Οι δολοφονίες, οι «εξαφανίσεις» και οι απαγωγές αυξάνονται εκθετικά στη Σρι Λάνκα, όπου ο εμφύλιος πόλεμος έχει αναζωπυρωθεί πλήρως, μολονότι στα χαρτιά η «εκεχειρία» του 2002 εξακολουθεί να ισχύει. Τη βδομάδα που πέρασε, στο Κολόμπο κηδεύτηκε ο Νανταράτζα Ραβιράτζ, ένας βουλευτής που εκπροσωπούσε τη μειονότητα των Ταμίλ στην εθνοσυνέλευση και δολοφονήθηκε με μαφιόζικο στιλ μαζί με το σωματοφύλακά του έξω από το σπίτι του.

Παρά το γεγονός ότι οι δολοφονίες φέτος είναι εκατοντάδες, οι αρχές δεν έχουν συλλάβει ούτε έναν ύποπτο. Πολιτικοί αναλυτές σημειώνουν ότι τα στοιχεία καταδεικνύουν πως για την εκστρατεία βίας και τρομοκρατίας σε βάρος του λαού της χώρας οι υπεύθυνοι δεν είναι άλλοι από αυτούς που υποτίθεται ότι τον προστατεύουν: ο στρατός και η αστυνομία, τα τάγματα θανάτου, οι παραστρατιωτικοί που έχουν ταχθεί στο πλευρό τους. Η δολοφονία του Ραβιράτζ ήταν μια σαφής ένδειξη ότι τα πράγματα έχουν γίνει πολύ άγρια, καθώς ο συγκεκριμένος πολιτικός εξέφραζε αντιπολεμικές θέσεις. Η κηδεία του έγινε διαδήλωση, με χιλιάδες ανθρώπους να φωνάζουν μία λέξη: «ντροπή».

Για την κυβέρνηση του προέδρου Μαχίντα Ρατζαπάκσε και τους υποστηρικτές της στην Ουάσιγκτον, βέβαια, αυτές είναι ασήμαντες λεπτομέρειες. Ο Ρατζαπάκσε έριξε κι άλλο λάδι στη φωτιά του εμφυλίου απαιτώντας μία μέρα μετά τη δολοφονία Ραβιράτζ από την ένοπλη αυτονομιστική παράταξη των Ταμίλ, τους Τίγρεις για την Απελευθέρωση των Ταμίλ ΕΕΛΑΜ, που ουσιαστικά φωτογράφισε ως υπόλογη, να παραδώσει τα όπλα και να ενταχθεί στην... «δημοκρατική διαδικασία». Μια τοποθέτηση που μοιάζει να ταιριάζει σε ένα άλλο σύμπαν: οι Τίγρεις, που δέχονται ανηλεείς επιθέσεις από το στρατό της χώρας, χερσαίες, θαλάσσιες και αεροπορικές, δε δείχνουν ουδεμία πρόθεση να παραδοθούν αμαχητί. Και, ως συνήθως, οι αναλυτές επαναλαμβάνουν μονότονα την πάγια - και εν πολλοίς ακριβή - εκτίμηση ότι ο πόλεμος δεν μπορεί να «κερδηθεί» στρατιωτικά.

Δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο το γεγονός ότι σημειώνονται όλο και περισσότερα περιστατικά σφαγών αμάχων. Το τελευταίο, με 62 νεκρούς, σημειώθηκε όταν ο στρατός άνοιξε πυρ με βαρύ πυροβολικό και πυραύλους εναντίον καταυλισμού προσφύγων στην Κατιραβέλι της περιφέρειας Μπατικαλόα. Αρχικά ο στρατός μίλησε για «λάθος». Μετά μίλησε για «χρήση ανθρώπινων ασπίδων» από τους αντάρτες. Μετά υποστήριξε ότι «απάντησε» σε πυρά που δέχτηκαν στρατόπεδά του από τον προσφυγικό καταυλισμό. Οι προσχηματικές αυτές θεωρίες επιστρατεύτηκαν μαζί όταν το γεγονός έτυχε εξαιρετικά δυσμενούς δημοσιότητας στον διεθνή Τύπο.

Ακόμα περισσότερο εκκωφαντικά υποκριτική υπήρξε η απάντηση της κυβέρνησης της Σρι Λάνκα στις καταγγελίες του ΟΗΕ ότι η οργάνωση του συνταγματάρχη Καρούνα, ενός πρώην στελέχους των Τίγρεων ο οποίος αποσκίρτησε μαζί με 5.000 άνδρες του και δρα πλέον για λογαριασμό του στρατού, κάνοντας - μεταξύ άλλων - πολλές «βρώμικες δουλειές» για λογαριασμό του, επιστρατεύει παιδιά. Η κυβέρνηση σιώπησε όσον αφορά την καταγγελία αυτή και προτίμησε να δώσει εντολή στους ανθρώπους της στον Τύπο να επισημάνουν πως η επιστράτευση παιδιών είναι κάτι που το κάνουν οι Τίγρεις, που εκτός αυτού είναι και «τρομοκράτες», πράγμα που ακούραστα λέει και η κυβέρνηση Μπους, οπότε δεν μπορεί, αλήθεια θα είναι.

Οι ισχυροί του κόσμου - οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Νορβηγίας και της Ιαπωνίας - που προβάλλονται ως οι «ευγενείς χορηγοί» της λεγόμενης ειρηνευτικής διαδικασίας στη Σρι Λάνκα, δεν ψέλλισαν ούτε λέξη καταδίκης της σφαγής αμάχων, παρά μόνο εξέφρασαν, όσες από αυτές το θυμήθηκαν, τη «λύπη» τους μαζί με χλιαρές εκκλήσεις για επιστροφή στις «συνομιλίες», ουσιαστικά ενθαρρύνοντας το στρατό της χώρας να συνεχίσει τις δολοφονικές επιχειρήσεις του, με σαφή στόχο να κατατρομοκρατήσει το λαό στις περιοχές που ελέγχουν οι Τίγρεις. Η αυτονομιστική οργάνωση - για την ώρα - αμύνεται διατηρώντας τις θέσεις της και προστατεύοντας τους πόρους της, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η ηγεσία της θα συνεχίσει να κρατά την ψυχραιμία της υπό συνθήκες άγριας επίθεσης.

Εξάλλου, ενέργειες όπως ο βομβαρδισμός στον προσφυγικό καταυλισμό και η δολοφονία του Ταμίλ βουλευτή, είναι κάθε άλλο παρά «μεμονωμένες» ή απότοκες «λαθεμένης κρίσης». Μόλις στα μέσα Αυγούστου, ο στρατός είχε βομβαρδίσει σχολείο σκοτώνοντας τουλάχιστον 61 μαθητές, ενώ το Νοέμβρη, οι βόμβες των ισραηλινής κατασκευής Κφιρ έπεφταν 500 μέτρα από το νοσοκομείο της πόλης Κιλινότσι, προκαλώντας σκηνές τρόμου και φρίκης με ασθενείς να τρέχουν να σωθούν.

Κι όμως, ο διεθνής Τύπος πρόβαλλε με κάθε σοβαρότητα (που μάλλον ξεπέρασε τα όρια της γελοιότητας) τη δημιουργία, από τον πρόεδρο Ρατζαπάκσε, επίσης αυτή την βδομάδα, μιας επιτροπής που θα «διερευνά» τις καταγγελίες περί... παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (!), σε μια προσπάθεια να αποκρούσει τις εκκλήσεις πολλών μειονοτικών πολιτικών προκειμένου να υπάρξει διεθνής έρευνα για τα εγκλήματα που διαπράττει ο στρατός.

Με τις συνομιλίες στη Γενεύη στα τέλη Οκτώβρη να αποβαίνουν άκαρπες όπως αναμενόταν και τον πόλεμο να θεριεύει στο βόρειο και το ανατολικό τμήμα της χώρας, με τον αριθμό των θυμάτων εφέτος να έχει ξεπεράσει τους 3.000 νεκρούς, και τη χώρα σε οικονομική και νευρική κρίση, δε θα μπορούσαν να λείψουν και οι πολιτικές ανακατατάξεις. Η συμφωνία του κόμματος Ελευθερίας (SLFP) και του Ενωμένου Εθνικού Κόμματος (UNP) να συμπήξουν μια κυβέρνηση «ευρέως συνασπισμού», δείχνει ότι η κυρίαρχη τάξη στη χώρα έχει επιλέξει την οδό του πολέμου χωρίς επιστροφή.