Δυσδιάκριτα παραμένουν τα απτά αποτελέσματα της περιοδείας που ξεκίνησε την περασμένη βδομάδα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής ο ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν. Στην Ιορδανία, κατήγγειλε τη χρήση των 100.000 ισραηλινών βομβών διασποράς εις βάρος του λιβανέζικού λαού. Στο Ισραήλ ζήτησε την άρση του εναέριου και θαλάσσιου αποκλεισμού. Στα παλαιστινιακά εδάφη, διαπίστωσε τις επιπτώσεις της ανθρωπιστικής κρίσης, τις συνεχιζόμενες ισραηλινές επιδρομές και τις «ελπίδες» για επανέναρξη της ειρηνευτικής διαδικασίας. Στη Συρία, πάλι, είδε την προθυμία, όπως είπε, του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ για την εφαρμογή του εμπάργκο όπλων στο νότιο Λίβανο και την πιθανότητα αποκατάστασης των διπλωματικών σχέσεων Δαμασκού-Βηρυτού. Σχεδόν παντού επαναλάμβανε... ευγενικά το αίτημά του για άμεση άρση του ισραηλινού εναέριου και θαλάσσιου αποκλεισμού σαν τάχα αυτό να εξαρτάται αποκλειστικά απ' την καλή θέληση του Τελ Αβίβ και όχι απ' την απόφαση 1701 του ΟΗΕ, την οποία μνημόνευε μόνον όταν χρειαζόταν να υπενθυμίσει τις μεσοπρόθεσμες «υποχρεώσεις» Σύρων και Λιβανέζων...

Ομως οι «ευγενικές εκκλήσεις» του ΓΓ του ΟΗΕ - σε ρόλο κομιστή των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων - προς τον Ισραηλινό ή όποιον άλλο εισβολέα, ήταν εξ αρχής βέβαιο ότι δε θα εισακούγονταν. Ο ισραηλινός εναέριος και θαλάσσιος αποκλεισμός του Λιβάνου παρέμεινε σε πλήρη εξέλιξη, ακριβώς όπως τις πρώτες μέρες απ' την αρχή του πολέμου... Πότε θα αρθεί; Οι Ισραηλινοί «διαβεβαιώνουν» πως θα γίνει μόλις διπλασιαστούν οι σήμερα 2.500 κυανόκρανοι της UNIFIL και οι περίπου 8.000 Λιβανέζοι στρατιώτες που έχουν ως τώρα αναπτυχθεί στο έδαφος του νοτίου Λιβάνου. Πράγμα που δεν αποκλείεται να καταστεί εφικτό μέσα στις επόμενες μέρες ή το πολύ δύο βδομάδες... Διόλου απίθανο. Οχι μόνον γιατί η μία μετά την άλλη χώρες της ΕΕ ανακοινώνουν τη συνδρομή τους στις ενισχύσεις της UNIFIL αλλά και επειδή οι Ισραηλινοί δεν έχουν κανέναν λόγο να μην εμπιστευτούν τις δήθεν ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ που με γοργούς ρυθμούς αναπτύσσονται στην περιοχή. Με πρώτους τους Ιταλούς και δεύτερους τους Γάλλους... Αλλωστε, η ενισχυμένη στρατιά της UNIFIL καλείται να επιτελέσει έργο στρατού κατοχής στο νότιο Λίβανο και όχι αποτροπής του πολέμου. Καλείται επίσης να εφαρμόσει το εμπάργκο όπλων που για πρώτη φορά επιβάλλεται στην περιοχή εις βάρος βεβαίως των ανταρτών της Χεζμπολάχ και των άλλων δυνάμεων της λιβανέζικης αντίστασης.

Κρίσιμη, σ' αυτό το σημείο, προβάλλει η στάση που θα επιδείξει η Συρία. Εάν αληθεύουν οι διαβεβαιώσεις που είπε ο Ανάν πως του έδωσε ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ Ασαντ, τότε η Δαμασκός θα πρέπει να εφαρμόσει το εμπάργκο όπλων και οι άλλοι να βασιστούν στο λόγο της...

Μέσα σ' όλα αυτά, η ανοικοδόμηση της χώρας μοιάζει να περνά σε δεύτερο πλάνο τουλάχιστον για τη μεγάλη μερίδα των διεθνών δικτύων «ενημέρωσης» και των υψηλόβαθμων αξιωματούχων ΗΠΑ, ΕΕ και λοιπών «συμμάχων». Η διεθνής συνάντηση δωρητών στη Στοκχόλμη, πέτυχε, τουλάχιστον στα λόγια. Οι προσδοκίες των διοργανωτών για τη συγκέντρωση 500 εκατ. δολαρίων ξεπεράστηκαν, καθώς δεκάδες χώρες και διεθνείς κυβερνητικές και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις προσέφεραν συνολικά τουλάχιστον 940 εκατ. δολάρια.

Ωστόσο, η σπουδή του Λιβανέζου πρωθυπουργού Φαούντ Σινιόρα να καθησυχάσει τους ξένους αξιωματούχους πως η βοήθεια «δεν πρόκειται να πάει στα χέρια της Χεζμπολάχ αλλά μόνον σε όσους την έχουν απόλυτη ανάγκη», αντανακλά τις πιθανώς έντονες πιέσεις που δέχεται ήδη από τώρα η κυβέρνηση της Βηρυτού ενώ υποτίθεται πως όλοι θέλουν να τη «βοηθήσουν»... Προφανώς ο Σινιόρα να θέλησε μ' αυτόν τον τρόπο να αποτρέψει μια κρίση παρόμοια μ' αυτήν που βιώνει εδώ και μήνες η ηγεσία των Παλαιστινίων εξαιτίας της αναστολής της «οικονομικής βοήθειας» ΗΠΑ και ΕΕ μόνον και μόνον επειδή οι τελευταίες εκλογές ανέδειξαν στην εξουσία τη Χαμάς και όχι την περισσότερο επιθυμητή Φατάχ.

Απ' την άλλη, οι υποσχέσεις των ξένων «δωρητών» φαντάζουν «λίγες» μπροστά στις καταστροφές, ύψους 3-5 δισ. δολαρίων, που προκάλεσαν επί 34 μέρες οι ισραηλινές βόμβες. Αρκετοί αναλυτές εκτιμούν πως τα 940 εκατ. δολάρια, όπως και με όποιους τελικώς όρους δοθούν, θα επαρκούν μόνον για τις πρώτες ανάγκες. Τα υπόλοιπα; Πιθανώς να καλυφθούν από τα γνωστά δάνεια και τις «νεοφιλελεύθερες» επιταγές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που σαν κοράκια θα επιχειρήσουν να επωφεληθούν απ' την «ανοικοδόμηση» του Λιβάνου, του οποίου το εξωτερικό χρέος λίγο πριν το ξέσπασμα αυτού του πολέμου, ανερχόταν σε τουλάχιστον 22,2 δισ. δολάρια...