Στις εξέδρες των γηπέδων και ειδικότερα στις συγκεκριμένες θύρες - "σύμβολο", έχουμε κάθε Κυριακή ένα χαρακτηριστικό δείγμα του πώς λειτουργεί η επιχείρηση "οχλοποίησης" του κόσμου και ειδικά της νέας γενιάς. Τα χαρακτηριστικά της αποξένωσης, της αλλοτρίωσης, του υποβολιμαίου φανατισμού, της αναίτιας σπατάλης ενέργειας, αλλά και της συσσωρευμένης και, κατά βάση, δικαιολογημένης αγανάκτησης για την κοινωνική πραγματικότητα, είναι τόσο εμφανή, που ο "ενοποιητικός" ιστός, η "ομάδα", είναι δύσκολο να τα κρύψει. Είναι δύσκολο, οι ιαχές για τη "θρησκεία", που συνιστά το χρώμα της φανέλας, να αποκρύψουν ότι μεταξύ των ανθρώπων που ουρλιάζουν και χοροπηδούν σφιχταγκαλιασμένοι, όταν μπαίνει το γκολ, υπάρχει βαθιά απομόνωση. Εκεί, στις εν λόγω "θερμές" εξέδρες, δε χρειάζεται πολλή προσπάθεια να διακρίνεις τους "φτιαγμένους" πιτσιρικάδες και την ευκολία, με την οποία - επιτόπου πολλές φορές - "φτιάχνονται" για να "κάνουν κεφάλι".
Μήπως φταίει το ποδόσφαιρο, αυτό καθ' εαυτό, επειδή όσοι το έχουν αλώσει, το έχουν μετατρέψει σε παραισθησιογόνο της νέας γενιάς; Μήπως φταίει το ποδόσφαιρο, ως άθλημα, επειδή η μαζική του απήχηση διευκολύνει τους διαμορφωτές συνειδήσεων να εισβάλουν, παράγοντας το νεανικό πρότυπο του "με τα μυαλά στα κάγκελα"; Μήπως φταίει, τελικά, το ποδόσφαιρο, επειδή στις κερκίδες του και στα στέκια των θαμώνων τους - όσοι διευθύνουν την κοινωνία της αρένας - έχουν στοιβάξει και παροπλίσει ένα κομμάτι νεολαίας, που με μεγαλύτερη ευκολία γίνεται επιρρεπής σε ένα άλλο "ενοποιητικό" ιστό; Το χαπάκι που "εκστασιάζει", το "μαύρο" που "απογειώνει" κ.ο.κ;
***
Το παράδειγμα του ποδοσφαίρου - για την ακρίβεια, της εκμετάλλευσης του ποδοσφαίρου ως δίαυλου πλασαρίσματος ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής μέσα στη νεολαία - θα μπορούσε να λειτουργήσει ως "παραβολή", για να σταθεί κανείς και να προβληματιστεί σε ένα άλλο θέμα, το θέμα των ημερών: Τα "ρέιβ" πάρτι και τη "ρέιβ" μουσική (αν, βέβαια, αυτό το πράγμα είναι μουσική). Ο κατακλυσμός της ειδησεογραφίας από το γεγονός της σύλληψης ομάδας νεαρών, που σε κάποιο υπόγειο και υπό τους ήχους της εν λόγω μουσικής (;) κατανάλωναν εξαρτησιογόνες και παραισθησιογόνες ουσίες και, κυρίως, ο τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ επέδραμαν και σε αυτήν την περίπτωση, δημιουργεί το εξής ερώτημα: Αν υποθέσουμε ότι με την έκδοση ενός Διατάγματος απαγορευόταν η διοργάνωση "ρέιβ" πάρτι ή αν, ακόμα - ακόμα, απαγορευόταν το τάδε ή το δείνα είδος μουσικής που ελέγχεται ως "περίεργο", το πρόβλημα των ναρκωτικών θα λυνόταν; Αν κάποιος θεωρεί το ερώτημα αστείο, έχει απόλυτο δίκιο. Είναι τόσο αστείο, όσο αστείοι έως αχρείοι είναι όλοι αυτοί που με φόντο τη μάστιγα των ναρκωτικών εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Πριν δυο μήνες, τον εμπορεύονταν στέλνοντας τις κάμερές τους στις πλατείες, αναζητώντας "φρέσκα" θύματα της ηρωίνης και αυτές τις μέρες τον εμπορεύονται, "ζουμάροντας" στα πρόσωπα των νεαρών που "διασκέδαζαν" στο υπόγειο "ρεϊβάδικο". Βέβαια, μέχρι τώρα δεν έχουν εισβάλει σε κανένα χλιδάτο σαλόνι της "καλής κοινωνίας", όπου ευδοκιμεί η κοκαϊνη... Φυσικά, τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι με προκάλυμμα την ενασχόληση με την ουσία του προβλήματος, πρέπει να αποενοχοποιούνται φαινόμενα, όπως ο χουλιγκανισμός (στο ποδόσφαιρο) ή τα κατευθυνόμενα, ελεγχόμενα και "ειδικά" σχεδιασμένα στιλ "διασκέδασης" τύπου "ρέιβ", που ουσιαστικά λειτουργούν - και γι' αυτό κάποιοι τα προάγουν - ως έδαφος, πάνω στο οποίο γιγαντώνονται και ανατροφοδοτούνται αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα.
***
Η ουσία, πάντως, του προβλήματος παραμένει κυρίαρχη, όσο και ...ανέγγιχτη. Αυτή την ουσία του κοινωνικού προβλήματος που λέγεται ναρκωτικά, όμως, οι κάμερες και οι γραφίδες των ...ενημερωτών "δεν ήταν εκεί" για να την καταγράψουν. Το ότι το κοινωνικό σύστημα της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης, της περιθωριοποίησης και της βαρβαρότητας, το ότι ο καπιταλισμός, δηλαδή, στην πιο στυγνή του σημερινή μορφή, συνιστά το θερμοκήπιο για να παράγονται ανθρώπινα θύματα, πάνω στα οποία κερδίζουν οι "έμποροι" του θανάτου, είναι θέμα που βρίσκεται στο απυρόβλητό τους ως "ξύλινος δογματισμός"... Το γεγονός ότι αυτό το σύστημα, το σύστημα της βιομηχανίας των παραισθήσεων και των αδιεξόδων φροντίζει να πλασάρει τρόπους ζωής και "πρότυπα" που διευκολύνουν τους διακινητές του κάθε λογής "οπίου" να μαντρώνουν τους πελάτες τους, δε βρίσκεται στο στόχαστρό τους.
***
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι υπάρχουν μέρη όπου συντηρούνται και "προστατεύονται", γιατί εκεί είναι ευκολότερη η μαζική διακίνηση των ναρκωτικών. Γιατί εκεί μπορεί να έρθουν σε επαφή με την "πλέμπα" οι επιφορτισμένοι με το έργο της διακίνησης της "μαστούρας". Και το ξέρουν όλοι. Σήμερα, εκείνοι που δείχνουν τον ένοχο στα "ρέιβ" πάρτι δεν το κάνουν, γιατί διακρίνουν ότι εκεί βρίσκεται ένα ακόμα έδαφος (και βρίσκεται), ένα ακόμα εφόδιο, μέσα από το οποίο δρουν οι πλασιέ του θανάτου. Αντίθετα, ενεργούν σαν να δείχνουν τον ένοχο στις άψυχες πλατείες όπου "πουλιέται χύμα το πράμα", σαν να δείχνουν τον ένοχο στις κερκίδες των γηπέδων. Αρα, το πρόβλημα δε βρίσκεται στα "στέκια" ή μόνο στα "στέκια", που πουλιούνται ναρκωτικά. Το πρόβλημα βρίσκεται στα ναρκωτικά και στο σύστημα, που τα παράγει και τα μοιράζει. Οποιος ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει τα αίτια του προβλήματος και την ουσία του, τότε δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει όλους αυτούς τους προνομιακούς χώρους διακίνησης εξαρτησιογόνων, από την εξής σκοπιά: Ποιος προστατεύει αυτά τα μέρη, αυτά τα "στέκια"; Ποιος τα συντηρεί; Ποιος βάζει πλάτες για να λειτουργούν τα ημιφωτισμένα ή υπερφωταγωγημένα μπαρ, όπως λειτουργούν; Τελικά, και κυρίως, ποιος "προτείνει" και γιατί πλασάρει στη νέα γενιά αυτό το συγκεκριμένο πρότυπο ζωής; Το "πρότυπο" της απομόνωσης κάτω από εκκωφαντικούς ήχους; Το "ξεσάλωμα" με το απλανές βλέμμα; Της "ψυχεδέλειας" με τους ακριβείς κώδικες "κοινωνικοποίησης", που τα "διεγερτικά" της χαρακτηριστικά ξεκινούν από το ειδικό στιλ ντυσίματος, το ειδικό στιλ κουρέματος, το ειδικό στιλ χορού, το ειδικό στιλ μουσικής ή άλλης "διασκέδασης";
***
Και, βέβαια, δεν μπορεί να περάσει κανείς σε σκουριασμένες θεωρητικές σφαίρες του τύπου "κάθε εκκεντρικότητα συνιστά παρεκκλίνουσα συμπεριφορά". Ομως, εδώ τίθενται δυο ερωτήματα: Πρώτον, γιατί οι εγκέφαλοι της κάθε νέας μόδας για πλατιά κατανάλωση - που σήμερα λέγεται "ρέιβ" και όσοι την ανακάλυψαν τώρα, δήθεν, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια από τις γνωστές "εξευρωπαϊσμένους" ματιές τους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες - συνεπικουρούνται από έναν πολυδαίδαλο μηχανισμό, που εμφανίζει ως "ιν" στάση, ως "προχωρημένο", οτιδήποτε σε "απογειώνει" από την πραγματικότητα, ενώ, παράλληλα, εμφανίζουν - εμμέσως μέχρι τώρα - την αποχαύνωση ως "προοδευτική εμπειρία" που πρέπει να αποποινικοποιηθεί; Δεύτερον, γιατί αυτοί οι ίδιοι μηχανισμοί εστιάζουν τους φακούς της δημοσιότητας σε ένα κομμάτι νεολαίας που αγκομαχά κάτω από το βάρος των ανασφαλειών και της αποξένωσής της, άλλοτε στα υπόγεια "ρέιβ" και άλλοτε στα ιλουστρασιόν σκυλάδικα; Γιατί δε "βλέπουν" τους άλλους; Μάλλον, το πρότυπο ζωής που ακολουθούν δεκάδες χιλιάδες νέοι, που, πριν λίγους μήνες, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα αγώνα, χορού και τραγουδιού της ΚΝΕ, πλημμύρισαν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, οι χιλιάδες νέοι, που στάθηκαν όρθιοι στα μπλόκα των αγροτών και των ναυτεργατών, δε βοηθάει τους παραγωγούς και διακινητές της "μαστούρας"... Γι' αυτό και δεν μπορούν να αποτελέσουν "αξιοποιήσιμη" είδηση.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Το κοινωνικό σύστημα της βιομηχανίας των παραισθήσεων και των αδιεξόδων φροντίζει να πλασάρει τρόπους ζωής και "πρότυπα", που διευκολύνουν τους διακινητές του κάθε λογής "οπίου" να μαντρώνουν τους πελάτες τους και να καλλιεργούν το έδαφος για νέα θύματα
ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΡΕΚΟΥ, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ
- Το 1997 βρίσκει την Ευρωπαϊκή Ενωση στην τελική ευθεία για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που αναμένεται να ολοκληρωθεί το πρώτο εξάμηνο της νέας χρονιάς. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε και ανάλογη δραστηριοποίηση της Επιτροπής Δημοψηφίσματος;
- Οσο προχωρούν οι εργασίες της Διακυβερνητικής Διάσκεψης που συζητά την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τόσο επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις για το είδος των αποφάσεων στις οποίες θα καταλήξει. Ακρωτηριασμός της εθνικής κυριαρχίας, ενίσχυση του σκληρού πυρήνα των οικονομικά ισχυρών και πληθυσμιακά μεγάλων χωρών σε βάρος των ασθενέστερων και μικρότερων χωρών του "περιθωρίου", ολοκλήρωση και θωράκιση του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Η πορεία λοιπόν, των γεγονότων και των εξελίξεων επιβάλλει τη μεγαλύτερη δραστηριοποίηση όχι μόνο της Επιτροπής αλλά, πιστεύω και συνολικά του μαζικού λαϊκού κινήματος στις διάφορες εκφράσεις του. Γιατί θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι στόχος μας είναι να πάρει το αίτημα για Δημοψήφισμα παλλαϊκό χαρακτήρα και για να γίνει κάτι τέτοιο δεν αρκούν μόνο οι δραστηριότητες της Επιτροπής.
- Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος προγραμματισμός της Επιτροπής για το επόμενο διάστημα;
- Η πανελλαδική Επιτροπή Δημοψηφίσματος για το Μάαστριχτ όπως και οι αντίστοιχες επιτροπές που έχουν δημιουργηθεί σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της χώρας, θα συνεχίσουν τη συλλογή υπογραφών για την υποστήριξη του αιτήματος, στόχος μας είναι να συγκεντρώσουμε εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές απ' όλη τη χώρα. Εξάλλου αυτή η διαδικασία είναι ταυτόχρονα και μια μορφή επικοινωνίας με μεγάλο αριθμό πολιτών που με ευθύνη των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων βρίσκονται κυριολεκτικά στο σκοτάδι για τα κρίσιμα θέματα της ίδιας της Συνθήκης αλλά και αυτά που διακυβεύονται στη Διακυβερνητική. Πιστεύουμε ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές αποτελούν ένα ισχυρό μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα είτε απορρίπτουν το αίτημα, είτε σιωπούν. Ομως στο επόμενο διάστημα η Επιτροπή θα ρίξει ιδιαίτερο βάρος στη διοργάνωση μεγάλων, ανοιχτών, συγκεντρώσεων - εκδηλώσεων. Η πρώτη εκδήλωση τέτοιου χαρακτήρα έγινε τον περασμένο Δεκέμβρη στην Αθήνα, με ιδιαίτερη επιτυχία. Ανάλογη εκδήλωση προγραμματίζουμε μέσα στο δίμηνο Φλεβάρη - Μάρτη και στη Θεσσαλονίκη και βέβαια εκδηλώσεις θα γίνουν σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
- Από τη μέχρι τώρα αποκτημένη εμπειρία της Επιτροπής, πείτε μας πώς κρίνετε την ανταπόκριση των πολιτών στις πρωτοβουλίες και τις δραστηριότητές σας;
- Αυτό που θέλω να σημειώσω κατ' αρχήν, είναι ότι όλο και μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων, αγροτών, μικρομεσαίων επιχειρηματιών, ελεύθερων επαγγελματιών, νέων, αντιλαμβάνονται καθημερινά τι σημαίνει Μάαστριχτ από τις συνέπειες που γεννά η υλοποίηση αυτής της πολιτικής. Εξάλλου σας είναι γνωστό ότι το τελευταίο διάστημα σε όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις είτε των μισθωτών, είτε των αγροτών, είτε των συνταξιούχων και των επαγγελματοβιοτεχνών, έγινε σαφές ότι η ικανοποίηση και του στοιχειωδέστερου αιτήματος προσκρούει είτε στους δείκτες του προγράμματος "σύγκλισης", είτε στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση στα πλαίσια της Συνθήκης. Θέλω να πω ότι αυτή η εξέλιξη δημιουργεί τη σημαντικότερη προϋπόθεση για να γίνει το αίτημα του δημοψηφίσματος παλλαϊκό.
Δ. Π.
Feeds
