Αύγουστος ήταν, που λέει και ο Καβάφης. Και ο μήνας είχε 6 και μετά είχε 9, όταν οι σελίδες τις ιστορίας γράφτηκαν με μαύρο μελάνι. Μελάνι, που, σάστισε κι αυτό και χύθηκε, όπως εκατομμύρια άνθρωποι σάστισαν και η οικουμένη έχυσε δάκρυα ποτάμια. Ο χρόνος σταμάτησε να κυλά φυσιολογικά και 132.000 αθώοι Γιαπωνέζοι έπεσαν θύματα μιας πρωτοφανούς και άδικης αγριότητας. Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι,δυο μαρτυρικές πόλεις έζησαν έναν εφιάλτη μιας απίστευτης απάνθρωπης παραφροσύνης. Ισοπεδώθηκαν οι πόλεις, ισοπεδώθηκαν και οι ψυχές όσων επέζησαν. Τα εγκαύματα και τα τραύματα τους ακολούθησαν σε όλη τους τη ζωή. Η ΕΤ-2, με αφορμή τη συμπλήρωση 52 χρόνων από τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας, προβάλλει την Πέμπτη στη 01.00 την έξοχη ταινία του Σοέι Ιμαμούρα "Μαύρη βροχή".Πρόκειται για μια κοινωνική, εξαιρετική, αντιπολεμική ταινία, για μια κινηματογραφική μαρτυρία, με εξαιρετικές ερμηνείες, που αφηγείται μια τραγική αληθινή ιστορία. Θα γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και θα επισκεφτούμε τη μαρτυρική Χιροσίμα, εκείνη την τρομερή, τη μαύρη μέρα της 6ης Αυγούστου του 1945. Η πρώτη πυρηνική βόμβα εκρήγνυται. Η μαύρη πύρινη βροχή αγκαλιάζει το νησί. Η Γιασούκο βρίσκεται σε ένα πλοίο με προορισμό το σπίτι του θείου της, όταν μια ραδιενεργός μαύρη βροχή πλημμυρίζει την περιοχή. Η Χιροσίμα γίνεται ένα φλεγόμενο "τίποτε", που μέχρι πριν από λίγο έσφυζε από ζωή. Οι άνθρωποι που μέχρι εκείνη τη στιγμή ανέμελα γελούσαν μεταμορφώνονται σε κούτσουρα. Τα μέλη τους διασκορπίζονται παντού λες και ο μαύρος αέρας πετούσε σκουπίδια. Η εικόνα είναι ανατριχιαστική, φρικιαστική, απίστευτη και ξεπερνά κάθε ανθρώπινη φαντασία. Ενα ξαφνικό χτύπημα από ψηλά, μια άγνωστη - μέχρι εκείνη τη στιγμή - βόμβα πέφτει, ένας ουρανός ξερνάει θάνατο. Επειτα ένας οδυρμός, ένας οδυνηρός ψίθυρος, ένα αναφιλητό, ένα "Γιατί;". Είναι εκείνοι που επέζησαν, και, που δεν καταλαβαίνουν τι έγινε, απλά δεν αντέχουν τους τρομερούς πόνους από τα εγκαύματα και περιμένουν τη λύτρωση από το θάνατο. Η Γιασούκο μαζί με τους θείους της διασχίζουν με κόπο την ερειπωμένη πόλη, αναζητώντας καταφύγιο, χωρίς να γνωρίζουν ότι η πανίσχυρη ραδιενέργεια έχει μολύνει τα πάντα και μπορεί να προκαλέσει και το θάνατο ακόμη και μετά την έκρηξη. Πέντε χρόνια αργότερα η αδικαιολόγητη μαζική δολοφονία συνεχίζει να διεκδικεί θύματα, καθώς η ραδιενέργεια αφανίζει εν ψυχρώ όχι μόνον εκείνους που πρώτοι την υποδέχτηκαν, αλλά και τους άλλους, αυτούς που αργότερα ήρθαν στο νησί. Η Γιασούκο είναι πια σε ηλικία γάμου, όμως κάθε υποψήφιος γαμπρός πανικοβάλλεται και την εγκαταλείπει αμέσως μόλις μαθαίνει ότι βρισκόταν στη Χιροσίμα, εκείνη την τρομερή ημέρα. Ο θείος προμηθεύεται ένα πιστοποιητικό που αποδεικνύει ότι "παρ' όλα αυτά" η υγεία της ανιψιάς του είναι καλή. Ομως, η Γιασούκο παραμένει σαν ένα γυναικείο απόβλητο. Το καημένο κορίτσι είναι κρυφά ερωτευμένο με έναν άνδρα που υποφέρει από νεύρωση, την οποία απέκτησε από τις πικρές εμπειρίες του στις μάχες. Η σχέση αυτή είναι δυστυχώς καταδικασμένη από την αρχή. Ενας ένας και αργά αργά υποκύπτει. Πεθαίνει από τις τραγικές συνέπειες της ραδιενέργειας. Δε θα γλιτώσουν το θάνατο και οι θείοι της άμοιρης κοπέλας. Μια συγκλονιστική ταινία που πρέπει όλοι να τη δούμε για να μην ξεχάσουμε τη φρίκη του πολέμου και τα αποτελέσματα της μαύρης βροχής. Η ταινία επιλέχτηκε για επίσημη συμμετοχή στις Κάννες το 1989.

Οπως κάθε Παρασκευή, έτσι και την ερχόμενη (8.8.97) ο σκηνοθέτης Λάκης Παπαστάθης αναζητά από την ΕΤ-2 στις 21.00 μια "χαμένη εικόνα", που ευτυχώς δε χάθηκε. Πρόκειται για μια ανθολογία του νεότερου ελληνικού κινηματογράφου με ένα πάντα θεματικό άξονα. Η συγκεκριμένη επιλογή του έχει για θέμα την Εργασία.Ετσι, θα μας δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αποσπάσματα από τις εξής ταινίες:

"Τοπίο στην ομίχλη" του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο μικρός Αλέξανδρος και η αδελφή του μεγαλώνουν με το μύθο ότι έχουν πατέρα που ζει στη Γερμανία. Μια μέρα το σκάνε από το σπίτι και φεύγουν. Τον αναζητούν. Στη διαδρομή τα παιδιά έρχονται σε επαφή με την ίδια τη ζωή, αυτή γνωρίζουν, γιατί κι εκείνη αυτούς αναζητά. Είναι η πρώτη φορά που τα μικρά παιδιά θα αναγκαστούν να δουλέψουν για να κερδίσουν το ψωμί τους.

"Θεόφιλος" του Λάκη Παπαστάθη. Ο Θεόφιλος ζει στο Πήλιο, σε μια ταβέρνα. Προσπαθεί να σώσει μια παλιά τοιχογραφία που με τον καιρό έχει φθαρεί. Ο ταβερνιάρης του ζητά να την ασβετώσει. Τους τοίχους τούς θέλει... καθαρούς. Ο Θεόφιλος αρνείται, θυμώνει και ασβεστώνει το πρόσωπο του ταβερνιάρη...

"Το δένδρο που πληγώναμε" του Δήμου Αβδελιώτη. Δεκαετία του '60. Στη Χίο, είναι καλοκαίρι. Για ένα χαρτζιλίκι στις διακοπές τα παπαδάκια και συνοδεύουν πομπές κηδειών. Αμέτοχα στο κλίμα της τελετής μετατρέπουν την πομπή σε παιχνίδι.

"Το Προξενιό της Αννας" του Παντελή Βούλγαρη. Η Αννα δουλεύει ως οικιακή βοηθός σ' ένα αθηναϊκό σπίτι. Δεν τους βλέπει σαν αφεντικά, αλλά σαν δικούς της ανθρώπους που τους αγαπά υπερβολικά. Κάποια στιγμή της προξενεύουν τον Κοσμά, μετά όμως μετανιώνουν και προσπαθούν με κάθε μέσο να μην πάρει τον Κοσμά, αλλά να μείνει μαζί τους...

"Η φωτογραφία" του Νίκου Παπατάκη. Ο Γεράσιμος δουλεύει ως γουναράς στο Παρίσι, ερωτεύεται μια κοπέλα που έχει δει μοναχά σε φωτογραφία. Ο Ηλίας, ο βοηθός του, του έχει πει ότι είναι αδελφή του. Στην πραγματικότητα η κοπέλα είναι λαϊκή τραγουδίστρια.

"Η σφαγή του κόκορα" του Ανδρέα Πάντζη. Δυο Κύπριοι, ο Ευαγόρας και Ονήσιλος πηγαίνουν στη Σαουδική Αραβία για να βρουν την τύχη τους.

"Απ' το χιόνι" του Σωτήρη Γκορίτσα. Οι πρώτοι Βορειοηπειρώτες εργάτες εμφανίζονται στην ελληνική γη.

"Η φανέλα με το 9" του Παντελή Βούλγαρη. Ο ποδοσφαιριστής Μπιλ Σερέτης κατορθώνει μέσα σε λίγες εμφανίσεις να αναδειχτεί σε βασικό παίχτη της ομάδας του.