ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η αγωνία των γονιών

Παπαγεωργίου Βασίλης

«...Η οικογενειακή μας ζωή έχει εξαφανιστεί στις δεύτερες δουλειές και στο πηγαινέλα στα φροντιστήρια, στις ξένες γλώσσες....

Τα παιδιά εξουθενώνονται στους δρόμους, το άγχος και η αποστροφή τους για τη διαδικασία της μάθησης και το σχολείο μεγαλώνει.

Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μας πείσουν, πως έχουν μια νέα "σοφή μεταρρύθμιση" που θα σώσει την παιδεία και κατηγορούν πως για το χάλι της φταίνε οι εκπαιδευτικοί, τα παιδιά μας και εμείς οι γονείς!!!

Τα φανταχτερά καινούρια βιβλία και προγράμματα, παρά τις αντιδράσεις, στάλθηκαν να διδαχτούν άρον άρον, για να μη χάσουν οι μεγαλοεκδότες τα δισεκατομμύρια των κοινοτικών προγραμμάτων.

Αντί να μάθουν οι μαθητές τη γλώσσα, την ομορφιά της ποίησης του Ελύτη, του Σεφέρη, του Ρίτσου, την ιστορία του λαού μας, τη γεωγραφία του τόπου μας, τα μαθηματικά και τους νόμους της φύσης, θα "μελετούν" συνταγές μαγειρικής, οδηγίες χρήσης οικιακών συσκευών και παιχνιδιών, μηνύματα στο κινητό, σύνταξη προσκλήσεων για πάρτι! Αποδιοργανώνουν και περιορίζουν τη σκέψη και τη γλώσσα των μαθητών...»

Αυτά γράφουν, ανάμεσα σε άλλα, δεκάδες γονείς παιδιών των δημοτικών σχολείων του Ν. Ψυχικού, σε ανοιχτή επιστολή τους προς την υπουργό Παιδείας, εκφράζοντας - όπως σημειώνουν - «την αγωνία, τον προβληματισμό μας, αλλά και την εύλογη απορία μας, μπροστά στην αδιαλλαξία του υπουργείου Παιδείας».

Αγωνιζόμαστε μαζί με τους δασκάλους

Και η ανοιχτή επιστολή συνεχίζει: «Εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο να υποκρινόμαστε, ούτε μπορούμε άλλο να ανεχόμαστε όλους αυτούς, που θέλουν να φυλακίσουν τα όνειρα και το μέλλον των παιδιών μας.

Δεν υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση ότι εάν εφαρμοστούν τα μέτρα της κυβέρνησης, η κατάσταση της Παιδείας θα βελτιωθεί. Αντίθετα, θα χειροτερεύσει.

Αρνούμαστε να έρθουμε σε σύγκρουση με τους δασκάλους, επειδή τους θεωρούμε συμμάχους και όχι αντιπάλους μας στον αγώνα της μόρφωσης των παιδιών μας...

Διεκδικούμε και αγωνιζόμαστε μαζί με τους δασκάλους για:

- Αύξηση των κρατικών δαπανών για την Παιδεία στο 15% του Προϋπολογισμού.

- Κάλυψη όλων των εκπαιδευτικών αναγκών με μόνιμους εκπαιδευτικούς, σωστά αμειβόμενους, με περιοδική επιμόρφωση από τα Πανεπιστήμια, που θα μαθαίνουν στα παιδιά μας τον κόσμο και τα δικαιώματά τους μέσα σ' αυτόν.

- Ενιαίο Σχολείο, δημόσιο και δωρεάν, για όλα τα παιδιά, ως τα 18 τους χρόνια, με δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, όπου ο μαθητής θα ολοκληρώνει την εργασία του, χωρίς ανάγκη φροντιστηρίων και πρόσθετων μαθημάτων επί πληρωμή. Σχολείο, που θα διαμορφώνει σταθερές προσωπικότητες, ανθρώπους με χαρακτήρα και άλλες κοινωνικές αξίες».

Περί «ανάρμοστης συμπεριφοράς»...

Στην αναβολή της εκδήλωσης για τα νέα βιβλία που διοργάνωνε χτες το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο οδήγησε η εισβολή στην αίθουσα εκπαιδευτικών, οι οποίοι κατήγγειλαν την πολιτική της κυβέρνησης. Και σε ό,τι αφορά στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έσπευσε, με ανακοίνωσή του, να εκφράσει «τη λύπη του για τα επεισόδια που δημιούργησε μια μικρή ομάδα εκπαιδευτικών», οι οποίοι αρνήθηκαν, όπως αναφέρει, «παρότι τους ζητήθηκε, οποιονδήποτε διάλογο για θέματα παιδείας», χαρακτηρίζοντας ως «ανάρμοστη» τη συμπεριφορά τους. Το ερώτημα, όμως, που γεννάται είναι πόσο «αρμόζον» θεωρείται να διοργανώνεται μια τέτοια φιέστα για τα νέα βιβλία, με τα οποία οι εκπαιδευτικοί καλούνται, για παράδειγμα, να διδάξουν τη γλώσσα μέσα από συνταγές μαγειρικής και οδηγίες χρήσης ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Σε μία χρονική στιγμή, μάλιστα, που μέσα στις γενικές τους συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις κατήγγειλαν την προσπάθεια που γίνεται να υποταγεί το περιεχόμενο της εκπαίδευσης ακόμα περισσότερο στις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου, σε βάρος και της ποιότητας της εκπαίδευσης. Προφανώς, οι κύριοι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου έχουν μπερδέψει μια σειρά έννοιες, όπως αυτές που κρύβονται στις λέξεις ανάρμοστη, πρόκληση, υποκρισία, κλπ. Γι' αυτό και μιλάνε για διάλογο...

Το κρίσιμο στοιχείο για τη συνέχεια

Μπορεί οι αφετηρίες, τα βιώματα και οι ανησυχίες που έσπρωξαν στους δρόμους του αγώνα δασκάλους, εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές, γονείς και εργαζόμενους να ήταν διαφορετικές. Ομως, το στοιχείο που τελικά αναδείχτηκε και που ένωσε και δυνάμωσε - όσο τη δυνάμωσε - αυτή τη φωνή, που έπαιξε ρόλο στη μαζικοποίηση και μαχητικοποίηση αυτού του αγώνα, ήταν το τι Παιδεία έχει ανάγκη ο λαός, με τι περιεχόμενο και ποιο προσανατολισμό.

Αυτός ο αγώνας μπορεί να έχει συνέχεια - και πρέπει να έχει συνέχεια - αντλώντας δύναμη από αυτό ακριβώς το στοιχείο, που δεν περιορίστηκε στην - καθ' όλα σημαντική - αλληλεγγύη, αλλά ανέδειξε την κοινή δράση για μια Παιδεία των λαϊκών αναγκών. Γιατί είναι θεμελιώδες ότι όλα τα επιμέρους προβλήματα σε κάθε τομέα της εκπαίδευσης, όπως τα αντιλαμβάνεται στην καθημερινότητά του κάθε λαϊκό σπίτι, έχουν κοινή ρίζα. Και είναι αυτή η ρίζα που πρέπει να χτυπηθεί: Οι στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και όλες οι δυνάμεις που το υπηρετούν.

Γι' αυτό και είναι ουσιώδης η συνεχής, η αδιάκοπη, δυναμική και πολύμορφη διεκδίκηση της Παιδείας που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας. Η διεκδίκηση με περιεχόμενο που θα βάζει ακόμα πιο ξεκάθαρα στο επίκεντρο την ουσία: Τι παιδεία παίρνει ο λαός, πώς μορφώνεται, αν έχει τη δυνατότητα να μορφωθεί και σε τελική ανάλυση αν μορφώνεται ή αν καταρτίζεται και «προγραμματίζεται» για να παίξει το ρόλο της «βίδας» στην ομαλή λειτουργία του συστήματος αύριο ως εργάτης.

Είναι κοινή η αναγνώριση ότι το εκπαιδευτικό σύστημα σήμερα, η μόρφωση σε όλες τις βαθμίδες, απέχει παρασάγγας από τις ανάγκες της νεολαίας, των εργαζομένων, του λαού. Η Παιδεία που ετοιμάζουν, με βάση τις αποφάσεις της Λισαβόνας και της Μπολόνια, με βάση την πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, είναι εφιαλτική. Και αφορά όχι μόνο τη σημερινή νεολαία και τους γονείς, αλλά πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους που παλεύουν για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας.

Ο αγώνας για την Παιδεία που έχουν ανάγκη ο λαός και η νεολαία οφείλει να μπει στο κέντρο της προσοχής κάθε εργατικής κινητοποίησης, ανακοίνωσης, πορείας, συνέλευσης. Γιατί στη συνολική σύγκρουση με την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που έχουν ανάγκη αυτές τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις (είναι το οξυγόνο τους και πρέπει να το κόψουμε), ζωτικό στοιχείο είναι και η σύγκρουση με τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και στον τομέα της Παιδείας, όχι από άποψη φραστική αλλά από άποψη ουσιαστική, ζωτική. Η Παιδεία των λαϊκών αναγκών, το σχολείο που θα μορφώνει χωρίς ταξικούς φραγμούς και δε θα εξοντώνει, τα πτυχία με αξία και αντίκρισμα δουλιάς για όλους, είναι στοιχεία της πάλης των εργαζομένων. Και είναι εκεί που μπαίνει και στο ίδιο το κίνημα για την Παιδεία, σε όλους τους εμπλεκόμενους στην εκπαιδευτική διαδικασία, το ζήτημα να διαλέξουν, χωρίς αυταπάτες, με ποια πλευρά θα πορευτούν: «`Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες».

Στο ίδιο μοτίβο

Να σεβαστούν τους θεσμούς και την ημέρα... Ετσι νουθετούν τους αγωνιζόμενους μαθητές και εκπαιδευτικούς που σχεδιάζουν πολύμορφη παρέμβαση στη διάρκεια των παρελάσεων, στο πλαίσιο των κινητοποιήσεών τους. Με άλλα λόγια ο καθένας, από τους εκπροσώπους του δικομματισμού, ο νομάρχης Θεσσαλονίκης Π. Ψωμιάδης, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γ. Μαγκριώτης και όλοι μαζί στο ίδιο μοτίβο. Από κοντά και ο κ. Χριστόδουλος και ο Θεσσαλονίκης Ανθιμος να κάνουν λόγο για... πρωτόγνωρα πράγματα! Ολοι, με τις δηλώσεις τους, θεωρούν τις εθνικές επετείους μνημόσυνα, κενά περιεχομένου και απαλλαγμένα από τα όσα δίδαξε ο λαός με τη δράση του. Τους εξυπηρετεί ο γιορτασμός της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και του ΟΧΙ στο φασισμό - ιμπεριαλισμό, η ηρωική λαϊκή αντίσταση, να μη συνδεθεί με τις σύγχρονες διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας, με την αντίσταση στην Παιδεία της αγοράς και των επιχειρηματιών, που προωθούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ματαιοπονούν.