ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 8 Μάη 1997
Σελ. /36
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στο δρόμο της ταξικής πάλης

Οι έννοιες "παγκοσμιοποίηση", "τεχνολογική επανάσταση", έγιναν η σταθερή αναφορά όλων των αστών πολιτικών, διανοητών, ερευνητών και οικονομολόγων και άλλων παραγόντων που υπερασπίζονται με πάθος τη σύγχρονη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού και τα επιτεύγματά του. Από κοντά και οι αναπαλαιωτές της ανανέωσης του εργατικού κινήματος που αισθάνονται δέος μπροστά στις εξελίξεις, τις οποίες από το 1848, στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, περιέγραψε με σαφήνεια ο Μαρξ όταν έλεγε ότι "η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή τις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις" και ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Είναι σίγουρο δε ότι όλοι αυτοί δεν ανακάλυψαν ξαφνικά αλήθειες που είναι γνωστές στη ζωή του καπιταλισμού από τότε που αυτός έγινε παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.

Η υποτιθέμενη "υπόκλιση" και οι "ευλογίες" μπροστά σ' αυτό που συντελείται στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, έχει συγκεκριμένο σκοπό και απευθύνεται ίσια στη συνείδηση "των κολασμένων της γης". Πασχίζουν όλοι αυτοί, οι θεωρούμενοι ως οι αντικειμενικοί κριτές της κοινωνικής πραγματικότητας, που εμφανίζονται ως οι υπεράνω όλων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων ιστάμενοι, όπως και το κράτος, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του συστήματος, να αποδείξουν ότι το μέλλον δε θα 'ρθει με την επαναστατική ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων και την ανάπτυξη του σοσιαλισμού αλλά με την προσαρμογή των σύγχρονων εκμεταλλευτικών σχέσεων στις συνθήκες ανάπτυξης της κοινωνίας που οι ίδιες δημιουργούν με την ένταση της διεθνοποίησης και τις νέες τεχνολογίες. Θέλουν να αποδείξουν ότι αυτή η διαδικασία είναι νομοτελειακή.

Οι φιέστες και τα πανηγύρια στα 40 χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης, και με αφορμή τη μέρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι μια ακόμη ευκαιρία ενόψει και της διακυβερνητικής διάσκεψης να προπαγανδίσουν τον μονόδρομο που οδηγεί τους λαούς στον καπιταλιστικό παράδεισο της ενωμένης ευρωπαϊκής καταλήστευσης από τις πολυεθνικές. Σ' αυτό το έργο ενορχηστρώνουν τη συμφωνία τους όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, οι οποίες αποδέχτηκαν την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση σαν τη διέξοδο από την κρίση της σύγχρονης κοινωνίας. Οι συγχορδίες που παίζουν με τα όργανα της ορχήστρας τους, είναι για όλους αυτούς το άπαν της δημιουργίας ενός υποτιθέμενου μετακαπιταλιστικού μέλλοντος, αλλά οι εργαζόμενοι το βλέπουν και το διαισθάνονται αβέβαιο και όχι άδικα. Οι συνέπειες από την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της "Λευκής Βίβλου" και όσων άλλων προσπαθούν να στρώσουν τον μετ' εμποδίων, λόγω των ασυμβίβαστων αντιθέσεων, μονόδρομο προς την οικονομική και νομισματική ένωση, χαράζουν αγιάτρευτες πληγές στους λαούς. "Η ανεργία έχει πάρει διαστάσεις μαζικού, επικίνδυνου κοινωνικού φαινομένου. (... ) Από τις πιο κραυγαλέες συνέπειες είναι η καταστροφή μέρους των παραγωγικών δυνάμεων, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, και η πιο έντονη καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Σημειώνονται χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, ενώ παράλληλα γιγαντώνονται οι παρασιτικές δραστηριότητες του κεφαλαίου. Αποτελεί μύθο ότι ο "καπιταλιστικός καταμερισμός και η εξειδίκευση" συμβάλλουν στην ανάπτυξη και τη σύγκλιση διαφορετικών επιπέδων ανάπτυξης. Η καπιταλιστική αναρχία στην παραγωγή, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό των πολυεθνικών, οδηγεί σε σχετική υπερπαραγωγή, και μείωση της καταναλωτικής ικανότητας, σε ζώνες απίστευτης φτώχειας, στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Οι νέες τεχνολογίες στην ιδιοκτησία των πολυεθνικών δεν οδήγησαν στη μείωση των τιμών και στη βελτίωση των προϊόντων". (Ντοκουμέντα 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, σελ.15).

Αυτή την πραγματικότητα τη ζουν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στη χώρα, η αγροτιά, οι μικρομεσαίοι της πόλης. Γι' αυτή την εξέλιξη το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει από το καλοκαίρι του 1992 όταν στο Κοινοβούλιο, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΝ σε αγαστή σύμπνοια, ψήφιζαν μετά βαϊων και κλάδων την περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ. "Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αναβαθμίζεται η παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού κέντρου της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στη θεσμοθετημένη δυνατότητά του, να αναμειγνύεται στο οικονομικό, προστίθεται και η δυνατότητα να αναμειγνύεται και στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, και της λεγόμενης, εσωτερικής ασφάλειας" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ).

Αυτή η στρατηγικής σημασίας τοποθέτηση του ΚΚΕ, είναι το κριτήριο της πραγματικής διαχωριστικής γραμμής, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο κοινωνικό επίπεδο για την ελληνική κοινωνία. Αντικειμενικά, οι πολιτικές δυνάμεις που επέλεξαν τη θέση της συμφωνίας με την ένταξη στον δρόμο της καπιταλιστικής ενοποίησης και μιλάνε για πορεία ανάπτυξης (αλήθεια για ποιον; ) μέσα στην Ενωση, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφοροποιήσεις τους, έχουν κάνει στρατηγική επιλογή. Είναι υποχρεωμένες να προσαρμόζονται στα τεκταινόμενα μέσα στην Ενωση. Και όταν για παράδειγμα παρουσιάζουν την προοπτική φιλολαϊκής ανάπτυξης στο δρόμο του Μάαστριχτ, αξιοποιώντας δήθεν την ευκαιρία της αναθεώρησης της Συνθήκης, συγκαλύπτουν το γεγονός ότι: "Το ελληνικό κεφάλαιο έχει συνδεθεί πιο στενά με τα συμφέροντα του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου. Κυρίαρχη τάση του είναι η διασύνδεση μαζί του, η εξάρτηση και η προσαρμογή στους γενικότερους σχεδιασμούς" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ).

Μια ματιά στις πρόσφατες εξελίξεις πείθει εύκολα για του λόγου το αληθές. Η υπό τον Κ. Σημίτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πάλι με τη σύμπνοια της ΝΔ και του ΣΥΝ, έσπευσε να πρωτοστατήσει για την πολιτικοστρατιωτική επέμβαση στην Αλβανία, προβάλλοντας μάλιστα τα γενικότερα επεμβατικά της σχέδια στα Βαλκάνια προς δόξα των μεγαλοεπιχειρηματιών στην Ελλάδα που οραματίζονται πεδίον δόξης (κερδοφορίας), λαμπρόν στην περιοχή. Και αυτό ως χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ φυσικά. Οι 19 σφαίρες του διαβόητου "κοινωνικού διαλόγου", ο ίδιος ο "διάλογος", ευλογούνται σαν θέσφατα από τον ΣΕΒ και όλο το μαύρο μέτωπο της επονομαζόμενης "σύγκλισης", ανοίγοντας το δρόμο του παραδείσου για το κεφάλαιο, και της κόλασης για τις εξαθλιωμένες, καταπιεσμένες μάζες.

Πασχίζουν μέσα από την πορεία ενσωμάτωσης να αντιμετωπίσουν τις ανειρήνευτες ταξικές αντιθέσεις, η όξυνση των οποίων προκαλεί το δέος στους θιασώτες του καπιταλισμού. Το δέος αυτών που διαισθάνονται ότι γεννούν και αναπτύσσουν στους κόλπους της άγιας κοινωνίας τον νεκροθάφτη τους. Δεν πάει πολύς καιρός που η "Καθημερινή" προειδοποιούσε, εκτιμώντας τους πρόσφατους αγώνες (έχει την πείρα της παλιάς προστάτιδας - χρόνια στο κουρμπέτι - της άρχουσας τάξης), ότι το ΚΚΕ εισπράττει την ολοένα και αυξανόμενη δυσαρέσκεια από την πολιτική προσαρμογής στην ΕΕ και την ΟΝΕ, γιατί είναι το μόνο κόμμα που αντιτίθεται σ' αυτήν. Πρόσφατα η "Εξουσία", αν και πρωτόβγαλτη στο κόλπο, επαναλαμβάνει την προειδοποίηση.

Ολα αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία. Οταν από τη συνθήκη "Ανθρακα - Χάλυβα" το 1952 έμπαιναν τα θεμέλια της "Συνθήκης της Ρώμης" το 1957, το κεφάλαιο συνένωνε τις δυνάμεις του για να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό στην Ευρώπη, πρωτίστως, με το αντίπαλο σύστημα το σοσιαλισμό, με το ανερχόμενο εργατικό κίνημα στις χώρες της Ευρώπης αλλά και με τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Η σύγχρονη φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, επιτάσσει τη στρατηγική του Μάαστριχτ για την απρόσκοπτη εντεινόμενη εκμεταλλευτική του δράση, την ενίσχυση της εξουσίας του και την εξαφάνιση αν είναι δυνατόν του εργατικού κινήματος, προκειμένου να αποφύγει την αμφισβήτηση και την ανατροπή του, από την οξύτητα των αντιθέσεων, την αθεράπευτη κρίση του και την ολοένα αυξανόμενη μετατροπή της δυσαρέσκειας των μαζών σε συνειδητή ταξική πάλη. Μόνο που αυτή η πορεία αργά ή γρήγορα θα ανοίξει το μέλλον της εργατικής τάξης για την πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία της τελειότητας, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ αναθεωρημένη ή όχι, όποιο λίφτινγκ και αν κάνει, δε θα βρει πέπλο για να καλύψει την κολασμένη μορφή της. Η Ελλάδα έξω από την πορεία της καπιταλιστικής ενοποίησης, πορεία που η ίδια η ανάπτυξη της ταξικής πάλης για την ανατροπή της πολιτικής των πολυεθνικών και η σύγκρουση και ρήξη με την εξουσία τους, θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη, θα αναπτύσσεται ολόπλευρα προς όφελος του αφέντη λαού της. Το Μέτωπο των καταπιεσμένων μαζών είναι ο πιο ικανός μοχλός της κίνησής τους προς τα μπρος, ο δικός τους μονόδρομος.

Σ. Κ.

Οι περιπέτειες από μια "ιδέα" σαράντα εφτά ετών

Οι σημαντικότεροι σταθμοί στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης από τις 9 Μάη 1950 μέχρι σήμερα

Σε κάθε στάδιο, σε κάθε βήμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποτυπώνονται τα συμφέροντα, οι επιδιώξεις και οι στρατηγικοί σχεδιασμοί των δυνάμεων του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών επιχειρήσεων στις κάθε φορά διαμορφωνόμενες ιστορικές συνθήκες, από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα. Με αφορμή λοιπόν τα "γενέθλια" της ιδέας της "Ευρωπαϊκής Ενωσης", θα αναφερθούμε στους σταθμούς αυτής της πορείας.

Στις 9 Μάη 1950 ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν διαβάζει στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση τη Διακήρυξη για τη "γαλλογερμανική συμφιλίωση και την Ευρωπαϊκή Ενωση".

Η άρχουσα τάξη των χωρών που συμμετείχαν στον πόλεμο και υποχρεώθηκαν να αντιταχθούν στο φασιστικό άξονα από την επόμενη κιόλας μέρα της λήξης του πολέμου έβαζε μπροστά τη συνεργασία "νικητών" και "ηττημένων" κατά του κοινού εχθρού, που δεν έπαψε να είναι η Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλιστικό σύστημα, που δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Η διακήρυξη του Ρ. Σουμάν, την επέτειο της οποίας "γιορτάζει" αύριο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναφέρει λοιπόν: "Η Ευρώπη πρέπει να οργανωθεί σε ομοσπονδιακή βάση. Μια γαλλογερμανική ένωση είναι ουσιώδης (...), η καθιέρωση κοινών βάσεων οικονομικής ανάπτυξης πρέπει να αποτελέσει την πρώτη φάση (...). Η γαλλική κυβέρνηση προτείνει να τεθεί το σύνολο της γαλλογερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα υπό την αιγίδα μιας νέας Υψηλής Αρχής, που θα είναι ανοιχτή στη συμμετοχή των άλλων χωρών της Ευρώπης". Αυτά γράφει το "πιστοποιητικό γέννησης" της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο πρόσκοπος όμως αυτής της ιδέας Ζαν Μονέ από το 1947 στήριζε τις ελπίδες για την επιτυχία του εγχειρήματος στην αμερικανική κηδεμονία και έγραφε ότι η "εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν σήμαινε ότι οι ΗΠΑ θα εμπόδιζαν την Ευρώπη να γίνει μια ζώνη ύφεσης στο έλεος του κομμουνισμού"!

Με αυτές, λοιπόν, τις προδιαγραφές σχεδιάστηκε η "Ευρώπη", όπως θέλουν να τη γιορτάσουν σήμερα οι ιθύνοντες των Βρυξελλών.

Τα πρώτα βήματα
  • Η πρώτη και ιδρυτική Διακυβερνητική Διάσκεψη έγινε στο διάστημα από το Μάη του 1950 ως τον Απρίλη του 1951.Συμμετείχαν Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Η Διάσκεψη κατέληξε στη Συνθήκη του Παρισιού, που έθετε την Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) υπό τον έλεγχο μιας ανώτατης αρχής, η οποία λογοδοτούσε σε μια Συνέλευση.
  • Η δεύτερη Διακυβερνητική Διάσκεψη άρχισε τον Απρίλη του 1955 στη Μεσσίνα της Ιταλίας.Συμμετείχαν οι ίδιες χώρες. Κατέληξε στη Συνθήκη της Ρώμης, που υπογράφηκε το Μάρτη του 1957,με την οποία εγκαθιδρύονταν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EURATOM). Αυτή η διάσκεψη θα μπορούσε να θεωρηθεί καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη της ενοποίησης, αφού μετά την εμπέδωση της συνεργασίας μεταξύ των "έξι" στον οικονομικό τομέα αποφασίστηκε να προωθηθεί και η πολιτική συνεργασία, ενώ άνοιξαν και οι πόρτες για την ένταξη νέων μελών. Στα τριάντα χρόνια που μεσολάβησαν ως την επόμενη Διακυβερνητική Διάσκεψη, η Ευρώπη πέρασε από την εποχή του "Ψυχρού Πολέμου" στην πολιτική της "προσέγγισης", υπακούοντας στα κελεύσματα των ΗΠΑ που υποχρεώθηκαν να αναδιαμορφώσουν την πολιτική τους απέναντι στη Σοβιετική Ενωση. Στο διάστημα αυτό η ΕΟΚ συνεχίζει να έχει κυρίως οικονομικά χαρακτηριστικά. Ομως ποιος είπε ότι η οικονομία δεν είναι πολιτική και μάλιστα πολύ σκληρή; Οσον αφορά στις εσωτερικές ανακατατάξεις, η πιο σπουδαία είναι η ένταξη της Βρετανίας, που μέχρι εκείνη την περίοδο έμενε εκτός της ΕΟΚ, αναλαμβάνοντας να πρακτορεύει εργολαβικά τα συμφέροντα των Αμερικανών στην Ευρώπη. Αυτή η προσχώρηση μπορεί να θεωρηθεί και σαν "πράσινο φως" των ΗΠΑ για την πολιτικοοικονομική ολοκλήρωση της ΕΟΚ.
Η ένταξη της Ελλάδας
  • Η τρίτη Διακυβερνητική Διάσκεψη έγινε το 1985. Προστέθηκαν ακόμη εκτός από το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Η Διάσκεψη αυτή κατέληξε στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη,με την οποία τα κράτη - μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση να ολοκληρώσουν την εσωτερική αγορά μέχρι το 1992. Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ αποτελεί ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της "πολιτικοποίησης" της Κοινότητας. Η ένταξη της χώρας μας, το 1980, έγινε για καθαρά πολιτικούς λόγους, αφού για οικονομικούς δείκτες, ούτε λόγος. Η γεωπολιτική θέση, στο μαλακό υπογάστριο των Βαλκανίων, στη γειτονιά της Μέσης Ανατολής, στην περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου, καθώς και η θέση της στο ΝΑΤΟ ήταν τα "πλεονεκτήματα".
  • Η τέταρτη Διακυβερνητική Διάσκεψη άρχισε το Δεκέμβρη του 1990 και τελείωσε το Δεκέμβρη του 1991. Σ' αυτήν πήραν μέρος ακόμη η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η Διάσκεψη αυτή κατέληξε με τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση,που έγινε περισσότερο γνωστή ως Συνθήκη του Μάαστριχτ.Το κυριότερο στοιχείο αυτής της Συνθήκης ήταν η πορεία προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, ενώ δίνεται και το πρόπλασμα της πολιτικής ενοποίησης.
Μετά το Μάαστριχτ

Αυτή η Διάσκεψη έγινε ακριβώς για να προσδιορίσει τη θέση και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης πλέον στα νέα δεδομένα που προέκυψαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Για πρώτη φορά η πολιτική ολοκλήρωση αναβαθμίζεται και μέσα σ' αυτήν η Γερμανία αποκτά ηγεμονικό ρόλο. Η Γιουγκοσλαβία είναι το πρώτο "θύμα" αυτής της νέας κατάστασης, ακολουθούν και άλλοι.

  • Η Διακυβερνητική Διάσκεψη, που συνεχίζεται και αναμένεται να τελειώσει τον Ιούνιο στο Αμστερνταμ, είναι η πέμπτη στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα πάρουν μέρος και η Αυστρία, η Σουηδία και η Φινλανδία. Η εθνική κυριαρχία στο απόσπασμα, η κοινωνία σε "σιωπητήριο", οι εργαζόμενοι στην προκρούστεια κλίνη της "Λευκής Βίβλου", δημιουργείται η "γερμανική" Ευρώπη.
Τι γιορτάζουμε στις 9 Μάη;

Η προσπάθεια παραχάραξης και "αναθεώρησης" της Ιστορίας με την καθιέρωση της αυριανής επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης σαν "Μέρας της Ευρώπης"

Ποια επέτειο γιορτάζουμε στις 9 Μάη; Πριν από πέντε χρόνια, το ερώτημα θα κρινόταν αφελές, αφού για τους λαούς της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου η μέρα αυτή συμβόλιζε τη νίκη κατά του φασισμού και το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 9 Μάη 1945, ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στο Ράιχσταγκ και τα υπολείμματα του άλλοτε ανίκητου ναζιστικού στρατού παραδίδονται. Από τότε, την ίδια μέρα, πάντα οι λαοί της Ευρώπης γιόρταζαν, όχι μόνο την απαλλαγή από τον εφιάλτη της φασιστικής βαρβαρότητας, αλλά και για τα οράματα που συνόδευαν το τέλος του πολέμου, για έναν κόσμο με ειρήνη, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη.

Ξαφνικά, όμως, πριν λίγα χρόνια, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή "ανακάλυψε" ότι η 9η Μάη είναι η "Ημέρα της Ευρώπης" και σαν τέτοια θέλει να την καθιερώσει. Γιατί, λένε, στις 9 Μάη 1950, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ρομπέρ Σουμάν έκανε τη διακήρυξη για τη δημιουργία μιας "ευρωπαϊκής ομοσπονδίας".Το ότι πέρασαν πάνω από 40 χρόνια για να ανασυρθεί από τη λήθη της ιστορίας ένα τέτοιο γεγονός και να θεωρηθεί γενέθλιο μιας τέτοιας επετείου αποδεικνύει τη σκοπιμότητα. Η επιχείρηση "αναθεώρηση της Ιστορίας", δηλαδή ο βιασμός της ιστορικής μνήμης των λαών είναι σε πλήρη εξέλιξη, με στόχο τη δικαιολόγηση του δόγματος για την οριστική και τελεσίδικη επικράτηση του καπιταλισμού, κάτι που μερικοί ονόμασαν και "τέλος της Ιστορίας".

Βεβαίως, δεν είναι τυχαίο ότι οι φωνές για να "ξαναγραφεί η Ιστορία" υψώθηκαν με ιδιαίτερη ένταση μετά το 1990, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι "Δυτικοί" ποτέ δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν με αυτό που έχει καταγραφεί στη συνείδηση και τη μνήμη όλου του κόσμου, δηλαδή ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε η Σοβιετική Ενωση για την τελική έκβαση του πολέμου, προσφέροντας πάνω από είκοσι εκατομμύρια ζωές. Και ακόμη δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν, με τη μεταπολεμική γεωπολιτική πραγματικότητα, τη συγκρότηση του σοσιαλιστικού συστήματος στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη, αλλά και την καθολικότητα του αιτήματος, για κοινωνική δικαιοσύνη, που έμεινε ανεκπλήρωτο και πάντα ζωντανό και επίκαιρο.

Πρέπει να θυμηθούμε ακόμη ότι οι αρχιτέκτονες της "ευρωπαϊκής ενοποίησης" δεν έκρυβαν ότι η γενεσιουργός ιδέα ήταν η αντιμετώπιση του "κοινού εχθρού", του σοσιαλιστικού συστήματος. Για το σκοπό αυτό "νικητές" και"ηττημένοι" του Πολέμου βρέθηκαν στο κοινό χαράκωμα. Αυτόν ακριβώς το συνασπισμό σηματοδοτεί η 9η Μάη 1950. Εξάλλου ο ίδιος ο Ρ. Σουμάν στη διακήρυξή του εκείνη την ημέρα ευαγγελίστηκε τη "γαλλογερμανική συμφιλίωση και την Ευρωπαϊκή Ενωση".

Ετσι, λοιπόν, φτάνουμε σήμερα στην προκλητική προσπάθεια για την "αποενοχοποίηση" της Γερμανίας σχετικά με τα εγκλήματα που διέπραξε στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, καθηγητές πανεπιστημίων από τη Γερμανία και άλλες χώρες. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι πριν δύο χρόνια, το 1995, στη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τη Νίκη κατά του Φασισμού το ζήτημα που κυριάρχησε στις επίσημες συζητήσεις, ημερίδες και συνέδρια ήταν το τι σημαίνει για τη Γερμανία η 9η Μάη 1945: Απελευθέρωση ή κατοχή;

Τώρα, βέβαια, οι "σύμμαχοι" επιφυλάσσουν στη Γερμανία μια ηγετική θέση στις παγκόσμιες εξελίξεις, αναγνωρίζοντάς της την πρωτοκαθεδρία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξηγείται, λοιπόν, και η ανοχή τους στην προσπάθεια για "αποενοχοποίηση".

Αυτούς τους στόχους, λοιπόν, εξυπηρετεί η προσπάθεια για την καθιέρωση της αυριανής μέρας σαν "Ημέρας της Ευρώπης", της "δικής τους" Ευρώπης, της Ευρώπης των πολυεθνικών, της "νέας τάξης", των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Μιας "Ευρώπης" που απαιτεί από τους λαούς όχι μόνο το "κοινωνικό σιωπητήριο" αλλά και την απώλεια της ιστορικής τους μνήμης. Αυτής της μνήμης που ακόμη ζωντανή και όρθια αναγνωρίζει ότι η 9η Μάη είναι η μέρα της αντιφασιστικής νίκης, της μεγάλης συμβολής της Σοβιετικής Ενωσης στην πορεία της ανθρωπότητας, των ανεκπλήρωτων πόθων και των οραμάτων.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Στο δρόμο της ταξικής πάλης

Οι έννοιες "παγκοσμιοποίηση", "τεχνολογική επανάσταση", έγιναν η σταθερή αναφορά όλων των αστών πολιτικών, διανοητών, ερευνητών και οικονομολόγων και άλλων παραγόντων που υπερασπίζονται με πάθος τη σύγχρονη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού και τα επιτεύγματά του. Από κοντά και οι αναπαλαιωτές της ανανέωσης του εργατικού κινήματος που αισθάνονται δέος μπροστά στις εξελίξεις, τις οποίες από το 1848, στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, περιέγραψε με σαφήνεια ο Μαρξ όταν έλεγε ότι "η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή τις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις" και ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Είναι σίγουρο δε ότι όλοι αυτοί δεν ανακάλυψαν ξαφνικά αλήθειες που είναι γνωστές στη ζωή του καπιταλισμού από τότε που αυτός έγινε παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.

Η υποτιθέμενη "υπόκλιση" και οι "ευλογίες" μπροστά σ' αυτό που συντελείται στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, έχει συγκεκριμένο σκοπό και απευθύνεται ίσια στη συνείδηση "των κολασμένων της γης". Πασχίζουν όλοι αυτοί, οι θεωρούμενοι ως οι αντικειμενικοί κριτές της κοινωνικής πραγματικότητας, που εμφανίζονται ως οι υπεράνω όλων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων ιστάμενοι, όπως και το κράτος, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του συστήματος, να αποδείξουν ότι το μέλλον δε θα 'ρθει με την επαναστατική ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων και την ανάπτυξη του σοσιαλισμού αλλά με την προσαρμογή των σύγχρονων εκμεταλλευτικών σχέσεων στις συνθήκες ανάπτυξης της κοινωνίας που οι ίδιες δημιουργούν με την ένταση της διεθνοποίησης και τις νέες τεχνολογίες. Θέλουν να αποδείξουν ότι αυτή η διαδικασία είναι νομοτελειακή.

Οι φιέστες και τα πανηγύρια στα 40 χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης, και με αφορμή τη μέρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι μια ακόμη ευκαιρία ενόψει και της διακυβερνητικής διάσκεψης να προπαγανδίσουν τον μονόδρομο που οδηγεί τους λαούς στον καπιταλιστικό παράδεισο της ενωμένης ευρωπαϊκής καταλήστευσης από τις πολυεθνικές. Σ' αυτό το έργο ενορχηστρώνουν τη συμφωνία τους όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, οι οποίες αποδέχτηκαν την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση σαν τη διέξοδο από την κρίση της σύγχρονης κοινωνίας. Οι συγχορδίες που παίζουν με τα όργανα της ορχήστρας τους, είναι για όλους αυτούς το άπαν της δημιουργίας ενός υποτιθέμενου μετακαπιταλιστικού μέλλοντος, αλλά οι εργαζόμενοι το βλέπουν και το διαισθάνονται αβέβαιο και όχι άδικα. Οι συνέπειες από την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της "Λευκής Βίβλου" και όσων άλλων προσπαθούν να στρώσουν τον μετ' εμποδίων, λόγω των ασυμβίβαστων αντιθέσεων, μονόδρομο προς την οικονομική και νομισματική ένωση, χαράζουν αγιάτρευτες πληγές στους λαούς. "Η ανεργία έχει πάρει διαστάσεις μαζικού, επικίνδυνου κοινωνικού φαινομένου. (... ) Από τις πιο κραυγαλέες συνέπειες είναι η καταστροφή μέρους των παραγωγικών δυνάμεων, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, και η πιο έντονη καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Σημειώνονται χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, ενώ παράλληλα γιγαντώνονται οι παρασιτικές δραστηριότητες του κεφαλαίου. Αποτελεί μύθο ότι ο "καπιταλιστικός καταμερισμός και η εξειδίκευση" συμβάλλουν στην ανάπτυξη και τη σύγκλιση διαφορετικών επιπέδων ανάπτυξης. Η καπιταλιστική αναρχία στην παραγωγή, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό των πολυεθνικών, οδηγεί σε σχετική υπερπαραγωγή, και μείωση της καταναλωτικής ικανότητας, σε ζώνες απίστευτης φτώχειας, στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Οι νέες τεχνολογίες στην ιδιοκτησία των πολυεθνικών δεν οδήγησαν στη μείωση των τιμών και στη βελτίωση των προϊόντων". (Ντοκουμέντα 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, σελ.15).

Αυτή την πραγματικότητα τη ζουν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στη χώρα, η αγροτιά, οι μικρομεσαίοι της πόλης. Γι' αυτή την εξέλιξη το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει από το καλοκαίρι του 1992 όταν στο Κοινοβούλιο, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΝ σε αγαστή σύμπνοια, ψήφιζαν μετά βαϊων και κλάδων την περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ. "Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αναβαθμίζεται η παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού κέντρου της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στη θεσμοθετημένη δυνατότητά του, να αναμειγνύεται στο οικονομικό, προστίθεται και η δυνατότητα να αναμειγνύεται και στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, και της λεγόμενης, εσωτερικής ασφάλειας" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ).

Αυτή η στρατηγικής σημασίας τοποθέτηση του ΚΚΕ, είναι το κριτήριο της πραγματικής διαχωριστικής γραμμής, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο κοινωνικό επίπεδο για την ελληνική κοινωνία. Αντικειμενικά, οι πολιτικές δυνάμεις που επέλεξαν τη θέση της συμφωνίας με την ένταξη στον δρόμο της καπιταλιστικής ενοποίησης και μιλάνε για πορεία ανάπτυξης (αλήθεια για ποιον; ) μέσα στην Ενωση, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφοροποιήσεις τους, έχουν κάνει στρατηγική επιλογή. Είναι υποχρεωμένες να προσαρμόζονται στα τεκταινόμενα μέσα στην Ενωση. Και όταν για παράδειγμα παρουσιάζουν την προοπτική φιλολαϊκής ανάπτυξης στο δρόμο του Μάαστριχτ, αξιοποιώντας δήθεν την ευκαιρία της αναθεώρησης της Συνθήκης, συγκαλύπτουν το γεγονός ότι: "Το ελληνικό κεφάλαιο έχει συνδεθεί πιο στενά με τα συμφέροντα του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου. Κυρίαρχη τάση του είναι η διασύνδεση μαζί του, η εξάρτηση και η προσαρμογή στους γενικότερους σχεδιασμούς" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ).

Μια ματιά στις πρόσφατες εξελίξεις πείθει εύκολα για του λόγου το αληθές. Η υπό τον Κ. Σημίτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πάλι με τη σύμπνοια της ΝΔ και του ΣΥΝ, έσπευσε να πρωτοστατήσει για την πολιτικοστρατιωτική επέμβαση στην Αλβανία, προβάλλοντας μάλιστα τα γενικότερα επεμβατικά της σχέδια στα Βαλκάνια προς δόξα των μεγαλοεπιχειρηματιών στην Ελλάδα που οραματίζονται πεδίον δόξης (κερδοφορίας), λαμπρόν στην περιοχή. Και αυτό ως χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ φυσικά. Οι 19 σφαίρες του διαβόητου "κοινωνικού διαλόγου", ο ίδιος ο "διάλογος", ευλογούνται σαν θέσφατα από τον ΣΕΒ και όλο το μαύρο μέτωπο της επονομαζόμενης "σύγκλισης", ανοίγοντας το δρόμο του παραδείσου για το κεφάλαιο, και της κόλασης για τις εξαθλιωμένες, καταπιεσμένες μάζες.

Πασχίζουν μέσα από την πορεία ενσωμάτωσης να αντιμετωπίσουν τις ανειρήνευτες ταξικές αντιθέσεις, η όξυνση των οποίων προκαλεί το δέος στους θιασώτες του καπιταλισμού. Το δέος αυτών που διαισθάνονται ότι γεννούν και αναπτύσσουν στους κόλπους της άγιας κοινωνίας τον νεκροθάφτη τους. Δεν πάει πολύς καιρός που η "Καθημερινή" προειδοποιούσε, εκτιμώντας τους πρόσφατους αγώνες (έχει την πείρα της παλιάς προστάτιδας - χρόνια στο κουρμπέτι - της άρχουσας τάξης), ότι το ΚΚΕ εισπράττει την ολοένα και αυξανόμενη δυσαρέσκεια από την πολιτική προσαρμογής στην ΕΕ και την ΟΝΕ, γιατί είναι το μόνο κόμμα που αντιτίθεται σ' αυτήν. Πρόσφατα η "Εξουσία", αν και πρωτόβγαλτη στο κόλπο, επαναλαμβάνει την προειδοποίηση.

Ολα αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία. Οταν από τη συνθήκη "Ανθρακα - Χάλυβα" το 1952 έμπαιναν τα θεμέλια της "Συνθήκης της Ρώμης" το 1957, το κεφάλαιο συνένωνε τις δυνάμεις του για να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό στην Ευρώπη, πρωτίστως, με το αντίπαλο σύστημα το σοσιαλισμό, με το ανερχόμενο εργατικό κίνημα στις χώρες της Ευρώπης αλλά και με τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Η σύγχρονη φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, επιτάσσει τη στρατηγική του Μάαστριχτ για την απρόσκοπτη εντεινόμενη εκμεταλλευτική του δράση, την ενίσχυση της εξουσίας του και την εξαφάνιση αν είναι δυνατόν του εργατικού κινήματος, προκειμένου να αποφύγει την αμφισβήτηση και την ανατροπή του, από την οξύτητα των αντιθέσεων, την αθεράπευτη κρίση του και την ολοένα αυξανόμενη μετατροπή της δυσαρέσκειας των μαζών σε συνειδητή ταξική πάλη. Μόνο που αυτή η πορεία αργά ή γρήγορα θα ανοίξει το μέλλον της εργατικής τάξης για την πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία της τελειότητας, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ αναθεωρημένη ή όχι, όποιο λίφτινγκ και αν κάνει, δε θα βρει πέπλο για να καλύψει την κολασμένη μορφή της. Η Ελλάδα έξω από την πορεία της καπιταλιστικής ενοποίησης, πορεία που η ίδια η ανάπτυξη της ταξικής πάλης για την ανατροπή της πολιτικής των πολυεθνικών και η σύγκρουση και ρήξη με την εξουσία τους, θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη, θα αναπτύσσεται ολόπλευρα προς όφελος του αφέντη λαού της. Το Μέτωπο των καταπιεσμένων μαζών είναι ο πιο ικανός μοχλός της κίνησής τους προς τα μπρος, ο δικός τους μονόδρομος.

Σ. Κ.

Οι περιπέτειες από μια "ιδέα" σαράντα εφτά ετών

Οι σημαντικότεροι σταθμοί στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης από τις 9 Μάη 1950 μέχρι σήμερα

Σε κάθε στάδιο, σε κάθε βήμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποτυπώνονται τα συμφέροντα, οι επιδιώξεις και οι στρατηγικοί σχεδιασμοί των δυνάμεων του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών επιχειρήσεων στις κάθε φορά διαμορφωνόμενες ιστορικές συνθήκες, από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα. Με αφορμή λοιπόν τα "γενέθλια" της ιδέας της "Ευρωπαϊκής Ενωσης", θα αναφερθούμε στους σταθμούς αυτής της πορείας.

Στις 9 Μάη 1950 ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν διαβάζει στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση τη Διακήρυξη για τη "γαλλογερμανική συμφιλίωση και την Ευρωπαϊκή Ενωση".

Η άρχουσα τάξη των χωρών που συμμετείχαν στον πόλεμο και υποχρεώθηκαν να αντιταχθούν στο φασιστικό άξονα από την επόμενη κιόλας μέρα της λήξης του πολέμου έβαζε μπροστά τη συνεργασία "νικητών" και "ηττημένων" κατά του κοινού εχθρού, που δεν έπαψε να είναι η Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλιστικό σύστημα, που δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Η διακήρυξη του Ρ. Σουμάν, την επέτειο της οποίας "γιορτάζει" αύριο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναφέρει λοιπόν: "Η Ευρώπη πρέπει να οργανωθεί σε ομοσπονδιακή βάση. Μια γαλλογερμανική ένωση είναι ουσιώδης (...), η καθιέρωση κοινών βάσεων οικονομικής ανάπτυξης πρέπει να αποτελέσει την πρώτη φάση (...). Η γαλλική κυβέρνηση προτείνει να τεθεί το σύνολο της γαλλογερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα υπό την αιγίδα μιας νέας Υψηλής Αρχής, που θα είναι ανοιχτή στη συμμετοχή των άλλων χωρών της Ευρώπης". Αυτά γράφει το "πιστοποιητικό γέννησης" της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο πρόσκοπος όμως αυτής της ιδέας Ζαν Μονέ από το 1947 στήριζε τις ελπίδες για την επιτυχία του εγχειρήματος στην αμερικανική κηδεμονία και έγραφε ότι η "εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν σήμαινε ότι οι ΗΠΑ θα εμπόδιζαν την Ευρώπη να γίνει μια ζώνη ύφεσης στο έλεος του κομμουνισμού"!

Με αυτές, λοιπόν, τις προδιαγραφές σχεδιάστηκε η "Ευρώπη", όπως θέλουν να τη γιορτάσουν σήμερα οι ιθύνοντες των Βρυξελλών.

Τα πρώτα βήματα
  • Η πρώτη και ιδρυτική Διακυβερνητική Διάσκεψη έγινε στο διάστημα από το Μάη του 1950 ως τον Απρίλη του 1951.Συμμετείχαν Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Η Διάσκεψη κατέληξε στη Συνθήκη του Παρισιού, που έθετε την Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) υπό τον έλεγχο μιας ανώτατης αρχής, η οποία λογοδοτούσε σε μια Συνέλευση.
  • Η δεύτερη Διακυβερνητική Διάσκεψη άρχισε τον Απρίλη του 1955 στη Μεσσίνα της Ιταλίας.Συμμετείχαν οι ίδιες χώρες. Κατέληξε στη Συνθήκη της Ρώμης, που υπογράφηκε το Μάρτη του 1957,με την οποία εγκαθιδρύονταν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EURATOM). Αυτή η διάσκεψη θα μπορούσε να θεωρηθεί καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη της ενοποίησης, αφού μετά την εμπέδωση της συνεργασίας μεταξύ των "έξι" στον οικονομικό τομέα αποφασίστηκε να προωθηθεί και η πολιτική συνεργασία, ενώ άνοιξαν και οι πόρτες για την ένταξη νέων μελών. Στα τριάντα χρόνια που μεσολάβησαν ως την επόμενη Διακυβερνητική Διάσκεψη, η Ευρώπη πέρασε από την εποχή του "Ψυχρού Πολέμου" στην πολιτική της "προσέγγισης", υπακούοντας στα κελεύσματα των ΗΠΑ που υποχρεώθηκαν να αναδιαμορφώσουν την πολιτική τους απέναντι στη Σοβιετική Ενωση. Στο διάστημα αυτό η ΕΟΚ συνεχίζει να έχει κυρίως οικονομικά χαρακτηριστικά. Ομως ποιος είπε ότι η οικονομία δεν είναι πολιτική και μάλιστα πολύ σκληρή; Οσον αφορά στις εσωτερικές ανακατατάξεις, η πιο σπουδαία είναι η ένταξη της Βρετανίας, που μέχρι εκείνη την περίοδο έμενε εκτός της ΕΟΚ, αναλαμβάνοντας να πρακτορεύει εργολαβικά τα συμφέροντα των Αμερικανών στην Ευρώπη. Αυτή η προσχώρηση μπορεί να θεωρηθεί και σαν "πράσινο φως" των ΗΠΑ για την πολιτικοοικονομική ολοκλήρωση της ΕΟΚ.
Η ένταξη της Ελλάδας
  • Η τρίτη Διακυβερνητική Διάσκεψη έγινε το 1985. Προστέθηκαν ακόμη εκτός από το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Η Διάσκεψη αυτή κατέληξε στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη,με την οποία τα κράτη - μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση να ολοκληρώσουν την εσωτερική αγορά μέχρι το 1992. Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ αποτελεί ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της "πολιτικοποίησης" της Κοινότητας. Η ένταξη της χώρας μας, το 1980, έγινε για καθαρά πολιτικούς λόγους, αφού για οικονομικούς δείκτες, ούτε λόγος. Η γεωπολιτική θέση, στο μαλακό υπογάστριο των Βαλκανίων, στη γειτονιά της Μέσης Ανατολής, στην περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου, καθώς και η θέση της στο ΝΑΤΟ ήταν τα "πλεονεκτήματα".
  • Η τέταρτη Διακυβερνητική Διάσκεψη άρχισε το Δεκέμβρη του 1990 και τελείωσε το Δεκέμβρη του 1991. Σ' αυτήν πήραν μέρος ακόμη η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η Διάσκεψη αυτή κατέληξε με τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση,που έγινε περισσότερο γνωστή ως Συνθήκη του Μάαστριχτ.Το κυριότερο στοιχείο αυτής της Συνθήκης ήταν η πορεία προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, ενώ δίνεται και το πρόπλασμα της πολιτικής ενοποίησης.
Μετά το Μάαστριχτ

Αυτή η Διάσκεψη έγινε ακριβώς για να προσδιορίσει τη θέση και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης πλέον στα νέα δεδομένα που προέκυψαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Για πρώτη φορά η πολιτική ολοκλήρωση αναβαθμίζεται και μέσα σ' αυτήν η Γερμανία αποκτά ηγεμονικό ρόλο. Η Γιουγκοσλαβία είναι το πρώτο "θύμα" αυτής της νέας κατάστασης, ακολουθούν και άλλοι.

  • Η Διακυβερνητική Διάσκεψη, που συνεχίζεται και αναμένεται να τελειώσει τον Ιούνιο στο Αμστερνταμ, είναι η πέμπτη στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα πάρουν μέρος και η Αυστρία, η Σουηδία και η Φινλανδία. Η εθνική κυριαρχία στο απόσπασμα, η κοινωνία σε "σιωπητήριο", οι εργαζόμενοι στην προκρούστεια κλίνη της "Λευκής Βίβλου", δημιουργείται η "γερμανική" Ευρώπη.
Τι γιορτάζουμε στις 9 Μάη;

Η προσπάθεια παραχάραξης και "αναθεώρησης" της Ιστορίας με την καθιέρωση της αυριανής επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης σαν "Μέρας της Ευρώπης"

Ποια επέτειο γιορτάζουμε στις 9 Μάη; Πριν από πέντε χρόνια, το ερώτημα θα κρινόταν αφελές, αφού για τους λαούς της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου η μέρα αυτή συμβόλιζε τη νίκη κατά του φασισμού και το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 9 Μάη 1945, ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στο Ράιχσταγκ και τα υπολείμματα του άλλοτε ανίκητου ναζιστικού στρατού παραδίδονται. Από τότε, την ίδια μέρα, πάντα οι λαοί της Ευρώπης γιόρταζαν, όχι μόνο την απαλλαγή από τον εφιάλτη της φασιστικής βαρβαρότητας, αλλά και για τα οράματα που συνόδευαν το τέλος του πολέμου, για έναν κόσμο με ειρήνη, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη.

Ξαφνικά, όμως, πριν λίγα χρόνια, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή "ανακάλυψε" ότι η 9η Μάη είναι η "Ημέρα της Ευρώπης" και σαν τέτοια θέλει να την καθιερώσει. Γιατί, λένε, στις 9 Μάη 1950, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ρομπέρ Σουμάν έκανε τη διακήρυξη για τη δημιουργία μιας "ευρωπαϊκής ομοσπονδίας".Το ότι πέρασαν πάνω από 40 χρόνια για να ανασυρθεί από τη λήθη της ιστορίας ένα τέτοιο γεγονός και να θεωρηθεί γενέθλιο μιας τέτοιας επετείου αποδεικνύει τη σκοπιμότητα. Η επιχείρηση "αναθεώρηση της Ιστορίας", δηλαδή ο βιασμός της ιστορικής μνήμης των λαών είναι σε πλήρη εξέλιξη, με στόχο τη δικαιολόγηση του δόγματος για την οριστική και τελεσίδικη επικράτηση του καπιταλισμού, κάτι που μερικοί ονόμασαν και "τέλος της Ιστορίας".

Βεβαίως, δεν είναι τυχαίο ότι οι φωνές για να "ξαναγραφεί η Ιστορία" υψώθηκαν με ιδιαίτερη ένταση μετά το 1990, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι "Δυτικοί" ποτέ δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν με αυτό που έχει καταγραφεί στη συνείδηση και τη μνήμη όλου του κόσμου, δηλαδή ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε η Σοβιετική Ενωση για την τελική έκβαση του πολέμου, προσφέροντας πάνω από είκοσι εκατομμύρια ζωές. Και ακόμη δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν, με τη μεταπολεμική γεωπολιτική πραγματικότητα, τη συγκρότηση του σοσιαλιστικού συστήματος στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη, αλλά και την καθολικότητα του αιτήματος, για κοινωνική δικαιοσύνη, που έμεινε ανεκπλήρωτο και πάντα ζωντανό και επίκαιρο.

Πρέπει να θυμηθούμε ακόμη ότι οι αρχιτέκτονες της "ευρωπαϊκής ενοποίησης" δεν έκρυβαν ότι η γενεσιουργός ιδέα ήταν η αντιμετώπιση του "κοινού εχθρού", του σοσιαλιστικού συστήματος. Για το σκοπό αυτό "νικητές" και"ηττημένοι" του Πολέμου βρέθηκαν στο κοινό χαράκωμα. Αυτόν ακριβώς το συνασπισμό σηματοδοτεί η 9η Μάη 1950. Εξάλλου ο ίδιος ο Ρ. Σουμάν στη διακήρυξή του εκείνη την ημέρα ευαγγελίστηκε τη "γαλλογερμανική συμφιλίωση και την Ευρωπαϊκή Ενωση".

Ετσι, λοιπόν, φτάνουμε σήμερα στην προκλητική προσπάθεια για την "αποενοχοποίηση" της Γερμανίας σχετικά με τα εγκλήματα που διέπραξε στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, καθηγητές πανεπιστημίων από τη Γερμανία και άλλες χώρες. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι πριν δύο χρόνια, το 1995, στη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τη Νίκη κατά του Φασισμού το ζήτημα που κυριάρχησε στις επίσημες συζητήσεις, ημερίδες και συνέδρια ήταν το τι σημαίνει για τη Γερμανία η 9η Μάη 1945: Απελευθέρωση ή κατοχή;

Τώρα, βέβαια, οι "σύμμαχοι" επιφυλάσσουν στη Γερμανία μια ηγετική θέση στις παγκόσμιες εξελίξεις, αναγνωρίζοντάς της την πρωτοκαθεδρία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξηγείται, λοιπόν, και η ανοχή τους στην προσπάθεια για "αποενοχοποίηση".

Αυτούς τους στόχους, λοιπόν, εξυπηρετεί η προσπάθεια για την καθιέρωση της αυριανής μέρας σαν "Ημέρας της Ευρώπης", της "δικής τους" Ευρώπης, της Ευρώπης των πολυεθνικών, της "νέας τάξης", των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Μιας "Ευρώπης" που απαιτεί από τους λαούς όχι μόνο το "κοινωνικό σιωπητήριο" αλλά και την απώλεια της ιστορικής τους μνήμης. Αυτής της μνήμης που ακόμη ζωντανή και όρθια αναγνωρίζει ότι η 9η Μάη είναι η μέρα της αντιφασιστικής νίκης, της μεγάλης συμβολής της Σοβιετικής Ενωσης στην πορεία της ανθρωπότητας, των ανεκπλήρωτων πόθων και των οραμάτων.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Φιέστες προπαγάνδισης του Μάαστριχτ

Προκλητική φιέστα προπαγάνδισης της Ευρωπαϊκής Ενωσης των πολυεθνικών και του Μάαστριχτ οργανώνει σήμερα και αύριο η κυβέρνηση, αξιοποιώντας την επίσκεψη Σαντέρ στην Ελλάδα και χρησιμοποιώντας την Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής ως όργανο εξυπηρέτησης των πολιτικών της σκοπιμοτήτων και ως κομματικό της φέουδο. Αρωγούς βέβαια σ' αυτήν της την προσπάθεια έχει - και μάλιστα ένθερμους - τα κόμματα του μααστριχτικού τόξου (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ΣΥΝ), τα οποία όχι μόνο συμφωνούν σε μια τέτοια αξιοποίηση της προαναφερόμενης επιτροπής της Βουλής αλλά και υπερθεματίζουν. Ετσι σήμερα το πρωί στην Αίθουσα Γερουσίας του Κοινοβουλίου η Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων διοργανώνει εκδήλωση (είναι η κομψή απόδοση του όρου φιέστα) με θέμα: "Δημόσιος διάλογος για το μέλλον της Ευρώπης".

Η... εκδήλωση θα ολοκληρωθεί αύριο Παρασκευή οπότε - όπως αναφέρεται στο σχετικό πρόγραμμα - θα γίνει πανηγυρική τελετή λήξης της στην Παλιά Βουλή με ομιλητές τον Κ. Σημίτη και τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζακ Σαντέρ.

Στην προαναφερόμενη φιέστα και στην προκλητική μετατροπή της Επιτροπής της Βουλής σε όργανο προπαγάνδισης της πολιτικής της κυβέρνησης και του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών είχε διαφωνήσει κάθετα το ΚΚΕ.

Η Επιτροπή Δημοψηφίσματος

"Θεωρούμε ότι οι εκδηλώσεις τέτοιου χαρακτήρα προκαλούν τη νοημοσύνη των σκεπτόμενων πολιτών, οι οποίοι άλλωστε έχουν πλούσια πείρα και γνώση των δραματικών συνεπειών από την ασκούμενη πολιτική στα πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των παραγώγων της", αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Επιτροπή Δημοψηφίσματος για το Μάαστριχτ.

Στην ανακοίνωση τονίζεται:

"Με τον ελληνικό λαό να παραμένει απληροφόρητος για το πραγματικό περιεχόμενο της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της επικείμενης αναθεώρησής της, αλλά και με περιφρονημένο το στοιχειώδες δικαίωμά του να εκφράσει γνώμη για ένα τόσο εθνικά κρίσιμο ζήτημα, η κυβέρνηση, με τη συνδρομή του προέδρου της Κομισιόν Ζακ Σαντέρ, οργανώνει από σήμερα Πέμπτη διήμερη φιέστα προπαγάνδισης του μααστριχτικού ευρωπαϊκού περιβάλλοντος.

Πιστεύουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση αντί να οργανώνει φιέστες εξωραϊσμού και διαφήμισης μιας πολιτικής, που προσβάλλει ευθέως τα πραγματικά εθνικά και λαϊκά συμφέροντα, οφείλει να σεβαστεί επιτέλους την εύλογη πανδημοκρατική αξίωση για την πραγματοποίηση αμέσως εθνικού δημοψηφίσματος".

ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Φιέστες προπαγάνδισης του Μάαστριχτ

Προκλητική φιέστα προπαγάνδισης της Ευρωπαϊκής Ενωσης των πολυεθνικών και του Μάαστριχτ οργανώνει σήμερα και αύριο η κυβέρνηση, αξιοποιώντας την επίσκεψη Σαντέρ στην Ελλάδα και χρησιμοποιώντας την Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής ως όργανο εξυπηρέτησης των πολιτικών της σκοπιμοτήτων και ως κομματικό της φέουδο. Αρωγούς βέβαια σ' αυτήν της την προσπάθεια έχει - και μάλιστα ένθερμους - τα κόμματα του μααστριχτικού τόξου (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ΣΥΝ), τα οποία όχι μόνο συμφωνούν σε μια τέτοια αξιοποίηση της προαναφερόμενης επιτροπής της Βουλής αλλά και υπερθεματίζουν. Ετσι σήμερα το πρωί στην Αίθουσα Γερουσίας του Κοινοβουλίου η Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων διοργανώνει εκδήλωση (είναι η κομψή απόδοση του όρου φιέστα) με θέμα: "Δημόσιος διάλογος για το μέλλον της Ευρώπης".

Η... εκδήλωση θα ολοκληρωθεί αύριο Παρασκευή οπότε - όπως αναφέρεται στο σχετικό πρόγραμμα - θα γίνει πανηγυρική τελετή λήξης της στην Παλιά Βουλή με ομιλητές τον Κ. Σημίτη και τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζακ Σαντέρ.

Στην προαναφερόμενη φιέστα και στην προκλητική μετατροπή της Επιτροπής της Βουλής σε όργανο προπαγάνδισης της πολιτικής της κυβέρνησης και του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών είχε διαφωνήσει κάθετα το ΚΚΕ.

Η Επιτροπή Δημοψηφίσματος

"Θεωρούμε ότι οι εκδηλώσεις τέτοιου χαρακτήρα προκαλούν τη νοημοσύνη των σκεπτόμενων πολιτών, οι οποίοι άλλωστε έχουν πλούσια πείρα και γνώση των δραματικών συνεπειών από την ασκούμενη πολιτική στα πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των παραγώγων της", αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Επιτροπή Δημοψηφίσματος για το Μάαστριχτ.

Στην ανακοίνωση τονίζεται:

"Με τον ελληνικό λαό να παραμένει απληροφόρητος για το πραγματικό περιεχόμενο της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της επικείμενης αναθεώρησής της, αλλά και με περιφρονημένο το στοιχειώδες δικαίωμά του να εκφράσει γνώμη για ένα τόσο εθνικά κρίσιμο ζήτημα, η κυβέρνηση, με τη συνδρομή του προέδρου της Κομισιόν Ζακ Σαντέρ, οργανώνει από σήμερα Πέμπτη διήμερη φιέστα προπαγάνδισης του μααστριχτικού ευρωπαϊκού περιβάλλοντος.

Πιστεύουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση αντί να οργανώνει φιέστες εξωραϊσμού και διαφήμισης μιας πολιτικής, που προσβάλλει ευθέως τα πραγματικά εθνικά και λαϊκά συμφέροντα, οφείλει να σεβαστεί επιτέλους την εύλογη πανδημοκρατική αξίωση για την πραγματοποίηση αμέσως εθνικού δημοψηφίσματος".



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ