Εκρηκτικές διαστάσεις έχει πάρει η ανεργία σε Λάρισα και Βόλο και στη Θεσσαλία γενικότερα. Η βιομηχανική συρρίκνωση έχει σαρώσει τα πάντα τα τελευταία 15 χρόνια ως αποτέλεσμα της υποταγής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στις καταστροφικές εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεκάδες είναι οι βιομηχανίες σε Λάρισα και Βόλο που οδηγήθηκαν στο κλείσιμο και χιλιάδες οι εργαζόμενοι που ρίχτηκαν στην ανεργία και την εξαθλίωση. Στη Λάρισα τα τελευταία 15 χρόνια έκλεισαν πάνω από 25 εργοστάσια και βιοτεχνίες και περισσότεροι από 5.000 εργαζόμενοι έμειναν χωρίς δουλιά. Ανάμεσα στα μεγαλύτερα είναι: "ΡΟΚΑ", "ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΧΑΡΤΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ", "ΡΟΜΑ", "ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ", "ΜΕΚΚΑ", "ΒΙΟΣΠΙΡΑΛ", "ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ", "ΕΤΕΝΔΥΜ", "ΧΑΤΖΗΓΡΙΒΑΣ", ΟΡΥΧΕΙΑ ΕΡΕΤΡΕΙΑΣ ΦΑΡΣΑΛΩΝ, "ΤΕΧΕΡΑΝ", "ΜΑΓΡΙΖΟΣ".

Στο Βόλο μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα έκλεισαν πάνω από 40 μεγάλες και μικρές βιομηχανίες και βιοτεχνίες και περισσότεροι από 8.000 εργαζόμενοι έχασαν τη δουλιά τους. Ανάμεσα στα μεγαλύτερα εργοστάσια που έκλεισαν είναι: "Μεταλλουργική Χάλυψ" (800 εργαζόμενοι), "Βιομηχανία Ετοίμων Ενδυμάτων Βόλου" (750), "Βαμβακουργία" (700), "ΤΕΟΚΑΡ" (600), "ΕΒΕΞ" (450), "Πειραϊκή - Πατραϊκή" (270), "ΕΛ - ΣΙ" (250), "Παπαρήγας" (250), "ΙΝΤΕΞ" (210), "ΒΙΟΠΑΛ" (160), "Καρακρύλ" (100) "Πριμέρα" (80). Μαζικές απολύσεις έγιναν επίσης το τελευταίο διάστημα στη ΜΕΤΚΑ (300) και σε ΑΓΕΤ - ΕΒΙΕΣΚ (150).

Και ο "χορός καλά κρατεί", αφού απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα μέσα στα επόμενα χρόνια θα κλείσουν και άλλες επιχειρήσεις και οι μόνοι ζημιωμένοι θα είναι οι εργαζόμενοι σε αυτές, που θα προστεθούν στη μακριά λίστα των ήδη υπαρχόντων ανέργων. Για παράδειγμα, στο Βόλο λέγεται ότι πηγαίνει για κλείσιμο η μεταλλουργία ΜΕΚΑΒΩ και έπεται συνέχεια με μια σειρά άλλες μεγάλες και μικρές βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Το ίδιο ισχύει με τους συνεταιρισμούς και τις συνεταιριστικές επιχειρήσεις στη Θεσσαλία, που εξαιτίας της πολιτικής της ΕΕ και της κυβέρνησης αποδυναμώνονται και ωθούνται στη διάλυση.

Από την άλλη παραγωγικές επενδύσεις δε γίνονται και η Θεσσαλία μέσα στα επόμενα χρόνια θα πλημμυρίσει με ανέργους εργάτες και ξεκληρισμένους αγρότες, χωρίς κανένα μέλλον και προοπτική. Στη Λάρισα και στο Βόλο συναντήσαμε ανέργους, που μόνο λόγια οργής και αγανάκτησης είχαν να πουν. Γι' αυτούς το Μάαστριχτ σημαίνει ισόβια ανεργία, ο "κοινωνικός διάλογος", απάτη και τα μέτρα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση για την ανεργία, σκέτη κοροϊδία.

"Η κατάσταση είναι απελπιστική", ήταν τα πρώτα λόγια της Ευτυχίας Λουτριώτη, που δούλευε 20 χρόνια στη "ΡΟΚΑ" και εδώ και δύο χρόνια είναι άνεργη: "Ο κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση. Εγώ στα 43 χρόνια μου δεν έχω ξαναδεί τέτοια κατάσταση. Τα εργοστάσια κλείνουν και όσα λειτουργούν συνεχώς απολύουν κόσμο. Αντε να βρεις δουλιά κάτω από τέτοιες συνθήκες. Από τους 300 απολυμένους της "ΡΟΚΑ", κανένας δε βρήκε μόνιμη δουλιά και μόνο καμιά 40 υποαπασχολούνται. Αλλά και γι' αυτούς που δουλεύουν ακόμα, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα, αφού συνεχώς ζουν κάτω από το φόβο της απόλυσης".

"Ολοι ελπίζουν ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, αλλά δε βλέπουν να έρχονται", μας είπε η Ευτυχία Λουτριώτη: "Εμείς φωνάζαμε στο σωματείο και τις συνελεύσεις ότι το Μάαστριχτ είναι μονόδρομος προς την ανεργία και αποδείχτηκε ότι είχαμε δίκιο. Και τώρα έρχεται η κυβέρνηση και μας λέει για κοινωνικό διάλογο. Δεν υπάρχει κοινωνικός διάλογος, μια απάτη είναι. Το ίδιο και τα μέτρα, που υποτίθεται ότι ανακοινώνουν για την καταπολέμηση της ανεργίας. Μπαρούφες είναι όλα. Εγώ δεν είδα κανένα άνεργο στη Λάρισα να βρίσκει δουλιά. Αυτοί που κυβερνούν θέλουν μόνο να κοροϊδεύουν τον κόσμο, να λένε ότι κάτι κάνουν και να βρίσκονται καθημερινά στις τηλεοράσεις".

"Οπως πάνε τα πράγματα, με αυτούς τους ρυθμούς και με αυτές τις εξελίξεις - συνέχισε - δεν υπάρχει καλύτερο αύριο, δεν υπάρχει ελπίδα. Για παράδειγμα, η κλωστοϋφαντουργία που δουλεύαμε εμείς, πεθαίνει λόγω της ΓΚΑΤΤ. Δεν υπήρχε καμία πολιτική προστασίας ούτε από τη σημερινή κυβέρνηση ούτε από τις προηγούμενες, όπως, για παράδειγμα, έκαναν οι Πορτογάλοι. Και, βέβαια, η κλωστοϋφαντουργία δεν είναι ξεκομμένη από την αγροτιά. Το επιχειρούμενο ξεκλήρισμα της αγροτιάς θα σβήσει ό,τι απέμεινε από την κλωστοϋφαντουργία. Γιατί αν χαθεί το βαμβάκι, θα χαθεί και ο εργάτης. Αυτό δείχνει ότι χρειάζεται ενιαία αντιμετώπιση του προβλήματος και κοινό μέτωπο πάλης".

"Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να κατανοεί την αναγκαιότητα του κοινού μετώπου πάλης", κατέληξε η Ευτυχία Λουτριώτη: "Γιατί άνεργη δεν έμεινα μόνο εγώ, έμειναν και χιλιάδες άλλοι εργάτες, που δεν έχουν να δώσουν χαρτζιλίκι στα παιδιά τους. Οι αγρότες σε λίγα χρόνια θα αναγκαστούν θα εγκαταλείψουν τα χωράφια τους και οι επαγγελματοβιοτέχνες να κλείσουν τα μαγαζιά τους. Αυτή η κατάσταση δείχνει ότι θα υπάρξει ένα μαζικό ξέσπασμα".

Από τις πιο τραγικές περιπτώσεις, είναι ο 54χρονος Χρήστος Συλεόπουλος,πατέρας 6 παιδιών και άνεργος εδώ και ένα χρόνο, αφότου έκλεισε η "ΒΙΟΠΑΛ". Μετά από 26 χρόνια δουλιάς στο ίδιο εργοστάσιο, έμεινε στο δρόμο και αδυνατεί να συντηρήσει την οικογένειά του. Και σαν μην του έφταναν τα προβλήματά του, αυτό το διάστημα η κυβέρνηση έκοψε και τα πολυτεκνικά επιδόματα, για να του κάνει τη ζωή ακόμα πιο μαύρη. Αφηγούμενος τα προβλήματά του, μας είπε: "Ζούμε 8 άτομα από τις 85.000 δραχμές το μήνα που είναι το επίδομα του ΟΑΕΔ και τις 50.000 με 70.000 που βγάζει η μεγάλη κόρη μου με κάποια μεροκάματα που κάνει. Εκοψα το αυτοκίνητο, το τηλέφωνο, τα φροντιστήρια των παιδιών και ό,τι άλλο μπορούσα να κόψω. Το φαϊ, όμως, των παιδιών μου δεν μπορώ να το κόψω. Ξέρετε τι είναι να σου ζητάει το παιδί γάλα και να μην έχεις λεφτά να του το πάρεις;".

"Η κατάσταση η δική μου είναι απελπιστική", τόνισε ο Χρήστος Συλεόπουλος: "Οσες πόρτες και αν χτυπήσαμε να βρούμε κάποια δουλιά και η σύζυγος και το ένα μου παιδί, τις βρήκαμε κλειστές. Και φάνηκε, όταν λένε ότι υπάρχει κυβέρνηση με ανθρώπινο πρόσωπο, ότι μας κοροϊδεύουν, αφού δε βλέπω να υπάρχει πουθενά πολιτική που να βοηθάει αυτούς που έχουν πρόβλημα. Και όσα λένε για ανάπτυξη, μένουν πάντα στη θεωρία. Πράξη δεν κάνουν τίποτα. Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι δεν υπάρχει δουλιά και όταν ζητήσεις κάπου δουλιά πάνε να εκμεταλλευτούνε την ανάγκη σου. Οπως πάει η κατάσταση, ο κόσμος θα ξεσηκωθεί, δεν πάει άλλο. Η βιομηχανική ζώνη εδώ στο Βόλο έχει ερημώσει και βλέπουμε τα ξένα προϊόντα να κατακλύζουν την αγορά, ενώ τα δικά μας εργοστάσια κλείνουν".

"Ομως - συνέχισε - αυτό πρέπει να σταματήσει και πρέπει να δοθεί βάρος στη βιομηχανία και στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Εγώ αυτό που ζητάω είναι δουλιά και να μπορέσω να ζήσω την οικογένειά μου. Να βρεθεί κάποιος τρόπος να δουλέψει το εργοστάσιο, γιατί δεν είναι ξοφλημένο. Να το πάρει κάποιος άλλος, γιατί ένα εργοστάσιο που έχει 2 δισ. δραχμές τζίρο το χρόνο, μπορεί να γίνει κερδοφόρο, με κάποιες κινήσεις και χωρίς δάνεια και χωρίς να τρώνε τις επιδοτήσεις, αυτοί που τα αγοράζουν και μετά τα κλείνουν. Αν δε ληφθούν σωστά μέτρα να δουλέψουν τα εργοστάσια, εμείς οι εργάτες θα πεθάνουμε. Γιατί ούτε δουλιά θα βρίσκουμε, αλλά ούτε και σύνταξη θα μπορούμε να πάρουμε, αν δε συμπληρώσουμε τα ένσημα".

Η ανεργία δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικίες. Εντονο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι νέοι που ψάχνουν μάταια να βρουν μια δουλιά. Η ανεργία των νέων στο Βόλο φτάνει στο 62%! Τα λόγια ενός 20χρονου νέου από το Βόλο, του Θανάση Αθανασιάδη, είναι αποκαλυπτικά: "Η νεολαία στο Βόλο βρίσκεται σε άθλια κατάσταση και μας εκμεταλλεύονται από όλες τις απόψεις. Δουλιές δεν υπάρχουν και οι περισσότεροι νέοι ψάχνουν από εδώ και από 'κει να κάνουν κανένα μεροκάματο. Και όσοι τελικά καταφέρνουν να βρουν περιστασιακά μια δουλιά, δουλεύουν χωρίς ένσημα και με εξευτελιστικά μεροκάματα. Πολλοί νέοι δουλεύουν για ένα πεντοχίλιαρο τη βδομάδα. Εγώ βρήκα δουλιά σε ένα ξυλουργείο και με έβαλαν να υπογράψω μια δήλωση του νόμου 105, ότι είμαι δοκιμαστικά για μια βδομάδα, για να μην έχω κανένα δικαίωμα. Τελικά με διώξανε, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα και ούτε μπόρεσα να ξαναβρώ άλλη δουλιά".

"Η κατάσταση αυτή - συνεχίζει ο Θανάσης Αθανασιάδης - έχει φέρει τη νεολαία σε απόγνωση. Γι' αυτό και βλέπουμε να εξαπλώνονται τα ναρκωτικά και η παιδική πορνεία στο Βόλο. Βλέπεις τους νέους να έχουν ψυχολογικά προβλήματα και να αδιαφορούν για τα κοινά και τα προβλήματά τους. Αν όμως συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται και ενωθούμε όλοι μαζί, η κατάσταση μπορεί να αλλάξει. Γιατί όπως δείχνουν τα πράγματα η Ευρωπαϊκή Ενωση, το Μάαστριχτ είναι η φυλακή των νέων, θα είμαστε τα πιόνια τους. Και θα βλέπουμε τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς, φτωχότεροι. Μπρος σε αυτή την κατάσταση, αυτό που χρειάζεται είναι ο ενωμένος αγώνας για να πάρουμε ό,τι μας ανήκει".

"Ο κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση. Εγώ στα 43 χρόνια που έχω, δεν ξαναείδα τέτοια κατάσταση", λέει η Ευτυχία Λουτριώτη, που έμεινε άνεργη πριν δύο χρόνια, όταν έκλεισε η ΡΟΚΑ

"Αυτό που χρειάζεται είναι ο ενωμένος αγώνας, για να πάρουμε ό,τι μας ανήκει", τονίζει ο 20χρονος Θανάσης Αθανασιάδης από το Βόλο

Ερήμωσε η βιομηχανική περιοχή στο Βόλο

Ρεπορτάζ: Κώστας ΔΕΤΣΙΚΑΣ

Φωτογραφίες: Βαγγέλης ΤΟΚΑΣ