- Η συμμετοχή της χώρας σε έναν ισχυρό οργανισμό όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση δίνει τη δυνατότητα να συνδιαμορφώνει τις αποφάσεις μαζί με τους ισχυρούς και να επιδρά στις γενικότερες εξελίξεις. Δεν είναι σωστό να το επιδιώξουμε;

- Η εμπειρία από τα 17 χρόνια συμμετοχής δίνει απάντηση. Η συμμετοχή στις αποφάσεις επιτρέπεται μόνο όταν η γνώμη είναι σύμφωνη με την άποψη των ισχυρών. Οταν λέμε "ισχυροί" εννοούμε τα κράτη που ηγούνται της ΕΕ και τις πολυεθνικές. Επομένως, οι αποφάσεις στρέφονται πρώτ' απ' όλα ενάντια στους λαούς της ΕΕ. Μέχρι τώρα η Ελλάδα το μόνο δικαίωμα που είχε για να εμποδίσει μια απόφαση που στρέφεται κατά των εθνικών της συμφερόντων ήταν το "βέτο". Μετά το Μάαστριχτ το "βέτο" έπαψε να ισχύει για τα οικονομικά θέματα, τώρα καταργείται και για τα υπόλοιπα, δηλαδή της εξωτερικής πολιτικής, άμυνας, ασφάλειας, δικαιοσύνης, ακόμα και εσωτερικής ασφάλειας. Εκτός απ' αυτό, μετά τη Διακυβερνητική θα συνυπολογίζεται για την ψήφο της κάθε χώρας το πληθυσμιακό της μέγεθος, ενώ θα ισχύει και η αρχή της "ευελιξίας". Ετσι κατοχυρώνεται πλήρως το δικαίωμα των λίγων και ισχυρών να αποφασίζουν ό,τι και όπως θέλουν χωρίς το ενοχλητικό "βέτο", κόντρα ακόμη και στην απόφαση της πλειοψηφίας (όταν αυτή δε συμφωνεί), και τέλος, χωρίς τα εμπόδια που μπορεί να δημιουργούν όσοι "δεν επιθυμούν", ή "δε δύνανται" να τους ακολουθήσουν. Παρ' όλα αυτά, η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη υποτάσσονται γιατί έτσι πραγματοποιούνται τα συμφέροντα τους.

- Ποια θα είναι επομένως η θέση της Ελλάδας, ποια θα είναι τα δικαιώματά της;

- Οπως είναι φυσικό, η συνεχής διεύρυνση των δικαιωμάτων των ιθυνουσών χωρών στην Ευρωπαϊκή Ενωση, συνοδεύεται από την αντίστοιχη συρρίκνωση των δικαιωμάτων των μικρών σε μέγεθος και οικονομικά ασθενών χωρών. Αυτές όχι μόνο δε θα έχουν το δικαίωμα να αποτρέπουν μια απόφαση που στρέφεται κατά των εθνικών τους συμφερόντων, θα έχουν ψήφο β κατηγορίας και, το κυριότερο, θα είναι υποχρεωμένες να εφαρμόζουν και να υλοποιούν τις αποφάσεις που θα λαμβάνονται από μια μικρή ομάδα χωρών, οι οποίες θα συγκροτούν επισήμως πλέον το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτό δε σημαίνει ότι αν η Ελλάδα είχε τα ίδια δικαιώματα θα ήταν καλύτερα για το λαό. Οι αποφάσεις του Διευθυντηρίου στρέφονται συνολικά ενάντια στους λαούς της ΕΕ και στα δικαιώματά τους.

- Θα διασφαλίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση τα σύνορα της χώρας μας αν δεχτούμε επίθεση από την Τουρκία;

- Μόνο θεωρητική αξία θα είχε μια δήλωση των "εταίρων" μας ότι θα μας βοηθήσουν. Η ΕΕ πάνω απ' όλα ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Γι' αυτό παρά τις εκκλήσεις της ελληνικής κυβέρνησης να περιληφθεί στις αποφάσεις της Διακυβερνητικής μια τέτοια δήλωση, όλοι σχεδόν οι "εταίροι" έχουν αντιρρήσεις. Οι πιο πονηροί απ' αυτούς προτείνουν: λύστε πρώτα με την Τουρκία τα προβλήματα των αμφισβητούμενων περιοχών και μετά βλέπουμε. Το κυριότερο είναι ότι οι ισχυροί έχουν αποδεχτεί τις προτεραιότητες της "νέας τάξης" και επομένως θεωρούν προνομιακό συνομιλητή τους για τα συμφέροντά τους στη νοτιοανατολική Μεσόγειο την Τουρκία, αυτό εκφράστηκε και πρόσφατα στην παρέμβαση της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας που οδηγεί στη διχοτομική λύση του Κυπριακού.

- Τι συνέπειες θα έχει η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την ένταξη χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης;

- Αυτός είναι ο κυριότερος στόχος της Γερμανίας, εξάλλου με την οικονομική διείσδυση που προηγήθηκε αυτά τα χρόνια, αυτές οι χώρες είναι ουσιαστικά δορυφόροι της Γερμανίας. Μια τέτοια διεύρυνση, εκτός από την ενίσχυση της γερμανικής ηγεμονίας στη διευρυμένη Ευρωπαϊκή Ενωση, θα έχει συνέπεια τη μεταφορά μεγάλων οικονομικών δραστηριοτήτων στις νέες χώρες μέλη, αφού εκεί οι πολυεθνικές έχουν κάνει σημαντικές διεισδύσεις αξιοποιώντας τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και το φθηνό και καλό εργατικό δυναμικό που τους παρέχεται. Σ' ένα βαθμό αυτή η μετατόπιση θα βλάψει την Ελλάδα και στο βιομηχανικό και τον αγροτικό τομέα. Το πιο σημαντικό όμως είναι το πλήγμα που θα δεχτούν οι ίδιες οι υποψήφιες χώρες και πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι σ' αυτές. Για να μπορέσουν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση απαιτείται η εφαρμογή σκληρών προγραμμάτων με συνέπεια, αφ' ενός το ξεπούλημα και την υπονόμευση της παραγωγικής τους βάσης και αφ' ετέρου την εξαθλίωση εκατομμυρίων εργαζομένων. Δείγματα έχουμε από τώρα.

- Εξασφαλίζει την ισότιμη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση η υλοποίηση του προγράμματος σύγκλισης της οικονομίας;

- Κάτι τέτοιο ισχυρίζεται η κυβέρνηση και σ' αυτό στηρίζει όλη την αντιλαϊκή της πολιτική. Στην πραγματικότητα είναι δεδομένο ότι η ελληνική οικονομία δεν εκπληρώνει κανένα από τα τέσσερα κριτήρια που ορίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ για τη συμμετοχή της χώρας στο τρίτο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ). Αυτό δεν αποτελεί μόνο δική μας εκτίμηση, αλλά του ίδιου του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομίας τον Ιούνιο του '96. Αρα, τα περί δήθεν ισότιμης συμμετοχής στην ΟΝΕ χρησιμοποιούνται ως άλλοθι. Ομως ακόμη κι αν εκπληρώσει η οικονομία της Ελλάδας τα κριτήρια, δε σημαίνει ότι θα γίνει ισότιμη με την οικονομία των ισχυρών κρατών της ΕΕ.

- Αν η Ελλάδα δεν μπει στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ, όπου θα διαμορφωθεί το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, τι επιπτώσεις θα υπάρξουν;

- Ηδη η Σύνοδος Κορυφής των "15", αναγνωρίζοντας ότι στο τρίτο στάδιο δε θα πάρουν μέρος όλες οι χώρες - μέλη, καθόρισε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των "εντός" και των "εκτός". Οπως έχει αποφασιστεί, οι χώρες όπως η Ελλάδα, που θα μείνουν "εκτός", είναι υποχρεωμένες να υποβάλουν ένα νέο πρόγραμμα "σύγκλισης", το οποίο θα αρχίσει να εφαρμόζεται από την 1η Ιανουαρίου 1999. Σύμφωνα με τις αποφάσεις, αυτό το νέο πρόγραμμα "σύγκλισης" θα είναι ακόμη σκληρότερο απ' το σημερινό, ενώ κάθε καθυστέρηση ή παρέκκλιση θα τιμωρείται πλέον με βαριά πρόστιμα.

- Μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε να καλύψουμε τη διαφορά που μας χωρίζει απ' τους άλλους για να πάρουμε μέρος στην ΟΝΕ και να αποφύγουμε έτσι τις παραπάνω συνέπειες;

- Κάθε άλλο παρά παράδεισος θα είναι η ΟΝΕ και για τις χώρες που θα βρίσκονται "εντός", πολύ περισσότερο για τους εργαζόμενους σ' αυτές. Οπως ορίζει το "σύμφωνο σταθερότητας" που προωθείται από τη Γερμανία, και αυτές οι χώρες οφείλουν να κρατήσουν την ίδια πολιτική που ακολουθούν σήμερα. Θα είναι υποχρεωμένες να διατηρούν τους οικονομικούς δείκτες σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο και αν δεν τα καταφέρνουν τότε θα έχουν οικονομικές κυρώσεις, ακόμη και "έξωση" από το "σκληρό πυρήνα". Αρα, ούτε απ' τη λιτότητα, ούτε απ' την ανεργία, ούτε απ' το ξεθεμελίωμα των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων θα απαλλαγούν οι εργαζόμενοι και αυτών των χωρών.

- Ποιος θα αποφασίζει για την οικονομική και νομισματική πολιτική των κρατών - μελών;

- Τον πρώτο και καθοριστικό λόγο θα έχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) που θα δημιουργηθεί από τις κεντρικές τράπεζες των κρατών - μελών και θα αρχίσει να λειτουργεί από την 1η Ιανουαρίου 1999. Οπως ορίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η ΕΚΤ θα αποφασίζει "εν λευκώ" για τη νομισματοπιστωτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και δε θα υπόκειται σε κανέναν έλεγχο, ούτε των εθνικών, ούτε των κοινοτικών οργάνων. Αν δεχτούμε ότι το νομισματικό σύστημα είναι η καρδιά του οικοδομήματος της ΟΝΕ, τότε γίνεται αντιληπτό γιατί κάνουμε λόγο για τη "δικτατορία των τραπεζιτών" και, μέσω αυτών, των πολυεθνικών.

- Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποστηρίζει ότι μέσω αυτής της σκληρής αλλά αναγκαίας οικονομικής πολιτικής θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας έναντι των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, έτσι θα δοθεί και ουσιαστική απάντηση στο πρόβλημα της απασχόλησης. Είναι λάθος αυτός ο στόχος;

- Μέχρι τώρα υποστήριζαν ότι με την ανάπτυξη θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και θα αντιμετωπιστεί η ανεργία. Τώρα διαπιστώνουν ότι η ανάπτυξη έστω και χαμηλούς ρυθμούς έρχεται, αλλά η ανεργία αντί να μειώνεται, αυξάνει. Οι άνεργοι αυτή τη στιγμή στις χώρες - μέλη της ΕΕ πλησιάζουν τα 25 εκατομμύρια. Ενώ όμως οι πολυεθνικές έχουν πολλαπλασιάσει τα κέρδη τους, υποστηρίζουν τώρα ότι η ανταγωνιστικότητά τους παραμένει μικρή γιατί το κόστος εργασίας είναι μεγάλο. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι η ανεργία οφείλεται στα προνόμια αυτών που συνεχίζουν να εργάζονται, δηλαδή ότι έχουν μεγάλους μισθούς, πολλά δικαιώματα, ακριβή ασφάλιση, και υπερβολική προστασία απ' τους νόμους. Εκεί λοιπόν εντοπίζει το πρόβλημα και η ΕΕ, γι' αυτό και οι ρυθμίσεις της "Λευκής Βίβλου" "για την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση" κινούνται στην κατεύθυνση της αφαίρεσης των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων.

- Ποία θα είναι η θέση του εργαζόμενου στην Ευρωπαϊκή Ενωση μετά την ΟΝΕ και την εφαρμογή της "Λευκής Βίβλου";

- Αν αθροίζαμε τα χαρακτηριστικά του ιδανικού εργαζόμενου, όπως τα ζητάει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε πρόσφατη έκθεσή της για την απασχόληση, τότε καταλήγουμε σε έναν εργαζόμενο που αν είναι δυνατόν πρέπει να παραμένει πάντα νέος και να μην ασθενεί, να εγκαταλείπει τα εγκόσμια την ημέρα της συνταξιοδότησής του για να μην επιβαρύνει με τη σύνταξή του τα Ταμεία, όχι αρσενικό (γιατί οι άνδρες παίρνουν πιο πολλά), αλλά ούτε και θηλυκού γένους (γιατί το διπλό εισόδημα άνδρα και γυναίκας στην οικογένεια περιορίζει την "κινητικότητα"), πτυχιούχο αλλά όχι μορφωμένο (κάτοχο δηλαδή μιας πολύ στενής ειδίκευσης), πολυτεχνίτη (τέλος στη μια ειδικότητα, κατά προτίμηση βορειοευρωπαίο γιατί οι νότιοι και μεσογειακοί είναι "αμόρφωτοι" και "απροσάρμοστοι". Θα πρέπει επίσης να είναι έτοιμος για εργασία όποτε του ζητηθεί, ακόμα και τα σαββατοκύριακα, να δέχεται την προσωρινότητα της απασχόλησής του, να ενθουσιάζεται με τη μερική απασχόληση και να ξεσπιτώνεται κάθε τόσο για να ικανοποιηθεί η "γεωγραφική κινητικότητα" στην απασχόληση!