Να κατοχυρώσουμε, λένε, τα ελληνικά σύνορα ως ευρωπαϊκά,να ησυχάσουμε μια για πάντα.

Μοναδική ευκαιρία, ισχυρίζονται, η Διακυβερνητική Διάσκεψη του 1996, που θα τροποποιήσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η Ελλάδα, λένε, πρέπει να συγκεντρώσει ολόκληρη την προσοχή και τη δραστηριότητά της στην προώθηση μια διάταξης στις Συνθήκες, που θα ορίζει τα σύνορα των χωρών - μελών ως ευρωπαϊκά σύνορα και θα τα εγγυάται η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Σ' ό,τι αφορά τώρα το ίδιο ζήτημα της διασφάλισης των συνόρων μας μέσα από την ΕΕ, θα ήθελα να κάνω την εξής διάκριση:

• Είναι εντελώς διαφορετικό το "αίτημα" των δυνάμεων του μααστριχτικού τόξου να τεθεί ως "ύψιστος εθνικός στόχος στα πλαίσια της Διακυβερνητικής Διάσκεψης η ένταξη των συνόρων στις Συνθήκες.

Η άποψη αυτή εμπεριέχει επικίνδυνες αυταπάτες,αλλά περικλείει και πολύ σοβαρούς κινδύνους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας.

Και αυτό γιατί:

Γιατί άραγε οι υποστηρικτές αυτής της άποψης ξεχνάνε τα επιχειρήματα με τα οποία συνόδευσαν την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και τη ΔΕΕ;

Ας απαντήσουν χωρίς περιστροφές στα απλά αυτά ερωτήματα:

Μπήκαμε στο ΝΑΤΟ για να διασφαλίσουμε την εδαφική ακεραιότητα και τα σύνορά μας; Τα διασφαλίζουμε από τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας;

Ασφαλώς ΟΧΙ.

Μπήκαμε στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση με το ίδιο επιχείρημα. Να διασφαλίσουμε τα σύνορα από τον εξ ανατολών κίνδυνο.

Τα διασφαλίσαμε;

Ασφαλώς ΟΧΙ.

Το ΝΑΤΟ και η ΔΕΕ μπορούν, λέει, να μας διασφαλίσουν σε περίπτωση επίθεσης τρίτης χώρας - π. χ. του Πακιστάν - αλλά δεν επεμβαίνει σε διαφορές ή επιθέσεις προερχόμενες από χώρες - μέλη ή συνδεδεμένα μέλη.

Ερώτημα προς τους εραστές του "ευρωπαϊκού μονοδρόμου".

Με ποια λογική πιστεύουν ότι "οι φίλοι και σύμμαχοι" θα αλλάξουν τώρα τακτική και δε θα χρησιμοποιήσουν το ίδιο εφεύρημα στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Ηδη ο κ. Κολ μίλησε σχετικά και υπενθύμισε τη συμφωνία του Πετερσμπούργκ, που σημαίνει ότι η ΕΕ θα ακολουθήσει την ίδια ακριβώς φιλοσοφία με το ΝΑΤΟ και τη ΔΕΕ.

Επομένως, η όλη φιλολογία γύρω από τη δήθεν εγγύηση των συνόρων μας, μέσα από τις Συνθήκες της ΕΕ, αν δεν κρύβει επικίνδυνες αυταπάτες, κρύβει τον ανομολόγητο στόχο των δυνάμεων του "ευρωπαϊκού μονόδρομου" να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους και το λαό από το πραγματικό περιεχόμενο του Μάαστριχτ και των τροποποιήσεων που θα προωθήσει η Διακυβερνητική Διάσκεψη, ώστε να αμβλύνουν την αντίσταση και την απαίτηση του λαού να ενημερωθεί και να πει τη γνώμη του μέσα από ένα Δημοψήφισμα,όπως προτείνει και παλεύει το ΚΚΕ.

Αλήθεια, αναρωτήθηκαν ποτέ οι ηγεσίες των κομμάτων που προωθούν αυτή τη θέση τι σημαίνει να εγγυάται η ΕΕ τα σύνορα των χωρών - μελών ως δικά της σύνορα;

Κι αν αυτό σημαίνει ότι τα όργανα της ΕΕ, δηλαδή το Συμβούλιο και η Επιτροπή, διαπραγματεύονται αυτά τα σύνορα, που ορίζονται από τις Συνθήκες ως ευρωπαϊκά σύνορα. Ιδιαίτερα μάλιστα στην προοπτική της ομοσπονδιοποίησης που οι ίδιοι ευαγγελίζονται.

Μπορούν, αλήθεια, να εμπιστευτούν το Διευθυντήριο των Βρυξελλών να διαπραγματευτεί τις συνοριακές απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και μάλιστα με καθεστώς ΚΕΠΠΑ, όπου ενδεχομένως θα έχει καταργηθεί ακόμη και το δικαίωμα του βέτο και οι αποφάσεις θα παίρνονται με πλειοψηφία;

Και αν οι "φίλοι και σύμμαχοι", διαπραγματευόμενοι τα "ευρωπαϊκά" σύνορα, διαπιστώσουν τα "δίκαια" αιτήματα της Τουρκίας, γιατί έτσι επιβάλλουν τα στενά δικά τους (των Ευρωπαίων "φίλων" μας) ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή;

Στα ερωτήματα αυτά οφείλονται, νομίζουμε, σαφείς απαντήσεις, που όπως και να 'χουν τα πράγματα θα υποχρεωθούν να τις δώσουν. Θα τους υποχρεώσει ο λαός και οι αγώνες του.

Η ανάθεση στην Ενωση να εγγυηθεί τα σύνορα του χώρου που καλύπτεισημαίνει προώθηση και της στρατιωτικής ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κι αυτό γιατί όταν αναθέτεις σε κάποιον να εγγυηθεί τα σύνορά σου, εξυπακούεται ότι του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να έχει και τα μέσα να τα προασπίσει, σε περίπτωση προσβολής.

Συνεπώς, το ένα φέρνει τ' άλλο, η προώθηση της επινόησης να αναθέσουμε την προστασία των συνόρων μας στην ΕΕ μας κάνει ταυτόχρονα οπαδούς και της στρατιωτικοποίησής της. Τώρα αν αυτό θα γίνει με την ενσωμάτωση της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή με τη διεύρυνση του Ευρωπαϊκού Στρατού του γαλλογερμανικού άξονα ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο αυτό δεν είναι του παρόντος, ούτε και έχει ιδιαίτερη σημασία από τη σκοπιά του θέματος που εξετάζουμε σήμερα.

Σημασία έχει ότι πρέπει σήμερα - τώρα - να κατανοηθούν οι κίνδυνοι που συνδέονται μ' αυτές τις "σωτήριες" ιδέες των απολογητών της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης σ' αυτή την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε.

Κι όχι μόνο να απορριφθούν,αλλά με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να αποκρουστούν με ένταση των λαϊκών αγώνων και της προσπάθειας η θέση για το δημοψήφισμα να γίνει παλλαϊκό αίτημα.

Μπορούν, αλήθεια, να εμπιστευτούν το Διευθυντήριο των Βρυξελλών να διαπραγματευτεί τις συνοριακές απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και μάλιστα με καθεστώς ΚΕΠΠΑ, όπου ενδεχομένως θα έχει καταργηθεί ακόμη και το δικαίωμα του βέτο και οι αποφάσεις θα παίρνονται με πλειοψηφία;Και αν οι "φίλοι και σύμμαχοι", διαπραγματευόμενοι τα "ευρωπαϊκά" σύνορα, διαπιστώσουν τα "δίκαια" αιτήματα της Τουρκίας, γιατί έτσι επιβάλλουν τα στενά δικά τους (των Ευρωπαίων "φίλων" μας) ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή;

ΣΥΝΘΗΚΗ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ. Το 1991, η κυβέρνηση της ΝΔ με τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ και του "ΣΥΝ", οδήγησαν τη χώρα στην "αναγκαστική", όπως ισχυρίζονταν, επιλογή του Μάαστριχτ. Σήμερα, λίγες μέρες πριν αρχίσει η Διακυβερνητική Διάσκεψη, όπου θα καθοριστεί το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα ίδια κόμματα με την προσθήκη της Πολιτικής Ανοιξης, υποστηρίζουν ότι η παραμονή της χώρας σ' αυτήν, είναι "μονόδρομος". Το ΚΚΕ είναι ωστόσο το μόνο κόμμα που από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ μέχρι σήμερα, τήρησε μια αταλάντευτη στάση απέναντι στη διαδικασία της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, απορρίπτοντας τη λογική του "μονόδρομου". Δεκαπέντε χρόνια μετά, είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να λέει ότι οι θέσεις του επιβεβαιώθηκαν πλήρως από τις εξελίξεις. Ο "Ριζοσπάστης" επιχειρεί μια ανασκόπηση της πορείας της χώρας από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι τις παραμονές της Διακυβερνητικής, μέσα από τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων (σελίδες 8 έως 11).

15ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ.Αισιόδοξα μηνύματα και σιγουριά ότι η Κομματική Οργάνωση Αθήνας θα βγει δυνατότερη από την προσυνεδριακή διαδικασία και θα συμβάλλει αποφασιστικά στην επιτυχία του συνεδρίου, δίνουν οι εκτιμήσεις από το πρώτο διάστημα. Μιλά στο "Ρ" ο Β. Καλαματιανός, γραμματέας της ΕΠ της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (σελίδα 7).

ΦΑΡΜΑΚΟ.Οπως και πέρυσι έτσι και φέτος, η κυβέρνηση εξήγγειλε μέτρα για τη μείωση του κόστους της φαρμακευτικής περίθαλψης. Η κεντρική ιδέα των μέτρων που εξήγγειλε η κυβέρνηση αφήνει στο απυρόβλητο τους πραγματικούς υπεύθυνους των τεράστιων δαπανών που επιβαρύνουν και γονατίζουν τα ασφαλιστικά και τους ασφαλισμένους. Δηλαδή τους φαρμακοβιομήχανους και τους φαρμακέμπορους. Πρόκειται για μια φυσική κατάληξη καθώς ο ΕΟΦ και η Εθνική Φαρμακοβιομηχανία έμειναν εκεί που άρχισαν εδώ και δέκα χρόνια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η κυβέρνηση έκλεισε και τη μοναδική κρατική επιχείρηση, τη ΧΡΩΠΕΙ (σελίδες 24 - 26).

ΜΠΙΖΝΕΣ με κέρδη δισεκατομμυρίων προς όφελος των εκδοτών. Συνεχίζεται πλέον η νέα μάχη στον πόλεμο της "κουπονομαχίας". Και μάλιστα όχι μόνο σε βάρος των "αναγνωστών", που αναγκάζονται πλέον να καταβάλουν σημαντικά χρηματικά ποσά για να πάρουν τις "προσφορές", αλλά και σε βάρος του λιανικού εμπορίου. Βέβαια, ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης, είναι ο Τύπος ως υπηρεσία ενημέρωσης και φυσικά οι εργαζόμενοι σ' αυτόν (σελίδες 15,33).

Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ της δυσαναλογίας στη σχέση άμεσων - έμμεσων φόρων υπέρ των τελευταίων που επιβαρύνουν περισσότερο τα χαμηλά λαϊκά στρώματα, αποτελεί "ένα το κρατούμενο" στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε το φορολογικό σύστημα της χώρας μας, την τελευταία δεκαπενταετία. Το στοιχείο αυτό αποδεικνύεται για άλλη μια φορά από τα ίδια τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, σχετικά με την εξέλιξη που σημειώθηκε μεταξύ εισπραχθέντων και βεβαιωθέντων άμεσων και έμμεσων φόρων στην περίοδο 1980 - 1995 (σελίδα 13).

ΑΝΘΕΙ η φοροδιαφυγή από τράπεζες και μεγαλοεισοδηματίες. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Λ. Παπαδήμος, σκιαγράφησε δημόσια το μεγάλο τζόγο εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών, που γίνεται από τις τράπεζες και μεγαλοεισοδηματίες, οι οποίοι "επενδύουν" τεράστια ποσά σε αφορολόγητες τραπεζικές συναλλαγές. Κυβέρνηση και Τράπεζα της Ελλάδας δεν παίρνουν μέτρα, με το φόβο ότι οι τζογαδόροι θα το θεωρούσαν νόθευση της ελευθερίας συναλλαγών! (σελίδα 14).

ΓΕΡΑΣΕ και φέρνει ναυάγια ο εμπορικός στόλος. Βασική αιτία των ναυτικών ατυχημάτων, η ηλικία των πλοίων. Ναυτεργάτες στέλνονται στο θάνατο, γιατί η ανανέωση του στόλου κοστίζει στους εφοπλιστές! (σελίδα 37).