Να τη λοιπόν η «κοινωνική Ευρώπη» - όπως την αποκαλούν και κάποιοι αριστερούληδες του γλυκού νερού και τους τρέχουν τα σάλια: Θέλει να ξεφορτωθεί το βάρος των γενεών εκείνων που αναστήλωσαν τα ερείπια του Β' Παγκόσμιου πολέμου και των κοινωνικών κατακτήσεων που είχαν πετύχει οι εργαζόμενοι, τόσο με το δικό τους αγώνα, όσο και κάτω από την επίδραση της ΕΣΣΔ και της εγκαθίδρυσης μεταπολεμικά λαϊκών δημοκρατιών στη Γηραιά Ηπειρο. Τώρα, λένε, σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Τσεχία, η Κύπρος, η Ουγγαρία και η Σλοβενία το κόστος της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι «υψηλού κινδύνου» και «η επιτυχία των μεταρρυθμίσεων των συντάξεων θα είναι πλήρης, μόνο αν αυτές συνοδεύονται από επιμήκυνση του ενεργού βίου...».

Επιτυχία, λοιπόν, για τους εκπροσώπους του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, θεωρείται μια αντικοινωνική μεταχείριση που δεν επιτρέπει στον απόμαχο της δουλιάς να ζήσει ήρεμα στη δύση της ζωής του, απολαμβάνοντας τα επιτεύγματα της επιστήμης που του εξασφάλισαν επιμήκυνση της ζωής του. Και τα λένε αυτά εκείνοι που με την πολιτική τους καταδικάζουν τα λαϊκά στρώματα στην ανέχεια και στη φτώχεια, παράγοντες που οδηγούν σε πρόωρη γήρανση.

Ναι! Αυτή τη διαπίστωση έκαναν Βρετανοί επιστήμονες της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας συγκρίνοντας 1.552 δίδυμες Βρετανίδες 18-75 ετών (βλέπε και «Ημερησία» 21/7/2006). Ειδικότερα, συγκρίνοντας 17 δίδυμες, που ως ενήλικες έζησαν σε διαφορετικές συνθήκες, βρήκαν ότι η μέση διαφορά ανάμεσα στην πλουσιότερη και φτωχότερη ομάδα αυξήθηκε στα εννέα βιολογικά χρόνια!

Αδίστακτοι όμως οι κυρίαρχοι της Ευρώπης εφευρίσκουν ιδεολογήματα δήθεν εξίσωσης μεταξύ ανδρών και γυναικών και ετοιμάζονται να περάσουν από την προκρούστεια κλίνη και κάποιες ευεργετικές συνταξιοδοτικές διατάξεις που ισχύουν για τις γυναίκες. Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γιώργος Αλογοσκούφης, ομολόγησε ότι η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται «σε συνεχή επικοινωνία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή» γι' αυτό το θέμα.

Εκτός από τα ευρω-ιδεολογήματα έρχονται και... μελέτες πέραν του Ατλαντικού με την «αίσθηση αισιοδοξίας για το γήρας» που προκαλεί η εργασία. Σύμφωνα με το ένθετο της «Καθημερινής» «Harvard - Θέματα Υγείας» (Τεύχος 10, Οκτώβρης 2006) «η εργασία, αμειβόμενη ή μη, μπορεί να βοηθήσει στην ικανοποίηση των δύο από τα τρία συστατικά κλειδιά για ένα πετυχημένο γήρας: Χαμηλή πιθανότητα ασθένειας και αναπηρίας, υψηλή πνευματική και σωματική λειτουργία και ενεργή στάση ζωής».

Στην ίδια μελέτη σημειώνεται ότι διπλασιάστηκε ο αριθμός των γυναικών ηλικίας 55-64 χρονών που εργάζονται σήμερα, σε σχέση με εκείνον τον αριθμό των γυναικών που εργάζονταν το 1950, καθώς «πλέον οι περισσότερες εργασίες δεν έχουν πλέον ηλικία υποχρεωτικής συνταξιοδότησης και οι αλλαγές στους νόμους της Κοινωνικής Ασφάλισης και των ιδιωτικών συντάξεων, έκαναν πιο ελκυστική τη συνέχιση της εργασίας». Βέβαια, επισημαίνεται ότι «πολλές άλλες γυναίκες εργάζονται από ανάγκη», όπως για να αντισταθμίσουν «τις ανεπαρκείς απολαβές της Κοινωνικής Ασφάλισης, το συνταξιοδοτικό εισόδημα, μειωμένο από απώλειες στο Χρηματιστήριο ή το κόστος φροντίδας υγείας που δεν καλύπτεται από την ασφάλεια».

Το ελκυστικό -κατά τα άλλα- σύστημα των ιδιωτικών συντάξεων στις ΗΠΑ, βρίσκεται «σε βαθιά κρίση», όπως έγραψε η «Καθημερινή» (30/8/2006). «Μπορεί στην Ευρώπη το μοντέλο ιδιωτικής χρηματοδότησης των συντάξεων να προβάλλεται συχνά ως η μαγική συνταγή για τη διάσωση του συστήματος, η αμερικανική εμπειρία όμως αποδεικνύει ότι μάλλον πρόκειται για μύθο: σε βαθιά κρίση βρίσκεται σήμερα το αμερικανικό συνταξιοδοτικό σύστημα, που χρηματοδοτείται από ιδιώτες - εργοδότες, σύμφωνα με το τελευταίο τεύχος της επιθεώρησης "New Yorker"» αναφέρεται στο δημοσίευμα που προσθέτει: «Σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε μεγάλες επιχειρήσεις βλέπουν τα επιδόματα, που τους είχαν υποσχεθεί οι εργοδότες τους, να εξανεμίζονται».

Ολες λοιπόν οι προσεγγίσεις είναι υποταγμένες σε ένα σκοπό: Πώς θα υπηρετήσουν τους σκοπούς του κεφαλαίου και θα απαλλάξουν το κράτος από υποχρεώσεις που μέχρι πρότινος ήταν -σε γενικές γραμμές - το σήμα κατατεθέν του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας». Η γενική έφοδος κατά των κοινωνικών κατακτήσεων δημιουργεί μια πνιγηρή ατμόσφαιρα για τους εργαζόμενους.

Κι όμως δεν έσβησαν όλα...

Πάλι την περασμένη Πέμπτη ήρθε - μέσω του ΑΠΕ - το παρακάτω τηλεγράφημα: «Ο Μπενίτο Μαρτίνες Αμπρογάν, ο γηραιότερος άνθρωπος στην Κούβα και το υπόδειγμα των προσπαθειών της κυβέρνησης της χώρας να προβάλλει το πρότυπο της υγιεινής ζωής, έχασε τη μάχη με το θάνατο την Τετάρτη. Λέγεται ότι ήταν 126 ετών, αλλά αυτό δεν είναι βέβαιο, καθώς δεν είχε εκδοθεί πιστοποιητικό για τη γέννησή του. Ο υπεραιωνόβιος Μαρτίνες, ο οποίος απέδιδε τη μακροζωία του στην υγιεινή του διατροφή με φρέσκα λαχανικά, λίγο κρέας και την κατανάλωση ποτού, γεννήθηκε στην Αϊτή το 1880 και μετανάστευσε στην Κούβα για να εργαστεί σε μια φυτεία ζαχαροκάλαμου το 1925. Δεν είχε καταγραφεί ως ο γηραιότερος άνθρωπος στον κόσμο διότι δε διέθετε επίσημα έγγραφα. Η υπηρεσία καταγραφής παγκόσμιων ρεκόρ "Γκίνες" αναφέρει ότι η Ελίζαμπεθ Μπόλντεν, μια Αμερικανίδα από το Τενεσί, είναι η αποδεδειγμένα γηραιότερη στον κόσμο, σε ηλικία 116 ετών». Και το τηλεγράφημα κατέληγε: «Η κυβέρνηση της Κούβας δηλώνει υπερήφανη για το ότι το προσδόκιμο ζωής στη χώρα αυξήθηκε στα 77 έτη, που είναι ίσο με αυτό των ανεπτυγμένων χωρών. Πρόσφατη έρευνα κατέδειξε ότι περισσότεροι από 2.500 από τους συνολικά 11,2 εκατ. κατοίκους της χώρας είναι πάνω από 100 ετών. Στην πλειοψηφία τους, είναι γυναίκες».

Η κουβανέζικη περηφάνια για την τρίτη ηλικία δείχνει ότι εκτός από την έφοδο του κεφαλαίου υπάρχει και το προστατευτικό για τους εργαζόμενους σοσιαλιστικό σύστημα της χώρας, που εγγυάται την αύξηση του... προσδόκιμου και των κοινωνικών κατακτήσεων.

Τίποτε λοιπόν δεν πάει χαμένο από τους αγώνες που γίνονται. Οπως δεν πρέπει να πάει χαμένη και η ψήφος στις σημερινές νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές: Να αποτελέσει ένα χαστούκι για κείνους που επεξεργάζονται τα αντικοινωνικά σχέδια, αλλά και εκείνους που χύνουν υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυα για το κατάντημα του «κράτους πρόνοιας» στην Ευρώπη.