Ετοιμοι προς αποχώρηση ήταν, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι Ισραηλινοί στρατιώτες, οι οποίοι περίμεναν την τελική εντολή της ισραηλινής κυβέρνησης για να αφήσουν πίσω τους τη Χεβρώνα μετά από 30 χρόνια. Ηδη από το πρωί της Πέμπτης, περίπου ένα 24ωρο μετά τη μονογραφή της συμφωνίας για τη Χεβρώνα, οι περισσότερες στρατιωτικές εγκαταστάσεις του ισραηλινού στρατού είχαν εκκενωθεί και η σημαία του Ισραήλ είχε κατέβει. Μόνο λιγοστοί φρουροί είχαν παραμείνει στα κτίρια περιμένοντας να παραδώσουν τις εγκαταστάσεις στην παλαιστινιακή αστυνομία. Την ίδια στιγμή, αξιωματούχοι του ισραηλινού στρατού είχαν πολύωρη συνεργασία με αξιωματούχους της παλαιστινιακής αστυνομίας για να μεθοδεύσουν την, κατά το δυνατόν, ήρεμη και ασφαλή παράδοση της πόλης στην Παλαιστινιακή Αρχή.

Επτά μήνες μετά τον Μάρτιο του 1996, οπότε ο ισραηλινός στρατός έπρεπε να αποχωρήσει από την πόλη της Χεβρώνας σύμφωνα με την ειρηνευτική συμφωνία του Οσλο, τα ξημερώματα της 15ης Ιανουαρίου 1997 ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου συμφώνησαν τόσο σε ορισμένα σημεία - κλειδιά που αφορούν τη Χεβρώνα αλλά και στην περαιτέρω σταδιακή αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από τις υπαίθριες περιοχές της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Δέκα ημέρες μετά την επίτευξη της συμφωνίας, ο ισραηλινός στρατός δεσμεύθηκε να έχει απομακρύνει τις δυνάμεις του από την πόλη, διαδικασία που επρόκειτο να αρχίσει μέσα στο Σαββατοκύριακο καθώς αναμένονταν οι εγκρίσεις της συμφωνίας τόσο από το ισραηλινό Κοινοβούλιο όσο και από το Παλαιστινιακό Συμβούλιο.

Το κείμενο της συμφωνίας,που δόθηκε στη δημοσιότητα ευθύς αμέσως μετά την ανακοίνωση της επίτευξής της από τον εμφανώς ικανοποιημένο Ντένις Ρος, μπορεί με μια πρώτη ματιά να χαρακτηριστεί ως ένα από τα πλέον αντικρουόμενα κείμενα καθώς εμπεριέχει ακριβέστατες λεπτομέρειες σχετικά με την αναδιάταξη των ισραηλινών δυνάμεων στη Χεβρώνα και ιδιαίτερα διφορούμενες και θολές επεξηγήσεις σχετικά με την περαιτέρω αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από τις υπαίθριες περιοχές.

Συγκεκριμένα, η Χεβρώνα χωρίζεται, πλέον, σε δύο ζώνες, την Η1, η οποία καλύπτει το 80% και περνά πλήρως υπό παλαιστινιακή κυριαρχία και την Η2, η οποία καλύπτει το 20% όπου βρίσκονται και οι εβραϊκοί οικισμοί και η οποία θα έχει μεικτό καθεστώς διακυβέρνησης. Ειδικότερα, στη ζώνη Η2, στην οποία εκτός από τους, περίπου, 450 Εβραίους εποίκους κατοικούν και 20.000 Παλαιστίνιοι, ο ισραηλινός στρατός παραμένει υπεύθυνος για τη διατήρηση της τάξης και της ασφάλειας και είναι ο αποκλειστικός διαχειριστής των ζητημάτων που αφορούν τους Εβραίους εποίκους. Η παλαιστινιακή αστυνομία έχει δικαίωμα παρέμβασης στις ενδοπαλαιστινιακές υποθέσεις και θα μπορεί να εισέλθει αφού καταθέσει στοιχεία των συγκεκριμένων υποθέσεων που την αφορούν στα μεθοριακά φυλάκια που θα εγκατασταθούν στην περίμετρο της Η2. Οσον αφορά, δε, τους Εβραίους κατοίκους της ζώνης Η1, βρίσκονται και αυτοί υπό τον έλεγχο του ισραηλινού στρατού και η παλαιστινιακή αστυνομία έχει δικαίωμα επέμβασης μόνο σε επίπεδο παρατηρήσεων.

Η Παλαιστινιακή Αρχή αποκτά τον έλεγχο όλων των διοικητικών και πολιτικών ζητημάτων και στις δύο ζώνες (εκτός από ζητήματα που αφορούν αποκλειστικά και μόνο Εβραίους εποίκους και την περιουσία τους) και πρόκειται να έχει 50 διαπιστευμένους διοικητικούς ελεγκτές στη ζώνη Η2, οι οποίοι, όμως, θα μπορούν να δρουν παρά μόνο σε άμεση συνεννόηση με τον ισραηλινό στρατό. Στην περίμετρο των δύο ζωνών αλλά και στον δρόμο που συνδέει την Η2 με την Ιερουσαλήμ θα αναπτυχθεί πολυεθνική άοπλη δύναμη παρατηρητών ενώ Ισραηλινοί στρατιώτες και Παλαιστίνιοι αστυνομικοί θα πραγματοποιούν κοινές περιπολίες έχοντας τον ίδιο οπλισμό εξασφαλίζοντας και την ασφαλή πρόσβαση σε όλους τους θρησκευτικούς τόπους της πόλης.

Η συμφωνία προβλέπει την ανάπτυξη 400 οπλισμένων Παλαιστινίων αστυνομικών στη ζώνη Η1 και τη συγκρότηση τεσσάρων 16μελών ομάδων ταχείας επέμβασης, οι οποίες θα παρεμβαίνουν σε ειδικές περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης μέσα στα όρια της ζώνης ενώ θα έρχονται σε συνεννόηση με τον ισραηλινό στρατό για την περίμετρο της ζώνης Η2. Παράλληλα, θα εγκατασταθεί στα όρια των δύο ζωνών ένα συντονιστικό γραφείο, στο οποίο αξιωματούχοι του ισραηλινού στρατού και της παλαιστινιακής αστυνομίας θα καθορίζουν και θα ελέγχουν σε καθημερινή βάση τις κοινές περιπολίες.

Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι δεσμεύονται μέσα από το κείμενο ότι θα περιφρουρήσουν την τάξη, την ενότητα και την ασφάλεια στην πόλη ενώ η Παλαιστινιακή Αρχή αναλαμβάνει την υποχρέωση να καταστείλει όλες τις "τρομοκρατικές" δραστηριότητες και να ελέγξει τη δράση των παλαιστινιακών εξτρεμιστικών οργανώσεων που αντιτίθενται στην "ειρηνευτική διαδικασία". Από την πλευρά του, το Ισραήλ δεσμεύεται ότι θα προχωρήσει στην απελευθέρωση των Παλαιστινίων κρατουμένων εξετάζοντας την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.

Με την "ενδιάμεση", όπως χαρακτηρίζεται επισήμως, συμφωνία για τη Χεβρώνα, το Ισραήλ δεσμεύεται ότι θα αρχίσει την αναδιάταξη των στρατιωτικών του δυνάμεων από όλες τις υπαίθριες περιοχές της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας από τον Μάρτιο του 1997 και θα την ολοκληρώσει μέχρι τα μέσα του 1998 μέσα από μια διαδικασία τριών σταδίων. Αυτό, ίσως, είναι και το πλέον ασαφές σημείο όλου του κειμένου καθώς δεν ορίζονται (όπως δε γινόταν άλλωστε και στην ειρηνευτική συμφωνία του Οσλο) οι περιοχές από τις οποίες πρόκειται να αποχωρήσει ο ισραηλινός στρατός. Η έννοια των "στρατιωτικών ζωνών", όπως χαρακτηρίζονται μέσα στη συμφωνία κάποιες περιοχές εκτός από τους εβραϊκούς οικισμούς στις οποίες ο ισραηλινός στρατός θα παραμείνει, αναμένεται, σύμφωνα με πολλούς πολιτικούς αναλυτές, να είναι το επόμενο σημείο τριβής ανάμεσα στις δύο πλευρές. Εκτός, βέβαια, από το συγκεκριμένο ζήτημα, ανοιχτό παραμένει το θέμα του τελικού καθεστώτος και των οριστικών συνόρων των παλαιστινιακών εδαφών καθώς και ο χαρακτήρας τους ενώ καίριο ζήτημα θεωρείται αυτό της Ιερουσαλήμ. Αυτά είναι τα σημεία - κλειδιά της τρίτης φάσης των διαπραγματεύσεων, που προγραμματίζεται να ολοκληρωθεί το 1999, εφόσον επιβιώσει δεδομένης της τεταμένης κατάστασης, όπως υπογραμμίζουν πολλοί αναλυτές, η ιδιαίτερα επίφοβη συμφωνία για τη Χεβρώνα.

Οι διαφορετικές εκτιμήσεις Παλαιστινίων και Ισραηλινών σχετικά με τις "στρατιωτικές ζώνες", διαγράφτηκαν από την πρώτη, κιόλας, στιγμή μετά την επίτευξη της συμφωνίας για τη Χεβρώνα. Οι Παλαιστίνιοι επιθυμούν και αναμένουν, στα μέσα του 1998, να έχουν ανακτήσει τον έλεγχο, αν όχι όλων, της πλειοψηφίας των εδαφών της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας, δηλαδή ποσοστό 80% με 90%. Η ισραηλινή κυβέρνηση διατείνεται, από την άλλη, ότι θα διατηρεί υπό τον έλεγχό της, περίπου, το 50% των εδαφών της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Οχθης μετά την ολοκλήρωση της απομάκρυνσης του ισραηλινού στρατού.

Τα προβλήματα, όμως, δε σταματούν στην ίδια τη συμφωνία. Ποικίλες και αντιφατικές υπήρξαν οι αντιδράσεις που προκάλεσε η επίτευξή της. Η Ουάσιγκτον, που έχει κατοχυρώσει τη θέση του εμπνευστή και του βασικού "σπόνσορα" της "ειρηνευτικής διαδικασίας" εν γένει (κάτι που επιβεβαιώθηκε από τη διαρκή παρουσία του Ντένις Ρος στην περιοχή), εξέφρασε την ικανοποίησή της και τη δέσμευσή της για την προώθηση των επομένων βημάτων. Αναλόγως εκφράσθηκαν η ΕΕ, η Ιαπωνία, η Κίνα και πολλοί άλλοι.

Δεν ήταν λίγοι, όμως, όσοι αντέδρασαν αρνητικά ανάμεσα στους οποίους η Συρία, ο Λίβανος και το Ιράν, που υπογράμμισαν ότι η συμφωνία αυτή δεν αντανακλά παρά την επιβολή των συμφερόντων της Δύσης και συγκεκριμένα των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή, ενώ δεν εξυπηρετεί διόλου την περιβόητη "ειρήνευση". Ανάμεσα στις αρνητικότερες αντιδράσεις και αυτές των εξτρεμιστών και των δύο πλευρών, των ακροδεξιών Ισραηλινών και των φανατικών Παλαιστινίων ισλαμιστών.

Δώδεκα ώρες ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δεχόταν την έντονη κριτική των ακροδεξιών κυβερνητικών του εταίρων στο υπουργικό συμβούλιο, που τελικά ενέκρινε τη συμφωνία με 11 ψήφους υπέρ και 7 κατά και οδήγησε στην παραίτηση του υπουργού Επιστήμης Μπένι Μπεγκίν. Την ίδια στιγμή πλήθαιναν οι φήμες περί σχηματισμού κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, στην οποία το Εργατικό Κόμμα θα συνεργαστεί με το Λικούντ ενόψει, μάλιστα, της δυσκολότερης και κρίσιμης τρίτης φάσης, ενδεχόμενο που κάποιους τους ενθουσιάζει ως πρωτόγνωρο στα ισραηλινά πολιτικά χρονικά και ως είσοδο σε μια νέα περίοδο και σε άλλους φέρνει ρίγη ανατριχίλας.

Πάντως, όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν εικασίες καθώς οι αμφιβολίες για την επιτυχή εφαρμογή, αρχικά, της συμφωνίας για τη Χεβρώνα είναι ιδιαίτερα πολλές και από τις δύο πλευρές. Αλλωστε, δεν μπορεί κανείς να υπερσκελίσει την ένταση και τη δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει η 7μηνη καθυστέρηση στην επίτευξη της συμφωνίας, την οικονομική αθλιότητα, στην οποία έχουν οδηγηθεί τα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη εξαιτίας του παρατεινόμενου αποκλεισμού, αλλά και τη διάψευση των προσδοκιών για μια οριστική και δίκαιη λύση, που γεννά η καθημερινή εφαρμογή της "ειρηνευτικής διαδικασίας".

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Τις έντονες αντιδράσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Βοημίας και Μοραβίας, άλλων κομμάτων της τσεχικής αντιπολίτευσης και οργανώσεων, που εκπροσωπούν τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, έχει προκαλέσει η Τσεχο-Γερμανική Κοινή Διακήρυξη που συμφωνήθηκε από τους υπουργούς Εξωτερικών των δύο χωρών στις 20 Δεκέμβρη στην Πράγα και αναμένεται να υπογραφεί επίσημα μέσα στον ερχόμενο μήνα.

Το ΚΚ Βοημίας - Μοραβίας, στελέχη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, του Ρεπουμπλικανικού και του Κόμματος Συνταξιούχων, αλλά και οι πάνω από 5.000 Τσέχοι πολίτες που βάζουν τις υπογραφές τους σε κείμενο διαμαρτυρίας, που έχουν αποστείλει προς το Τσεχικό Κοινοβούλιο και τη σημερινή τσεχική κυβέρνηση, καταγγέλλουν ότι η Τσεχο-Γερμανική Κοινή Διακήρυξη δεν είναι μία απλή διεθνής συμφωνία για τις αμοιβαίες σχέσεις των δύο πλευρών, αλλά μία προσπάθεια ανατροπής, όχι μόνον των όσων συμφωνήθηκαν στη μεταπολεμική Ευρώπη, αλλά και της ανεξαρτησίας και αυτοκυριαρχίας του τσεχικού κράτους. Επισημαίνουν ότι η διακήρυξη κάνει σοβαρές παραχωρήσεις στην κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και στους Γερμανούς Σουδήτες, επιχειρώντας, μεταξύ άλλων, να εξισώσει τα εγκλήματα των φασιστών ή ακόμη και να ανακτήσει προς όφελος των τελευταίων τη δύναμη ή την επιρροή που έχασαν με το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου...

Τη μέρα συζήτησης της Τσεχο-Γερμανικής Κοινής Διακήρυξης στο Κοινοβούλιο (αναμένεται να πραγματοποιηθεί μέσα στον ερχόμενο μήνα) προγραμματίζονται στην Πράγα μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Πέρα από αυτό, όμως, το ΚΚ Βοημίας και Μοραβίας ανέλαβε την πρωτοβουλία να ενημερώσει με ακρίβεια τους πρέσβεις των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας στην Πράγα, αποστέλλοντας τους επιστολή στις 10 Γενάρη.

Ο Μιροσλάβ Γκρεμπενίτσεκ, πρόεδρος του ΚΚ Βοημίας και Μοραβίας, εξηγεί στην επιστολή της 10ης Γενάρη τους λόγους για τους οποίους καταγγέλλεται το περιεχόμενο της Τσεχο-Γερμανικής Κοινής Διακήρυξης.

Οπως επισημαίνει, "ο νομικός χαρακτήρας της διακήρυξης δεν είναι εκείνος μιας διεθνούς συμφωνίας. Είναι μία πολιτική δήλωση που εκφράζει τις προθέσεις των δύο πλευρών, προκειμένου να εφαρμόσουν μία ειδική πολιτική στις αμοιβαίες και άλλες σχέσεις τους". Επιχειρώντας να επιστήσει την προσοχή των ξένων πρέσβεων στα σκοτεινά σημεία της Τσεχο-Γερμανικής Κοινής Διακήρυξης, υπογραμμίζει ότι προσβάλλονται σοβαρά υπάρχουσες συμφωνίες και θίγονται οι πολιτικές θέσεις άλλων χωρών, ιδιαίτερα εκείνων που ήταν μέλη του πρώην αντιφασιστικού συνασπισμού και της μεταπολεμικής διεθνούς κατάστασης.

Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα της επιστολής:

"Είμαστε πεπεισμένοι ότι η καθιέρωση των τσεχο-γερμανικών σχέσεων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών συμβάσεων - ιδιαίτερα εκείνων του ΟΑΣΕ - θα ήταν μία πολύτιμη συνεισφορά, όχι μόνο στην αμοιβαία συνεργασία, αλλά και στην πανευρωπαϊκή συνεργασία και ασφάλεια. Είναι παντοτινός μας σκοπός να κοιτάμε στο μέλλον. Αυτό, βέβαια, ταυτόχρονα απαιτεί σεβασμό στην ιστορία, συμπεριλαμβανομένων και των αποτελεσμάτων του Β Παγκοσμίου Πολέμου και της μεταπολεμικής κατάστασης στην Ευρώπη.

"Ομως, το πρόχειρο κείμενο της διακήρυξης, που πρωτοσυντάχθηκε, σίγουρα δε συμπληρώνει τις παραπάνω προϋποθέσεις...

"Η διακήρυξη περιλαμβάνει επικρίσεις των πράξεων που έγιναν από την Τσεχοσλοβακία μετά το 1945, επειδή ανταποκρίθηκε σε ανάλογες νομικές πράξεις που έγιναν από άλλες σύμμαχες χώρες του αντιφασιστικού συνασπισμού. Σε συνεργασία με το Συμμαχικό Ελεγκτικό Συμβούλιο, η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία και η Ουγγαρία, πολύ σωστά και ανεπιφύλακτα, πήραν τα αναγκαία μέτρα και βήματα για την κατάλληλη επανεγκατάσταση των Γερμανών στις χώρες τους, όπως αποφασίστηκε από τη Διάσκεψη του Πότσνταμ. Ως εκ τούτου, οι χώρες αυτές από κοινού, αλλά και η κάθε μία ξεχωριστά, πραγματοποίησαν τις δεσμεύσεις τους. Γι' αυτό και δεν ήταν ένοχες καμίας παράνομης αγωγής, και, επομένως, δε φέρουν οιαδήποτε διεθνή νόμιμη ευθύνη έναντι της Γερμανίας ή των πολιτών της. Η συμφωνία για την επανεγκατάσταση των Γερμανών ήταν και είναι πολυμερές διεθνές ζήτημα, ενώ αποτελεί μία συνθήκη που δεν επιδέχεται καμία αλλαγή, πρόσθεση ή ακύρωση από κανένα συμβαλλόμενο ή μη μέρος.

Το πρόχειρο κείμενο της διακήρυξης αποτελεί μία περαιτέρω εκτίμηση των πολεμικών και μεταπολεμικών γεγονότων και η ευθύνη των εμπλεκόμενων μερών στην ορολογία και το περιεχόμενό της έρχεται σε αντιπαράθεση με τη Συμφωνία του Πότσνταμ. Γι' αυτό και έρχεται σε αντίθεση με την αξιολόγηση και τα συμπεράσματα των συμμάχων και τα αντικαθιστά με διαφορετικές εκτιμήσεις. Από αυτά συνάγεται ότι δεν ήταν τα εγκλήματα των ναζιστών, αλλά τα μέτρα που πάρθηκαν από την Τσεχοσλοβακία και τους συμμάχους που ευθύνονται για τα "πάμπολλα δεινά αθώων ανθρώπων και των εγκλημάτων που έγιναν σε βάρος τους"".

Σημαντικά ενδιαφέροντα είναι εκείνα τα σημεία της επιστολής, που αναφέρονται στις προσπάθειες αναθεώρησης των μεταπολεμικών ευρωπαϊκών συνθηκών που επιχειρούνται μέσω της Κοινής Τσεχο-Γερμανικής Διακήρυξης. Στην επιστολή της 10ης Γενάρη, που απέστειλε το ΚΚ Βοημίας και Μοραβίας προς τους πρέσβεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Ρωσίας, υπογραμμίζεται ότι η θέση του κομμουνιστικού κόμματος είναι ότι ούτε η Γερμανία, ούτε η Τσεχική Δημοκρατία έχουν το δικαίωμα να αναθεωρήσουν ή να θέσουν σε αμφισβήτηση τη Συνθήκη του Πότσνταμ.

Αλλο χαρακτηριστικό σημείο της επιστολής αναφέρει:

"Η Συνθήκη των Παρισίων για τις Γερμανικές Επανορθώσεις της 21ης Δεκέμβρη 1945 αναφέρει ότι "εκάστη συμβαλλόμενη κυβέρνηση θα κρατήσει, υπό τη μορφή δικής της επιλογής, εχθρική γερμανική περιουσία στη δικαιοδοσία της... προκειμένου να αποτρέψει την επιστροφή της σε Γερμανό ιδιοκτήτη ή γερμανικό έλεγχο". Με αυτό τον τρόπο προχώρησαν οι κυβερνήσεις των ενδιαφερόμενων χωρών (συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης της Τσεχοσλοβακίας)... Θέτοντας εν αμφιβόλω τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν από τις κυβερνήσεις αυτές, γίνεται μία προσπάθεια να αμφισβητηθεί η γενική αναγνώριση της νομιμότητας τέτοιων συνθηκών. Γεγονός είναι ότι και το κείμενο της διακήρυξης - που αγνοεί τη γενική αναγνώριση της ακυρότητας της Συνθήκης του Μονάχου (με την οποία η Συνθήκη της Βιέννης τέθηκε σε αχρηστία από την αρχή) - είναι στην πραγματικότητα προσπάθεια παράλειψης μίας αρχής που ενσωματώθηκε στη Γερμανο-Τσεχοσλοβακική συνθήκη του 1973".

Τέλος, στην ίδια επιστολή υποστηρίζεται ότι "το κείμενο της διακήρυξης επιτίθεται κατά της νόμιμης συνθήκης, όπου η Τσεχοσλοβακία - όπως και άλλες χώρες - αναγνώρισαν τη νομιμότητα της αντίστασης στο ναζιστικό καθεστώς του τρόμου, ενώ ταυτόχρονα δε νομιμοποίησαν πράξεις βίας που πάρθηκαν για άλλους, λιγότερο τιμητικούς λόγους". Μάλιστα, υπογραμμίζεται ότι η Τσεχογερμανική Διακήρυξη "με κανέναν τρόπο δε διαφοροποιείται από τη διακήρυξη του Χίτλερ στις 9 Ιούνη 1939, κατά την οποία όλες οι ενέργειες που "έγιναν στον αγώνα της διατήρησης εδαφών σε σουδητικό γερμανικό έδαφος ή για την επιστροφή αυτών των εδαφών στο Ράιχ" νομιμοποιήθηκαν και αποκλείστηκαν από κυρώσεις". Σ' αυτό το σημείο, τονίζεται ότι επιχειρείται "μία πρωτοφανής προσπάθεια αμφισβήτησης του χαρακτήρα της αντιναζιστικής αντίστασης, ενώ αντιστρόφως γίνεται προσπάθεια της "συγχώρεσης" πράξεων βίας". Οπως αναφέρεται στο κείμενο της επιστολής, "σ' αυτήν την κατηγορία εντάσσονται επίσης και οι απροκάλυπτες απειλές των ηγετών των Γερμανών Σουδηνιτών Γαιοκτημόνων, που έχουν προειδοποιήσει την τσεχική κυβέρνηση, ενάντια στις προσπάθειες να επικληθεί η υποστήριξη στα συμβαλλόμενα μέρη της Συμφωνίας του Πότσνταμ".

Δ. Ο.

Ο Παλαιστίνιος στρατιώτης, που κάνει το σήμα της νίκης ανέλαβε, μαζί με τους συναδέλφους του, τη φρούρηση της Χεβρώνας, από όπου αποχώρησαν οι Ισαηλινοί, με μια "μικρή" καθυστέρηση, βέβαια...