***

***

• Πρόκειται για ένταση που πλέον ενισχύει τη λιτότητα με την πιο στυγνή αφαίμαξη των εργατικών εισοδημάτων. Ετσι επιβάλλει η"θεωρία" καθυπόταξης του κόστους παραγωγής μέσω της ισοπέδωσης του κόστους της εργατικής δύναμης. Ας σκεφτεί κανείς: Δεν τους αρκεί που τα τελευταία δέκα χρόνια οι εργάτες έχασαν (επισήμως) το 12% των εισοδημάτων τους, ενώ την ίδια περίοδο οι βιομήχανοι σημείωσαν αύξηση κερδών άνω του 20% και μόνο την τελευταία πενταετία οι "κορυφές" των μεγαλοεπιχειρηματιών τα πενταπλασίασαν! Φτάνουν στο σημείο όχι μόνο να "παγώνουν" τα μεροκάματα για το 1997, αλλά προειδοποιούν ότι τα χειρότερα έρχονται! Ταυτόχρονα, επιτίθενται φοροεισπρακτικά, απομυζώντας περισσότερους άμεσους και έμμεσους φόρους από όλο και λιγότερα εισοδήματα λόγω των πολιτικών του 0%+0%=8%! Οσο για μετά, η ΕΕ έχει προβλέψει: Διαρκής εποπτεία της ελληνικής οικονομίας και "πέλεκυς" στην περίπτωση που αποκλίνει από τις εντολές της Μπούντεσμπανκ, είτε εισέλθει είτε όχι στην ΟΝΕ, η Ελλάδα...
• Η εισοδηματική επιδρομή δε σταματά στους εργάτες. Η καπιταλιστικοποίηση της γης περνά μέσα από τον εξανδραποδισμό των αγροτών. Από τις 900.000 αγρότες πρέπει να μείνουν 450.000 δηλώνει μεσουσών των κινητοποιήσεων ο Τζουμάκας! Πώς; Με τη μείωση των τιμών, την κατάργηση καλλιεργειών, την υπερχρέωση, την υπερδιόγκωση του κόστους καλλιέργειας, την αποδυνάμωση των ενισχύσεων για την εγχώρια παραγωγή. Παράλληλα, οι μικρομεσαίοι εισέρχονται στο στάδιο του "αντικειμενικού αφανισμού" τους. Βαρύτατη και άδικη φορολόγηση εναντίον τους, επί συνεχώς μειούμενων εισοδημάτων, λόγω της κρίσης που προκαλεί στην αγορά η λιτότητα, παροχή προνομίων στα πολυεθνικά πολυκαταστήματα, εξώθηση στη χρεοκοπία από τις ερμητικά κλειστές πόρτες του τραπεζικού συστήματος. Δίπλα τους, στον Καιάδα του περιθωρίου, οι "άχρηστοι" για τα εργοστάσια των αφεντικών, οι συνταξιούχοι, οι πολύτεκνοι, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.
• Ομως, αυτά, δεν αρκούν. Πρέπει να τσακιστεί το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης μέσα και από την καρατόμηση έως εξάλειψη των κοινωνικών δαπανών: Η δημόσια υγεία παραδίδεται στον αφανισμό προς δόξαν των ιδιωτών - εκμεταλλευτών του ανθρώπινου πόνου. Ο προϋπολογισμός του 1997 εγγυάται, εκτός από τη φτώχεια του έμψυχου δυναμικού της, την κατάργηση (!) των κονδυλίων για νοσοκομειακό εξοπλισμό και την αστρονομική διόγκωση των χρεών των νοσοκομείων που έχουν ήδη φτάσει τα 200 δισ. δραχμές. Το ασφαλιστικό σύστημα στήνεται στον τοίχο. Ονομαστική μείωση των επιχορηγήσεων στο ΙΚΑ κατά 2,9%, ονομαστικό "πάγωμα" των επιχορηγήσεων στο ΤΕΒΕ και στο ΤΑΕ, πραγματική μείωση 2% τουλάχιστον των επιχορηγήσεων στο ΝΑΤ, προβλέπει ο προϋπολογισμός του 1997! Η παιδεία παραδίδεται στην κερδοσκοπία των ιδιωτών και εξασφαλίζει το σύγχρονο αναλφαβητισμό για τα παιδιά των πληβείων. Δυο δείγματα της "κοινωνικής ευαισθησίας" τους είναι ίσως αρκετά. Την ώρα που ο κατάλογος των νεκρών από ναρκωτικά έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, τα κέντρα απεξάρτησης βάζουν "λουκέτο"! Οσο για τους ατυχείς που υπέστησαν ζημιές απόθεομηνίες, η κυβέρνηση έχει προβλέψει. Τους προσφέρει 200.000 δραχμές και για τα περαιτέρω... την ευχή της.
• Η εφ' όλης της ύλης επίθεση δε θα μπορούσε να μη συμπαρασύρει ό,τι κερδήθηκε μέχρι τώρα στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Το κύμα των απολύσεων. Το "ξεχείλωμα" του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων. Η μεθοδευμένη κατάλυση μέχρι και της αργίας της Κυριακής. Η έκρηξη της μερικής απασχόλησης. Το καθεστώς της ανασφάλιστης εργασίας. Ο "λευκός" - ελέω"Λευκής Βίβλου" - θάνατος της πλήρους απασχόλησης με ταυτόχρονη μείωση του μισθού. Η εντατικοποίηση και η ανοιχτή τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς. Η επιχείρηση επέκτασης της εξατομικευμένης διαπραγμάτευση των συμβάσεων εργασίας. Η απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης είναι μερικά από τα"κατάστιχα" της "νέας σελίδας" του "εκσυγχρονισμού".

***

***

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η συστράτευση στο πλευρό όσων αντιστέκονται δεν είναι ζήτημα ηθικής υποχρέωσης μεταξύ των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Είναι, κατ' αρχήν, προϋπόθεση και για τη δική τους επιβίωση. Είναι αναγκαιότητα αντίστασης σε μια πολιτική που δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε αυτούς που σηκώνουν κεφάλι και σε αυτούς που "κάθονται στα αυγά τους".

***

***

• Πρόκειται για ένταση που πλέον ενισχύει τη λιτότητα με την πιο στυγνή αφαίμαξη των εργατικών εισοδημάτων. Ετσι επιβάλλει η"θεωρία" καθυπόταξης του κόστους παραγωγής μέσω της ισοπέδωσης του κόστους της εργατικής δύναμης. Ας σκεφτεί κανείς: Δεν τους αρκεί που τα τελευταία δέκα χρόνια οι εργάτες έχασαν (επισήμως) το 12% των εισοδημάτων τους, ενώ την ίδια περίοδο οι βιομήχανοι σημείωσαν αύξηση κερδών άνω του 20% και μόνο την τελευταία πενταετία οι "κορυφές" των μεγαλοεπιχειρηματιών τα πενταπλασίασαν! Φτάνουν στο σημείο όχι μόνο να "παγώνουν" τα μεροκάματα για το 1997, αλλά προειδοποιούν ότι τα χειρότερα έρχονται! Ταυτόχρονα, επιτίθενται φοροεισπρακτικά, απομυζώντας περισσότερους άμεσους και έμμεσους φόρους από όλο και λιγότερα εισοδήματα λόγω των πολιτικών του 0%+0%=8%! Οσο για μετά, η ΕΕ έχει προβλέψει: Διαρκής εποπτεία της ελληνικής οικονομίας και "πέλεκυς" στην περίπτωση που αποκλίνει από τις εντολές της Μπούντεσμπανκ, είτε εισέλθει είτε όχι στην ΟΝΕ, η Ελλάδα...
• Η εισοδηματική επιδρομή δε σταματά στους εργάτες. Η καπιταλιστικοποίηση της γης περνά μέσα από τον εξανδραποδισμό των αγροτών. Από τις 900.000 αγρότες πρέπει να μείνουν 450.000 δηλώνει μεσουσών των κινητοποιήσεων ο Τζουμάκας! Πώς; Με τη μείωση των τιμών, την κατάργηση καλλιεργειών, την υπερχρέωση, την υπερδιόγκωση του κόστους καλλιέργειας, την αποδυνάμωση των ενισχύσεων για την εγχώρια παραγωγή. Παράλληλα, οι μικρομεσαίοι εισέρχονται στο στάδιο του "αντικειμενικού αφανισμού" τους. Βαρύτατη και άδικη φορολόγηση εναντίον τους, επί συνεχώς μειούμενων εισοδημάτων, λόγω της κρίσης που προκαλεί στην αγορά η λιτότητα, παροχή προνομίων στα πολυεθνικά πολυκαταστήματα, εξώθηση στη χρεοκοπία από τις ερμητικά κλειστές πόρτες του τραπεζικού συστήματος. Δίπλα τους, στον Καιάδα του περιθωρίου, οι "άχρηστοι" για τα εργοστάσια των αφεντικών, οι συνταξιούχοι, οι πολύτεκνοι, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.
• Ομως, αυτά, δεν αρκούν. Πρέπει να τσακιστεί το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης μέσα και από την καρατόμηση έως εξάλειψη των κοινωνικών δαπανών: Η δημόσια υγεία παραδίδεται στον αφανισμό προς δόξαν των ιδιωτών - εκμεταλλευτών του ανθρώπινου πόνου. Ο προϋπολογισμός του 1997 εγγυάται, εκτός από τη φτώχεια του έμψυχου δυναμικού της, την κατάργηση (!) των κονδυλίων για νοσοκομειακό εξοπλισμό και την αστρονομική διόγκωση των χρεών των νοσοκομείων που έχουν ήδη φτάσει τα 200 δισ. δραχμές. Το ασφαλιστικό σύστημα στήνεται στον τοίχο. Ονομαστική μείωση των επιχορηγήσεων στο ΙΚΑ κατά 2,9%, ονομαστικό "πάγωμα" των επιχορηγήσεων στο ΤΕΒΕ και στο ΤΑΕ, πραγματική μείωση 2% τουλάχιστον των επιχορηγήσεων στο ΝΑΤ, προβλέπει ο προϋπολογισμός του 1997! Η παιδεία παραδίδεται στην κερδοσκοπία των ιδιωτών και εξασφαλίζει το σύγχρονο αναλφαβητισμό για τα παιδιά των πληβείων. Δυο δείγματα της "κοινωνικής ευαισθησίας" τους είναι ίσως αρκετά. Την ώρα που ο κατάλογος των νεκρών από ναρκωτικά έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, τα κέντρα απεξάρτησης βάζουν "λουκέτο"! Οσο για τους ατυχείς που υπέστησαν ζημιές απόθεομηνίες, η κυβέρνηση έχει προβλέψει. Τους προσφέρει 200.000 δραχμές και για τα περαιτέρω... την ευχή της.
• Η εφ' όλης της ύλης επίθεση δε θα μπορούσε να μη συμπαρασύρει ό,τι κερδήθηκε μέχρι τώρα στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Το κύμα των απολύσεων. Το "ξεχείλωμα" του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων. Η μεθοδευμένη κατάλυση μέχρι και της αργίας της Κυριακής. Η έκρηξη της μερικής απασχόλησης. Το καθεστώς της ανασφάλιστης εργασίας. Ο "λευκός" - ελέω"Λευκής Βίβλου" - θάνατος της πλήρους απασχόλησης με ταυτόχρονη μείωση του μισθού. Η εντατικοποίηση και η ανοιχτή τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς. Η επιχείρηση επέκτασης της εξατομικευμένης διαπραγμάτευση των συμβάσεων εργασίας. Η απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης είναι μερικά από τα"κατάστιχα" της "νέας σελίδας" του "εκσυγχρονισμού".

***

***

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η συστράτευση στο πλευρό όσων αντιστέκονται δεν είναι ζήτημα ηθικής υποχρέωσης μεταξύ των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Είναι, κατ' αρχήν, προϋπόθεση και για τη δική τους επιβίωση. Είναι αναγκαιότητα αντίστασης σε μια πολιτική που δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε αυτούς που σηκώνουν κεφάλι και σε αυτούς που "κάθονται στα αυγά τους".