Αφού, λοιπόν, δεν πέρασε η κοροϊδία και ο ελιγμός που επιχείρησε το κυβερνητικό κλιμάκιο, που είχε μεταβεί στη Θεσσαλία, για να διασπάσει τα "μπλόκα αγώνα" των αγροτών, το κυβερνητικό κλιμάκιο ζήτησε από τους αγρότες να ανοίξουν τους δρόμους βγάζοντας τα τρακτέρ στην "άκρια" (!) για να βρει το χρόνο, σε μια βδομάδα, η κυβέρνηση να εξετάσει τα... 52 αιτήματα των αγροτών! Πολύ περισσότερο, λένε οι εντεταλμένοι "επικοινωνιακοί" της κυβέρνησης, που ορισμένα αιτήματα άπτονται (!) της πολιτικής της ΕΕ και δεν μπορεί να λυθούν! Το κυβερνητικό κλιμάκιο προσποιείται, λες και "έπεσε από τον ουρανό", ότι, τάχα, δεν ήξερε τα αιτήματα των αγροτών! Στην πραγματικότητα, όμως, λένε συνειδητά ψέματα: Γιατί τα αγροτικά αιτήματα είναι απολύτως καθαρά, τα θέτουν οι αγρότες από χρόνια, και γνωστά, τουλάχιστον, από τις μεγαλειώδεις περυσινές αγροτικές κινητοποιήσεις. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όμως τα αγνόησαν προκλητικά και, πέρυσι, εξαπάτησαν τους αγρότες για να σπάσουν τον αγώνα τους, υποσχόμενοι την ικανοποίηση ορισμένων από τα δίκαια αιτήματά τους. Ποτέ φυσικά δεν υλοποίησε τις υποσχέσεις της η κυβέρνηση...

***

***

***

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ

Με "ήθος και ύφος εκσυγχρονιστικό" οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες και μηχανισμοί, αφού απέτυχαν να παραπλανήσουν τους αγρότες και να σπάσουν τον αγώνα τους, επιχειρούν τώρα να συκοφαντήσουν τα αιτήματα και να σπείρουν σύγχυση, προκειμένου να δικαιολογήσουν την άρνησή τους να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και να αποκρύψουν τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί

- Ποιο ήταν το μήνυμα που έστειλε η βάση των εκπαιδευτικών που αποφάσισε κατά συντριπτική πλειοψηφία την πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων;

- Το μήνυμα που απορρέει από την υπερψήφιση των απεργιακών κινητοποιήσεων, δεν είναι ούτε ένα ούτε μικρό. Είναι το μήνυμα της δυναμικής και ενεργούς αμφισβήτησης της παντοδυναμίας και του αναγκαίου "κακού" που πλασάρουν πολλοί, των στόχων του προγράμματος σύγκλισης όπως ορίζουν η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η σιδερένια γροθιά της "Λευκής Βίβλου" για την παιδεία και τις άλλες κοινωνικές δαπάνες. Του "κρατικού συνδικαλισμού" και των ηγεσιών των συνδικάτων που παίζουν τον ρόλο των αυλικών, είναι το μήνυμα του αγώνα και της νίκης ενός κλάδου που πολλές φορές έχει δείξει ότι μπορεί να κατακτά. Είναι τέλος, το μήνυμα της ενοποίησης του συντονισμού και της συμπαράταξης σε έναν αγώνα, σε μια δράση που πρέπει να αρχίσει και να αποτελέσει ανάχωμα στην επίθεση που γίνεται στην παιδεία, από όλο τον λαό. Αφού η αναίρεση του ίδιου του σκοπού και του στόχου της παιδείας που στην ουσία επιχειρείται σήμερα, αφορά όλον τον λαό, την ιστορία του και την προοπτική του. Του λαού που ακριβοπληρώνει την παιδεία μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, του νομαρχιακού και του δημοτικού, διπλά και τριπλά.

- Τι συνέπειες θα έχει για τους εκπαιδευτικούς η ψήφιση του νέου μισθολογίου από την κυβέρνηση;

- Οι συνέπειες δεν είναι μόνο η παραπέρα οικονομική συρρίκνωση των ήδη κακά αμειβομένων εκπαιδευτικών αλλά κυρίως η θεσμοθέτηση αυτής της επιλογής εμμέσως πλην σαφώς. Αυτό γίνεται πρώτα και κύρια με την απονεύρωση της δυνατότητας των συλλογικών και κλαδικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων για τον κλάδο των εκπαιδευτικών αλλά και όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Γίνεται ακόμη με τη μη παραδοχή στην πράξη και σε οικονομικό τουλάχιστον επίπεδο της ιδιαιτερότητας και της συνθετότητας του έργου των εκπαιδευτικών πράγμα που πολλές φορές έχουν αναγνωρίσει πολλοί υπουργοί Παιδείας και ο σημερινός πρωθυπουργός. Με το νέο μισθολόγιο, η κυβέρνηση έχει ακόμη στόχο να θεσμοθετήσει εκτός των άλλων και τις χαμηλές συντάξιμες αποδοχές. Ακόμη φαλκιδεύει και την όποια προοπτική αφού στο μέλλον θα υπολογίζονται οι αυξήσεις της εισοδηματικής πολιτικής μόνο στους χαμηλούς βασικούς μισθούς και όχι στις συνολικές αποδοχές. Με βάση τα παραπάνω, δίκαια το νέο μισθολόγιο καταγγέλλεται ως ανακαινισμένος μηχανισμός επιβολής και διαιώνισης της λιτότητας στα πλαίσια του προγράμματος σύγκλισης.

- Πώς τα αιτήματα των καθηγητών για αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και του ρόλου τους, μπορούν να επιτευχθούν αποτελεσματικότερα;

- Μέχρι σήμερα εμείς οι εκπαιδευτικοί πιστεύαμε στη συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς προκειμένου να δρομολογηθούν λύσεις στα προβλήματα της εκπαίδευσης. Σήμερα ωστόσο χρειάζεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό να κατανοηθεί η ανάγκη (ίσως όχι μόνο για τον τομέα της παιδείας) της παλλαϊκής αντίστασης στην επίθεση που γίνεται. Σήμερα δεν κινδυνεύει απλά ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης, ούτε απλά οι τσέπες των εργαζομένων που πληρώνουν ποικιλοτρόπως την παιδεία, ούτε ακόμη οι εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών. Είναι η αναίρεση του στόχου της παιδείας, δηλαδή ο εξανθρωπισμός και η απελευθέρωση του πεπαιδευμένου ανθρώπου. Με βάση τα παραπάνω, το πανεκπαιδευτικό μέτωπο είναι ανάγκη να γίνει παλλαϊκό όσο και αν φαντάζει αυτό υπερβολή.

Φ. Κ.