωδίες του ισραηλινού στρατού πυροδότησαν κύματα οργής στην αραβική κοινή γνώμη, που, ήδη, βράζει εξαιτίας του Παλαιστινιακού και της κατοχής στο Ιράκ. Ακόμη και οι φιλοαμερικανικές αραβικές ηγεσίες, που αρχικώς έσπευσαν, σχεδόν, να δικαιολογήσουν την ισραηλινή εισβολή, υποχρεώθηκαν, υπό το φόβο των εσωτερικών αναταραχών, να κάνουν στροφή 180 μοιρών. Υπό τη σκέπη του Αραβικού Συνδέσμου συντάχθηκαν πίσω από τη λιβανική πρόταση και αποστέλλοντας αντιπροσωπεία στο Συμβούλιο Ασφαλείας κατέστησαν σαφές ότι το αμερικανο-γαλλικό σχέδιο απόφασης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Ισως είναι η πρώτη φορά που ο αραβικός κόσμος, έστω και επιφανειακά, εμφανίζεται στοιχισμένος πίσω από μία πρόταση. Και φυσικά είναι η πρώτη φορά που οι πιέσεις έφεραν κάποιο αποτέλεσμα, σε πρώτο επίπεδο. Το Παρίσι, αντιλαμβανόμενο προφανώς ότι έχει ενώπιόν του μια καλή ευκαιρία να αποκαταστήσει το σημαίνοντα ρόλο του στην περιοχή, εγκαταλείπει το αμερικανο-γαλλικό σχέδιο. Διατείνεται ότι προωθεί την αραβική πρόταση και θεατρικώς άψογα «παίζει το ρόλο» της «καλής» ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Το παρασκήνιο δούλεψε και πάλι με στόχο ένα νέο σχέδιο απόφασης που, υποτίθεται, ότι θα έπαιρνε υπόψη του και τις λιβανικές αιτιάσεις. Το Συμβούλιο Ασφαλείας κατέληξε σε απόφαση, (αναλυτικά σελ.3 στο σημερινό «Ρ» που δεν μπορεί να αποτελέσει δίκαιη λύση.

Τα λιβανικά αιτήματα καλύπτονται εν μέρει από τη συγκεκριμένη απόφαση. Η Βηρυτός ζήτησε εγγυήσεις για την κυριαρχία της. Συγκεκριμένα απαιτεί ολικό τερματισμό κάθε στρατιωτικής ισραηλινής επιχείρησης (να απαλειφθεί δηλαδή ο χαρακτηρισμός επιθετικές επιχειρήσεις από το κείμενο, αφού άλλωστε μέχρι και σήμερα το Τελ Αβίβ υποστηρίζει ότι διεξάγει αμυντικές επιχειρήσεις), διατήρηση της υπάρχουσας μορφής της ειρηνευτικής δύναμης στο Νότιο Λίβανο (και όχι ανάπτυξη ισχυρής πολυεθνικής δύναμης κατοχής).

Τέλος, ζητούσε να οριοθετηθεί σαφώς το ζήτημα του αφοπλισμού της «Χεζμπολάχ» που θεωρεί ότι αφορά μόνο τις λιβανικές πολιτικές δυνάμεις. Συνοπτικά ζητούσε να μην υπαχθεί η όποια ειρηνευτική δύναμη στο άρθρο 7 του ΟΗΕ, (αυτό υπάρχει στην απόφαση) που της δίνει δικαίωμα στρατιωτικής εμπλοκής, αλλά να παραμείνει υπό το καθεστώς του άρθρου 6 που ισχύει σήμερα. Μετά από όλα αυτά, και σε συνδυασμό ότι η Βηρυτός διαφοροποιεί «τις παραστρατιωτικές από τις αντιστασιακές οργανώσεις», τότε φαίνεται ότι το ψήφισμα αποτελεί ένα είδος συμβιβασμού υπέρ του Ισραήλ.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν επιβληθεί, έμμεσα ή άμεσα, δεν πρόκειται να φέρει ηρεμία στο Λίβανο.

Το στοίχημα, λοιπόν, πλέον, σε πολιτικό επίπεδο είναι το κατά πόσο οι λιβανικές πολιτικές δυνάμεις θα καταφέρουν να διαφυλάξουν την ενότητα που επιδεικνύουν μέχρι σήμερα, αντιστεκόμενες στα «καρότα» που τους προσφέρονται. Αν κάτι τέτοιο επιτευχθεί, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι αραβικές ηγεσίες, υπό τη λαϊκή οργή, να συρθούν εκ νέου σε στήριξη της λιβανικής άρνησης. Μια τέτοια εξέλιξη, σίγουρα ανακατεύει περαιτέρω την τράπουλα στην αιματοβαμμένη γη της Μέσης Ανατολής.