Η σφοδρή πολύχρονη επίθεση της ΕΕ και των άλλων πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου επικεντρώνεται στο χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, των εργασιακών σχέσεων, των δημόσιων συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης και γενικότερα των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Σημαντικοί τομείς δημόσιου χαρακτήρα - Παιδεία, Υγεία, κ.ά. - εκχωρούνται στους ιδιώτες με στόχο τη διασφάλιση και αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η προπαγανδιστική εκστρατεία της ΕΕ, παρότι προωθείται με χυδαίο αντικομμουνισμό, την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας και δισεκατομμύρια ευρώ, δεν αποδίδει τα προσδοκώμενα για την πλουτοκρατία. Γιατί η εργατική τάξη και γενικότερα οι εργαζόμενοι κατανοούν όλο και περισσότερο ότι οι αξίες της ΕΕ είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, η σκληρή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, η διασφάλιση και αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

Η Στρατηγική της Λισαβόνας αποτελεί τον πυρήνα του σχεδιασμού της ΕΕ που υλοποιείται εναλλάξ με τα «Εθνικά Μεταρρυθμιστικά Προγράμματα», από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Κεντρικό ζήτημα στην πολιτική της ΕΕ αποτελούν οι σαρωτικές αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με προσανατολισμό την ενίσχυση των τομέων της κατάρτισης και «διά βίου μάθησης», δηλαδή τη μαζική παραγωγή εργαζομένων με αναλώσιμες γνώσεις, φτηνό εργατικό δυναμικό - το νέο μοντέλο απασχολήσιμου - για την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, οι οποίες έχουν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων με πολύμορφες κινητοποιήσεις των δασκάλων, των καθηγητών, των σπουδαστών - φοιτητών - μαθητών.

Η επιμονή και η αποφασιστικότητα του ΚΚΕ, αλλά και του συνεπούς ταξικού κινήματος, να κλιμακωθούν οι αγώνες με διευρυμένο διεκδικητικό πλαίσιο ενάντια στις αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση και στην τροποποίηση του άρθρου 16 του Ελληνικού Συντάγματος, που σε συμπαιγνία προωθείται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και για τη διεκδίκηση αποκλειστικά δημόσιας δωρεάν Παιδείας και κατοχύρωση του 15% από τον κρατικό προϋπολογισμό για την Παιδεία, δίνουν δύναμη στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Η Λευκή Βίβλος για την κωδικοποίηση του νέου αντιδραστικού πλαισίου που διαμορφώνεται στην ΕΕ για το Εργατικό Δίκαιο αποτελεί βασική προτεραιότητα, η οποία προωθείται με τις παρακάτω αντεργατικές νομοθετικές ρυθμίσεις:

1.«Τροποποιημένη πρόταση οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για την τροποποίηση της οδηγίας 2003/88/ΕΚ σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας».

Η βρώμικη δουλιά για την κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου, του 8ωρου, προωθείται από κοινού από τη μεγάλη συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών, Λαϊκού Κόμματος και Φιλελευθέρων, με τη σχετική οδηγία για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, η οποία υπερψηφίστηκε σε πρώτη ανάγνωση από αυτές τις δυνάμεις στην Ολομέλεια του ΕΚ το Μάη του 2005, συζητήθηκε στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Λάχτι της Φινλανδίας στις 20 του Οκτώβρη 2006 και προωθείται για συζήτηση σε ειδική συνάντηση των υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ στις 7 του Νοέμβρη 2006, στις Βρυξέλλες.

Ουσιαστικά, ο συμβιβασμός που έγινε στα πλαίσια της άτυπης Συνόδου Κορυφής για την οργάνωση του χρόνου εργασίας υπονομεύει το σταθερό ημερήσιο χρόνο, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τινάζει στον αέρα το εργατικό δίκαιο που κατάκτησαν η εργατική τάξη και γενικότερα οι εργαζόμενοι με πολύχρονους αγώνες και θυσίες.

2.«Κοινή θέση που καθορίστηκε από το Συμβούλιο για την έκδοση οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά» (Bolkestein).

Στην υπερψήφιση της σχετικής οδηγίας, σε πρώτη ανάγνωση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το Φλεβάρη του 2006, πρωτοστάτησαν οι Σοσιαλδημοκράτες, το Λαϊκό Κόμμα και οι Φιλελεύθεροι και έρχεται σε ακόμα χειρότερη μορφή στην Ολομέλεια του Νοέμβρη 2006.

Το αναθεωρημένο κείμενο της Πρότασης Οδηγίας για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, όπως διαμορφώθηκε από το Συμβούλιο και τις τροπολογίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, διατηρεί ανέπαφο τον αντιδραστικό χαρακτήρα της.

Εντάσσεται στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών της ΕΕ. Με την Οδηγία εξυπηρετούνται πλήρως οι στόχοι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που είναι:

• Η ενίσχυση της μονοπώλησης των αγορών υπηρεσιών με ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα, την ασφάλεια και το κόστος των υπηρεσιών, σε βάρος των χρηστών
• Το άνοιγμα του δρόμου για την ιδιωτικοποίηση μιας σειράς υπηρεσιών δημόσιου χαρακτήρα. Η Επιτροπή θεωρεί ότι οι υπηρεσίες γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος (δηλαδή, αυτές που παρέχονται έναντι οικονομικού ανταλλάγματος) περιλαμβάνονται στην Οδηγία. Ετσι, το μεγάλο κεφάλαιο εισβάλλει σε μία σειρά υπηρεσιών δημόσιου χαρακτήρα, όπως υπηρεσίες Πρόνοιας (π.χ., παροχή βοήθειας σε ηλικιωμένους), υγειονομικές υπηρεσίες (όταν δεν παρέχονται αποκλειστικά από νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα), υπηρεσίες εκπαίδευσης
• Να απολαμβάνει υπηρεσίες «χαμηλού κόστους» από παρόχους άλλων κρατών-μελών
• Να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που του δίνει το χαλαρό νομικό πλαίσιο, ιδίως των νεοενταγμένων κρατών-μελών, ώστε με την εγκατάστασή του εκεί να εκμεταλλευτεί τη χαμηλή τιμή της εργατικής δύναμης και την εκμετάλλευσή της, αποκομίζοντας υπερκέρδη
• Να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αμφισβήτηση κατακτημένων με σκληρούς αγώνες προστατευτικών διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας
• Να ασκήσει πίεση στην εργατική τάξη κάθε κράτους-μέλους, μέσα από τη μεταφορά εργαζομένων, για την προς τα κάτω εξίσωση των εργασιακών σχέσεων

Στο αναθεωρημένο κείμενο η «Αρχή της Χώρας Καταγωγής» μεταμφιέστηκε σε «Ελευθερία παροχής υπηρεσιών», σύμφωνα με την οποία κάθε κράτος-μέλος υποχρεούται να καταργήσει κάθε προϋπόθεση και περιορισμό που θέτει η εθνική του νομοθεσία για την παροχή υπηρεσιών από επιχειρήσεις που εδρεύουν σε άλλο κράτος-μέλος (άδεια άσκησης, εγκατάσταση στη χώρα παροχής των υπηρεσιών, κλπ.).

Η υπερψήφιση της Οδηγίας υπήρξε προϊόν μίας επαίσχυντης συμφωνίας των πολιτικών εκπροσώπων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στο Ευρωκοινοβούλιο, ΕΛΚ, Σοσιαλδημοκρατών και Φιλελευθέρων. Για να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους οι δυνάμεις αυτές, μετά την υπερψήφιση της Οδηγίας, προέβαλαν τους ισχυρισμούς ότι δήθεν απάλειψαν την «Αρχή της Χώρας Καταγωγής» στο άρθρο 16 της Οδηγίας, κατάργησαν τα άρθρα 24 και 25 της Οδηγίας που προέβλεπαν την εφαρμογή του δικαίου της χώρας προέλευσης για τους αποσπασμένους εργαζόμενους και επικαλούνταν την Οδηγία 96/71/ΕΚ, για το καθεστώς εργασίας αυτών των εργαζομένων, υποστηρίζοντας δήθεν ότι δε θα θιγούν τα δικαιώματά τους.

3.«Εφαρμογή της Οδηγίας 96/71/ΕΚ όσον αφορά την απόσπαση εργαζομένων».

Η αποκάλυψη όμως των ελιγμών τους ήρθε από την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία με ανακοίνωσή της σχετικά με την Οδηγία 96/71 για την απόσπαση εργαζομένων, σύμφωνα με την οποία η ελευθερία παροχής υπηρεσιών, που θεσμοθετήθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, συνδέεται άρρηκτα με το ανεμπόδιστο δικαίωμα των επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών να αποσπούν εργαζομένους τους στη χώρα παροχής των υπηρεσιών και γι' αυτό το δικαίωμα αυτό δεν πρέπει να περιορίζεται από οποιονδήποτε περιορισμό ή προϋπόθεση θέτουν οι εθνικές νομοθεσίες των κρατών-μελών. Ετσι, σύμφωνα με τη νομολογία του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, θεωρούνται ανεπίτρεπτοι περιορισμοί και άκυρες διατάξεις αυτές των εθνικών νομοθεσιών που υποχρεώνουν τους παρόχους που απασχολούν αποσπασμένους εργαζόμενους σε κράτος-μέλος άλλο από αυτό της χώρας καταγωγής τους:

α) Να διαθέτουν αντιπρόσωπο εγκαταστημένο στη χώρα υποδοχής.

β) Να υπάρχει οποιοσδήποτε έλεγχος ή απαίτηση παροχής άδειας από το κράτος υποδοχής για εργασία σ' αυτό αποσπασμένων εργαζομένων, ακόμη κι αν είναι υπήκοοι τρίτων χωρών.

γ) Να απαιτεί την ύπαρξη στο χώρο εργασίας εγγράφων σχετικά με την απασχόληση των εργαζομένων, με βάση τις απαιτήσεις της δικής του εργατικής νομοθεσίας.

δ) Το κράτος υποδοχής πρέπει να αρκείται σε μία δήλωση της επιχείρησης ότι οι αποσπασμένοι εργαζόμενοι απασχολούνται σύννομα με βάση το δίκαιο του κράτους προέλευσης.

Η Επιτροπή χρησιμοποιεί τη νομολογία του Δικαστηρίου ώστε να επιβάλει, σχετικά με το καθεστώς των αποσπασμένων εργαζομένων, την εφαρμογή του δικαίου της χώρας στην οποία είναι εγκαταστημένη η επιχείρηση παροχής υπηρεσιών που τους απασχολεί και ανατρέπει και αυτούς τους ελλιπείς και περιορισμένους κανόνες προστασίας της Οδηγίας 96/71/ΕΚ της ίδιας της ΕΕ, με απώτερο στόχο την κατάργηση των Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων.

4.«Οδηγία 2006/54/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 5ης Ιουλίου 2006, για την εφαρμογή της αρχής των ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών σε θέματα εργασίας και απασχόλησης» (αναδιατύπωση).

Η Οδηγία 2006/54/ΕΚ της 5/7/2006 που ψηφίστηκε στο ΕΚ αποτελεί αναδιατύπωση, δηλαδή κωδικοποιεί σε ένα ενιαίο κείμενο την ήδη υπάρχουσα νομοθεσία της ΕΕ, έτσι ώστε να υπάρχουν σε ενιαίο κείμενο όλες οι τροποποιήσεις που έγιναν μέχρι σήμερα στη νομοθεσία, καθώς και η ερμηνεία της νομοθεσίας από το Δικαστήριο.

Οι βασικές οδηγίες που κωδικοποιούνται στη νέα Οδηγία είναι:

• 76/207/ΕΚ της 9-2-76 περί εφαρμογής της ισότητας μεταχείρισης ανδρών και γυναικών στην πρόσβαση στην απασχόληση και στις συνθήκες εργασίας
• 75/117/ΕΟΚ, 10-2-1975, που τροποποιεί την προηγούμενη
• 86/378/ΕΟΚ, 24-7-1986, περί εφαρμογής της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών στα επαγγελματικά συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης
• 97/80/ΕΚ, 15-12-1997

Με το άρθρο 9 της Οδηγίας επιβάλλεται η εξίσωση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών. Αυτή η ρύθμιση όμως περιλαμβάνεται ήδη στις προηγούμενες οδηγίες και απλώς επαναλαμβάνεται στη νέα. Αυτό σημαίνει ότι η ρύθμιση για την εξίσωση των ορίων ηλικίας φέρει τις υπογραφές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και βέβαια των ευρωβουλευτών ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και της κυβέρνησης της ΝΔ στη νέα οδηγία που επαναλαμβάνει τις προηγούμενες.

Η «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις - η λεγόμενη ευελιξία με ασφάλεια («flexicurity»!!) - περιλαμβάνει αντίστοιχα μεταρρύθμιση, δηλαδή πλήρη αποδιάρθρωση των συνταξιοδοτικών συστημάτων, της υγειονομικής περίθαλψης, της πρόνοιας (φροντίδα ηλικιωμένων, μακροχρόνια ασθενών, κλπ.) και των κοινωνικών συστημάτων προστασίας των ανέργων, της μητρότητας, στέγαση, κλπ.

Προτρέπουν τους ηλικιωμένους εργαζόμενους, γυναίκες και άντρες, «να παραμείνουν ή να επανέλθουν στην αγορά εργασίας και τονίζεται η ανάγκη μεγαλύτερης ευελιξίας στην επιλογή συστημάτων συνταξιοδότησης». Αυτό σημαίνει παράταση του χρόνου εργασίας, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και συνδυασμός ταυτόχρονα εργασίας και ενός προνοιακού επιδόματος αντί σύνταξης, δηλαδή «συντάξεις αποδεκτού επιπέδου», συντάξεις πείνας.

Αξιοποιούν τη δημογραφική γήρανση και ανεμίζουν το σκιάχτρο της κατάρρευσης των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης. Προκλητικά προωθούν την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και τη χειροτέρευση των όρων ασφάλισης και συνταξιοδότησης. Ως άμεσο στόχο θέτουν να περάσει η διαχείριση και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στους «κοινωνικούς εταίρους» και ανερυθρίαστα προτείνουν ως «ειδικούς» τους τραπεζίτες και την πλουτοκρατία!!! Ετσι μεθοδεύουν να δώσουν «προίκα» όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, να επεκταθεί η δραστηριότητα του κεφαλαίου σε αυτό το χρυσοφόρο τομέα για την αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

5.«Πρόταση κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τη σύσταση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση».

Η ΕΕ, προκειμένου να διαχειριστεί τις ανησυχίες και τις αντιδράσεις των εργαζομένων, δημιουργεί «Ταμείο Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση» για να καλύψει τα θύματα των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που προωθεί στο πλαίσιο της αγοράς εργασίας. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση αποτελεί ένα φιλανθρωπικό ταμείο με στόχο τον αποπροσανατολισμό και την εξαπάτηση των εργαζομένων.

Στόχος του είναι η δήθεν βοήθεια και αλληλεγγύη στους απολυμένους εργαζόμενους μιας περιοχής που πλήττεται από τη μετεγκατάσταση επιχειρήσεων, ώστε το κεφάλαιο να πετύχει τη μεγιστοποίηση των κερδών του μεταφερόμενο σε χώρες όπου η τιμή της εργατικής δύναμης είναι χαμηλότερη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα επίδομα ελεημοσύνης που καταβάλλεται εφάπαξ και αποτελεί εμπαιγμό των εργαζομένων.

Τα κριτήρια που θέτει ο κανονισμός για την εφαρμογή του είναι τόσο στενά, ώστε ελάχιστος αριθμός εργαζομένων θα το δικαιούνται, αφού καταβάλλεται σε περιοχές όπου λόγω της μετεγκατάστασης επιχειρήσεων υπάρχουν τουλάχιστον 1.000 απολύσεις σε μία επιχείρηση ή τουλάχιστον 1.000 απολύσεις σε ένα 6μηνο (ή 12μηνο, όπως προτείνει η Εκθεση της Επιτροπής Απασχόλησης του ΕΚ), που αντιπροσωπεύουν το 1% της απασχόλησης στην περιφέρεια.

Ετσι, οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο έλεος της ΕΕ και κάθε κυβέρνησης, που μπορεί να χρησιμοποιεί επιλεκτικά αυτά τα κριτήρια σαν μέσο άσκησης πίεσης και εκβιασμών στους εργαζόμενους, αλλά και σαν μέσο χειραγώγησης συνειδήσεων και εκτόνωσης της αγανάκτησης των εργαζομένων.

Η ΕΕ ολοκληρώνει τη δομή θωράκισης του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος απέναντι στις λαϊκές αντιδράσεις και αντιστάσεις, με την οικοδόμηση του Ενιαίου Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης, χτυπώντας την πολιτική και συνδικαλιστική δράση στους χώρους δουλιάς, προωθεί δραστικά τον περιορισμό των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων και ταυτόχρονα με μια σειρά μέτρων, όπως η οδηγία για την παρακολούθηση των ηλεκτρονικών επικοινωνιών, το σύστημα φακελώματος και παρακολούθησης Σένγκεν ΙΙ, τα νέα διαβατήρια - με «μικροτσίπ» -, χτυπάει γενικότερα τις συλλογικές και ατομικές λαϊκές ελευθερίες.

Η μεγάλη πολιτική συμμαχία που έχει επιτευχθεί στα πλαίσια της ΕΕ, μεταξύ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλιστών - όπου συμμετέχουν και στηρίζουν αντίστοιχα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - αξιοποιεί τη θέση της ΕΕ στις διεθνείς και ιμπεριαλιστικές ενώσεις για τη διεύρυνση του ρόλου και των κερδών του ευρωενωσιακού κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και γενικότερα των λαών.

Το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα με τη συμμετοχή-στήριξη του Συνασπισμού και των άλλων οπορτουνιστικών δυνάμεων, της στρατηγικής διαχείρισης στα πλαίσια της ΕΕ, της πολιτικής των «ίσων αποστάσεων», δημιουργεί αυταπάτες στους εργαζόμενους, «ρίχνει νερό στο μύλο» για την ασύδοτη δράση των μονοπωλίων και τη βάρβαρη εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Η ΕΕ αντιλαμβάνεται ότι η υλοποίηση αυτής της αντιδραστικής - αντιλαϊκής πολιτικής της θα δημιουργήσει οξύτατες και τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις, τις οποίες πρέπει να ελέγξει. Αναπτύσσει μία τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία με ιδεολογικό βάθος την ανταγωνιστικότητα - κερδοφορία του κεφαλαίου, μέσα από τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Με ένταση της προπαγάνδας, προβάλλουν τα ανιστόρητα αστικά ιδεολογήματα των κοινωνικών εταίρων, «της τριμερούς συνεργασίας» - αστικό κράτος, πλουτοκρατία, συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις. Αξιοποιούν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, τις μεικτές επιτροπές που χρηματοδοτούν με πακτωλό χρημάτων, με στόχο τη φθορά και την εξαγορά των συνειδήσεων, για τη χειραγώγηση του εργατικού κινήματος. Οι ρεφορμιστικές και οι οπορτουνιστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις έχουν αρνηθεί την ταξική πάλη, υπονομεύουν συνειδητά τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος.

Η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (CES / ETUC), με τη συμμετοχή και στήριξη των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων της ταξικής συνεργασίας, της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης» στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, αποδέχεται τη στρατηγική της ΕΕ, της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, του «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου», της ανεργίας, των ελαστικών μορφών απασχόλησης -«flexicurity» -, της φτώχειας.

Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες αναδεικνύεται αργά αλλά σταθερά ο πρωτοπόρος ρόλος του διεθνούς ταξικού εργατικού κινήματος, της ΠΣΟ και του ΠΑΜΕ στη χώρα μας. Με αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό πλαίσιο πάλης, κινητοποιούν εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, φοιτητές - σπουδαστές - μαθητές, τη νέα βάρδια της δουλιάς και του αγώνα, που αποτελούν τους καθοριστικούς παράγοντες για την αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος, για να γίνει πιο αποτελεσματική η δράση των εργαζομένων.

Για να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, να σταματήσουν τα δεινά για την εργατική τάξη και τους λαούς, χρειάζεται η πάλη του εργατικού κινήματος να προσανατολιστεί συνολικά ενάντια στην αντιδραστική πολιτική και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και στους φορείς της. Η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής - αντιμονοπωλιακής συμμαχίας και της πάλης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης είναι βασική προϋπόθεση για ριζικές αλλαγές, προκειμένου οι εργαζόμενοι να πάρουν τον πλούτο που παράγουν και να τον αξιοποιήσουν για τη λαϊκή ευημερία, στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας και της λαϊκής εξουσίας, στο σοσιαλισμό. Σε αυτό τον πρωτοπόρο αγώνα το ΚΚΕ συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις.