Από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των συμβασιούχων

Το θέμα έφερε χτες στη Βουλή, με Επίκαιρη Ερώτηση προς τον πρωθυπουργό η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, ζητώντας τη μετατροπή όλων των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου και τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων.

Ο Κ. Καραμανλής, αφού είπε ότι για το πρόβλημα των συμβασιούχων ευθύνονται οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ισχυρίστηκε ότι η σημερινή κυβέρνηση εκπλήρωσε τις υποσχέσεις της με το λεγόμενο Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου με το οποίο, όπως είπε, άνοιξε ο δρόμος «για να μετατραπούν σε αορίστου χρόνου οι συμβάσεις όλων εκείνων που κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Οπως ανακοίνωσε, αίτηση για να μετατραπούν οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου υπέβαλαν 72.926 συμβασιούχοι και από αυτούς ικανοποιήθηκαν οι 32.924. Κατά τον πρωθυπουργό, υπήρξε μέριμνα και για όσους έμειναν εκτός του «διατάγματος Παυλόπουλου» στους οποίους, όπως είπε, δίνεται αυξημένη μοριοδότηση σε ποσοστό 50% κάθε φορά που συμμετέχουν σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.

Με σαφή στόχο τη διαιώνιση της ομηρίας των συμβασιούχων, ο Κ. Καραμανλής είπε ότι η κυβέρνηση θα σεβαστεί την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, το οποίο μέσα στο Νοέμβρη θα εξετάσει τη διεύρυνση των προϋποθέσεων ένταξης κάποιου στο «διάταγμα Παυλόπουλου». Επειδή η οριστική απόφαση του ΣτΕ για το θέμα θα πάρει καιρό, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση θέλει, ενόψει εκλογών, να καλλιεργήσει ελπίδες ότι θα ενταχτούν και άλλοι συμβασιούχοι στις διατάξεις του Προεδρικού Διατάγματος.

Την άρνηση στη σταθερή και μόνιμη εργασία ο πρωθυπουργός τη βάφτισε «πολιτική ευθύνη και κοινωνική ευαισθησία» και προβοκάροντας το αίτημα των συμβασιούχων είπε ότι «δεν μπορούν να προσληφθούν στο Δημόσιο και να πληρώνονται οι μισοί Ελληνες από τους άλλους μισούς, η απαίτηση για μαζικές προσλήψεις στο Δημόσιο και μάλιστα κατά παράβαση της νομιμότητας είναι άκρατος καιροσκοπισμός και υποκριτικός λαϊκισμός».

«Αφετηρία της θέσης μας για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων είναι ότι υπάρχει πάγια και διαρκής ανάγκη για δουλιά για όλους, για εξασφάλιση του μέλλοντός τους με σταθερή δουλιά και σταθερές αποδοχές», τόνισε στην τοποθέτησή της η Αλ. Παπαρήγα.

«Αυτή είναι - συνέχισε - πριν από όλα, η πρώτη πάγια και διαρκής ανάγκη για τους εργαζόμενους σε μια περίοδο που η ανεργία αυξάνεται ή η εργασία υποκαθίσταται με τη μερική και προσωρινή απασχόληση». Και υπενθύμισε: «Παίρνουμε επίσης ως αφετηρία την υπόσχεση που είχατε δώσει ως Νέα Δημοκρατία, αλλά και προσωπικά ο ίδιος προεκλογικά. Τα οποιαδήποτε δημοσιονομικά ή νομικά εμπόδια τα γνωρίζατε. Τη συνταγματική ρύθμιση που εμείς δεν την ψηφίσαμε επίσης τη γνωρίζατε. Επομένως, υποσχεθήκατε - και εμείς ξεκινάμε από τη θέση ότι τουλάχιστον οφείλατε να είχατε μελετήσει ολοκληρωμένα το θέμα. Κι αυτή η υπόσχεσή σας να ήταν μετρημένη προεκλογικά».

Η Αλ. Παπαρήγα τόνισε ακόμα ότι «ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι υπάρχει πρόβλημα, με το πώς έγιναν και γιατί έγιναν οι προσλήψεις. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι χρησιμοποιήθηκε ένα μεγάλο μέρος των προσλαμβανομένων ως όμηροι. Υπήρξε το στοιχείο της ρουσφετολογίας, υπήρχε αν θέλετε και υπάρχει μια σάπια κατάσταση».

«Ομως - συνέχισε - εμείς ως κόμμα δε θέλουμε, στο πρόσωπο αυτών των ανθρώπων, να εκδικηθούμε την πολιτική του ΠΑΣΟΚ ή να εκδικηθούμε εσάς για τις προεκλογικές σας ανέξοδες και εύκολες υποσχέσεις. Ξέρετε πολύ καλά ότι το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων αυτών προσδοκούσε και τα μάτια τα είχε στραμμένα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Εμείς δε θα το κρίνουμε έτσι το πράγμα, ούτε μας ενδιαφέρει ποιο κόμμα ψήφισαν ή σε ποιο κόμμα είναι εγκλωβισμένοι και πιστεύουν ότι μπορεί να τους δώσει λύση.

Θεωρούμε, λοιπόν, ότι πρέπει να προσληφθούν όλοι. Εάν θέλετε, είναι και ένας τρόπος για να αποφευχθεί και να σταματήσει αυτή η γάγγραινα και να μην έχουμε επανάληψη αυτών των φαινομένων».

Σχολιάζοντας τη χρησιμοποίηση της φράσης «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» επισήμανε: «Τι θα πει πάγιες και διαρκείς ανάγκες; Είναι μια φράση, η οποία έχει καταντήσει λάστιχο, διότι κυριολεκτικά προσαρμόζεται κάθε φορά στη λεγόμενη δημοσιονομική πολιτική, στην αντοχή της οικονομίας που για μας είναι πια ένα ζήτημα με ταξική διάσταση.

Οι εξελίξεις, οι αντικειμενικές και σύγχρονες που κανείς δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει θέτουν το εξής ζήτημα: Η έννοια "πάγιες και διαρκείς ανάγκες" έχει διευρυνθεί, ιδιαίτερα σε τομείς κοινωνικών υπηρεσιών. Σήμερα, πραγματικά, δεν μπορούμε να δούμε το θέμα "πάγιες και διαρκείς ανάγκες" όσον αφορά την εξυπηρέτηση του λαού, όπως μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε πριν από 20, 30 ή 50 χρόνια, ούτε καν πριν από 10 χρόνια. Εδώ πέρα διαμορφώνονται διάφορα προγράμματα κοινωνικών υπηρεσιών - όπως το πρόγραμμα στο σπίτι - και προβλέπονται τοποθετήσεις ανθρώπων που οι υπηρεσίες απευθύνονται σε ένα μίνιμουμ σε σχέση με αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη. Πώς θα κριθούν οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην Παιδεία, στην Υγεία, στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών και σε μια σειρά τομείς που έχουν σχέση με την εξυπηρέτηση των πολιτών ή με την καλώς ή κακώς εννοούμενη γραφειοκρατία. Δεν είμαστε υπέρ της κακώς εννοούμενης γραφειοκρατίας.

Ενώ ο όρος "πάγιες και διαρκείς ανάγκες" φαίνεται λογικός, στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται ακριβώς μέσα στα πλαίσια της δικής σας ταξικής πολιτικής και αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης, χρησιμοποιείται για τη συρρίκνωση των προσλήψεων σε τομείς που υπάρχουν πραγματικές ανάγκες».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είπε στον πρωθυπουργό ότι οι νόμοι μπορούν να αλλάζουν και τόνισε: «Οι νόμοι ψηφίστηκαν εδώ στη Βουλή. Δεν μπορεί να ψηφίζονται νόμοι και μετά να επικαλούμαστε τη συνταγματική νομιμότητα. Είναι ευκαιρία, με το καινούριο Σύνταγμα που έρχεται, να αλλάξει ό,τι εμποδίζει την απόδοση πραγματικής δικαιοσύνης απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους.

Εμείς ζητάμε τη μονιμοποίηση όλων. Και βεβαίως από εδώ και εμπρός πρέπει να σταματήσει κάθε αναπαραγωγή αυτής της κατάστασης. Και το λέω, ξέροντας πολύ καλά ότι αυτή η θέση του ΚΚΕ θα βρει και αντίθετους μέσα στο λαό, εκείνους οι οποίοι θεωρούν ότι η μονιμοποίηση όλων αυτών έρχεται και τους δημιουργεί εμπόδιο στο να διεκδικήσουν, όπως και αυτοί οφείλουν, θέσεις εργασίας. Αλλά, εμείς τουλάχιστον εντάσσουμε αυτή μας τη θέση που είναι δικαιοσύνη γι' αυτούς που κοροϊδεύτηκαν τόσα χρόνια, μέσα σε μια πολιτική πάλης για πλήρη και σταθερή απασχόληση σε όλους και στον παραγωγικό τομέα και στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών. Δε λύνεται το ζήτημα με αντιπαραθέσεις μέσα στο χώρο των εργαζομένων, αλλά με κοινή δράση για δουλιά για όλους, για δημιουργία προϋποθέσεων αλλαγής της σημερινής κατάστασης».