Θύμα της προσπάθειας του μεγάλου κεφαλαίου να διαμορφώσει από νωρίς, μέσα από το σχολείο, τους πειθήνιους εργαζόμενους που χρειάζεται, γίνεται η επιστημονική γνώση, η παιδεία, η αλήθεια.

Τα νέα βιβλία που μπαίνουν στα δημοτικά και γυμνάσια από τη σχολική χρονιά που ξεκινά αύριο, αποτελούν τρανταχτό παράδειγμα του πώς, ακόμα πιο απροκάλυπτα, επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί το σχολείο ως μηχανισμός ιδεολογικής χειραγώγησης και διαμόρφωσης προσωπικοτήτων που χωρούν στα στενά μέτρα του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Πλευρές της προσπάθειας αυτής με τη συγγραφή των νέων βιβλίων, που ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ και ολοκληρώθηκε από τη ΝΔ, αναπτύχθηκαν από τους εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν σε σχετική εκδήλωση που οργάνωσε η Αχτίδα Εκπαιδευτικών της ΚΟΑ του ΚΚΕ, με κεντρική ομιλήτρια την Κυριακή Καμαρινού, στέλεχος του Κόμματος.

Οι διαπιστώσεις για την αντιεπιστημονικότητα των νέων βιβλίων, την ιδεολογική τους μονομέρεια, τη φορμαλιστική τους αντίληψη φωτίστηκαν και από παραδείγματα μέσα από τα βιβλία για το μαθητή και τον εκπαιδευτικό, αλλά και από τα όσα κλήθηκαν στα σεμινάρια επιμόρφωσης οι εκπαιδευτικοί να υιοθετήσουν και να διδάξουν στην τάξη. Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα κάποια από αυτά.

Είναι γεγονός ότι η ιδέα της αλλαγής των σχολικών βιβλίων έγινε δεκτή με κάποιο ενθουσιασμό από εκπαιδευτικούς, μαθητές αλλά και γονεί,ς καθώς τα βιβλία που χρησιμοποιούνταν μέχρι σήμερα μετρούν αρκετές δεκαετίες ζωής και παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις και προβλήματα.

Ωστόσο, τα νέα βιβλία, πίσω από το ελκυστικό τους περιτύλιγμα, όχι μόνο διατηρούν ως κύριο στόχο τη διαμόρφωση συνειδήσεων στα μέτρα του συστήματος, αλλά προχωρούν ακόμα παρακάτω.

Και, όπως επισημάνθηκε στην εκδήλωση της Αχτίδας Παιδείας της ΚΟΑ, στόχος αυτής της αλλαγής δεν είναι μόνο οι μαθητές, αλλά και οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς, αφού το σχολικό βιβλίο απευθύνεται τελικά σε όλη την κοινωνία και αποτυπώνει τον τύπο ανθρώπου που θέλει η άρχουσα τάξη να διαμορφώσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον πειθήνιο άνθρωπο.

Σε γενικές γραμμές, από τη μελέτη των νέων βιβλίων προκύπτει ότι διαθέτουν τα ενιαία χαρακτηριστικά που διαθέτουν οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί το μεγάλο κεφάλαιο στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως αυτά εντοπίστηκαν και καταγγέλθηκαν κατά τη συνάντηση των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων τον περασμένο Απρίλη: Αντιυλιστική, αντιδιαλεχτική θεώρηση της κοινωνικής εξέλιξης, διαστρέβλωση και συκοφάντηση των εθνικοαπελευθερωτικών, εθνικών και ταξικών αγώνων αλλά και της κομμουνιστικής ιδεολογίας, υποτίμηση και έχθρα προς την εργατική τάξη, καλλιέργεια του «Ευρωεθνικισμού».

Ετσι, στο επιστημονικό επίπεδο επικρατεί η αντίληψη ότι «όλα είναι σχετικά». Π.χ., στην Ιστορία, προωθείται η αντίληψη ότι «η ιστορία καθορίζεται και εξετάζεται με βάση το ερώτημα που της κάνει ο ιστορικός». Δεν υπάρχει δηλαδή αντικειμενική ιστορία, δεν υπάρχει νομοτέλεια και εξέλιξη του ανθρώπου, ενώ ως ιστορία νοείται και το ακόμα εφήμερο «χτες» (είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 έχουν ενταχθεί στην ύλη της ιστορίας της Στ' Δημοτικού).

Η προσπάθεια καλλιέργειας της «Ευρωπαϊκής συνείδησης», φαίνεται μέσα από πολλά παραδείγματα στα βιβλία της ιστορίας. Π.χ., η ιστορία στη Στ' τάξη εξετάζεται γύρω από το κεντρικό ερώτημα της πορείας της Ελλάδας προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση και ακόμα και η ελληνική επανάσταση μπαίνει κάτω από αυτό το πρίσμα και τίθενται ζητήματα ευρωπαϊκής ενοποίησης και ευρωπαϊκής ιδέας στα χρόνια του '21 όταν στο επίκεντρο ήταν η ίδρυση των εθνικών κρατών.

Σε άλλο σημείο αναφέρεται: «Η δικτατορία του 1967 ανακόπτει την πορεία εκδημοκρατισμού και εξευρωπαϊσμού της χώρας. Περιπλέκει επίσης την κατάσταση στην Κύπρο. Με την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, η Ελλάδα εντάσσεται στη σύγχρονη δημοκρατική Ευρώπη».

Σε αυτό το σημείο αξίζει να καταγραφούν τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν και στην εκδήλωση και αφορούν το πώς αντιμετωπίζονται τα δικτατορικά καθεστώτα και πώς συσχετίζονται με τη λαϊκή αγανάκτηση. Στο βιβλίο Ιστορίας Στ' Δημοτικού, αναφορά στο οποίο έγινε από την κεντρική ομιλήτρια της εκδήλωσης, σημειώνεται για τις δικτατορίες στην Ιταλία και τη Γερμανία: «Η διεθνής οικονομική κρίση επηρεάζει και την κοινωνία. Μεγάλος αριθμός εργατών και υπαλλήλων μένει άνεργος και οι περισσότεροι πολίτες αντιδρούν με πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες. Πολλά δημοκρατικά πολιτεύματα, κάτω από αυτήν την πίεση, σταδιακά καταρρέουν. Τα διαδέχονται δικτατορίες». Δηλαδή, το εργατικό κίνημα είναι υπαίτιο για τις δικτατορίες;

Για τη δικτατορία Μεταξά: «Οι συνθήκες διαβίωσης για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι δύσκολες. Η ανεργία, τα χαμηλά ημερομίσθια, οι ανυπόφορες συνθήκες εργασίας και η έλλειψη ασφάλισης έχουν ως αποτέλεσμα μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις από τους εργαζόμενους. Μέσα σ' αυτό το κλίμα ξεσπούν κυβερνητικές κρίσεις και εκδηλώνονται στρατιωτικά πραξικοπήματα. Το 1936, ο Ιωάννης Μεταξάς καταλύει το Σύνταγμα και επιβάλλει δικτατορία».

Η διαστρέβλωση, συκοφάντηση, υποτίμηση του ρόλου της εργατικής τάξης πάει χέρι χέρι με τις αυταπάτες για κοινωνικό διάλογο, συμμετοχική δημοκρατία, εθελοντισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αναφέρθηκε στην εκδήλωση, στην Ιστορία της Ε' τάξης στο κεφάλαιο «Οι Δήμοι Αναστατώνουν την Πρωτεύουσα με τη Στάση του Νίκα», όπου μια εξέγερση με αιτίες τη βαθιά δυσαρέσκεια του πληθυσμού για τη φορολογική και εκκλησιαστική πολιτική του Ιουστινιανού και τη βάναυση συμπεριφορά και αυθαιρεσία των κρατικών οργάνων, παρουσιάζεται ως εξής: «Οι μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού ενόχλησαν τους προνομιούχους και τους Δήμους που αντέδρασαν και προκάλεσαν ταραχές στην πόλη...». «... Μάταια ο Ιουστινιανός και οι ηγέτες των Δήμων προσπάθησαν να ηρεμήσουν το πλήθος..». Πρόκειται, δηλαδή, για διαστρέβλωση του ιστορικού γεγονότος αλλά και προβολή του διαλόγου ως μόνου μέσου επίλυσης των προβλημάτων, όπως φαίνεται μέσα από τις προτεινόμενες δραστηριότητες.

Σε ό,τι αφορά τα γλωσσικά μαθήματα, ενώ η γλώσσα είναι η καλλιέργεια της σκέψης, όπως τονίστηκε και στην εκδήλωση, προωθείται το επικοινωνιακό μοντέλο και η έννοια «επικοινωνία» κλίνεται σε όλες τις πτώσεις κατά τα σεμινάρια στα νέα βιβλία. Ενδεικτικό παράδειγμα της επικοινωνιακής γλώσσας, της έλλειψης κειμένων με αρχή, μέση, τέλος και νόημα είναι τα βιβλία της Α' δημοτικού. Η πρώτη ανάγνωση γίνεται μέσα από κείμενα απλών διαλόγων ενώ την επόμενη μέρα καλούνται μέσα από μια πρόταση να πουν αυτό που έμαθαν. Από το μάθημα της Γλώσσας απουσιάζουν τα λογοτεχνικά κείμενα. Η Νεοελληνική Γλώσσα στην Α' Γυμνασίου διδάσκεται, για παράδειγμα, και με απόσπασμα περιοδικού για τη Σαλαμίνα όπου «οι ήσυχες κυματοβατόβρεχτες ταβερνούλες στις βοτσαλωτές παραλίες προσκαλούν τον κολυμβητή να γευτεί το ψητό χταποδάκι και τα κάθε λογής όστρακα συνοδεία ούζου»(!)

«Επικοινωνιακή» μέθοδος φιλοδοξούν να εφαρμόσουν και στα μαθηματικά καθώς αντί για διατύπωση του προβλήματος, δίνεται στους μαθητές μια ζωγραφιά και μια ομάδα καλείται να αποκρυπτογραφήσει το πρόβλημα. Η λύση του θεωρείται προσωπικό θέμα του παιδιού.

Πρόκειται για μερικά μόνο παραδείγματα που κατέγραψαν εκπαιδευτικοί και αποδεικνύουν την ανάγκη αντίστασης στην προσπάθεια χειραγώγησης των νεανικών συνειδήσεων. Στον αντίποδα των αλλαγών που προωθούνται συνολικά στην παιδεία, βρίσκεται η διεκδίκηση μιας παιδείας που στόχο θα έχει να διαμορφώνει προσωπικότητες ικανές να παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Μέσα από ένα ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά, που να δίνει διέξοδο στη δημιουργικότητα και τα ενδιαφέροντά τους και πραγματικά εφόδια για τη ζωή. Με βιβλία και προγράμματα σύγχρονα, κατανοητά και επικεντρωμένα στα θεμελιακά και διαχρονικά καταξιωμένα στοιχεία της γνώσης, στις βασικές αρχές και τους νόμους που διέπουν τη φυσική και κοινωνική εξέλιξη, μέσα από την αλληλοσύνδεσή τους.