Υπάρχει, μήπως, η σκέψη να αποτελέσουν τα προβλήματα της προσφυγιάς μας, του επαναπατρισμού και της αποκατάστασής μας, θέμα ειδικής συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου;

Το ερώτημά μας πηγάζει από το γεγονός ότι το ταλάνισμά μας συνεχίζεται είκοσι χρόνια τώρα χωρίς να έχουμε μια συγκεκριμένη απάντηση: γιατί και πότε.

Δε λέμε ότι δεν έγινε τίποτε απ' την πλευρά της κυβέρνησης. Είναι γνωστοί οι νόμοι όπως ο ν. 1539/85 και ο ν. 1540/85, καθώς και άλλοι που θίγουν ορισμένες πλευρές προβλημάτων μας. Αυτό δεν το αρνούμαστε. Αλλά αυτοί οι νόμοι ψηφίστηκαν ερήμην μας και επόμενο ήταν, αντί να λύσουν το πρόβλημα δημιουργήθηκαν και άλλα που δυσκολεύουν την επιβίωσή μας και οι δυσκολίες αυτές χρονίζουν χωρίς τέλος. Συνεπώς, δημιουργούν άγχος, φέρνουν την απόγνωση, αυτοκτονίες, ενώ πολλοί αφήνονται στη βιολογική λύση, "φεύγουν" πικραμένοι.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Ο νόμος για τον επαναπατρισμό, που ήρθε ως αποτέλεσμα της αναγγελίας διά στόματος του αείμνηστου - τότε πρωθυπουργού - Ανδρέα Παπανδρέου που είπε χαρακτηριστικά ότι ανοίγουμε την αγκαλιά μας στους αγωνιστές να επιστρέψουν, για να κλείσει αυτή η τραγωδία και ότι θα συγκροτηθούν επιτροπές υποδοχής κλπ. Πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Εν πάση περιπτώσει, η έλλειψη δεν ήταν σ' αυτό. Η τραγελαφική έλλειψη ήταν στο ότι στο νόμο αυτό μπήκε ο όρος "Ελληνες το γένος" που, αμέσως αμέσως, απέκλεισε τον επαναπατρισμό σε εκατοντάδες Ελληνες πολίτες. Και όλοι ξέρουν πως οι πολίτες αυτοί (σλαβόφωνοι) πέρασαν απ' όλα τα καμίνια του αγώνα για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της χώρας μας. Πολέμησαν στο Αλβανικό Μέτωπο πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στην Κατοχή, μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ κλπ. υπέστησαν όλες τις διώξεις και εξοντώσεις των μεταβαρκιζιανών παρακρατικών, πήραν μέρος στον Εμφύλιο και την αναγκαστική πολιτική προσφυγιά κλπ. Ολοι ξέρουν για τα παραπάνω, αλλά προτιμήθηκε τότε να καταδικαστούν αυτοί οι πολίτες, μια και ήταν ακόμη νωπά τα σοβινιστικά κατασκευάσματα.

Ο νόμος 1539/85, που αφορά τη συνταξιοδότηση των επαναπατρισθέντων πολιτικών προσφύγων, επίσης, συντάχθηκε κατά τρόπο που δεν επέτρεψε την ολοκληρωτική λύση του προβλήματος.

Πρώτα από όλα γιατί η ισχύς του νόμου αυτού ήταν ολιγόχρονη 5 χρόνια και ήταν από τότε φανερό ότι οι πολιτικοί πρόσφυγες δεν προλάβαιναν να προετοιμαστούν από λόγους αντικειμενικούς, ανωτέρας βίας και μια απ' τις πολλές αιτίες ήταν η παρακάτω: Αυτοί που στο μεσοδιάστημα βγαίνανε στη σύνταξη - εκεί οι άνδρες συνταξιοδοτούνται στα 60 χρόνια και οι γυναίκες στα 55 χρόνια τους - ερχόμενοι στην πατρίδα δε θεωρούνταν συνταξιούχοι, αλλά έπρεπε να συμπληρώσουν το 65ο έτος και 60ό έτος, αντίστοιχα, για να συνταξιοδοτηθούν. Πώς, λοιπόν, θα ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι; Δεύτερον, έμειναν εκτός νόμου και αυτές οι ηλικίες, που επίσης ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν προλάβαιναν να δημιουργήσουν εδώ στην Ελλάδα προϋποθέσεις συνταξιοδότησής τους. Και οι λόγοι είναι ότι σ' αυτήν την ηλικία δεν τους παίρνουν σε δουλιά, υπήρχε και υπάρχει ανεργία και μερικοί απ' αυτούς δεν είχαν την υγεία τους, για να μπουν σε οποιαδήποτε εργασία. Με το ν. 1539/85 τους αναγνωρίστηκαν 1.500 ένσημα για περιπτώσεις ολικής και διαρκούς αναπηρίας ή θανάτου. Φυσικά, αυτοί όλοι τους δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια, που λένε, εργάστηκαν όσοι μπόρεσαν και όσο μπόρεσαν και πλήρωσαν τις εισφορές τους, αλλά να θεμελιώσουν εξ ολοκλήρου τις προϋποθέσεις δεν μπόρεσαν είτε γιατί τους απέλυσαν, λόγω συρρίκνωσης προσωπικού, είτε γιατί κλείσανε οι επιχειρήσεις όπου εργάζονταν, είτε γιατί λόγω υγείας δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν να εργάζονται. Τους υπολείπονται, σε άλλους λιγότερα και σε άλλους περισσότερα, ένας αριθμός ενσήμων για να συνταξιοδοτηθούν. Εξυπακούεται πως αν φρόντιζε το κράτος να τους διευκολύνει για ανεύρεση εργασίας ίσως αυτό το πρόβλημα να μην ήταν τόσο οξύ. Ας παρθεί υπ' όψη ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν εργαστεί στην προσφυγιά από 25 ως και 30 χρόνια. Αλλα περιθώρια δεν υπάρχουν γι' αυτό και εμείς, οι εκπρόσωποί τους, θεωρούμε τη λύση αυτού του προβλήματος ως εξής: Να συμπληρώνονται τα υπολείποντα ένσημα, για να μπορούν να συνταξιοδοτηθούν οι άνθρωποι αυτοί και η κυβέρνηση ας επιδιώξει να ξαναδιαπραγματευτεί με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, για να αποσπάσει απ' τις χώρες αυτές τα συγκριτικά ποσά. Πολύ περισσότερο που τώρα οι συναλλαγές με τις αναφερόμενες χώρες μεγαλώνουν και πλαταίνουν.

Κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε η κυβέρνηση να μεριμνήσει και για τους επαναπατρισθέντες πολιτικούς πρόσφυγες από τη Ρουμανία, που, ως γνωστόν, η κυβέρνηση αυτής της χώρας δεν έχει επικυρώσει ακόμα τη Σύμβαση που υπέγραψε τελικά τον περασμένο Φεβρουάριο - με δέκα, και πλέον, χρόνια καθυστέρηση. Το ερώτημα εδώ είναι τι θα γίνει εάν και πάλι αθετήσει την υπόσχεσή της και δεν επικυρώσει τη Σύμβαση; Τότε πώς θα ζήσει αυτός ο κόσμος;

Πιστεύουμε πως όλα τα παραπάνω αποδείχνουν περίτρανα ότι το ενδιαφέρον απ' την πλευρά της πολιτείας, των εκάστοτε κυβερνήσεων, ήταν ελλιπές γι' αυτό και αυτές οι παλινδρομήσεις, η μη ενιαία και συνολικά λύση του προβλήματος του επαναπατρισμού, που κατά βάση δεν είναι θέμα μόνο των επαναπατρισμένων πολιτικών προσφύγων, αλλά είναι θέμα εθνικό, πατριωτικό, θέμα που πρέπει να βρει επάξια τη θέση του μέσα στους εθνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας, προς παράδειγμα και μίμηση των μελλούμενων γενεών.

Και υπάρχουν κι άλλα επίσης σημαντικά προβλήματα που παραμένουν άλυτα όπως τα περιουσιακά, το πρόβλημα εξομοίωσης των αναπήρων του εμφυλίου πολέμου, η απόδοση ιθαγένειας, το πρόβλημα των αλλοδαπών συζύγων, η αναγνώριση τίτλων σπουδών και διπλωμάτων, η χορήγηση στεγαστικών δανείων, η αναγνώριση δεδουλευμένων χρόνων στην αλλοδαπή ως συνταξιοδοτικών σε όσους εργάζονται σήμερα στο Δημόσιο, ιδιαίτερα για τα παιδιά μας, αλλά και για τους μεγάλους που βγαίνουν τώρα σε σύνταξη. Και εδώ είναι ένα επίσης σοβαρό πρόβλημα γιατί όσοι δεν πρόλαβαν να ενταχθούν τότε τους θεωρούν, στο ΙΚΑ, εκπρόθεσμους και δεν τους δίνουν αναγνώριση των 1.500 ενσήμων. Αστα μην τα ρωτάς!!!

Και από ένα άλλο γεγονός συμπεραίνουμε πως ποτέ δεν υπήρξε η σκέψη να μπούνε τα προβλήματά μας σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Από την κακή εικόνα που παρουσιάζει η Βουλή, όταν και πότε τίθεται επερώτηση για το πώς σκέπτεται η κυβέρνηση να λύσει το Α και Β πρόβλημά μας. Ολοι γίνονται "καπνός", ας μου επιτραπεί η έκφραση. Τι είναι αυτό; Συνέχεια μισαλλοδοξίας ή απλώς φοβούνται να μη φανούν κακοί μπροστά σε κάποιους άλλους;!

Γιατί, σε κάθε προεκλογική περίοδο όλοι οι υποψήφιοι απευθύνονται σε μας για την ψήφο μας και όταν πρόκειται να συζητηθούν στη Βουλή προβλήματά μας σηκώνονται και φεύγουν; Επειδή θέτει την επερώτηση το ΚΚΕ;

Ολα τα παραπάνω, φυσικά, δε θα υπήρχαν εάν οι εκάστοτε κυβερνήσεις είχαν πάρει στα σοβαρά το θέμα του επαναπατρισμού. Με τέτοια σοβαρότητα που θα ήταν σεβαστή απ' όλους, απ' όλα τα πολιτικά κόμματα και τις παρατάξεις, τους πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες της χώρας μας.

Και κλείνουμε με τη δικιά μας επερώτηση προς τα μέλη της κυβερνήσεως και τον κ. πρωθυπουργό. Ποιος είναι ο λόγος που δε δίνεται τέλος στο εθνικό αυτό θέμα, για να κλείσει, επιτέλους, αυτή η πληγή που είναι συνέπεια του Β Παγκόσμιου Πολέμου συνέχεια και του Εμφυλίου, που ήδη έχουν περάσει 50 χρόνια; Από δω βγαίνει και το σκεπτικό μας ότι το θέμα του επαναπατρισμού και της αποκατάστασης των πολιτικών προσφύγων είναι θέμα που απαραίτητα πρέπει να συζητηθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο.

Αυτό και ζητούμε, αυτό απαιτούμε. Εκτός και αν το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας μας επιτρέπει να χωρίζονται οι πολίτες σε Α και Β κατηγορία. Αλλά ας μας το πουν ανοιχτά.

Γρηγόρης ΦΩΤΟΥ

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Επαναπατρισθέντων Πολιτικών Προσφύγων

Ξεπερνά σταθερά το 80% το ποσοστό συμμετοχής των εκπαιδευτικών στην απεργία