«Το όνομά μου είναι Salah El - Hajeen. Είμαι δεκαπέντε χρόνων (...). Ξαφνικά οι Ισραηλινοί μάς έριξαν μια οβίδα από τανκ και ήταν σαν να έγινε ένας δυνατός σεισμός. Θραύσματα μπήκαν στο στήθος μου και σε μερικά μέρη του σώματός μου. Αρχισα να σέρνομαι ενώ το σώμα μου αιμορραγούσε. Η μητέρα μου σφιχταγκάλιασε τον Said, το μικρό μου αδελφό. Οι Ισραηλινοί την πυροβόλησαν και δεκαοχτώ σφαίρες μπήκαν στο στήθος της, καθώς είχε σφιχταγκαλιάσει το μικρό αδελφό μου Said, για να τον προστατέψει με το σώμα της (...) Η μητέρα μου σκοτώθηκε και ο αδελφός μου κι εγώ τραυματιστήκαμε...»

*

«Το όνομά μου είναι Naser Abu Khdir, είμαι σαράντα χρόνων και είμαι από την Ιερουσαλήμ που είναι υπό κατοχή. Είμαι παντρεμένος και έχω τέσσερα παιδιά (...) Οι Ισραηλινοί με έχουν συλλάβει πάνω από πέντε φορές κατά τη διάρκεια των τελευταίων εννιά χρόνων και με κατηγορούν κάθε φορά ως βασικό μέλος του "Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης" (PFLP). Ποτέ δεν κατάφεραν να αποδείξουν τις κατηγορίες και έτσι χρησιμοποίησαν την παλιά βρετανική εντολή του νόμου εκτάκτου ανάγκης για να με φυλακίσουν (...). Μου έδεσαν τα χέρια και μου κάλυψαν τα μάτια μπροστά στα παιδιά μου και στη γυναίκα μου, με έριξαν στο έδαφος, σημαδεύοντας όλη την ώρα με τα αυτόματά τους τα μέλη της οικογένειάς μου και εμένα. Συνέλαβαν μαζί μου την Abeer, τη γυναίκα μου και τη Hana, την αδελφή μου για να μου ασκήσουν μεγαλύτερη πίεση, για να μιλήσω (...). Ο μικρότερος γιος μου, δυο χρόνια μετά από αυτό το γεγονός εκφράζει ακόμα το φόβο του κρατώντας μου σφιχτά το χέρι κάθε φορά που βλέπει κάποιο στρατιωτικό όχημα ή κάποιον στρατιώτη και μου ψιθυρίζει στο αυτί: "Ερχονται να σε πάρουν πάλι;" (...)»

*

«Το όνομά μου είναι Ibrahim Mahmoud Abu Zour. Είμαι από την Παλαιστίνη και ζω στο στρατόπεδο προσφύγων Balata, έξω από την πόλη Ναμπλούς. Είμαι δεκαεφτά χρόνων. (...). Εγώ και οι φίλοι μου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους στρατιώτες των δυνάμεων κατοχής, οι οποίοι με τα τανκ τους μας κόβουν το δρόμο και εμείς προσπαθούμε να βρούμε εναλλακτικούς δρόμους κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους (...). Αν με δουν σίγουρα θα με πυροβολήσουν (...)».

*

«Μαρτυρία από τον Eileen, καθηγητή κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Birzeit - Οντας μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας του Πανεπιστημίου Birzeit στην Παλαιστίνη, αντιμετωπίζουμε όπως οι άλλοι Παλαιστίνιοι καθημερινά προβλήματα, εξαιτίας της πολιτικής αποκλεισμού ανάμεσα στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Ο αποκλεισμός έχει κυριεύσει τις ζωές των περισσότερων Παλαιστινίων (...) Οι δρόμοι είναι μπλοκαρισμένοι με ψηλούς σωρούς από χώμα και να σκαρφαλώσεις πάνω τους. Πρώτα περνάς από το σημείο ελέγχου Kalandia το οποίο χωρίζει την Ιερουσαλήμ από τη Ραμάλα και για να μπορέσεις να περάσεις πρέπει να σταθείς σε σειρά και να σε καλέσει ο στρατιώτης για να ελέγξει την ταυτότητά σου. Αν κάποιος πάει να περάσει πριν από αυτόν ή αυτήν που φώναξε ο στρατιώτης θα υποστεί εξευτελισμό ή όλη η σειρά μπορεί να τιμωρηθεί με το να καθυστερήσει ο έλεγχος για ώρες μέχρι οι στρατιώτες να νιώσουν ικανοποιημένοι (...)».

*

«H μαρτυρία της Νούσσα, στρατόπεδο Τζαμπάγια, Λωρίδα της Γάζας - Είμαι ένα κορίτσι από την Παλαιστίνη, 8 χρόνων, και πηγαίνω στην 3η Δημοτικού. (...) Οταν ήμουνα στο δρόμο, είδα ένα μαύρο τανκ και ανθρώπους να κλαίνε και να φωνάζουν "αυτό δεν είναι δίκαιο, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό". Είδα τους Ισραηλινούς να χτυπάνε ανθρώπους και να τους κάνουν σωματικό έλεγχο. Ενας από αυτούς που έκαναν έλεγχο οι Ισραηλινοί ήταν και ο πατέρας μου. Τα τανκς έριξαν οβίδες, και ξαφνικά τα σπίτια τινάχτηκαν στον αέρα (...)».

*

«Με λένε Σαλάχ Μονέερ Τίτι, είμαι 14 χρόνων, είμαι μαθητής στην 8η τάξη. Κατάγομαι από τη Γιάφα, αλλά τώρα μένω στο στρατόπεδο προσφύγων της Μπαλάτα. Η οικογένειά μου (τέσσερα αδέλφια και δύο αδελφές) έμεναν σε ένα δωμάτιο με μία κουζίνα... αλλά χάσαμε αυτό το σπίτι στην πρώτη εισβολή. Τα τανκς βομβάρδισαν το σπίτι και το κατέστρεψαν, τώρα μένουμε στο σπίτι συγγενών. Ο θείος μου Γιεχάντ, που είδε τον ξάδελφο του Μαχμούντ να σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του, έγινε βομβιστής αυτοκτονίας μέσα στο Ισραήλ. (...)»