Ενα άλλο εξίσου νέο και επικίνδυνο - με αυτό του κούριερ - επάγγελμα είναι και αυτό του σεκιούριτι.Δηλαδή, ιδιωτικός φύλακας χώρων ή και φυσικών προσώπων. Δυστυχώς όμως, οι εταιρίες που "προμηθεύουν" τους ενδιαφερόμενους με φύλακες, τους "πλασάρουν" σαν ιδιωτικούς αστυνομικούς και δεν είναι λίγες οι φορές που χρησιμοποιούνται σαν δυνάμεις καταστολής ή σαν απεργοσπαστικοί μηχανισμοί.

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν πλήρη γνώση των κινδύνων του επαγγέλματος. Πολλές φορές συνοδεύουν χρηματαποστολές, που είναι σύνηθες φαινόμενο να χτυπιούνται από ληστές, γεγονός που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή των σεκιούριτι, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν κατηγορηθεί και για συνεργία σε τέτοιες ληστείες. Αμφίβολο είναι και το αν και πώς εκπαιδεύονται οι σεκιούριτι, αφού η εκπαίδευσή τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστότερη και αποτελεσματικότερη υπεράσπιση, τόσο του εαυτού τους, όσο και του χώρου ή του προσώπου που φυλάνε.

Το ότι πολλές φορές χρησιμοποιούνται και σαν απεργοσπάστες ή για εκφοβισμό, όπως συνέβη στην απεργία των εργαζομένων στο πολυκατάστημα Λαμπρόπουλος στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε μια σειρά άλλες περιπτώσεις, δε σημαίνει ότι γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη των ίδιων των σεκιούριτι. Ποιος τους ρωτά εξάλλου; Απλά, δεν έχουν άλλη επιλογή. Η εκτελούν τις διαταγές ή απολύονται.

Η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν υπογράφει συμβάσεις εργασίας, είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της εταιρίας 3PS,η οποία καθυστερούσε μισθούς, χρωστούσε αναδρομικά, νυχτερινά και αργίες, τα ωράριά της έφταναν στις 16 ώρες τη μέρα, ενώ δεν τηρούσε κανένα μέτρο ασφαλείας και προστασίας για τους εργαζόμενους.

Οι πιο άτυχοι από αυτούς είναι όσοι "συνοδεύουν", για λόγους ασφάλειας, φυσικά πρόσωπα (επιχειρηματίες, πολιτικούς κλπ.) και η ατυχία τους έγκειται στο ότι πρέπει να είναι συνεχώς σε επαγρύπνηση και να είναι διαθέσιμοι όποια στιγμή τους ζητηθεί. Πολλοί από αυτούς εργάζονται όλο το 24ωρο, μιας και μετά τη λήξη της βάρδιας τους πρέπει να δίνουν λογαριασμό για το πού βρίσκονται, εκτός αυτού, όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που παρακολουθούνται μιας και η ζωή τους είναι δεμένη με τη ζωή "σημαινόντων" προσωπικοτήτων...

Σχολιάζοντας την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι σεκιούριτι και οι κούριερ, ο Γ. Κομνηνός,γραμματέας του Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων,τονίζει: "Δυστυχώς, οι χώροι αυτοί έχουν δεχτεί και δέχονται μια ανελέητη επίθεση. Εμείς επιμένουμε στα αιτήματά μας για τους κούριερ, να αλλάζει η εταιρία τη μοτοσικλέτα κάθε δύο χρόνια, να τους εφοδιάζει κάθε χρόνο με αδιάβροχα και κράνη ασφαλείας και τρία ρεπό το μήνα. Και βεβαίως, να γίνουν σεβαστά τα γενικότερα δικαιώματά τους, το ωράριό τους κλπ., να αντιμετωπίζονται σαν εργαζόμενοι.

Για τους σεκιούριτι να τους χορηγείται αλεξίσφαιρο γιλέκο, επίδομα στολής, επίδομα μεταφοράς χρηματαποστολών. Και για τα δύο επαγγέλματα να ενταχθούν στα βαρέα και ανθυγιεινά και να παίρνουν επίδομα επικίνδυνης εργασίας. Αλλά ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος πρώτος χτυπήθηκε από τις αντεργατικές οδηγίες της "Λευκής Βίβλου" και θα συνεχίσει να χτυπιέται, η εκμετάλλευση θα αυξάνεται. Η επιλογή των κυβερνήσεων, να αναπτυχθεί η παροχή υπηρεσιών και να απορροφηθεί εκεί το εργατικό δυναμικό, έχει ως συνέπεια και την ανάπτυξη της εκμετάλλευσης. Εχουμε δεχτεί και θα δεχτούμε απανωτά χτυπήματα, αν δεν υπάρξει αντίσταση από τα κάτω, δηλαδή από τους εργαζόμενους, από αυτούς που ζουν στο πετσί τους την εκμετάλλευση. Γι' αυτό επιμένουμε και κινούμαστε στην κατεύθυνση της συσπείρωσης των εργαζομένων στο σωματείο τους".

Ο Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων,ενόψει των αρχαιρεσιών που θα πραγματοποιηθούν στις αρχές του Μάρτη, στοχεύει στην ανάπτυξη της δύναμής του. Με συνεχείς εξορμήσεις σε χώρους δουλιάς και αλλεπάλληλες συζητήσεις έχει καταφέρει, στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τις τελευταίες εκλογές, να αυξήσει τη δύναμή του με εκατοντάδες νέες εγγραφές. Και όπως τονίζει ο Γ. Κομνηνός,"αυτό δεν είναι βέβαια άλμα εις ύψος, αλλά είναι ενθαρρυντικό και αισιόδοξο. Σχεδόν όλοι είναι νέα παιδιά κι αυτό δείχνει ότι έχουν διάθεση να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Αμεσος στόχος είναι να υπάρξει αυξημένη συμμετοχή στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση στις 21 Φλεβάρη,το οποίο είναι κατορθωτό. Στόχος μας, επίσης, είναι στις αρχαιρεσίες να στηριχτούν οι δυνάμεις που θέλουν και μπορούν να υπερασπίσουν τους εργαζόμενους και σε αυτή την κατεύθυνση θα κινηθεί η "Αγωνιστική

Ενότητα".Είναι ο μόνος τρόπος για να διεκδικήσουμε αποτελεσματικά τα δίκαια αιτήματά μας".

Βάσω ΝΙΕΡΗ

Πόση δύναμη μπορεί να κρύβει ένας λαός; Πόσο έρωτα για τη ζωή, που φτάνει ακόμη και μέχρι το θάνατο χαμογελώντας, μπορεί να κρύβει η νεολαία του; Πενήντα τρία χρόνια μετά την ίδρυση της ΕΠΟΝ, η νεολαία σπαράζεται από την ανεργία, το άγχος για το μέλλον, το άγχος από τον πόλεμο που κρέμεται πάντα απειλητικός από πάνω μας, με τους ίδιους υπαίτιους. Κι όμως το παράδειγμα της ΕΠΟΝ αποδεικνύει πως μπορούμε να γίνουμε οι ήρωες του καιρού μας.

Η ΕΠΟΝ δημιουργήθηκε από 10 αντιφασιστικές, νεολαιίστικες οργανώσεις που γι' αυτό το σκοπό αποφάσισαν να αυτοδιαλυθούν. Ολες μαζί είχαν 10.000 νέους στις γραμμές τους. Η αυτοδιάλυση αυτή δεν ήταν βέβαια εύκολο πράγμα. Ειδικά για την πρωτοπόρα οργάνωση της ΟΚΝΕ. Ο Ν. Καραντηνός, ΕΠΟΝίτης τότε, πρόεδρος των αντιστασιακών δημοσιογράφων σήμερα, μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και ταυτόχρονα πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων της ΕΠΟΝ, μας λέει: "Εμείς, σαν μέλη της ΟΚΝΕ, όταν μάθαμε ότι θα διαλυθεί η οργάνωσή μας, νιώσαμε ένα ταρακούνημα. Οι πρώτοι αγωνιστές που είδαμε στην Κατοχή να στέλνουν το μήνυμα "σταθείτε όρθιοι, παλέψτε, αντισταθείτε", ήταν κομμουνιστές. Ηλέκτρα, Τρικαλινός, ο Νίκος ο "ψηλός" και άλλοι. Ηταν στα ξερονήσια, δραπέτευαν και ανασυγκροτούσαν τις οργανώσεις. Η αυτοδιάλυση ήταν μια συναισθηματική δοκιμασία. Αλλά ήταν μια παλιότερη απόφαση της ΟΚΝΕ, έτσι ώστε ο αντιφασιστικός αγώνας να αγκαλιάσει όλους τους νέους. Κάτι αντίστοιχο του ΕΑΜ. Κι αν κάτι πέτυχε η ΕΠΟΝ, ήταν να ενώσει τα νιάτα, ρίχνοντας τις επιμέρους διαφορές και ενώνοντας τους νέους στα μεγάλα προβλήματα".

Γρήγορα όμως, αυτή η δοκιμασία μετατράπηκε σε ενθουσιασμό. "Κανείς από μας, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μέσα σε λίγους μήνες η ΕΠΟΝ θα εξαπλωνόταν τόσο πολύ σε όλη την Ελλάδα. Υπήρχαν και δεξιές οργανώσεις, αλλά ήταν πολύ περιορισμένες. Η ΕΠΟΝ συνδέθηκε συναισθηματικά με τα νιάτα. Γέμισε τη ζωή των νέων, ανταποκρίθηκε στους πόθους τους".

Τα πρώτα 10.000 μέλη γίνονται σύντομα 600.000. Ο ενθουσιασμός παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη. Ακόμη 30.000 ανταρτοεπονίτες πολεμούν δίπλα στον ΕΛΑΣ. "Οι καλύτεροι σπουδαστές του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου, τα πιο φωτεινά μυαλά, μπήκαν στην ΕΠΟΝ. Εγώ βρέθηκα στο πανεπιστήμιο φοιτητής Φιλολογίας το '41. Προσπαθούσαμε να εξασφαλίσουμε συσσίτιο. Τον χειμώνα του '41 - '42 άκουγες έξω στη χιονισμένη Αθήνα τη φωνή "πεινάω" και ανατρίχιαζες. Αφήσαμε μαθήματα και φροντιστήρια και πέσαμε στη μάχη της επιβίωσης. Το ΕΑΜ είχε πρώτο στόχο τότε να κερδίσει τη μάχη της επιβίωσης του λαού. Κάναμε το παν να λειτουργήσουν συσσίτια στις σχολές. Πλιγούρι, φασόλια, λιγοστό λάδι. Τότε οι καθηγητάδες που ήταν εκτός ΕΑΜ, γιατί οι καθηγητές του ΕΑΜ φυσικά πάλευαν μαζί μας, μας έλεγαν συχνά "ρε παιδιά τι τρέχετε, τι χάνετε το καιρό σας στις επιτροπές, τι σπαταλάτε το χρόνο σας σε τέτοια πράγματα;". Αυτοί είχαν λύσει το πρόβλημα της πείνας, βέβαια. Είχαν περιουσίες".

Εφτά χιλιάδες φοιτητές σπούδαζαν τότε στην Αθήνα. Στη Σίνα, στο Χημείο και την Πανεπιστημιακή Λέσχη στήθηκαν τα τρία κέντρα συσσιτίου. "Από όλη αυτή την προσπάθεια που κάναμε στο πανεπιστήμιο, ζήτημα να μπόρεσαν να αποσπάσουν οι αντιδραστικοί καθηγητάδες, μετρημένους στα δάχτυλα φοιτητές. Γιατί τα πανεπιστήμια πραγματικά είχαν ανάψει. Είχαν πάρει φωτιά".

Σε 200 μετριούνται οι φοιτητές της Αθήνας, που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα την περίοδο της Κατοχής. Ο πρώτος έπεσε από ιταλική σφαίρα σε διαδήλωση το Δεκέμβρη του '42. "Σκότωσαν τον Μήτσο Κωνσταντινίδη, μέλος της ΟΚΝΕ. Από τότε, κάθε μέρα είχαμε και από ένα μαντάτο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εύκολα συνηθίζεις το θάνατο. Ερχεται ένα παλικάρι της Φυσικομαθηματικής, ο Γιάννης Δούκας, στη λέσχη που τρώγαμε, ανεβαίνει στα τραπέζια και φωνάζει "συνάδελφοι, σήμερα στη διαδήλωση σκότωσαν τον Κωνσταντινίδη". Πάγωσε όλη η λέσχη. Επειτα όμως, κάθε μέρα μάθαινες και για κάποιον σκοτωμένο. Υστερα από ένα χρόνο, αυτός που μας έφερε το μαντάτο του Κωνσταντινίδη, σκοτώθηκε στο Μαραθώνα από την Γκεστάπο".

Η δράση της οργάνωσης ήταν πολύμορφη. Δημιουργήθηκαν τμήματα μελέτης στις σχολές και εκπολιτιστικοί σύλλογοι. Ακόμη και στο νοσοκομείο "Σωτηρία" είχε φτιαχτεί ΕΠΟΝ φυματικών με 300 νέους μέλη! "Ηταν από τα πιο ζωντανά τμήματα. Κατέβαιναν στις διαδηλώσεις χωρίς να τους σταματούν οι αιμοπτύσεις".

Βέβαια, δεν έλειπαν και οι εκδρομές. Συνήθως, στο Παλιό Φάληρο. Το συσσίτιο το κουβαλούσαν μέχρι εκεί με τα πόδια από την Αθήνα. "Το κολύμπι ήθελε πολύ φαγητό, γι' αυτό το αποφεύγαμε".

Αυτά τα παιδιά δε γεννήθηκαν ατσάλινοι, υπεράνθρωποι. "Δε σκέφτηκαν να γίνουν ήρωες, Προμηθείς", λέει ο Ν. Καραντηνός. "Θέλαν να ζήσουν, για τη ζωή πάλεψαν. Μέσα στην πορεία του αγώνα μεταμορφώθηκαν και γίνανε ήρωες". Η ελληνική νεολαία είναι από καλή, αγωνιστική στόφα, προσθέτει με έμφαση. "Χρειάζεται μόνο αγώνας"...

Κούριερ,για όλους εμάς, σημαίνει απλά και μόνο γρήγορες μεταφορές. Αν όμως ρωτήσουμε τους ίδιους, θα μας πουν ότι κούριερ σημαίνει καθημερινή μάχη με το χρόνο και τη ζωή. Σημαίνει αντιμετώπιση σε καθημερινή βάση δεκάδων σοβαρότατων κινδύνων.

Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των, πολύ νέων σε ηλικία, εργαζόμενων δε γνωρίζει τι σημαίνει ωράριο και ασφάλιση, τι δικαιούνται και τι όχι. Υποτίθεται ότι δουλεύουν οκτάωρο, το οποίο όμως καταστρατηγείται συστηματικά, αφού είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τη μεταφορά όταν τους δοθεί εντολή, ακόμα κι αν τους δοθεί στη λήξη του ωραρίου τους, που σημαίνει αρκετή ώρα ακόμα στους δρόμους. Εργάζονται ακόμη και τα Σάββατα, χωρίς συμβάσεις, και με αποδοχές κάτω των συλλογικών συμβάσεων που κυμαίνονται στις 110 χιλιάδες δραχμές το μήνα, ενώ την ίδια στιγμή οι εταιρίες ταχυμεταφορών θησαυρίζουν.

Το σημαντικότερο, όμως, πρόβλημά τους, που πολλές φορές έχει τραγικές συνέπειες, είναι η ανελέητη μάχη τους με το χρόνο και η εντατικοποίηση. Πρέπει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις και για να το καταφέρουν υποχρεώνονται να παραβιάζουν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και ν' αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Ετσι, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο των ατυχημάτων, ενώ έχουν σημειωθεί ακόμα και αναπηρίες.

Ο Θ. Αλωναρίτης εργαζόταν έξι μήνες στην εταιρία ΙΝΤΕΡΑΤΤΙΚΑ και μας είπε: "Αναγκάστηκα να σταματήσω γιατί έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Πολύ συχνά παραβίαζα τα φανάρια, γιατί ήμουν τόσο κουρασμένος ή βιαζόμουν τόσο πολύ, που στη μια περίπτωση δεν το καταλάβαινα, ενώ στη δεύτερη το έκανα επίτηδες. Τα λάστιχα από το μηχανάκι μου ήταν μονίμως χαλασμένα, όπως και τα φρένα μου, ενώ δούλευα τουλάχιστον δέκα ώρες τη μέρα κι αυτό το καλοκαίρι που δεν είχε πολλή δουλιά. Πάντα είχα το άγχος μήπως δεν κάνω την παράδοση στην ώρα της, μήπως μου κλέψουν το μηχανάκι, είχα το άγχος για το τι μεταφέρω, γι' αυτό σταμάτησα".

Οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες, αφού ο εργασιακός τους χώρος είναι... οι δρόμοι. Ετσι, είτε βρέχει είτε χιονίζει. πρέπει να βρίσκονται στους δρόμους βουτηγμένοι στο νέφος, με άμεσες επιπτώσεις στην υγεία τους. Κάποιες εταιρίες υποχρεώνουν τους εργαζόμενους, για να είναι ευπρεπείς, να αγοράζουν στολές που τις πληρώνουν από την τσέπη τους.

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, για τους κούριερ ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να κατηγορηθούν για διακίνηση ναρκωτικών, να πέσουν θύματα ληστείας και, στην καλύτερη περίπτωση, να πληρώσουν τα κλεμμένα. Αυτό, γιατί δεν έχουν το δικαίωμα να ελέγξουν αυτό που μεταφέρουν, που, όπως είναι κατανοητό, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Από ναρκωτικά έως τεράστια χρηματικά ποσά ή κοσμήματα, χωρίς καμία διασφάλιση αυτού που τα μεταφέρει.

Τα προβλήματα αυτά θα μπορούσαν ίσως να αντιμετωπιστούν αν υπήρχαν επιχειρησιακά σωματεία, αλλά, δυστυχώς, δεν υπάρχουν. Η πλειοψηφία των εργαζόμενων επικαλούνται την προσωρινότητα ως ανασταλτικό παράγοντα αγωνιστικής διεκδίκησης. Η προσπάθεια που έγινε, για παράδειγμα, στην εταιρία ACS για δημιουργία επιχειρησιακού σωματείου, είχε άσχημη κατάληξη, αφού φαίνεται πως οι συνδικαλιστές του συγκεκριμένου χώρου δεν αγωνίζονται για τα συμφέροντα των συναδέλφων τους, αλλά για την προώθηση των σχέσεών τους με την εργοδοσία.

Η Μαρία Ράπτη ήταν στο πρώτο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ, 19 χρόνων τότε και δούλευε στην οργάνωση της Ηπείρου. Πώς μπορούσε μια νέα κοπέλα να σπάσει τα δεσμά του συντηρητισμού της επαρχίας, να οργανωθεί, να λείπει από το σπίτι, να πολεμά με το όπλο στο χέρι;

"Ηταν τα ιδανικά που συνάρπαζαν. Υπήρχαν ιδιαιτερότητες και δυσκολίες ειδικά για τα κορίτσια, αλλά έσπασε αυτό μετά. Για παράδειγμα, η Μαργαρίτα Μολυβάντα ήταν από εύπορη οικογένεια. Την είχα ρωτήσει, τότε, πώς αποφάσισε να ανέβει στο βουνό αφού ήταν εύπορη. Και μου μίλησε για ιδανικά. "Δεν πιστεύεις ότι θα αντέξω;". Στο τέλος, η κοπέλα αυτή έγινε μάρτυρας. Την πιάσαν, την πολτοποίησαν, την έκαναν μια ζωντανή άμορφη μάζα που σκουλήκιαζε και ακόμη δεν ξέρουμε ούτε το μνήμα της".

Η δραστηριότητα της ΕΠΟΝ στην επαρχία ήταν πολυεπίπεδη. "Πρώτα πρώτα για τη λευτεριά. Μαζεύαμε όπλα, πυρομαχικά, νοσοκομειακό υλικό και τα στέλναμε στο βουνό. Ο αγώνας για τη ζωή. Κατεβαίναν όλοι από τα χωριά στις πόλεις και διαδήλωναν για φαϊ. Πολιτιστική δουλιά. Η περιοχή μας ήταν πολύ καθυστερημένη. Πρώτη φορά είδαν βιβλία. Οι ΕΠΟΝίτες οι ίδιοι έφτιαχναν τα κατεστραμμένα σχολειά τους, τα άσπριζαν, έφτιαχναν θρανία από δέντρα. Φοιτητές και απόφοιτοι γυμνασίου πέρναγαν τα σεμινάρια της ΠΕΕΑ με την Ρόζα Ιμβριώτη και μετά δίδασκαν. Ανεβάζαμε παραστάσεις. Η ΕΠΟΝ ήταν ο πρώτος βοηθός της Αυτοδιοίκησης. Φτιάχναν γεφύρια, καθάριζαν αυλάκια, κατασκεύαζαν αποξηραντικά έργα ενάντια στην ελονοσία μέχρι και παιδικούς σταθμούς".

Ο Γιώργος Τσάμης ήταν και αυτός μέλος του ιδρυτικού ΚΣ, γραμματέας του γραφείου της ΕΠΟΝ περιοχής Στερεάς. "Η πρώτη αντίδραση στα χωριά ήταν ενάντια στο πλιάτσικο. Βέβαια υπήρχαν δυνατές οργανώσεις και η νεολαία ήταν προετοιμασμένη. Μετά ήρθε το ΕΑΜ νέων. Στην περιοχή μας δημιουργήθηκε η Ενωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης και στην Ευρυτανία έγινε η Πανευρυτανική Ενωση Αγωνιστών Νέων, που ήταν και από τις ιδρυτικές οργανώσεις της ΕΠΟΝ. Ετσι άρχισε να δημιουργείται κίνημα στα χωριά".

Η ψυχολογία του κόσμου άρχιζε να αλλάζει. "Ο κόσμος δε φοβόταν τις απειλές των φασιστών, γιατί ένιωθε πως είχε πλάτες τα παιδιά του που ήταν στα βουνά".

Η Αριστέα Ράλλη ήταν στην ΕΠΟΝ Κέρκυρας. Το πρωί σχολείο και μετά, αυτό μας το είπε με την πιο μεγάλη απλότητα σαν να πρόκειται για το πιο ακίνδυνο πράγμα στο κόσμο, έκανε τον σύνδεσμο. Τα μηνύματα τα έκρυβε στο στρίφωμα του φουστανιού της. Το σημαντικότερο, μας λέει, ήταν ότι οι οργανώσεις της ΕΠΟΝ στο νησί υπήρχαν σε κάθε χωριό, όχι μόνο στην πόλη.

Ολοι οι συνομιλητές μας μίλησαν για ένα λαό που είχε σπάσει τα ταμπού της εποχής, για μια νεολαία που αντιστάθηκε. Που έκανε τους γονιούς της να λένε, όπως μας τόνισε η Μαρία Ράπτη, αντί για "λεβέντη μου", "ΕΠΟΝίτη μου".

Ο Νίκος Καραντηνός

"Πραγματική μόρφωση": Το σύνθημα τότε και τώρα

Ρεπορτάζ: Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ