Οσο κι αν προσπάθησαν χέρι - χέρι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να υποβαθμίσουν και να αποκλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις στο χώρο της εκπαίδευσης, τόσο αυτές φούντωσαν. Οσο κι αν προσπαθούν τα διάφορα «παπαγαλάκια» του δικομματισμού στα κανάλια, να εμφανίσουν ως «μαξιμαλιστικά» τα οικονομικά αιτήματα των εκπαιδευτικών, τόσο ο κόσμος πεισμώνει. Ολος ο κόσμος. Διότι κανένας εργαζόμενος δε βρίσκει «υπερβολικό» το να ζει με άνεση, μόνο από το μισθό του. Γιατί λοιπόν, είναι υπερβολικό όταν το ζητάει ο δάσκαλος; Μήπως, επειδή μετά από τρία - τέσσερα χρόνια διεκδίκησης πήραν μια υπόσχεση για ένα επίδομα που τελικά θα λάβουν το... 2009! Μα οι εκπαιδευτικοί δεν είναι συντεχνιακοί ζητιάνοι, δεν είναι επαίτες για μερικά ψίχουλα, είναι κομμάτι της εργατικής τάξης με την ιδιαιτερότητα μάλιστα, ότι λόγω θέσης αποτελούν «παράδειγμα» για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, για τα παιδιά, τη νεολαία.

Εξάλλου, κι η ίδια η απάντηση του πρωθυπουργού προς τους εκπαιδευτικούς, ότι δεν μπορεί να «υπονομεύσει το μέλλον της χώρας», είναι ένα μήνυμα προς όλους τους εργαζόμενους. Ομως, αλήθεια, ποιον ωφελεί τελικά το «μέλλον της χώρας» όταν οι εργαζόμενοι βαρυγκωμούν; Βέβαια, πρέπει να σημειώσουμε ότι στόχος της συγκεκριμένης συνάντησης (όπως επίσης και της κίνησης του ΠΑΣΟΚ για να μη συζητηθεί η ενδεχόμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος) ακόμα και μ' αυτή τη σκληρή στάση ήταν η αποκλιμάκωση των αγώνων στην Παιδεία.

Κι αν λάβει κανείς υπόψη του όσα ήδη δρομολογούνται ως «μεταρρυθμίσεις» και «καινοτομίες» στην πορεία χτισίματος του σχολείου της αγοράς, αντιλαμβάνεται ότι μόνο οι ώρες και τα λεπτά που δεν αφιερώνονται στον αγώνα για την απόκρουση αυτών των αλλαγών, είναι πραγματικά χαμένα. Ο αγώνας για την Παιδεία δεν καθυστερεί τη μόρφωση του παιδιών, ούτε φυσικά την προετοιμασία τους για τις εξετάσεις. Μόνο τα διεκδικητικά πλαίσια που δε συγκρούονται με τον πυρήνα των αντιεκπαιδευτικών, αντιλαϊκών αλλαγών καθυστερούν την ενδυνάμωση του κινήματος της Παιδείας, τη σύνδεσή του με το εργατικό κίνημα. Ομως η δυναμική των κινητοποιήσεων που ξεδιπλώθηκαν το προηγούμενο διάστημα, ήταν τέτοια που βοηθούσε και την ωρίμανση των διεκδικήσεων των εκπαιδευτικών.

Οταν ο δάσκαλος έχει απέναντί του το γονιό του παιδιού του Δημοτικού, δεν μπορεί να μην τον πιάνει από το χέρι για να βροντοφωνάξουν μαζί «όχι» στο «ευέλικτο» σχολείο, που έχει για κακοπληρωμένο «εμποροϋπάλληλο» τον εκπαιδευτικό και για πελάτες τους μαθητές και τους γονείς. Δεν μπορεί να μην αντιστέκονται μαζί στους χορηγούς που καραδοκούν να συμπληρώσουν τα ψίχουλα της κρατικής υποχρηματοδότησης με αντάλλαγμα να πατήσουν πόδι στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης. «Αυτή η μεταρρύθμιση θα μας τα πάρει όλα... σε λίγο τα σχολεία μας θα γράφουν κόκα - κόλα», φωνάζουν στα συλλαλητήρια εκπαιδευτικοί και μαθητές, περιγράφοντας το τι έρχεται...

Δεν μπορεί ο εκπαιδευτικός να μην είναι αυτός πρώτα που θα βροντοφωνάξει όχι στην παράδοση των βιβλίων στους μεγαλοεκδοτικούς οίκους. Δεν μπορεί να μην αρνηθεί αυτός πρώτα απ' όλους, να διδάσκει στους μαθητές τη γλώσσα μέσα από «συνταγές», «προσκλητήρια», «μικρές αγγελίες» και «διαφημιστικά σλόγκαν». Δεν μπορεί να μην αποκαλύπτει τα ψέματα των νέων βιβλίων και την έντεχνη προπαγάνδα που πλασάρουν στα μικρά παιδιά.

Δεν μπορεί να μην αναδεικνύει ο εκπαιδευτικός πρώτος απ' όλους το πρόβλημά του: τι μαθαίνουν τα παιδιά σήμερα στα σχολεία, πως οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί καλούνται να μετατρέψουν τους σημερινούς νέους σε προγραμματισμένους εργάτες αύριο που θα δουλεύουν χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις για τα κέρδη των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.

Δεν μπορεί να μην αγωνίζεται ο δάσκαλος κι ο καθηγητής χέρι - χέρι με το γονιό και το μαθητή για την κατάργηση των φροντιστηρίων, της παραπαιδείας, της κάθε μορφής εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης. Πρέπει να εξηγήσει ο εκπαιδευτικός στο γονιό, στον εργαζόμενο ότι η λεγόμενη «αξιολόγηση» δεν είναι ένας έλεγχος για το πόσο μορφωμένος είναι ο δάσκαλος. Αυτό το γνωρίζει η κυβέρνηση, γιατί σε τελική ανάλυση το κράτος κρατάει το κλειδί και της ανώτατης εκπαίδευσης απ' όπου αποφοιτεί ο εκπαιδευτικός και το κλειδί της διαρκούς επιμόρφωσής του. Επίσης, δε χρειάζεται καμιά αξιολόγηση για να φανεί αν τα σχολεία έχουν λεφτά για χαρτί φωτοτυπίας ή για σαπούνι στις τουαλέτες... Τους το λέμε εμείς: Δεν έχουν! Είναι υποκριτές και ψεύτες όσοι λένε ότι η αξιολόγηση θα βελτιώσει την ποιότητα των σχολείων. Η «αξιολόγηση» είναι ο έλεγχος για το πόσο προωθούνται οι αναδιαρθρώσεις, πόσο υποτάσσονται τα σχολεία στην πολιτική τους, την πολιτική του κεφαλαίου, είτε την εφαρμόζει η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ.