Συγκλονίστηκαν. Εξέφρασαν αποτροπιασμό. Πρόκειται για τους εκπροσώπους των διαφόρων ηγεσιών ανά τον κόσμο και τους «διεθνείς οργανισμούς». Πρόκειται για τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα. Χρειάστηκαν 85 νεκροί, στην πλειοψηφία τους πολίτες και γυναικόπαιδα, και εκατοντάδες τραυματίες, σε λιγότερο από μία εβδομάδα, για να υπάρξει κάποια αντίδραση στη συνεχιζόμενη σφαγή του παλαιστινιακού λαού από τον ισραηλινό στρατό στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά και στη Δυτική Οχθη.

Ακόμη, όμως, και τώρα, τα λόγια είναι ψελλίσματα και οι αποστάσεις ίσα μοιρασμένες μεταξύ θύτη και θύματος. Ακόμη και τώρα, η έκκληση προς αυτοσυγκράτηση απευθύνεται εκατέρωθεν, οδηγώντας τον οποιονδήποτε κοινό νου στο εύλογο ερώτημα πώς ακριβώς μπορεί να αυτοσυγκρατηθεί ο σκοτωμένος και ο τραυματίας απέναντι στο δολοφόνο;

Και, φυσικά, στις «έντονες» αυτές αντιδράσεις (ακόμη και η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις τηλεφώνησε στον Παλαιστίνιο Πρόεδρο για να εκφράσει θλίψη και αποτροπιασμό, κάτι που έπραξε για πρώτη φορά), δεν αναφέρθηκε ούτε λέξη για την ουσία του Παλαιστινιακού, αλλά και για τη συνενοχή όλων όσοι δηλώνουν συγκλονισμένοι. Ουδείς άγγιξε την «ταμπακέρα»: Δηλαδή την ισραηλινή κατοχή και την πολιτική ή τις όποιες ενέργειες, στρατιωτικές ή μη, προκύπτουν από αυτήν και ρίχνουν νερό στο μύλο της ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης.

Ο παλαιστινιακός λαός θρηνεί δεκάδες θύματα τα τελευταία 24ωρα μετά τις ισοπεδωτικές επιχειρήσεις στη βόρεια Γάζα και στην Μπέιτ Χανούν. Μια πόλη-φάντασμα, πλέον, όπου δεκάδες σπίτια έχουν καταστραφεί ολοσχερώς, οι δρόμοι έχουν «ξεκοιλιαστεί», οι αγροτικές περιουσίες έχουν ισοπεδωθεί και η κάθε οικογένεια μετρά τις δικές της ανθρώπινες και υλικές απώλειες.

Δεν πρόκειται, όμως, για μια.... πρωτοφανή ισραηλινή επιχείρηση. Δεν πρόκειται για την πρώτη και, όπως όλα δείχνουν, ούτε την τελευταία φορά που ο ισραηλινός στρατός σπέρνει θάνατο και καταστροφή ανεξέλεγκτα. Και το χειρότερο, πρόκειται ίσως για τον πιο εμφανή, αλλά όχι τον μοναδικό τρόπο σύνθλιψης του παλαιστινιακού λαού και της αξιοπρέπειάς του.

Από το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα μέχρι σήμερα, οι ισραηλινές ηγεσίες, διά μέσου στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά όχι μόνο, επιδιώκουν σταθερά ο παλαιστινιακός λαός να σκύψει το κεφάλι σε όλα τα επίπεδα. Κατά τη διάρκεια των χρόνων αυτών, έχουν πραγματοποιηθεί φονικότατες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις τόσο στη Δυτική Οχθη όσο και στη Γάζα, που δε στοίχισαν απλώς δεκάδες ή εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές (που σίγουρα είναι το σημαντικότερο). Παράλληλα υπονόμευσαν κάθε προσπάθεια λειτουργίας της Παλαιστινιακής Αρχής, του όποιου θεσμού της, ενώ δεν παρέλειψαν να αποπειραθούν να εξαφανίσουν από προσώπου Γης κάθε ιστορικό δεσμό των κατοίκων με τη γη: Καταστράφηκαν δημοτολόγια και έγγραφα ιδιοκτησίας, κατασχέθηκαν περιουσίες, ισοπεδώθηκαν σπίτια, τινάχτηκαν στον αέρα κειμήλια.

Την ίδια ώρα, σκληρότατοι αποκλεισμοί επιβάλλονταν στα παλαιστινιακά εδάφη, οδηγώντας σε οριστική κατάρρευση κάθε οικονομική δραστηριότητα και βυθίζοντας σε απόλυτη ανέχεια και απελπισία τους πολίτες. Για τα μέτρα αυτά, πάντα βρισκόταν ένα πρόσχημα: Μία επίθεση αυτοκτονίας, μία επίθεση ενόπλων κατά του στρατού κατοχής, μία θέση που διατύπωσε ο Γιάσερ Αραφάτ, η ανάγκη διενέργειας εκλογών, οι απόψεις της νέας κυβέρνησης κ.ο.κ. Και σε αυτό το σημείο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι όλα αυτά τα προσχήματα έγινε επισταμένη προσπάθεια να «στοιχειοθετηθούν» ως τέτοια.

Οταν ο Γιάσερ Αραφάτ στη σύνοδο του Καμπ Ντέιβιντ, τον Ιούλιο του 2000, αντιστεκόταν στις αμερικανο-ισραηλινές πιέσεις για τελική λύση-πακέτο, ξεκίνησε μια ολόκληρη εκστρατεία παραπληροφόρησης, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, για να φανεί ότι απέρριψε εξαιρετικά γενναιόδωρες προτάσεις: Η αλήθεια είναι ότι δεν του δόθηκε ποτέ καμία εγγύηση για την ίδρυση ανεξάρτητου βιώσιμου ενιαίου εδαφικά κράτους, ενώ ακόμη και η υλοποίηση της όποιας δέσμευσης, για άλλη μια φορά, επαφιόταν στην ισραηλινή καλή θέληση, χωρίς να γίνεται πουθενά λόγος για τερματισμό της κατοχής, απάλειψη όλων των εποικισμών κλπ.

Οταν άρχισε η δεύτερη Ιντιφάντα, ο ισραηλινός στρατός αντέδρασε με αιματηρή βία, προκαλώντας ουσιαστικά τους άοπλους διαδηλωτές να οπλιστούν. Ενδεικτικό είναι ότι τους πρώτους 2 μήνες της Ιντιφάντα είχαν σκοτωθεί δεκάδες Παλαιστίνιοι, ενώ δεν είχε γίνει καμία επίθεση αυτοκτονίας. Το ίδιο μοτίβο ακολουθείται μέχρι σήμερα.

Η ισραηλινή πολιτική απαξίωσε στο έπακρο την Παλαιστινιακή Αρχή και κάθε απόπειρα διαλόγου, μη εφαρμόζοντας καμία δέσμευση, μη κάνοντας καμία υποχώρηση, μη αναθεωρώντας καμία από τις αλλεπάλληλες χρόνιες παραβιάσεις των αποφάσεων του ΟΗΕ. Καλλιέργησε ουσιαστικά το έδαφος για την αύξηση της πολιτικής επιρροής των πιο ακραίων φωνών, που, εκ των προτέρων, γνώριζε πολύ καλά ότι όσο περισσότερο πιεστούν, τόσο περισσότερο θα διατυπώσουν απόψεις που θα μπορούν να αξιοποιηθούν ως πρόσχημα. Οταν αυτές οι φωνές αναδείχτηκαν, με άκρως δημοκρατικό τρόπο, σε κυβέρνηση, σκλήρυνε ακόμη περισσότερο τη στάση της.

Αν μη τι άλλο, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να θυμηθεί κανείς ότι από τον Αύγουστο του 2004 μέχρι και αυτή την εβδομάδα, η «Χαμάς», που παρουσιάζεται ως κόκκινο πανί για το Τελ Αβίβ, δεν έχει πραγματοποιήσει καμία επίθεση αυτοκτονίας εντός ισραηλινού εδάφους. Παρ' όλα αυτά, ο ισραηλινός στρατός έχει προχωρήσει σε εκατοντάδες επιθέσεις, επιδρομές και επιχειρήσεις με αιματηρότατο κόστος.

Επιπλέον, έχει αποκλείσει ασφυκτικά τα παλαιστινιακά εδάφη και με αρωγό τον οικονομικό στραγγαλισμό που επέβαλαν ΗΠΑ και ΕΕ στη νέα παλαιστινιακή κυβέρνηση, υποβάλλει σε αργό και βασανιστικό θάνατο εκατομμύρια Παλαιστινίους. Οσο για τις επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας;

Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι ο ισραηλινός στρατός δολοφόνησε εν ψυχρώ αμάχους στα μέσα Ιουνίου επανειλημμένως. Προφανώς διόλου τυχαία, οι επιθέσεις αυτές συνέπεσαν με τις ουσιαστικότερες, μέχρι σήμερα, συζητήσεις μεταξύ «Χαμάς» - «Φατάχ» και άλλων οργανώσεων για το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στη βάση ενός κειμένου θέσεων και άσκησης εξωτερικής πολιτικής που εκπόνησαν από κοινού φυλακισμένα, στο Ισραήλ, ηγετικά στελέχη των περισσότερων οργανώσεων και διασφάλιζε, σε ικανοποιητικό βαθμό, όχι μόνο την εθνική ενότητα, αλλά και τη στέρηση οποιουδήποτε προσχήματος.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, και σήμερα, πολιτικές δυνάμεις, όπως και το Κόμμα του Παλαιστινιακού Λαού, θέτουν ως προτεραιότητα την επιτυχή ολοκλήρωση των συζητήσεων αυτών. Ακολούθησε η σύλληψη του στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ (κατά τη διάρκεια ισραηλινής επιχείρησης εντός της Λωρίδας της Γάζας) και όλα τα γνωστά γεγονότα που κορυφώθηκαν αυτή την εβδομάδα με το σφαγιασμό γυναικόπαιδων.

Ολον αυτόν τον καιρό, πολλές ανθρωπιστικές οργανώσεις έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για την ανθρωπιστική τραγωδία που συντελείται στην περιοχή. Κανείς, όμως, δε «συγκλονίστηκε». Ούτε όταν ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Τζον Ντάγκαρντ, δήλωνε, επανειλημμένως, ότι «συντελείται ανείπωτη ανθρωπιστική καταστροφή και την ευθύνη δε φέρει μόνο το Ισραήλ, αλλά και οι ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ και άλλες μεγάλες δυνάμεις που σιωπηλά επιτρέπουν, αν δεν ενθαρρύνουν, τις κατάφωρες αυτές παραβιάσεις των στοιχειωδέστερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Και αν κανείς προσεγγίσει συνολικότερα και ψυχραιμότερα τα πράγματα, θα αντιληφθεί ότι είναι λογικό να μη «συγκλονίζεται» κανείς, αλλά αντίθετα να στοιχίζεται με την «ισραηλινή αυτοάμυνα». Στην παλαιστινιακή γη δεν υπάρχει ούτε πετρέλαιο, ούτε φυσικό αέριο. Υπό την έννοια αυτή, η Ουάσιγκτον και άλλοι «πρόθυμοι» ή λιγότερο «πρόθυμοι» σύμμαχοι δεν αντιτίθενται στην ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, επί της αρχής, όπως άλλωστε το έχουν δηλώσει.

Το ζήτημα, όμως, είναι πώς θα γίνει αυτό. Θα γίνει μέσα από τη δικαίωση του πολυετούς αγώνα του παλαιστινιακού λαού και στη βάση των υπαρχουσών αποφάσεων του ΟΗΕ; Θα δοθεί δηλαδή ένα μήνυμα ότι οι λαϊκοί αγώνες έχουν αποτελέσματα; Θα αναγκαστούν οι ισραηλινές ηγεσίες, που εδώ και χρόνια, εξυπηρετώντας και τα συμφέροντα της δικής τους αστικής τάξης, λειτουργούν και ως «μακρύ χέρι» και «φόβητρο» των ΗΠΑ στην περιοχή, να δεχτούν ότι το «δίκαιο του ισχυρότερου στρατιωτικά και οικονομικά» δεν είναι αυτό που επικρατεί τελικά; Θα δημιουργηθούν συνθήκες εκτόνωσης της μεθοδευμένης θρησκευτικής έντασης και περιθωριοποίησης των ακραίων φωνών, έτσι ώστε να πάψουν να υπάρχουν οι «αναγκαίοι βάρβαροι» και να γίνει κατανοητό ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα, η απάντηση είναι αρνητική. Οχι, η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, δηλαδή οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, που ανακαλύπτει ανθρωπιστικές ευαισθησίες όταν πρόκειται μόνο για εξυπηρέτηση των συμφερόντων της, δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση ένα τέτοιο μήνυμα. Οι εξελίξεις στο Παλαιστινιακό και ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο γίνεται προσπάθεια να επιβληθούν στον παλαιστινιακό λαό τετελεσμένα, έχει, κυρίως, συμβολική αξία, καθώς η ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη βρίσκεται στον πυρήνα της αραβικής οργής και λειτουργεί ως μοχλός πίεσης ή αποσυμπίεσης, ενώ παράλληλα είναι πεδίο επίδοσης «μαθημάτων» στους λαούς όλου του κόσμου. Γι' όλους αυτούς τους λόγους, το αίμα των παιδιών της Παλαιστίνης είναι και δικό μας, όπως και ο αγώνας τους.