Εχει αποκτήσει τη δύναμη λαϊκής συνήθειας, όταν οι κυβερνητικοί παράγοντες να λένε ότι θα γίνει αυτό, τότε να περιμένουμε το ακριβώς αντίθετο. Αυτό συμβαίνει σήμερα και με τον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν πρόκειται να παρθούν νέα μέτρα, ισχυρίστηκε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γ. Παπαντωνίου, μετά την, υπό τον πρωθυπουργό, συνάντηση του οικονομικού επιτελείου. Ομως, πριν αλέκτωρ λαλείσαι τρεις, η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέα σκανδαλώδη ρύθμιση των χρεών προς το δημόσιο, με το σχέδιο νόμου για το νέο ποινολόγιο, που παρουσίασε την προηγούμενη Δευτέρα ο υφυπουργός Οικονομικών. Παράλληλα, στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, επεξεργάζονται σενάρια επί σεναρίων με θέμα το δραστικό περιορισμό των κοινωνικών εκείνων δαπανών που αφορούν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των δημοσίων υπαλλήλων, τις επιχορηγήσεις, την ενίσχυση των φορέων κοινωνικής ασφάλισης κλπ. Οπως αναφέρουν παράγοντες του ΓΛΚ το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι το ακόλουθο:

Είτε θα πρέπει να προχωρήσουν σε νέες δραστικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών, για να επιτύχουν τους στόχους του κρατικού προϋπολογισμού, είτε να αφήσουν τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς παρεμβάσεις, οπότε στην περίπτωση αυτή, οι ίδιοι θεωρούν σίγουρο ότι ο προϋπολογισμός θα τεθεί εκτός τροχιάς.Για να ξεκαθαρίσουμε βέβαια τα πράγματα, τέτοιο δίλημμα δεν τίθεται. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει επιδείξει τέτοια δουλική συμπεριφορά, απέναντι στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ώστε τους είναι αδιανόητο ακόμα και να σκεφτούν να εφαρμόσουν με μια σχετική ελαστικότητα, έναν κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως ο περισσότερο αντιλαϊκός της τελευταίας εικοσαετίας. Τους είναι αδιανόητο να σκεφτούν ότι στο τέλος του 1997 το δημοσιονομικό έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης θα είναι κατά κάτι περισσότερο από το 4,2% που είναι ο στόχος του προγράμματος "σύγκλισης". Αν συμβεί το μοιραίο, τότε με τι μούτρα ο Σημίτης, ο Παπαντωνίου και οι άλλοι ομόσταβλοι θα αντικρίσουν τον Σαντέρ, τον Κολ, τον Ζοσπέν και τους υπόλοιπους εκλεκτούς εκπροσώπους του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ. Καλύτερα να ανοίξει η γη και να τους καταπιεί, παρά να μην πετύχουν ακριβώς το στόχο του δημοσιονομικού ελλείμματος.

Θα πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνουμε ότι τα τελευταία χρόνια, οι λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες των κρατικών προϋπολογισμών έχουν συμπιεστεί ασφυκτικά.

Οι επιχορηγήσεις για παράδειγμα προς το ΙΚΑ από 4,85% των συνολικών κρατικών δαπανών το 1988, το 1997 μειώθηκαν στο 1,54%! Από 137 δισ. δραχμές(σε σύνολο δαπανών 2,8 τρισ.) το 1988, το 1997 προβλέπεται να χορηγηθούν 230 δισ. δραχμές, όταν οι συνολικές δαπάνες ανέρχονται σε 14,85 τρισ. δραχμές. Μέσα σε μία δεκαετία οι επιχορηγήσεις προς τον μεγαλύτερο ασφαλιστικό οργανισμό της χώρας μειώθηκαν περισσότερο από τρεις φορές.

Η εξέλιξη αυτή συνδέεται με την προσπάθεια αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης σε βάρος των εργαζομένων στρωμάτων και των κατακτήσεών τους, σε συνδυασμό βέβαια με την τεραστίων διαστάσεων επιχειρούμενη αναδιανομή του εισοδήματος από τους εργαζόμενους προς τις διάφορες μερίδες του κεφαλαίου. Και όπως είναι γνωστό το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, είναι ο κατ' εξοχήν θεσμός, μέσω του οποίου συντελείται η αναδιανομή του εισοδήματος.

Στο σκέλος των εσόδων, αναγνωρίζεται και επίσημα σήμερα από τους κυβερνητικούς παράγοντες ότι θα υπάρξει υστέρηση. Αν αυτό θεωρείται πλέον σίγουρο, το ερώτημα που τους απασχολεί είναι πόση τελικά θα είναι η υστέρηση που θα παρουσιάσουν τα έσοδα. Θα είναι 150 δισ. δραχμές που αναφέρουν επίσημα οι Παπαντωνίου και Δρυς ή πάνω από 200 δισ. δραχμές, όπως υποστηρίζουν οι παράγοντες του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους; Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι υστέρηση εσόδων 150 και 200 δισ. δραχμές σε ένα προϋπολογισμό που προβλέπει είσπραξη εσόδων 9,53 τρισ. δραχμές, δεν είναι παρά ψύλλοι στα άχυρα. Το πρόβλημα επομένως, αν υπάρχει, θα είναι πολύ σοβαρότερο. Και η πρεμούρα του υπουργείου Οικονομικών να προχωρήσει στη σκανδαλώδη ρύθμιση χρεών που ανακοίνωσε την προηγούμενη Δευτέρα μέσω των διατάξεων του νέου "ποινολογίου", με την ελπίδα ότι κάτι θα εισπράξουν από τους... δύστροπους χρεοοφειλέτες - μεγαλοεπιχειρηματίες, μάλλον συνηγορεί υπέρ της δεύτερης άποψης. Τελικά το υπουργείο Οικονομικών καταφεύγει για μία ακόμη φορά στην πεπατημένη των ρυθμίσεων, για να ενισχύσει τα κρατικά έσοδα, μίας και οι δηλώσεις ότι θα πληρώσουν "οι έχοντες και κατέχοντες" αποδείχτηκαν τελικά δημαγωγικές κορόνες. Στο μεν Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, - τον οποίο ιδιωτικοποίησαν - δεν έχει επιλεγεί ακόμα η ιδιωτική εταιρία η οποία θα πρέπει να επεξεργαστεί τα στοιχεία των δηλώσεων. Σιγή επικρατεί επίσης και με τη φορολόγηση των κερδοσκοπικών παραγώγων χρηματοοικονομικών προϊόντων. Το τελευταίο στοιχείο που είδε το φως της δημοσιότητας για την υπόθεση αυτή, ήταν η εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών, στην οποία ανέφεραν ότι επειδή οι υπηρεσίες του υπουργείου δεν είχαν ακόμη... προετοιμαστεί καταλλήλως, για το λόγο αυτό μετέθεσαν την ημερομηνία κατάθεσης των σχετικών πινάκων, που θα πρέπει να συμπληρώσουν οι τράπεζες, από το α' τρίμηνο του 1997 στο β' τρίμηνο του χρόνου.

Οπως και οι ίδιοι αναγνωρίζουν, η φοροδιαφυγή συνεχίζει να κινείται σε υψηλά επίπεδα, κάτι που προκύπτει και από τη χαμηλή πορεία αύξησης των εσόδων από ΦΠΑ. Ο ΦΠΑ είναι σήμερα ο φόρος με το μεγαλύτερο ειδικό βάρος στα συνολικά φορολογικά έσοδα - αναμένουν να εισπράξουν περισσότερα από 2,5 τρισ. το 1997 - και η πορεία του είναι το ασφαλέστερο βαρόμετρο, προκειμένου να εξαχθούν συμπεράσματα για τη φοροδιαφυγή.

Η δυσοίωνη αυτή κατάσταση στο σκέλος των εσόδων θα ήταν κατά πολύ αρνητικότερη, αν το υπουργείο Οικονομικών δεν εισέπραττε μόνο από τον ΟΤΕ 285 δισ. δραχμές. Ποσό το οποίο αναλύεται σε 125 δισ. δραχμές από το μέρισμα κερδών που εισέπραξε το ελληνικό δημόσιο για τη χρήση 1996 και 160 δισ. δραχμές από τη β' φάση ιδιωτικοποίησής του. Οπως δήλωσε πρόσφατα ο Γ. Παπαντωνίου, από την ιδιωτικοποίηση της Τράπεζας Κρήτης, των Καταστημάτων Αφορολόγητων Ειδών και του Χρηματιστηρίου Αξιών της Αθήνας, προσδοκούν να εισπράξουν άλλα 100 δισ. δραχμές. Εβγαλαν, δηλαδή, τη δημόσια περιουσία στο "σφυρί", για να πετύχουν τους στόχους του προγράμματος "σύγκλισης".

Η πορεία της εξέλιξης των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού του 1997, μοιάζει λίγο με το ανέκδοτο του Χότζα, ο οποίος γέμισε ασφυκτικά το σπίτι του, ώστε να μην έχει ελεύθερο χώρο και στη συνέχεια άρχισε να αφαιρεί ένα ένα τα πράγματα, δημιουργώντας έτσι την ψευδαίσθηση της άνεσης. Μόνο που με τις κρατικές δαπάνες τα πράγματα είναι κάπως χειρότερα, σε σχέση με το ανέκδοτο. Τις συμπίεσαν - τις κοινωνικές ιδίως - σε τέτοια εξωπραγματικά επίπεδα - στον προϋπολογισμό προβλέπουν αύξηση των πρωτογενών δαπανών (αποδοχές, επιχορηγήσεις κλπ) 6,2% όταν το 1996 αυξήθηκαν με ρυθμό 14,3% - και τώρα που οι στόχοι έρχονται σε αντίθεση με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την... πραγματικότητα. Νυν υπέρ πάντων οι δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει με το πρόγραμμα "σύγκλισης"! Με το σκεπτικό αυτό, επεξεργάζονται σήμερα διαφορά σενάρια περικοπών, κυρίως στο σκέλος των επιχορηγήσεων και των νοσηλίων των δημοσίων υπαλλήλων.

Και όμως η αρχική πορεία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, μιας και η μείωση των επιτοκίων των κρατικών τίτλων (9,6% σήμερα) θα έχει σαν αποτέλεσμα την εξοικονόμηση περίπου 200 δισ. δραχμών, από το αρχικό ποσό των δαπανών για τόκους. Αρχικά προβλέπανε να δώσουν για τόκους εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους 3.268 δισ. δραχμές και σύμφωνα με τις σημερινές μετρήσεις, το κονδύλι αυτό προβλέπεται μειωμένο κατά 200 δισ.

Αντίθετα εκτός προβλέψεων κινείται το κονδύλι των αποδοχών, όπου είχαν υπολογίσει μία ονομαστική αύξηση της τάξης του 8% (από 3,1 δισ. δρχ. σε 3,3 δισ. δρχ) ενώ με τους σημερινούς ρυθμούς η αύξηση κινείται στο 12% περίπου. Στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους μιλάνε σήμερα για λαθεμένους υπολογισμούς με τα νέα μισθολόγια του δημοσίου, η υλοποίηση των οποίων θα απαιτήσει περισσότερες δαπάνες από εκείνες που είχανε αρχικά υπολογίσει.

Εκτος στόχου κινούνται και οι δαπάνες νοσηλίων των δημοσίων υπαλλήλων, για τις οποίες προβλέπεται μηδενική αύξηση για το 1997. Το σχετικό κονδύλι στον προϋπολογισμό παραμένει "παγωμένο" στα επίπεδα του 1996 και είναι ίσο με 159,5 δισ. δραχμές. Αξίζει να επισημανθεί ότι μόλις πρόσφατα οι ιδιοκτήτες φαρμακείων απείλησαν να σταματήσουν να εξυπηρετούν συνταγές του δημοσίου, λόγω του μεγάλου ύψους των οφειλών του τελευταίου προς αυτούς και της μεγάλης διάρκειας εξόφλησης των χρεών. Με τα δεδομένα αυτά στελέχη του υπουργείου Οικονομικών κάνουν λόγο για την ανάγκη "άμεσων παρεμβάσεων" περιορισμού των δαπανών για νοσήλια, παρεμβάσεις οι οποίες δεν αποκλείεται να εκδηλωθούν την - ευνοϊκή για τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων - καλοκαιρινή περίοδο.

Το άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν στο σκέλος των δαπανών, εντοπίζεται στο κονδύλι των επιχορηγήσεων, μέσω του οποίου ενισχύονται οι ασφαλιστικοί και συγκοινωνιακοί φορείς, πολύτεκνες οικογένειες, νοσηλευτικά και παιδαγωγικά ιδρύματα, φορείς ατόμων με ειδικές ανάγκες, τα ΑΕΙ και ΤΕΙ κλπ. Το τελευταίο προβλέπεται αυξημένο μόλις κατά 4,6% (από 1.230 δισ. σε 1.286 δισ.), γεγονός που μεταφράζεται σε μια νέα επιχειρούμενη συρρίκνωση ζωτικών κοινωνικών αναγκών που ενισχύονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Και εδώ εκδηλώνεται η σύγκρουση μεταξύ των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας και των στόχων επίτευξης του προγράμματος "σύγκλισης". Ηδη το υπουργείο Οικονομικών έχει λάβει το μήνυμα από τη διοίκηση του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου (ΝΑΤ), ότι αν δεν ενισχυθεί με 30 δισ. δραχμές ακόμη, και από το φθινόπωρο θα αντιμετωπίσει πρόβλημα πληρωμής των συντάξεων.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Η επίτευξη των κριτηρίων του Μάαστριχτ και των όρων που θέτει για την ικανοποίησή τους το πρόγραμμα "σύγκλισης" δεν μπορεί παρά να σημαίνει όλο και περισσότερους φόρους για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Το αποδεικνύουν τα επίσημα στοιχεία για την εξέλιξη της φορολογικής επιβάρυνσης που έχουν υποστεί από τη συγκεκριμένη εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή οικονομική πολιτική στο διάστημα από το 1991 μέχρι το 1996 οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, σε αντίθεση με τους βιομηχάνους και τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Το αποδεικνύει επίσης η όλο διευρυνόμενη άνιση σχέση μεταξύ άμεσων και έμμεσων φόρων. Το αποδεικνύουν τέλος οι δυσβάσταχτες συνέπειες που είχε η μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας από το 1992 για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.

Αδιάψευστο μάρτυρα της παραπάνω διαπίστωσης, αποτελεί το γεγονός ότι σε όλη την περίοδο 1991 - 1996, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι αποτελούσαν τα συνήθη "υποζύγια" του ισχύοντος φορολογικού συστήματος. Για του λόγου το αληθές, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, την περίοδο 1991 - 1996, ο συνολικός φόρος εισοδήματος όλων των φυσικών προσώπων (εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, βιομήχανοι κλπ. ) ανήλθε σε 2,576 τρισ. δραχμές. Από το ποσό αυτό, τα 1,093 τρισ. δραχμές ή το 42,4% του συνολικού φόρου το κατέβαλαν οι μισθωτοί, και τα 415,8 δισ. δραχμές ή το 16,1% το κατέβαλαν οι συνταξιούχοι! Συνολικά, δηλαδή, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πλήρωσαν στη συγκεκριμένη περίοδο φόρο εισοδήματος 1,509 τρισ. δραχμές ή το 58,6% του συνόλου και το υπόλοιπο 41,4% όλες οι υπόλοιπες κατηγορίες. Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο για τις κατηγορίες εκείνες που συγκεντρώνουν μεγάλα εισοδήματα, αφού τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι την περίοδο 1991 - 1994, ο συνολικός φόρος που κατέβαλαν οι μερισματούχοι του συνόλου των ανωνύμων εταιριών της χώρας ανήλθε σε 14,2!! δισ. δραχμές ή το 0,9%!! του συνόλου!

Τα παραπάνω στοιχεία αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα του βαθιά αντιλαϊκού χαρακτήρα του φορολογικού συστήματος που καθιερώθηκε και εφαρμόζεται στις περιόδους διακυβέρνησης της χώρας μας από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ενα φορολογικό σύστημα που έρχεται να συμπληρώσει τις απώλειες που υφίστανται στο πραγματικό τους εισόδημα οι εργαζόμενοι με την παράλληλη "σφιχτή" εισοδηματική πολιτική που εφαρμόστηκε όλα αυτά τα χρόνια από τις "γαλαζοπράσινες" κυβερνήσεις.

Το μέγεθος της αντιλαϊκότητας του ισχύοντος φορολογικού συστήματος, αποδεικνύει επίσης η εξέλιξη των συνολικών φορολογικών εσόδων στην παραπάνω περίοδο, καθώς και η εξέλιξη της σχέσης άμεσων και έμμεσων φόρων. Μια ματιά στα στοιχεία των προϋπολογισμών των ετών '91 - '96, θα δείξει ότι τα συνολικά φορολογικά έσοδα όλη αυτή την περίοδο έφτασαν περίπου το ποσό των 30 τρισ. δραχμών, ενώ από την ανάλυση των στοιχείων προκύπτει ότι τα συνολικά φορολογικά έσοδα του συγκεκριμένου διαστήματος αυξήθηκαν με ρυθμό αρκετά υψηλότερο του επίσημου πληθωρισμού της ίδιας περιόδου. Συγκεκριμένα, ενώ ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 73,1%, τα συνολικά φορολογικά έσοδα αυξήθηκαν κατά 101,4%!

Σημαντικός όμως παράγοντας που συμβάλλει στο να γίνεται ακόμη πιο ταξικό και αντιλαϊκό το ισχύον φορολογικό σύστημα είναι η σχέση των άμεσων και των έμμεσων φόρων. Κι αυτό γιατί οι έμμεσοι φόροι είναι άδικοι, αντιδημοκρατικοί και αντιλαϊκοί, καθώς πληρώνονται χωρίς καμία απολύτως διάκριση από πλούσιους και φτωχούς. Αρκεί να σημειωθεί ότι ο ΦΠΑ συνεισφέρει σήμερα περίπου το 33% του συνόλου των φόρων, ενώ οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης συμμετέχουν κατά 25% περίπου στα συνολικά φορολογικά έσοδα. Επιπλέον, στην περίοδο 1991 - 1996, κατά την οποίο ο πληθωρισμός σε μέσα επίπεδα αυξήθηκε κατά 73,1%:

• Οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης αυξήθηκαν κατά 115,6%. Ο φόρος που επιβάλλεται στα καύσιμα αυξήθηκε κατά 131,8%, ενώ οι φόροι που επιβάλλονται στον καπνό και στα οινόπνευμα αυξήθηκαν κατά 216,2%.
• Ο ΦΠΑ αυξήθηκε κατά 81,2%.
• Τα συνολικά φορολογικά έσοδα αυξήθηκαν κατά 101,4%.

Πέρα από όλα τα παραπάνω όμως, οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φρόντισαν στην παραπάνω περίοδο να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τα λαϊκά στρώματα, διατηρώντας τη φορολογική κλίμακα στο καθεστώς που ίσχυε το 1992. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε παλαιότερα στη δημοσιότητα το Ινστιτούτο Εργασίας (ΙΝΕ), στην περίοδο 1992 - 1996 ο κάθε μισθωτός έχασε κατά μέσο όρο πάνω από 175.000 δρχ. εξαιτίας της μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας. Για τον ίδιο λόγο οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα έχουν το 1997 απώλειες ύψους τουλάχιστον 60 δισ. δρχ., ενώ το σύνολο των φορολογούμενων αναμένεται να επιβαρυνθεί επιπλέον 105 δισ. δρχ. Πρόκειται για μία άλλη πλευρά της ληστείας που υφίστανται οι ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες από το ισχύον φορολογικό σύστημα.

Βάσω ΜΠΑΡΜΠΑ

Εκτός από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, το ισχύον αντιλαϊκό φορολογικό σύστημα, κατασπαράζει με ανάλογη "βουλιμία" και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες με ακόμη μεγαλύτερη ένταση από το 1993 και μετά, λόγω των φορομπηχτικών "αντικειμενικών" κριτηρίων που θέσπισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τα επίσημα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι στην περίοδο 1993 - '96 τα "αντικειμενικά" κριτήρια και ο συντελεστής 35% στο τζίρο των προσωπικών εταιριών, άρπαξαν από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες περίπου 1 τρισ. δραχμές. Συγκεκριμένα και σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, στην περίοδο 1994 - 1996 τα έσοδα από τα "αντικειμενικά" κριτήρια ανήλθαν σε 450 δισ. δρχ., ενώ από το συντελεστή 35% για την περίοδο 1993 - 1996 προκύπτουν έσοδα φόρων ύψους 536 δισ. δραχμών.

Στο σημείο αυτό, αξίζει να γίνει μία μικρή αναφορά σε διάφορες νομοθετικές ρυθμίσεις - "σταθμούς" στην περίοδο από το 1992 μέχρι σήμερα, προκειμένου να γίνει ακόμη πιο κατανοητό πώς οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φρόντισαν να επιβαρύνουν χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο τα λαϊκά εισοδήματα και να αυξάνουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη των επιχειρηματιών.

Η αρχή έγινε το 1992, όταν ο τότε υπουργός Οικονομικών της ΝΔ, Γ. Παλαιοκρασσάς, προώθησε φορολογικό νόμο με τον οποίο οι συντελεστές φορολογίας των Ανωνύμων Εταιριών μειώθηκαν από 47% - 54% σε 35%, ενώ οι συντελεστές της φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων μειώνονται 4%. Παράλληλα και προκειμένου να καλύψει τις απώλειες που θα προέκυπταν από τα παραπάνω μέτρα, επιβλήθηκε φορολόγηση στον τζίρο των προσωπικών εταιριών (ΕΠΕ, ΟΕ, ΕΕ) με συντελεστή 35%, αντί των συντελεστών του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων που ίσχυαν μέχρι τότε. Στη συνέχεια σειρά έχει ο Στ. Μάνος, που αντικαθιστώντας τον Γ. Παλαιοκρασσά, προχώρησε σε αύξηση των ειδικών φόρων σε πετρελαιοειδή, ποτά και τσιγάρα, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούσε το 100%.

Αναλαμβάνοντας στη συνέχεια τα "ηνία" της εξουσίας η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, φρόντισε να διατηρήσει όλα τα παραπάνω μέτρα και να τα εμπλουτίσει θεσπίζοντας το 1994 τα φορομπηχτικά "αντικειμενικά" κριτήρια, που ήταν και το τελειωτικό χτύπημα για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Το τελευταίο λιθαράκι, στο χτίσιμο του συγκεκριμένου αντιλαϊκού φορολογικού συστήματος, το έβαλε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον πρόσφατο φορολογικό νόμο, καταργώντας μία σειρά φορολογικών απαλλαγών που ίσχυαν μέχρι τότε για ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.