Τετάρτη βράδυ, λίγο μετά τις 11μμ. Η Μαρλέν και ο Αλέξης από το συγκρότημα «1550» ανεβαίνουν στην Κεντρική Σκηνή, ανοίγοντας τη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Το «Τρένο», η γνωστή επιτυχία του συγκροτήματος «Τρύπες» πυροδοτεί, ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα, και γίνεται οδηγός για το εκρηκτικό «ταξίδι» που ακολούθησε. Ο αγαπημένος ρόκερ Βασίλης Παπακωνσταντίνου, πιστός όπως κάθε χρόνο στο ραντεβού του με τους νέους κομμουνιστές, χάρισε και φέτος ξεχωριστές στιγμές. Στιγμές γεμάτες ένταση, ρυθμό, πείσμα για τη ζωή και τον αγώνα. Κραυγή διαμαρτυρίας τα τραγούδια του για τους «ενόχους που δεν έχουν καμία ενοχή». Για τους «προστάτες» και τους φονιάδες των λαών και των ονείρων. «Τώρα έκαναν και το Λίβανο πεδίο βολής για να δοκιμάζουν τα όπλα τους πάνω σε μικρά παιδιά. Απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη αλητεία το μόνο που μπορεί ν' αντισταθεί είναι οι οργανωμένοι αγώνες των λαών. Σ' αυτό ελπίζουμε», είπε. Τα χέρια υψώθηκαν, οι φωνές ενώθηκαν, με την υπόσχεση πως «αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».

Οι Χαΐνηδες στην ωριμότερη ίσως στιγμή της πορείας τους, μετουσίωσαν το βράδυ της Τετάρτης τα συναισθήματά μας σε μουσική με συναρπαστικά, διονυσιακά «live», γεμάτα πρωτότυπες και έντονες στιγμές μουσικής μέθεξης. Μαζί και με τα τραγούδια εκείνα που τους έχουν καθιερώσει ως ένα ξεχωριστό και αξιόλογο μουσικό σχήμα, με ευδιάκριτο μουσικό στίγμα και πολλούς ένθερμους φίλους που τους ακολουθούν σε όλες τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Για άλλη μια φορά δημιούργησαν τις καλύτερες εντυπώσεις με το ξεχωριστό μωσαϊκό ήχων και ρυθμών που προέρχονται από πολλές και ετερόκλητες μουσικές παραδόσεις, φιλτράρονται όμως και συνδυάζονται αρμονικά μέσα από το αισθητικό κριτήριο και τη δεξιοτεχνία των «Χαΐνηδων».

«Χαΐνηδες» είναι οι: Δημήτρης Αποστολάκης (λύρα, τραγούδι), Δημήτρης Ζαχαριουδάκης (κιθάρα, τραγούδι), Μαρία Κώτη (ακορντεόν, τραγούδι), Γιώργος Μανωλάκης (μαντολίνο, λαούτο, μπουζούκι), Αλέξης Νόνης (αθάνατος, νταούλι, μπεντίρ, νταρμπούκα), Αντώνης Σκαμνάκης (κοντραμπάσο), Περικλής Τσουκαλάς (ούτι, τσουμπούς, άταστη κιθάρα, γυαιλί - ταμπούρ, ραμπάμπα).

Ροκιές, ρέγγε, χιπ χοπ, όλα στο τέρμα, όλα να λέγονται με το όνομά τους. Μια κατάθεση ψυχής. Και ο πρώτος λόγος να δίνεται στο «κοινό μας όνειρο», ο έρωτας να σιγοτραγουδιέται και να παίρνουν τη σκυτάλη κοινωνικά προβλήματα και «όσα - όσοι πάνε να μας βαλτώσουν». «Ολα μπορείς να τα αντιμετωπίσεις. Μείνε όρθιος», τραγουδάει ένα από τα συγκροτήματα που ανέβηκαν χτες και προχτές στη σκηνή, «βγαίνοντας από πάνω» στο φίμωμα που έχουν επιβάλλει οι πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρείες, παίζοντας τους δικούς τους ρυθμούς, «μιλώντας» με τη δική τους φωνή και λέξεις. Κόντρα στην υποκουλτούρα των ριάλιτι και σε κάθε λογής τηλεσκουπίδι.

Οι νέοι δημιουργοί και καλλιτέχνες βρίσκουν για άλλη μια χρονιά βήμα έκφρασης, ανακτούν τη φωνή τους, δίνουν τη δική τους πινελιά στο 32ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή». Μεταξύ τους μαθητές που «κάνουμε το κέφι μας γράφοντας τραγούδια», αλλά και νέοι που θέλουν «να μοιραστούμε τις μουσικές, τα συναισθήματα, τις εμπειρίες μας», να «μιλήσω για το βαθύτερο χτύπο της καρδιάς μου». Και απευθύνονται μόνο σε κάθε «Ομάδα Υψηλού Κινδύνου», κάνουν «Τρεις ευχές», στα δύσκολα εμφανίζονται σε «Τρεις παραλλαγές», πάνε «Κόντρα στον άνεμο», οι «Raining Pleasure» σε ταξιδεύουν σε γνώριμες διασκευασμένες μελωδίες και μελοποιημένα ποιήματα. Το ταξίδι μόλις άρχισε...

«Σαμαρίνα», «Ζαγορίσιο», «Συρτός στα τρία», «Τσάμικος», «Καλαματιανός», «Τσακώνικος»... Ο Δημήτρης, η Δώρα, ο Βαγγέλης, η Ελένη, ο Θανάσης, η Νίκη... εργαζόμενοι και φοιτητές - μέλη του «Συνδέσμου Διάδοσης Δημοτικών Χορών και Τραγουδιών». Με χορούς από τη Θεσσαλία, την Ηπειρο, τη Ρούμελη και την Πελοπόννησο άνοιξε η αυλαία στο Λαϊκό Στέκι. «Ψυχή» της ομάδας, η Βαγγελιώ Λύτρα, ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου, που στα 43 χρόνια ζωής του, βρίσκεται συνεχώς κοντά του. Πρόεδρος του Συνδέσμου και δασκάλα της ομάδας δίνει πάντα το «παρών» με την ομάδα της στα Φεστιβάλ των νέων κομμουνιστών.

Στη συνέχεια, μία μουσική διαδρομή από τη Σμύρνη στην Πόλη και την ευρύτερη περιοχή της Μ. Ασίας πρόσφερε η Γιώτα Βέη. Οι «Δρόμοι της Ιωνίας», οι δρόμοι της παράδοσης ενός μεγάλου πολιτισμού, «ντύθηκαν» με ήχους και ρυθμούς, μέσα από το οδοιπορικό που παρουσίασε η μεγάλη ερμηνεύτρια. Με συνοδοιπόρους το βιολί και το σαντούρι, η Γ. Βέη «μίλησε» με το δικό της μοναδικό τρόπο για το δημιουργικό πνεύμα και την ψυχή εκείνων που «έφτασαν στην Ελλάδα από τα παράλια της Μ. Ασίας και της Σμύρνης με μόνες αποσκευές τα ήθη και τα έθιμα, την πλούσια μουσική τους παράδοση». Τραγούδια που πρωτοπαρουσιάστηκαν από τις μεγάλες του είδους: Ρ. Εσκενάζι, Κ. Παπαγκίκα, Ρ. Αμπατζή κ.ά. και που συνεχίζουν να συγκινούν και να αγγίζουν την καρδιά. Μαζί της οι: Μ. Παπαδέας, Ε. Κοσμάς, Α. Παπαδημητρακάκης, Γ. Αβραμίδης, Κ. Κοπανετσιάνος, Δ. Κουκουλιτάκης, Γ. Βεντούρης και Αν. Νιάρχος.

Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με αφιέρωμα στον Πάνο Γεραμάνη από τον Δημήτρη Κοντογιάννη και την Γιούλη Τσίρου.

Μπορεί μια πολιτική μπροσούρα να εξελιχθεί σε καλλιτεχνική πράξη; Οταν υπάρχει έμπνευση μπορεί και μάλιστα άριστα. Οπως η δημιουργία της χορευτικής ομάδας της ΚΝΕ με τίτλο «Φυσική επιλογή», που παρουσιάστηκε χτες στην 1η Θεατρική Σκηνή και βασίζεται στην μπροσούρα του Ενγκελς «Ο ρόλος της εργασίας στην εξανθρώπιση του πιθήκου». Με απλά μέσα, αλλά πλούσιο μεράκι, με έμπνευση και δυναμική έδωσαν μια εικόνα της εξέλιξης των ειδών συνδέοντάς τη με τη σημερινή κοινωνία και τη διαμόρφωσή της τις τελευταίες δεκαετίες. «Πρώτα έρχεται η εργασία και μετά μαζί μ' αυτήν η άρθρωση του λόγου - αυτά ήταν τα δυο θεμελιώδη κίνητρα κάτω από την επίδραση των οποίων ο εγκέφαλος του πιθήκου βαθμιαία εξελίχθηκε σε αυτόν του ανθρώπου». Αφού, λοιπόν, ο άνθρωπος ισορροπήσει στη σκηνή και ανακαλύψει τα άκρα του, αναπτύσσει λόγο, επικοινωνεί και επιδιώκει να επιβιώσει, ζητά εργασία, «εργάζεται» προσδιορίζοντας τον εαυτό του ως δύναμη παραγωγής. Σ' αυτή τη διαδικασία εμπλέκονται ξένες δυνάμεις επιρροών που αφορούν την παγκόσμια ελεγκτική δίνη που βρίσκει έκφραση στο πρόσωπο των ΗΠΑ και του ιμπεριαλισμού και στη δυσκολία αντίστασης και διεκδίκησης του δικαίου, εφόσον μια από τις επιτυχίες του συστήματος είναι η επίφαση επιλογής. Η σκηνική δράση οδηγείται στη μοναδική φυσική επιλογή, αυτή της επανάστασης, με στόχο την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Υπάρχουν σκηνές ποικίλης αισθητικής και χορευτικής φόρμας. Εμφαση δίνεται στην προσπάθεια δημιουργίας συνεκτικής αλυσίδας, που βγάζει από το προσωπικό, ατομικό ταξίδι τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην ομαδική πάλη.

Η χορογραφία είναι της Σοφία Μάντη, το βίντεο του SOCOS, τα κοστούμια της Ειρήνης Κυριαζίδου. Χόρεψαν: Ηώ Αντωνοπούλου - Κυριακίδου, Ευτυχία Δημαρόγκωνα, Νίκος Ζώκας, Ελεονόρα Ηλία, Μαρία Καρτάνου και Βαγγελιώ Κυριαζίδου.