Eurokinissi

Ποιον θα προτιμήσουμε; Με ποια κριτήρια; Μια επιθεώρηση στις σκέψεις που οδηγούν στην απάντηση αυτών των ερωτημάτων, καθώς βαδίζουμε για τη συνάντηση με την κάλπη, δε βλάπτει.

Τι να κάνουμε, λοιπόν, με όλους αυτούς που μας πουλάνε «φούμαρα» για την ανάγκη «οικονομικής αυτοδυναμίας» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καταλήγοντας, έτσι, έμμεσα στο ίδιο «διά ταύτα»; Στην αύξηση των δημοτικών τελών και την επιβολή νέων; Που ζητούν την ψήφο μας για να γίνουν ντίλερ των επιχειρηματιών που ρουφούν το αίμα μας; Εχουμε άδικο αν ισχυριστούμε πως η θέση τους είναι στο καλάθι, κάτω δεξιά;

Το σωστό θα είναι να ρίξουμε στην κάλπη τον υποψήφιο που αρνείται να μετατρέψει το δήμο και τη νομαρχία σε επιχείρηση και να βλέπει το κέρδος - και όχι τον εργαζόμενο δημότη - πίσω από κάθε πρόταση που θα εισηγείται, πίσω από κάθε έργο που θα υλοποιεί. Που αρνείται να κάνει το φορομπήχτη, αλλά και τον φοροεισπράκτορα, τον υπάλληλο των Βρυξελλών. Που δεν αποδέχεται για τον εαυτό του το ρόλο του μάνατζερ των επιχειρήσεων αλλά και του υπάλληλου της κυβέρνησης ή του βαστάζου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Υπάρχουν, όμως, και υποψήφιοι που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων όλη την προηγούμενη τετραετία. Που περπάτησαν με τους συνταξιούχους στους δρόμους της Αθήνας, όπου τα «περήφανα γηρατειά» περήφανα διεκδικούσαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους. Που βρέθηκαν έξω και πάνω στους καταπέλτες των πλοίων, στους ηρωικούς αγώνες των ναυτεργατών. Που στήριξαν, με την παρουσία τους και τις ενέργειές τους, τις κινητοποιήσεις της αγροτιάς, τον αγώνα της να αποφύγει το ξεκλήρισμα, να μείνει και να ζήσει στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, να τον καρπίσει και να δρέψει τους - απαραίτητους για όλους μας - καρπούς των βουνών και των κάμπων. Που βρέθηκαν στο πλάι των εκπαιδευτικών, των μαθητών, των φοιτητών, στους αγώνες τους για ενιαία, δημόσια, δωρεάν Παιδεία. Σ' όλους αυτούς που συμπαραστάθηκαν ενεργά στους εργαζόμενους, που έχαναν τη δουλιά τους από την πολιτική του ξεπουλήματος και του κλεισίματος επιχειρήσεων. Που συμμετείχαν ενεργά στις εκδηλώσεις ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση στο Ιράκ και στ' άλλα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα όπου Γης.

Υποψήφιοι, που η γενικότερη πολιτεία τους μας βεβαιώνει ότι θα τιμήσουν και με το παραπάνω την ψήφο που θα τους δώσουμε. Οτι θα μας την επιστρέψουν όπλο στη φαρέτρα μας, στους μεγάλους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες που κυοφορούνται, σε πείσμα όλων των θιασωτών της «κοινωνικής» και «εργασιακής» ειρήνης. Η θέση τους, επομένως, είναι στην κάλπη.

Υπάρχει καμία αμφιβολία πως ενδεχόμενη επικράτηση των «γαλάζιων» υποψηφίων θα δώσει «αέρα» στη ΝΔ να συνεχίσει - και μάλιστα πιο αταλάντευτα και με ταχύτερους ρυθμούς - την ίδια αντιδραστική πολιτική που υλοποιεί σήμερα και που έχει γονατίσει όλα τα λαϊκά στρώματα; Πως ενδεχόμενη νίκη των «πράσινων» υποψηφίων θα λειτουργήσει σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ, όσο ήταν στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να συναγωνίζεται ακόμα πιο επίμονα - από ό,τι μέχρι τώρα - τη ΝΔ σε αντεργατικές προτάσεις; Πως ενίσχυση των «ροζέ» ή «πρασινοροζέ» υποψηφίων θα φουντώσει τις προσπάθειες για το σχηματισμό των λεγόμενων κεντροαριστερών σχημάτων σαν πανάκεια για όλα όσα τραβάμε, σχημάτων που, σε όσες χώρες της Ευρώπης βρέθηκαν στην κυβέρνηση, μόνο νέα δεινά συσσώρευσαν στα φτωχά λαϊκά στρώματα; Οχι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ετσι, ακριβώς, θα γίνει.

Η ψήφος μας είναι, για τη σημερινή μέρα, το δικό μας όπλο. Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν πως το όπλο αυτό είναι μιας χρήσης. Αν το χρησιμοποιήσουμε σωστά μπορεί να αποδειχτεί όπλο επαναληπτικό και μάλιστα τετραετούς διάρκειας. Η ψήφος στους αγωνιστικούς συνδυασμούς - νομαρχιακούς και δημοτικούς - που στηρίζουν σ' όλη την Ελλάδα το ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ, η Κομμουνιστική Ανανέωση και η Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών να 'μαστε σίγουροι πως θα αποκτήσει τέτοια χαρακτηριστικά. Ας ρίξουμε, λοιπόν, αυτούς τους συνδυασμούς στην κάλπη.