Μια ακόμη περιπλάνηση στο χώρο και στο χρόνο, μέσα από το βλέμμα και το φακό του μεγάλου Γερμανού σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς, είναι η ταινία "Μέχρι το τέλος του κόσμου". Μόνιμα σχεδόν, ο Βέντερς είναι ένας ταξιδιώτης στις "εικόνες" του κόσμου. Ο δημιουργός μεγάλων ταινιών, όπως "Η Αλίκη στις πόλεις", "Κατάσταση πραγμάτων", "Η αγωνία του τερματοφύλακα στο πέναλτι", "Παρίσι - Τέξας" και "Φτερά του έρωτα", δεν παύει να περιπλανάται στο χώρο της αναζήτησης, μέσα από τις ταινίες του "δρόμου" του. Γεννημένος το 1945 στο Ντίσελντορφ, γιος γιατρού, διαμορφώνει την προσωπικότητά του, μέσα από την τζαζ, την μπιτ λογοτεχνία, την ποπ μουσική και τον αμερικανικό κινηματογράφο. Ο πατέρας του ήταν αυτός που τον έφερε σ' επαφή με τον κόσμο του κινηματογράφου, όταν του χάρισε μια χειροκίνητη μηχανή προβολής.Μέχρι τα 16 χρόνια του, ο Βέντερς ήθελε να γίνει παπάς. Τότε, όμως, θα ανακαλύψει το φλίπερ και την ποπ μουσική, που "εισέρχεται" από την Αμερική στη Γερμανία. Η αγάπη του για τη μουσική είναι φανερή σε όλες σχεδόν τις ταινίες του και όπως αποδεικνύεται εξίσου σημαντική με τα "τοπία" της κοινωνίας, τις εικόνες και τους χαρακτήρες των ηρώων του. Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους γυρίζεται το 1970. Είναι μια τρίωρη ερωτική επιστολή προς το μουσικό συγκρότημα Κινκς. Από το 1972 θ' αρχίσει σχεδόν μια μόνιμη συνεργασία με τον συγγραφέα Πέτερ Χάνκε, ο οποίος είναι ο σεναριογράφος πολλών ταινιών του.

Ο Γερμανός σκηνοθέτης δίνει ιδιαίτερη σημασία στην ουσία των εικόνων και μάλιστα σε μια σύγχρονη εποχή, που σφραγίζεται από την "εικόνα" της τηλεόρασης. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που αναφέρει στο βιβλίο του "Η λογική των εικόνων". Λέει, λοιπόν ότι: "Σήμερα τις εικόνες τις διατηρεί κατά κύριο λόγο η τηλεόραση. Ομως, μέσα στην πλημμύρα των εικόνων, με τις οποίες μας τροφοδοτεί, ελάχιστες φαίνονται να είναι εκείνες που πραγματικά αξίζουν να διατηρηθούν στη μνήμη μας, έτσι ώστε ν' αναρωτιόμαστε, μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να γυρίσουμε πίσω, στην παλιά παράδοση των ποιητών και των ζωγράφων. Είναι προτιμότερο να υπάρχουν λίγες εικόνες, αλλά περισσότερη ζωή, παρά μια πληθώρα εικόνων χωρίς καμία ουσία. Είναι το βλέμμα εκείνο που αποφασίζει, αν τελικά έχουμε δει κάτι".

Ρόουντ Μούβι, είναι η ταινία του "Μέχρι το τέλος του κόσμου". Μια ταινία γερμανοαμερικανικής συμπαραγωγής, στην οποία πρωταγωνιστεί η αγαπημένη του σκηνοθέτη Σολβέιγκ Ντομάρτεν. Ο Βέντερς μάς μεταφέρει στο 2000, για να παρακολουθήσουμε μια γυναίκα να διασχίζει όλο τον κόσμο, αναζητώντας τον άνδρα που την έχει γοητεύσει. Μπροστά στον κίνδυνο μιας πυρηνικής καταστροφής, η γυναίκα αναζητά το νόημα της ζωής, επιχειρώντας μια ατέλειωτη περιπλάνηση στις τέσσερις ηπείρους. Εξαιρετική είναι η μουσική της ταινίας, με τραγούδια που ερμηνεύονται από γνωστούς τραγουδιστές και συγκροτήματα. Εκτός από τη Σολβέιγκ Ντομαρτέν, παίζουν οι Γουίλιαμ Χαρτ, Ζαν Μορό, Σαμ Νιλ και Μαξ φον Σίντοβ. (Πέμπτη ΕΤ - 2 23.30)

Η ανθρώπινη μοίρα είναι γνωστή. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και, τελικά, πεθαίνουμε. Λίγοι από μας έχουν την τύχη, στο διάστημα που μεσολαβεί από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, να κατορθώσουν να κάνουν κάτι καλό για το σύνολο, κάτι μεγάλο. Κάτι σπουδαίο, τέλος πάντων. Η "Ανθρώπινη μοίρα",το μυθιστόρημα του Αντρέ Μαλρό, του Γάλλου συγγραφέα (1901-1976), που ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο και τη φιλοσοφία της Τέχνης, δεν είναι και πολύ γνωστό στο ελληνικό κοινό. Ο Μαλρό ήταν γόνος αστικής οικογένειας, υπήρξε φιλοκομμουνιστής επαναστάτης, αλλά αργότερα έκανε μια στροφή 180 μοιρών και έγινε υπουργός Πληροφοριών του στρατηγού ντε Γκολ. Ξαφνικά, επέδειξε μια έντονα συντηρητική στάση, που ερχόταν σε αντίθεση με τη μέχρι τότε διαγωγή του. Ο Μαλρό, με την πρωτότυπη κινηματογραφική αφηγηματική του τεχνική στο μυθιστόρημα, πήρε μια ξεχωριστή θέση στα γαλλικά Γράμματα και στο παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα. Ανέλαβε την προεδρία των επιτροπών για την απελευθέρωση των κομμουνιστών ηγετών και υπήρξε φανατικός πολέμιος του ναζισμού. Ο μυθιστορηματικός κόσμος του συγγραφέα είναι επηρεασμένος από τον Ντοστογιέφσκι και δεν καθορίζεται από την ψυχολογική ανάλυση των ηρώων, αλλά από την επαναστατική του δράση, που γεννά το δράμα των επιλογών του και της ιστορικής ευθύνης, με διαστάσεις συχνά τραγικές. Η αντιφατική προσωπικότητά του και η πολιτική του δράση προκάλεσαν άλλοτε τον αμέριστο θαυμασμό και άλλοτε τις σκληρές επικρίσεις, αλλά πάντως του προσέδωσαν παγκόσμια αίγλη. Στην προσωπική του ζωή υπήρξε πολύ άτυχος και σημαδεύτηκε από τρομερά δράματα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής σκοτώθηκε σε σιδηροδρομικό δυστύχημα η δεύτερη γυναίκα του και στην αντίσταση οι δυο ετεροθαλείς αδελφοί του, ενώ το 1961 έχασε τους δυο γιους του σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Η "ανθρώπινη μοίρα" του δεν ήταν καλή. Η μυθιστορηματική του, όμως ήταν. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Αντρέ Μαρλό ανέλαβε το 1925 στη Σαϊγκόν την έκδοση μιας αντιαποικιακής εφημερίδας, που κυκλοφορούσε ως τον Φλεβάρη του 1926. Ανέλαβε την προεδρία στο Πρώτο Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων για την υπεράσπιση της κουλτούρας εναντίον του φασισμού το 1935 και παρακολούθησε το συνέδριο των Σοβιετικών συγγραφέων, όπου γνωρίστηκε και συνδέθηκε φιλικά με τον Σεργκέι Αϊζενστάιν και τον Μαξίμ Γκόρκι. Από την ΕΤ-1 στις 00.30 την Τετάρτη θα παρακολουθήσουμε το πρώτο επεισόδιο της σειράς των 13ων εκπομπών: "Αναζητώντας την τέχνη" (Le zoyrnal de Marlaux) με τίτλο: "Η μαθητεία της ματιάς".

Σκηνή από την ταινία του Βέντερς "Μέχρι το τέλος του κόσμου"