Από τότε πέρασαν 20 χρόνια. Τώρα, πλέον, εκείνα τα σχέδια περί αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού έχουν πάρει χαρακτήρα επίσημων πολιτικών, με στόχο την καθολική καπιταλιστική ανασυγκρότηση. Οσο για τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και συμφωνίες (NAFTA, ΕΕ, "μπλοκ" της Απω Ανατολής, ΓΚΑΤΤ, ΟΝΕ), καθιστούν επιτακτική την ανάγκη του κεφαλαίου για πολιτική κατοχύρωση της υπερεθνικής του εξουσίας, μέσα από υπερεθνικά κέντρα λήψης και επιβολής αποφάσεων. Τα τελευταία έχουν καθήκον να ελέγχουν την αντίφαση ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και την υπερπαραγωγή κοινωνικού πλούτου, από τη μια μεριά, και την ιδιοποίηση από τις πολυεθνικές αυτού του πλούτου, από την άλλη. Εχουν, δηλαδή, την υποχρέωση να καθορίζουν και να προχωρούν σε εκείνες τις πολιτικές που θα αποτρέπουν τους λαούς - που αποτελούν τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου και, ταυτόχρονα, τα θύματα της καπιταλιστικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της εργασίας τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη - από το να διεκδικούν τα κλεμμένα και το δίκιο τους.

***

Η παραπάνω "ανακάλυψη", μετά τις εκλογές στη Βρετανία και κυρίως τη Γαλλία, πήρε χαρακτήρα θέσφατου. Μέχρι, μάλιστα, του σημείου, στη χώρα μας, το βαρύ πυροβολικό της "κεντροαριστερής" παραπλάνησης να διαλαλεί - πριν ακόμα αρχίσει να τα μαζεύει όπως, όπως - ότι οι γαλλικές εκλογές επέφεραν "αριστερή γροθιά" στο Μάαστριχτ, με τον ίδιο τον πρωθυπουργό να δηλώνει από τη Σουηδία ότι η Διακυβερνητική του Αμστερνταμ πρέπει να διασφαλίσει τη "σοσιαλιστική προοπτική και τις σοσιαλιστικές αξίες"!

Εχει, συνεπώς, αξία, πριν καταπιαστούμε με τα δικά μας, να εξετάσουμε αν αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη της "Κεντροαριστεράς", συνιστά αλλαγή ή εναλλαγή των διαχειριστών της συντήρησης και της κεφαλαιοκρατικής αδηφαγίας.

***

Μήπως, όμως, είναι μόνο οι Γάλλοι αναλυτές, που διαβάζουν με τον εν λόγω τρόπο το εκεί εκλογικό αποτέλεσμα; Λάθος. Ο Κάρστεν Φόικτ,σκιώδης υπουργός Εξωτερικών του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και ιδεολογικά συγγενής του Ζοσπέν (άρα, κάτι περισσότερο ξέρει), μη μπορώντας να αντέξει τη φιλολογία περί "ήττας" του Γάλλου Προέδρου Σιράκ, λόγω της νίκης Ζοσπέν, προέβη στην ακόλουθη εκτίμηση: "Ο Σιράκ έκανε τις εκλογές, γιατί ήθελε διασφάλιση της φιλοευρωπαϊκής πολιτικής του. Την πέτυχε"! Δήλωση, που θυμίζει την αντίστοιχη εκτίμηση του "Τάιμ" για τις βρετανικές εκλογές, σύμφωνα με την οποία, είτε με πρωθυπουργό τον Μπλερ, είτε με τον Μέιτζορ, ένας είναι ο σίγουρος νικητής: Η Θάτσερ...

Οσο για τον Γάλλο επίτροπο, Ιβ Τόμπι Ντε Σιλγκί,αυτός είναι απόλυτα ήσυχος για το ότι η πολιτική των Γάλλων Σοσιαλιστών δε θα λοξοδρομήσει από το "μονόδρομο", αφού, όπως τονίζει, "δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από το να μπουν τα δημοσιονομικά σε υγιή δρόμο".Αλλωστε, αυτοπροσώπως, ο Ντελόρ,προς αποκατάσταση των εντυπώσεων, ξεκαθάρισε μετά τη νίκη των Σοσιαλιστών στη Γαλλία: "Αποφάσισα μετά από μακρά συζήτηση με τον Ζοσπέν να εμφανιστώ ως εγγυητής της ευρωπαϊκής του πολιτικής". Και όταν "εγγυάται" ο αρχιτέκτονας του Μάαστριχτ και της "Λευκής Βίβλου", όλοι αντιλαμβάνονται τι εγγυάται...

Ολα τα παραπάνω, που, την προπερασμένη βδομάδα, συνιστούσαν ενδείξεις, την τρέχουσα βδομάδα μετατράπηκαν σε αποδείξεις. Την τρέχουσα βδομάδα, όπου, μετά τη συνάντηση με τον Ζοσπέν στο Παρίσι, ο πρόεδρος της Κομισιόν δήλωνε ότι "όλα τα στοιχεία βρίσκονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να προωθηθούν" και πως "έχει την πεποίθηση" ότι θα συναφθεί σύμφωνο νομισματικής σταθερότητας κατά τη Σύνοδο Κορυφής στο Αμστερνταμ. Οσο για τη νέα γαλλική κυβέρνηση, είναι υπέρ του ενιαίου νομίσματος, θα σεβαστεί τα κριτήρια σύγκλισης και το χρονοδιάγραμμα και δε ζητά επαναδιαπραγμάτευση του συμφώνου οικονομικής σταθερότητας, που αποφασίστηκε τον περασμένο Δεκέμβρη στη Σύνοδο Κορυφής του Δουβλίνου, σύμφωνα με διευκρινίσεις, τις οποίες παρέσχε, αυτοπροσώπως, ο νέος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί...

***

Δεν πρόλαβε να ξεκαθαρίσει τη "γραμμή" η "Καθημερινή" και οι μεταλλαγμένοι σοσιαλδημοκράτες έκοψαν το εφάπαξ και ψήφισαν τη Σένγκεν, στην Ελλάδα, ενώ στην Ιταλία άρχισαν τα επίσημα "μαθήματα", διά στόματος του νούμερο "2" στην ηγεσία του ΔΚΑ, για το πώς πρέπει οι Ιταλοί εργαζόμενοι να περάσουν από την έννοια της απασχόλησης στην αντίληψη της "απασχολησιμότητας". Ορος γνωστός και από τις συστάσεις του Ελληνα πρωθυπουργού...

***

Αυτό το μήνυμα δεν μπορεί να παραχαραχτεί, παρά το γεγονός ότι σε αυτή τη φάση κάποιοι προσπαθούν να το αποσιωπήσουν διά της απόκρυψης της άλλης μεγάλης αλήθειας. Οτι, δηλαδή, "άλλαξε ο Μανωλιός...". Ωστόσο, το αν ο Μπλερ θυμίζει την Θάτσερ, αλλά κυβερνά, το αν ο Σημίτης έχει φτιάξει αρχείο με συγχαρητήρια που του απευθύνει ο Μητσοτάκης και ο Μάνος, αλλά κυβερνά, το αν ο Ζοσπέν τάχθηκε παρά τω πλευρώ του Σιράκ, όταν το 1995 η Γαλλία "φλεγόταν" κατά του Μάαστριχτ, αλλά κυβερνά, δε σημαίνει ότι η πολιτική τους δεν έχει καταδικαστεί στη συνείδηση ευρύτατων στρωμάτων των λαών της Ευρώπης.

***

Ομως, οι άνθρωποι της δουλιάς και του μόχθου δε βολεύονται ούτε στη φυλακή του μάρκου ούτε στη φυλακή του ΕΥΡΩ. Και αυτό το γνωρίζουν, τόσο οι νεοφιλελεύθεροι, όσο και οι σοσιαλδημοκράτες. Οι λαοί ζητούν και προσδοκούν μια άλλη πολιτική. Γι' αυτό οι υπηρέτες του Μάαστριχτ δεν τολμούν ούτε για ένα 24ωρο να "παίζουν" με τη φαιδρή προπαγάνδα περί "αριστερού" Μάαστριχτ, διότι έτσι, αναπόφευκτα, αναπτερώνουν και διογκώνουν αυτές τις λαϊκές προσδοκίες, με σοβαρό κίνδυνο, όταν τις προδώσουν, να θερίσουν τις θύελλες που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Αντίθετα, οι λαοί πρέπει να ζήσουν με το Μάαστριχτ κολλημένο στον κρόταφο. Γι' αυτό η κυβέρνηση Σημίτη, η κυβέρνηση που μέσω του υπουργού Εθνικής Οικονομίας καλούσε από τον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" τους εργαζόμενους"να κόψουν το λαιμό τους" αν δεν τα βγάζουν πέρα και μέσω του πρωθυπουργού διατυμπανίζει ότι οι κοινωνικές δαπάνες είναι "πεταμένα λεφτά", ξεκαθάρισε ότι η οικονομική της πολιτική δεν αλλάζει, αφού ακόμα κι αν όλοι πάψουν να πιστεύουν στο Μάαστριχτ, εκείνη θα το εφαρμόσει απαρέγκλιτα!

***

Είμαστε σύμφωνοι. Αυτός ο "διάλογος" θα υπάρξει. Μόνο, που θα γίνει στους δρόμους του αγώνα και μπροστά στα μάτια του λαού. Εκεί, που το ΚΚΕ, μαζί με τους εργαζόμενους, θα αποδεικνύουν ότι τα "μπλόκα" της ταξικής πάλης, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, βρίσκονται αντιμέτωπα με όλες τις εκδοχές της "αριστεροδέξιας" αναλγησίας.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ